Gasthuisberg

eendjes op het fragiele ijs

Omdat die van 't onderwijs toch bijna altijd thuis zitten, dixit de volksmond, zijn zij het uitverkoren volk om op momenten dat het normale volk aan het werken is, ingeschakeld te worden voor sociale doeleinden. Zelf vind ik de normaalste zaak van de wereld, zeker als je daarmee een dierbare kunt verder helpen.

Zo was ik vandaag chauffeur van dienst om met mijn vader naar Gasthuisberg in Leuven te rijden voor een kleine ingreep. Ik kom daar eigenlijk wel graag. Je wordt daar geconfronteerd met het fragiele van het leven en je leert er de banale zorgen van de dag flink relativeren. De meeste mensen zouden er tegenop zien om daar uren te zitten wachten. Bij mij vliegt de tijd. Ik kijk, ik filosofeer, ik sla een praatje (als je begint, ben je voor een uur vertrokken), hier en daar een verpleegstertje gelukkig maken en ik wandel er veel, in de eindeloze gangen maar ook rond de mooie vijver aan de hoofdingang annex rokerszone.

De folievijver van Gasthuisberg heeft drie niveau's en het water ervan wordt door een pompsysteem in beweging gehouden. Bij het vriesweer van vandaag staat er hierdoor wel een pelletje ijs op maar blijven er toch ook voldoende wakken over om de eendjes hun zwempartijtjes te gunnen. De natuurlijke randbeplanting en moeraszone zorgen voor een mooi geheel en een functionerende ecologische waterzuivering. Rond de vijver staan heel wat zitbanken. Als het zonnetje schijnt, is het er prima vertoeven en heb je er gegarandeerd gezelschap. Op een dag als vandaag ben je alleen. Maar ook dat heb ik graag. Geen mooier geluid dan de stilte.