vleugellamme glazenmaker

In de kleine poel waaruit ik onlangs alle vis verwijderde, hangen tegen het pijlkruid heel wat achterbleven zongedroogde huiden van libellenlarven. Ik verzamelde er enkelen van zodat ik ze met de kinderen goed kon bestuderen. Mooi om zien zijn het gaatje onder de nek waardoor de libel zijn vrijheid tegemoet kroop, de rugzak waarin de vier vleugels zaten opgeplooid, de oogkarkassen en de zes poten, zoals bij alle insecten.

de achtergebleven huid van de larve

In de buurt van een van de larvenhuiden hangt een prachtige libel van bijna 10 cm groot. Honderd procent zeker ben ik niet (ik twijfel tegenwoordig aan alles en iedereen) maar ik vermoed dat het een vrouwtje van de prachtige blauwe glazenmaker is. Ze tuimelt in het water en kruipt moeizaam via een stengel terug op een blad van het pijlkruid. Het beest lijkt nog jong maar er komt maar geen vordering in het spreiden van de vleugels. Zelfs na uren zonnen niet. De zichtbare handicap schept wel fotogelegenheid maar veel liever had ik gehad dat de glazenmaker keigezond was en binnen enkele weken voor verse eitjes had gezorgd.

de verfomfaaide vleugels maken vliegen onmogelijk

Inzoomen op de foto maakt duidelijk dat alle vier de vleugels onbruikbaar zijn. Komt het door de tuimeling in het water (plakken ze aan mekaar?) of is het een geboorte-afwijking, ik weet het niet. Zeker is dat mijn libel gedoemd is om in mijn poel te blijven. Op 12 uur tijd is er niets van evolutie te zien. Er rest me niks dan afwachten. De meeste libellen sterven sowieso na een week of vier.

roven zonder vliegen zit er niet in

Normaal leggen glazenmakers grote afstanden af. Ze vangen in de vlucht insecten die ze smakelijk verorberen. Het is mijn libel niet gegeven. Er zijn lelijker plekken op aarde om te sterven, dat wel, maar waarom moest dit mij weer overkomen? En dat zo vlak na de dood van Michael Jackson?