de hoparm

Was het een vrouwtje geweest, met die charmante hopbellen eraan, dan had ik dat immens kluwen van hopranken nog krediet kunnen geven. Maar voor een mannetje laat ik onze 4 meter hoge taxushaag die als gastheer fungeert, niet kapotgaan. Daarom besloot ik op een werkwillige morgen om de Humulus lupulus (hop)- bij ons het enigste familielid van de Cannabis sativa - grondig te verwijderen. Met wortel en al, voor zover dat dat gaat, want anders blijft hij jaar op jaar nieuwe scheuten zetten.

Een van mijn armen, na de karwei. De andere is er al niet veel beter aan toe.

Ik was er speciaal vroeg voor opgestaan want werken op een stikhete dag is niets meer voor mij. Omdat ik al wat ervaring heb met het verwijderen van hop had ik preventief een jasje aangetrokken. Die ruw behaarde ranken snijden door je vel en dat is geen lachertje. Het werk werd serieus bemoeilijkt door het feit dat de hop aan de achterkant van de haag groeide, aan de zijde van de buren waar nauwelijks ruimte is om te staan. Vaak heb ik er op mijn knieën bijgezeten en soms, wanneer de hop er ondanks mijn brute 'dierlijke' kracht niet uit te krijgen was, zat er niks anders op dan de omstrengelde taxustak weg te snoeien.

Om maar te zeggen dat het rapper gezegd dan gedaan is. Op de foto zie je het resultaat. Ondanks mijn voorzorgen ben ik alweer flink toegetakeld. Mijn handen daarentegen zijn letselvrij ook al heb ik zonder handschoenen gewerkt. De weerhaken geraken niet door de eeltlaag van mijn handpalmen maar dus wel door het dun velletje van de armen. 

De haag kan weer ademen. Volgend jaar moet ik er opnieuw op handen en voeten naar toe kruipen om de overgebleven wortels (die flink woekeren in goede aarde) en bijhorende verse scheuten te verwijderen. In de verfijnde keuken mag het dan al een delicatesse zijn, als een hop groeit op een plaats waar het niet gewild is, dan moet je met ander gerief aan de slag dan mes en vork. Ook al sterft de plant elk jaar bovengronds af, je laat hem beter niet klimmen in levend plantgoed dat je dierbaar is. Dat is mijn ervaring hier. 

De gehakkelde aurelia, die de hop als waardplant heeft, hoeft niet te verhuizen. In onze tuin groeit er nog hop waar hij zijn eitjes kwijt kan. Overal schieten jonge hopplanten uit de grond. Behalve via de wortel verovert deze plant ook terrein met rondvliegend kiemkrachtig zaad. Tijdig ingrijpen dus. De jonge plantjes zijn nog gemakkelijk en striemvrij te verwijderen maar dàt blijft niet lang duren. Ik kan je nog meegeven dat het inwrijven van de wonden met ontsmettingsalcohol erg pijnlijk is. Een gel met ontsmettende jodium is een alternatief.