nieuw drukwerk: het WCboek

Het eerste wat ik doe als we ergens op een camping arriveren, is de toiletten controleren. Zijn ze proper? Zijn er genoeg? Is er papier? Stinkt het er? Niets is zo vervelend dan met de tippen van je sloefen op het laatste proper plekje van een volbescheten Turks toilet je evenwicht te bewaren. Of met een exploderend maagstelsel te staan aanschuiven -vijf wachtenden voor u- om uiteindelijk te kunnen neerzitten op een pot waarvan het porselein gelijkt op het gezicht van een veldritrenner die twintig rondes in de modder heeft geploeterd. Of, na een voedselvergiftiging te hebben opgelopen, een persoonlijke versie van Fanta te hebben nagelaten om dan te ontdekken dat er geen wc-papier voorhanden is. De persoon net voor u, zat blijkbaar met hetzelfde probleem, zo aan de pop-art op de muur te zien.

Het pas verworven WC boek van uitgeverij Thoth Bussum

WC's hebben me altijd al meer geïnteresseerd dan restaurants. En ik ben er in mijn leven al heel wat tegengekomen die niet zouden misstaan in het WCboek van Morna E. Gregory en Sian James, 2 vrouwelijke freelancers uit Vancouver. Erg vieze exemplaren, zoals op de camping van het ex-Joegoslavische Kupari waar enkel een krachtige hogedrukreiniger af en toe soelaas kwam brengen of bij de vele Aires naast de Franse Route du Sud, zeg maar gerust de Route de la Merde. Bijzonder basic toiletten ook, zoals op ons KSA-kamp in Stamproy (een kot in de grond met 2 boomstammen over) of de lege cementzak vanop de bouw destijds. Goed mikken was hier de boodschap. Maar ik heb ook erg mooie toiletten benut en bewonderd. Eigenlijk te mooi om er je broek bij af te trekken.

de Hundertwasser-toiletten in Kawakawa

Zo heb ik erg genoten van de Hundertwasser-toiletten op onze reis naar Oostenrijk vorig jaar. De wc's van het Kunsthaus Wien, het wegrestaurant van Bad Fischau en het kuuroord Bad Blumau zijn stuk voor stuk de moeite waard om een bezoek te brengen ook als je niets hoeft achter te laten. Ook in Nieuw-Zeeland heeft Friedensreich Hundertwasser excentrieke openbare toiletten gebouwd. Dankzij deze toiletten ontvangt het stadje Kawakawa (en niet Kakawawa!) busladingen nieuwsgierige toeristen. Niet om hun persoonlijke bijdrage te leveren aan het rioleringsnet maar wel om hun ogen eens flink de kost te geven. Eigenlijk is dit te gek voor woorden maar als Hundertwasser-freak begrijp ik het volkomen. Ik vond het dan ook van goede smaak getuigen dat de auteurs van het WCboek niet voorbijgingen aan deze bijzonder kunstzinnige en kleurrijke toiletten.

eenworden met de natuur op deze Nieuw-Zeelandse buisWC

Het WC-boek, "een onderhoudende reis langs toiletten over de hele wereld", is uitgegeven op formaat 17x15 en bevat heel wat mooie foto's vergezeld van vlot lezende toelichtingen. Alle werelddelen komen aan bod en dat biedt een heerlijk overzicht aan fecale eindbestemmingen. Het fotoboekje vangt aan met een leerrijke geschiedenis van het toilet. Wie eet, moet ook ontlasten. Daarom is het goed dat er, naast het overaanbod aan kookboeken en lijstjes met eetgelegenheden, ook eens een boek verschijnt over de private kamertjes. Wie niet eet, sterft. Wie zijn afvalstoffen niet kwijtgeraakt, sterft ook.

het hurktoilet (Roussillon), nachtmerrie van de toeristen

Met de toename van de wereldbevolking (planetaire veestapel) is een ernstige wetenschappelijke bestudering van de globale kakhuishouding geen overbodige luxe. Waar blijven we met deze miljarden kilo's shit per jaar? Kan iedereen ongebreideld zijn gang blijven gaan of moeten er ook hier plafonds worden opgelegd? Moeten kookrecepten, naast de versheid van de ingrediënten en smaakervaringen, ook niet worden beoordeeld op hun resterende excreties? Moeten de inspecteurs van de Gault Millau of Michelin, behalve in de keuken, ook hun kop eens niet in andere potten steken? Antwoorden op deze vragen biedt het WCboek niet, maar desalniettemin is het zeker interessant genoeg om het met aandacht te doorbladeren. Bij ons heeft het alvast een plekje veroverd op de salontafel.