gouden jubilee

mijn ouders aan de feesttafel (Lisette en Emiel)

Op 3 augustus zijn mijn ouders 50 jaar getrouwd. De 'gouden bruiloft' werd gisteren gevierd met een feest in het Rutgerhof te Testelt. Behalve de eigen 4 zonen, de 14 kleinkinderen en achterkleinkind Ella waren ook de 6 zussen en 5 broers van mijn vader (met echtgenoten) aanwezig, de vier zussen van mijn moeder (met echtgenoten), wat goede geburen en vrienden. Met een zeventigtal hebben we lekker gegeten, veel bijgebabbeld en familiekiekjes genomen.

Mijn oudste broer had voor de gelegenheid een erg mooi gedicht in het Loewejs ten berde gebracht. De kleinkinderen gaven oma en opa allemaal een roos af met een eigen geschreven tekstje erbij. Ook nonkel Benoit, een van de broers van mijn vader en zijn vaste wandelpartner op dinsdag, deed laat op de avond een aardig woordje waarin mijn ouders treffend werden geschetst: altijd behulpzaam, niemand die er met lege maag vertrekt, de liefde voor de natuur van mijn vader en zijn varenverzameling, mijn moeder die nooit stilzit en van werken haar hobby heeft gemaakt,... .

Uiteraard werd er gewenst dat we binnen tien jaar een nieuw jubilee mogen vieren. Dat hoop ik ook. Iedereen heeft maar één paar ouders. Ik ben heel blij met de mijne en zou ze voor geen geld willen missen. Op naar diamant!

de kleinkinderen met hun trotse opa en oma

(vlnr: opa, Elke, Linde, Heleen, Loes, Nele, Siebe, Sander, Lode, Jo, Stiene, Steven, Mirte, Frank, Sara en oma)

(familie en vrienden kunnen hier -tijdelijk- mijn foto's van het feest bekijken en downloaden. De stralende zon was prima voor het feest maar voor de groepsfoto's een beetje hinderlijk. )

fietstocht naar Averbode

Averbode grenst aan Tessenderlo. Van bij ons thuis tot aan de abdij van Averbode zijn het een en al bossen (Gerhagen en de bossen van Merode). Zo goed als gans het traject is autovrij. Een prima weg dus om te fietsen. Deze middag kropen we op ons stalen ros om de 'grote fietsklassieker' te rijden, met name een ijsje gaan lekken aan de abdij van Averbode. Nergens krijg je zoveel lekker ijs voor zo weinig geld als in de dreef van Averbode. Keuze zat daar. Een vijftal ijskarren scheppen daar alle kleuren en smaken die je maar kunt bedenken.

keus genoeg in de dreef voor de abdij

Ik koos, zoals steeds, voor een sober ijsje. Een horentje met 1 bol bananenijs. De kinderen zijn nog slank, zij vreten -als het moet- de ganse ijskar leeg. Vermits alle banken in de buurt van de stoffige dreef bezet waren, aten wij ons ijsje op binnen de muren van de Norbertijnenabdij. Ook hier staan zitbanken en je hebt er rust en een mooi zicht op de abdijkerk. De eerste steen hiervan werd gelegd in 1664. In 1672 werd de kerk in gebruik genomen. De kerk biedt een merkwaardige synthese van barok en gotiek. Zo'n 6 jaar geleden werd de binnenrestauratie ervan voltooid.

ijsje likken binnen de abdijmuren

De abdij van de Norbertijnen werd in 1134-1135 gesticht op initiatief van Arnold II, graaf van Loon. De abdij werd gebouwd bij een bestaande kapel die behoorde tot de abdij van Sint-Truiden. De abdij behoort tot de zogenaamde Orde van Prémonstré. Deze orde zag het levenslicht in 1121 in Prémonstré (N-Frankrijk). Daarom worden de Norbertijnen ook wel Premonstratenzers genoemd. Norbertijnen verwijst dan weer naar Norbert, de stichter van de Premonstratenzers. Bij ons spreekt iedereen van de Norbertijnen, dat ander woord... kent, denk ik, niemand. Zeker niet onder de ijslikkers.

de abdijkerk, een synthese van gotiek en barok

Een bezoekje aan de abdijkerk kon door mijn participatie aan de fietstocht niet uitblijven. Architectuur en bouwkunde blijven me fascineren. Bewonder binnen zeker het mooie houten koorgestoelte uit 1673. Dit Vlaams hoogtepunt van de barokke beeldhouwkunst komt uit het atelier van Octaaf Herry van Antwerpen. Bijzonder interessant is ook het 14de eeuwse poortgebouw (de grote toegang) in ijzerzandsteen en het houten dakgebinte ervan.

