daar is 'm

Trance-fusion, het derde gitaaralbum van Frank Zappa

In 2006 kwam Trance-fusion op de markt, 13 jaar na het overlijden van Frank Zappa. In tegenstelling tot een hele waslijst bootlegs en postmortale samenklutsels is deze instrumentale plaat wel degelijk door Zappa zelf nog klaargestoomd. Voor de definitieve mastering zette de 'Zappa Family Trust' nog Bob Luwig aan de knoppen. Eerder deed hij dit ook bij Sheik Yerbouti (1979). Het eindresultaat is echt de moeite waard. Liefhebbers van popdeuntjes zullen evenwel het nooit de volle 61 minuten 37 seconden volhouden maar Zappaliefhebbers en gitaarspelers krijgen een mooie kluif om af te bijten.

16 gitaarsolo's staan erop. Ze zijn zeker niet allemaal even sterk. Het album is daarom, naar mijn mening, wat minder dan Shut up... (1981) maar evenaart qua niveau zeker Guitar (1988). Op Chunga's Revenge na werden alle solo's weggeplukt uit een breder nummer. Hierdoor missen deze solo's hun context en verliezen ze ook aan kracht. Toch wordt op Trance-fusion, net als op de 2 vorige gitaaralbums, andermaal aangetoond dat het gitaarspel van Frank Zappa onovertroffen is. Dit komt ondermeer omdat Frank, beter dan wie ook, besefte dat je met de lage of diepe noten ook mensen kunt beroeren. Ook heeft Frank nooit willen opscheppen met snelheid of tapping-kunstjes.

Dat laatste is net wel datgene wat zijn zoon Dweezil doet tijdens zijn solo op Chunga's Revenge. Hij wil maar al te graag laten horen dat hij idool is van Eddie van Halen. Maar ja, op dat moment was Dweezil nog maar 18 jaar. De puberjaren zijn ondertussen achter de rug en bij Zappa plays Zappa bewijst Dweezil onderhand dat het ook anders kan.

Mijn lievelingsnummer op dit gitaaralbum is Bowling on Charen (1977). Je herkent meteen de klankkleur van Wild Love vanop Sheik Yerbouti. Veruit de meeste nummers werden gespeeld in 1988, 5 nummers dateren van 1984 en naast Bowling on Charen is ook Ask Dr. Stupid van de jaren 70 (1979). Het zal beluisteraars opvallen dat zowel op het eerste als op het laatste nummer naast papa Frank ook zoon Dweezil soleert. Of dit een statement is, weet ik niet maar toeval is het zeker niet.

In ieder geval ben ik blij dat ik eindelijk deze plaat in mijn bezit heb. Pas heel recent vernam ik dat Trance-fusion kan beschouwd worden als een échte Zappa-plaat en dat de geluidskwaliteit ervan prima is. In een platenwinkel was ik de CD evenwel nog nooit tegengekomen en dus deed ik onlangs beroep op een internetwinkel (bol.com). Na 2 maanden kreeg ik echter te horen dat de CD niet leverbaar was en dat derhalve de bestelling geannuleerd werd. Toch prijkt Trance-fusion nog steeds in hun cataloog!

Tot mijn verbazing wist Freerecord-online het schijfje te leveren op welgeteld 5 dagen tijd. Soms moet je het allemaal niet te ver gaan zoeken.