nieuwe toevoegingen in de tuin

Ik begin het stilaan zelf obsessief te vinden, maar ik blijf maar tuinstukjes vinden die voor verbetering vatbaar zijn. Te weinig kleur, te weinig verticale elementen, saai voor de insecten, te veel lege plekken, ... alle argumenten zijn goed om toch maar een nieuwe uitbreiding van de plantencollectie te kunnen verantwoorden. Te vaak koop ik met de ogen en het gevoel. En ook al wordt er al jaren gezegd dat het nu wel vol staat, als ik iets meebreng vind ik toch steeds ergens een ideaal plaatsje. Ook al moet ik, zoals gisteren, alweer een stukje van het weinige gras dat nog overschiet, omspitten. Er komt geen einde aan. En dat is goed zo. Tot nu toe is iedere nieuwe toevoeging een aanwinst, wat diversiteit betreft maar ook wat tuinbeleving betreft.

de zachtrode Potentilla nepalensis Miss Willmott

In de droge voortuin, rondom de stam van de uit de kluiten gewassen Ginkgo biloba, werd een bakje rode Potentilla nepalensis geplant. Tussen de paarse salvia's en groepjes Veronicastrum brengen deze plantjes een speelse rode toets. Een zeldzame kleur in mijn tuin, een beetje gedurfd zelfs, maar prima gecombineerd zo. Ook de 5-vingerige bladeren kleuren mooi oranje en rood. Deze 'ganzerik' staat het liefst op de zonnige zuidkant. Bij langdurige droogte mag ik niet vergeten ze af en toe wat water bij te geven.

de elegante blauwe Scabiosa caucasica

Ik hou van scabiosa's. Hun blauwe kleur en bizarre stengelvormen vind ik sierlijk. Ook hun diep ingesneden bladeren zijn bijzonder mooi. Deze Kaukasische scabiosa doet me denken aan de gele Cephalaria gigantea die ik ook koester in mijn tuin. Deze bloemen staan graag in de zon en houden van wat kalk in de grond. Om deze reden doe ik een ietsiepietsie krijt bij in het plantgat. De nieuwe planten heb ik in het gezelschap geplaatst van enkele lichtpaarse Veronicastrum, een drietal oranje Asclepia's en een groepje zachtgele Coreopsis verticilata Moonbeam.

de Geranium 'Rozanne', de langstbloeiende geranium (tot oktober)

Ik heb al heel wat verschillende variëteiten Geranium. Daarin verschil ik niet van de meeste tuinliefhebbers. Het zijn ook zo'n dankbare en gemakkelijke planten. Bij een recent bezoek aan de boomkwekerij waar ik kom, wees de bazin me op Geranium 'Rozanne'. Deze had ik nog niet, 'nochtans echt een plantje voor jou' werd me gezegd. Zelf had de bazin er een drietal van in een hoge pot geplant en het resultaat was echt overweldigend: kleurrijk en bijzonder breed uitgroeiend, uitzonderlijk goed vullend dus. Eén nadeel: de 'Rozanne' is een duurdere soort omdat het een licentieplant is. Zelf voortkweken mag in principe niet, een beetje zoals bij Steppegras. Aan schoonheid hangt nu eenmaal een prijskaartje en ik heb er een bakje van 24 van gekocht. 3 euro per stuk, maar op de meeste plekken moet er minstens 5 à 6 euro voor een P9 betaald worden. Ik ben er zeker van dat deze geraniums volgend jaar de show voor maanden gaan stelen.

de bijzondere bloeiwijze van de wateraar of Kaapse waterlelie

Voor mijn water- en oeverplanten ga ik sinds kort naar een vernieuwde zaak in Hulsen, vlakbij Balen. Bij de aanleg van mijn nieuwe poel kocht ik enkele waterlelies, lissen, beekpunge, lobelia's en zuurstofplanten. Ook kocht ik een potje fonteinkruid -die van ons kan getuigen dat het etiket in het potje zat- omdat ik dat klein wit bloemaartje wel koddig vind. Vrij snel bleek dat ik me (gelukkig) miskocht had. De bevestiging ervan kwam tijdens mijn opentuinenweekend.

Een vijverspecialist wees me erop dat er een Kaapse waterlelie op het water dreef. Een vijverplantje afkomstig uit Zuid-Afrika met een wel heel bijzondere bloeiwijze. Ik heb ondertussen reeds de vierde bloem in het plantje. Het straalt niet meteen de schoonheid van de echte waterlelies uit maar het is toch een blikvanger. Ook de drijvende, langwerpige bladeren ervan sieren het wateroppervlak. Volgens de plantengids wordt de plant ook wel wateraar genoemd, maar of het uitgesproken wordt als woeker-aar of koren-aar, daar ben ik nog niet uit. Ik heb de 'lelie' meteen diep genoeg in de modder geplant want zoals dat met Kaapse planten gaat, kan een strenge winter fataal zijn.

Het scheelde niet veel of we waren, onder impuls van mijn wederhelft, ook vandaag weer naar een plantencentrum getrokken. Ik zou niet weten voor welke plant maar, wees er maar zeker van, de kans dat we met lege handen zouden thuiskomen is piepklein. Of hoe een hobby toch stilaan uit de hand begint te lopen. Niets zo deugddoend dan je omringd te weten door schoonheid. Iets wat ik in het mens-dom nog zelden tegenkom.