Jammer genoeg was de tuin niet opengesteld en konden de dienstgebouwen en de voormalige drukkerij van Zonnekind, Zonneland (1920) en de gekende Vlaamse Filmpjes (1930) niet bezocht worden. Het nieuwe gebouw in zwarte facade dat je vanaf het binnenplein kunt zien, is een ontwerp van Bob Van Reeth, en huisvest Uitgeverij Averbode.

het graf van de "vader" van de Witte van Zichem

Het bezoek aan Averbode werd afgesloten met een serene wandeling doorheen het kerkhofje nabij de abdij. Dit kerkhofje wordt met prachtig ijzeren smeedwerk gescheiden van de weg Veerle-Averbode. Wat weinigen weten is dat op dit kerkhofje Ernest Claes (de Witte van Zichem, Floere het fluwijn,...) is begraven (+1968) samen met zijn vrouw. Ook Nonkel Fons (Daniël De Kesel) werd hier in 1996 begraven.

Een verhaal dat niet klopt, is dat de grote houten draaipoort aan de toegang van de abdij zou scharnieren over het punt waar de provincies Antwerpen, Vlaams-Brabant en Limburg samenkomen. Dit zou te mooi zijn. Het kerkhof en het achterste gedeelte van de abdijkerk bevinden zich op Loois grondgebied. De rest van de abdij, inclusief de poort, is Vlaams-Brabant. Als de poort draait, raakt ze ei zo na het uiterste puntje van de provincie Limburg aan. Maar de provincie Antwerpen komt er helemaal niet aan te pas. Op Google Earth of Geo-Vlaanderen kan je het vrij precies bestuderen.

we are animals

het campagnebeeld tegen de vleesindustrie

Op een nieuwe PETA-advertentie pronkt Pamela Anderson met haar uiterlijke en innerlijke schoonheid om een vegetarisch dieet te promoten en iedereen te wijzen op de overeenkomsten tussen mens en dier. Daartoe heeft Pamela haar lichaam laten aflijnen zoals slachters dit doen bij koeien en varkens. De campagne wijst er op dat er ondertussen veel diervriendelijke en smakelijke alternatieven beschikbaar zijn en dat een vegetarische leefwijze het leven redt van ongeveer 100 dieren per jaar!

Canada heeft deze campagne verboden want -zo lees ik in het Nieuwsblad- 'de advertentie gaat in tegen de strijd voor gelijkheid tussen man en vrouw'. Nou moe! "Wie een hond wil slaan, vindt licht een stok", denk ik dan. Miljoenen dieren per jaar laten afslachten, dat is geen probleem voor Canada. En hoe zit het met de gelijkheid tussen mannen en vrouwen in de Canadese porno-industrie? En Canada, was dat ook niet dat 'beschaafd' land dat het doodknuppelen en villen van zeehonden toelaat?

Canadese actievoerders tegen de zeehondenafslachtingen

Waarom zegt Canada niet gewoon eerlijk dat het lot van de dieren hun geen fluit interesseert? Dat het afmaken en versnijden van dieren om de Canadese magen te vullen nu eenmaal goed is voor de economie? Dat ethische vragen bij dit alles voor softies is? Neen, duidelijk zijn is nergens goed voor. Het zou de burgers voor het hoofd kunnen stoten en -wie weet- wakker schudden. Dan maar weer dat gendergedoe van stal gehaald. We mogen het hele land met bloed besmeuren maar een vrouw op een confronterende affiche... dat is toch wel slecht voor de gelijkheid tussen man en vrouw zekers! En dat mag niet. Zoveel ongelijkheid moet verboden worden.

Zou de vrouwenbeweging zelf ook zo hypocriet en bekrompen zijn? De vele vrouwelijke leden van PETA hebben er in ieder geval niet de minste moeite mee. En ik ook niet, maar dit geheel terzijde.

(tijdens de kerstperiode van 2005 verbood de NMBS ook een affiche van Gaia omdat het 'te gevoelig was voor de kindjes'.)

stormweer

Vandaag trok een flink stormweer over Limburg. Ook in Tessenderlo werd er heel wat schade aangericht. Langs alle wegen vind je afgebroken takken. De brandweer kreeg honderden noodoproepen. Drie huizen verder werd een oude linde ontworteld. Hij belandde in de tuin van een andere buur. Nog een geluk bij een ongeluk: normaal gezien staan net op die plek één of twee auto's geparkeerd.

De linde (met ongezond wortelgestel) nam in zijn val een straatlantaarn mee.

Ik was te laat om het hoogtepunt van de storm te filmen. Eerst natuurlijk alle vensters boven gaan dichtdoen. Wat je te zien krijgt, was zo'n 5 minuten erna. De tuinparaplu is omvergeblazen. De bomen en struiken zwalpen van links naar rechts. Af en toe nog een donderslag. De plassen water zijn niet meer te tellen. Wat een verschil met de droogteperiode van de afgelopen weken.

aapjes schilderen

Apen zijn de lievelingsdieren van de kleinste hier, Heleen. Als we haar lieten doen, liepen de apen door het huis. Dat ze wel eens durven bijten en de zetels vol kakken, daar staan kinderen niet bij stil. We proberen haar doen in te zien dat apen in een oerwoud thuishoren en dat het daarom niet fijn is voor de apen om in gevangenschap te leven. Vier varkens in huis is al meer dan genoeg.

De voorbije dagen heeft Heleen een aantal apen geschilderd (ze blijft de hints de wereld insturen). Eentje met een klein beetje hulp van de papa, de rest helemaal alleen. Ze gebruikte hiervoor verschillende 'technieken': plakkaatverf, waterverf en kleurpotloden. Zoals dat geldt voor de meeste kindertekeningen, vind ik ook deze mooi genoeg om ze te bewaren. Wat mij betreft kan een Pollock hier niet aan tippen. Verf laten druppen kan iedereen.

Met toestemming van onze kleine kunstenares - haar troetelnaam is niet voor niets 'klein apke' - mag ik ze publiceren op mijn blog. De werken zijn niet te koop... want onbetaalbaar. :)

aap 1, ruwe schets van de papa en vervolgens ingekleurd.

aapje 2, met kostuum en banaan

aap 3, in het oerwoud en

gebaseerd op deze baby-orangoetang

voettocht door de Dolomieten

Alhoewel de grote vakantie nog maar een goede 14 dagen bezig is, heeft de oudste thuis er al een flinke voettocht door de Dolomieten op zitten. Vorig jaar stapte ze voor de eerste keer mee met 'Gelijke Tred' -met aankomst in het Deense Skagen- en dat was haar zozeer bevallen dat ze niet lang heeft moeten nadenken of ze nog een keertje meeging. De Italiaanse Dolomieten waren haar niet volledig onbekend want we passeerden er vorig jaar met de ganse familie toen we richting Venetië reden. Een prachtig gebergte. Zo ontzettend mooi dat het gebergte sinds kort behoort tot het Unesco-werelderfgoed.

Loes met rugzak

Deze week stuurde Saskia, een van Loes' vriendinnen, de foto's door (waarvoor dank). Op heel wat foto's is het Noord-Italiaanse natuurschoon te bewonderen. Veel erg spitse bergtoppen, hier en daar nog sneeuw en ijs, blauwe meren, loslopende runderen met bel om de nek, smalle wandelpaadjes waar voorzichtigheid geboden is en pittoreske bergdorpjes. Het moet zalig zijn om daar doorheen te stappen. Loes bevestigt dit. Het was zo indrukwekkend dat ze ons er graag bij had gehad. Dat kon natuurlijk niet. Nonkel Marc, de fietsende broer van die van ons, zat wél in de buurt. Hij verkende op dat moment de Italiaanse grote meren en is ondertussen in Bolzano (Bozen) terechtgekomen. Maar hun paden hebben mekaar niet toevallig gekruist. Dat zou ook moeten lukken.

een groepsfoto

De groep waarmee Loes op stap was, bestond voornamelijk uit gewezen leerlingen van de Freinetschool De Step uit Beringen. Gelijke Tred is een ideaal moment om mekaar nog eens terug te zien. Ook de begeleiding bestond uit een juf (Kristien) en de gewezen Step-coördinator Lo. En blijkbaar slaat deze formule erg aan. Een hechte groep. Niets dan tevreden gezichten. Alle luxe thuis gelaten, je benodigdheden in één rugzakje, slapen op een matteke in een tent, de struiken als toilet en koken boven een houtvuurtje... het zou alle jongeren-van-vandaag goed doen. Er is nog een leven naast de computer. En er valt nog veel te leren naast de school.

de drie vriendinnen voor een bergdal

Waar de groep van Loes precies vertrokken is, wist ze me niet te vertellen. Het dorpje waar ze aangekomen zijn én beloond werden met een ovenverse pizza herinnerde ze zich wel: Madonna di Campiglio in Zuid-Tirol (Trentino). Aan de hand van de foto's kon ik ook nog ontcijferen dat ze in Giustino gepasseerd zijn. Vanaf volgend jaar mag ook de zoon met Gelijke Tred meestappen. Hem kennende zal hij eerder verkiezen om thuis te blijven. Sara, de derde in rij, die staat al te popelen om mee te kunnen gaan. Ik kan het alleen maar aanmoedigen. 't Is goed voor de beentjes en de longen. En als het bijdraagt tot een groter milieubewustzijn is ook dat meegenomen.

goudwinden

alle vissen samengetroept

Na het onweer van gisterenavond zat er eindelijk terug wat water in de regenput. Deze morgen heb ik al dit water overgepompt naar onze zwemvijver die toch zo'n 6 à 7 cm gezakt was. De darm van de dompelpomp leg ik dan in het waterzuiveringsgedeelte (met planten). Het voedselrijk water loopt via de stapstenen in het zwemgedeelte waar ook onze goudwinden vertoeven. Binnen enkele secondes troepen ze allemaal samen in de buurt van de stapstenen. Op dat vlak is er geen verschil tussen vissen en andere beesten, inclusief mensen. Waar 'fret' te vinden is, zie je ook de dieren.

De goudwinden ruimen echt alles op wat eetbaar is. Indrukwekkend is dat ze zelfs uit het water springen om insecten die tegen de boordstenen hangen te vangen. Ze missen zelden en zijn niet kieskeurig. Tegen de avond krijgen ze tegenwoordig gezelschap van twee vleermuizen. Zij duiken pijlsnel tot net in het water om hun prooitjes te vangen en op te eten. Mooi om ze bezig te zien. En hoeft het betoog dat bij deze hitte en droogte tientallen vogels maar al te blij zijn met een waterpartij in de tuin? Van goudhaantje tot bosduif, ze passeren allemaal de revue. Twee dagen geleden zag ik zelfs twee bonte spechten. Een nieuwe aanwinst voor onze tuin.

Niettegenstaande het gisteren zo'n halfuurtje geregend heeft, mag er nog flink wat uit de lucht vallen eer de droogte uit de grond is. Aan de bladval te zien is het volop herfst. Iedereen puft behalve de vissen. Zij beleven hun gloriemomenten: een stralende zon, gezond en proper water en lekker veel insecten. Nog nooit hebben ze van ons een kruimeltje voeding gekregen en je moet ze eens zien groeien. Er zijn al mensen aan de deur geweest die schrik hadden om ertussen te zwemmen. Wees gerust, ze bijten niet.

Voor de geïnteresseerden: hoe het ooit begon.

Rainbow Warrior

Rainbow Warrior from Greenpeace on Vimeo.

Vandaag is het precies 25 jaar geleden dat de Rainbow Warrior tot zinken werd gebracht. Ik was toen 22 jaar oud en ik herinner het me nog heel goed. Dit voorval lag mee aan de basis van mijn milieu-engagement bij Greenpeace (86-87: acties tegen Monsanto, Tessenderlo Chemie en haar smeerpijp en het afvalverbrandingschip Vulcanus).

reisvoorbereiding

Voor het vertrek wordt bekeken wat we zeker niet mogen missen.

Tijdens deze hitsige dagen wordt er niet veel gewerkt. Hooguit 's morgens een paar uurtjes en tegen de avond hier en daar nog wat prutsen. Dit biedt me de gelegenheid om onze komende vakantie in grote lijnen voor te bereiden. Oostenrijk is voor mij nog onontgonnen gebied. Vorig jaar hebben we er wel éénmaal onze tent opgeslagen en passeerden we Innsbruck om via de Brennerpass ons Italiaans avontuur aan te gaan. Maar daar houdt het op, al ben ik er in mijn puberteitsjaren wel eens gaan skiën. Hiervan herinner ik me evenwel nauwelijks iets behalve dat er sneeuw lag.

Deze vakantie gaat hier normaliter verandering in komen. Het is de bedoeling om zowat "gans" Oostenrijk te verkennen. Trotter en Capitool gaan me ook deze keer helpen met de grote selectie "niet te missen" - "eerder bijkomstig". Hiernaast heb ik het plan opgevat om eindelijk eens wat constructies van Hundertwasser te gaan bekijken evenals het gebouw van de Wiener Secession. Dit betekent dat we sowieso enkele dagen Wenen voor de boeg hebben. Om het fantastische kuuroord Bad Blumau te bewonderen moeten we voorts een flink eind richting Slovenië rijden. Wie weet duiken we er wel in een van de zwembaden, al sluit ik niet uit dat ik een ganse dag nodig zal hebben om foto's te nemen van de vele daktuinen, het oneindig kleurgebruik in de gevels en de vele mozaïeken van gebroken muurtegels. Ik ben nogal fanatiek als het over Hundertwasser gaat.

Als de goesting er is, steken we de grens over om via Zagreb naar de Plitvice watervallen (Unesco-werelderfgoed) te rijden. We bezochten ze al tweemaal, net voor de oorlog uitbrak én zonder de kinderen, en we zouden ze graag aan hen tonen. Moest het niet lukken, maken Slovenië en Kroatië grote kans om volgend jaar onze reisbestemming te zijn. Split en Dubrovnik wil ik zelf ook nog wel eens bezoeken omdat ik er heel mooie herinneringen aan heb. Maar nu dus eerst Oostenrijk. Moesten jullie interessante tips hebben en/of goede kampeerplaatsen hebben ontdekt, laat het me zeker weten.

wie kent haar naam?

Via een vriendin van mijn vader is deze plant bij mijn ouders terechtgekomen. Daar staat hij als kuipplant in de veranda. Deze week zijn er vier grote rode bloembollen in open gekomen. Hij heeft het er duidelijk naar zijn zin. Jammer genoeg is de naam ervan ons niet bekend. Ook de gulle schenkster wist de exacte naam niet. Ook geblader in wat plantenboeken leverde niets op. Misschien iemand onder jullie? Het aanvoelen van de bladeren lijkt wat op de gekende clivia, de bloemsteel gelijkt er ook op en de bloemen doen ons denken richting familie Proteaceae. Het moet een exoot zijn maar dewelke?

Een prachtige plant waarvan we de naam zoeken.

houtsluipwesp

de houtsluipwesp werd met een blaadje papier buitengezet

De kleinste dochter had het insect opgemerkt in de wasplaats. Je moet eens komen kijken, riep ze, een raar beest. Precies een langpootmug met een hele lange staart. Ik kende het beest ook niet meteen van naam. In plaats van het beest dood te meppen, ongetwijfeld haar lot als ze elders verzeild geraakt was, liet ik ze op een blaadje papier kruipen om ze vervolgens te laten vliegen in de tuin. Natuurlijk werd er eerst een (overbelichte) foto van gemaakt.

In een prentjesboek werd het insect gedetermineerd als een houtsluipwesp. Met haar lange legboor deponeert ze haar eitjes in de larven van houtwespen. Hun eigen larve ontwikkelt zich dan ten koste van de houtwesplarve. De houtsluipwesp behoort tot de grootste Europese sluipwespsoorten.

fietsdiefstal

In Beringen loopt er iemand rond die zijn leven beu is. Man of vrouw, het maakt mij niet uit, maar dat krengsel dat deze week de splinternieuwe fiets van mijn dochter gepikt heeft, gaat eraan. Meer dan 500 euro kostte de fiets en mijn dochter was er fier op. Voor een tochtje met de klas werd de fiets meegenomen naar Beringen. En daar werd de fiets van de speelplaats gestolen. Stoer, geweldig. Moest die eikel of dat kutwijf die/dat momenteel met onze fiets rondtoert dit toevallig lezen, .... gaat uw kist al maar bestellen en moge je branden in het heetste vuur van de hel. Crapuul!

update 3/7/10: de fiets werd teruggevonden door de politie van Beringen. Aangifte doen van een fietsendiefstal blijft een goed idee. In ons geval heeft het duidelijk geloond.

besodemieterd