terugblikken en vooruitzien

(op de foto klikken om hem te vergroten)

nieuwe lay-out

De kerstvakantie heeft me de gelegenheid geboden om eens grondig te sleutelen aan de opmaak van Muggenbeet, mijn weblog waarvoor ik sinds november 2004 met plezier schrijf en foto's maak. De voorbije dagen heb ik zowat van alles uitgeprobeerd. De recente sjabloonontwerper van Blogger leent zich ertoe om met weinig moeite en grote gebruiksvriendelijkheid te experimenteren met de opmaak. De tijd van html is gelukkig voorbij, al is enige basiskennis nog altijd meegenomen en handig om zeer gericht in te grijpen.

Zoals je ziet, heb ik heel wat veranderd en gemoderniseerd. De blog is verbreed tot 1000 pixels, het maximale wat de Blogger-sjabloonontwerper aanbiedt. De tijd van de 14-inch schermen is immers voorbij. Hoe deze vernieuwing eruit ziet op netbooks en de i-Pad weet ik niet. Moest daar een probleem zijn, laat het me weten. Weet wel dat je met ctrl + en ctrl - de bloggrootte altijd kan aanpassen naar een voor jou comfortabele grootte.

Voorts werd ook de indeling hertekend. Van twee kolommen gaan we naar drie kolommen wat een gevulder en moderner beeld geeft. Als header koos ik voor een uitsnijding van een zelfgenomen foto van een bosvlindertje. Voor de liefhebbers: het is een bont zandoogje dat op onze tuinbank geniet van de zon. Als achtergrondafbeelding koos ik voor een frisgroene foto met in de linker bovenhoek een blad van een haagbeuk. Alhoewel ik zowat over van alles en nog wat schrijf, heb je wel gemerkt dat mijn bewondering voor de natuur alsmaar toeneemt. De natuur biedt me ook de noodzakelijke rust naast de soms erg hectische gebeurtenissen op professioneel vlak.

Zelf ben ik tevreden over het eindresultaat. Hopelijk geldt dit ook voor jou. De nieuwe lay-out doet vermoeden dat ik nog een tijdje zal doorgaan met bloggen. Vele collega's, waaronder niet van de minsten, hebben er ondertussen de brui aangegeven. Twitter en facebook laten hun sporen na in het blogwereldje. Alles moet korter en rapper. Toch blijf ik persoonlijk plezier putten uit het bloggen. De mogelijkheid om op het worldwideweb een eigen universum te creëren is een fantastisch gegeven. Tien, vijftien jaar geleden was dit compleet ondenkbaar, pure sciencefiction.

Alhoewel de reacties meestal uitblijven of aan de lage kant zijn, leert Google me dat er toch meer dan 7000 pageviews per maand zijn. Ongeveer 100 mensen volgen me met een feedreader, niet enorm maar toch een behoorlijk cijfer. En voor vrienden en familie is Muggenbeet hoe dan ook een gemakkelijke link naar wat er zich zoal in Tessenderlo afspeelt. In ieder geval, bedankt voor jullie interesse en respons. Ik hoop je hier nog vaak terug te vinden. Maar mijn lezers zijn ook altijd fysiek, in levende lijve dus, welkom op onze stek in Tessenderlo. Dit kan tijdens de komende opentuinendag (zie de pisbloem links), maar het mag ook op een ander tijdstip. Een e-mailtje volstaat. In het écht ben ik een vriendelijk mens.

gele trilzwam

de trilzwam aan een tak van de meelbes

Alhoewel het nu toch al een hele tijd gevroren heeft, met pakken sneeuw er bovenop, hangt in de tuin een gele treurzwam, volledig intact en in supervorm, aan een tak van een meelbes. Duidelijk een geval apart. Lang heb ik gedacht dat deze geleiachtige zwam, die ik wel het jaar rond ergens in mijn tuin vind, de Judasoor was. Maar deze soort is bruiner en heeft echt wel de vorm van een oortje terwijl deze oranje zwam meer een hersenachtige structuur heeft.

matrushka

Heleens babushka (of matrushka) uit klei

Zelf heb ik geen Oekraïens bloed in mijn lijf maar mijn kinderen die bestaan toch nog voor een kwart uit Oost-Europese genen. Je ziet dat er ook aan, bijvoorbeeld aan de ogen. Meer dan 5 woorden Oekraïens praten zit er voorlopig niet in. Misschien dat de interesse voor die wel heel bijzondere taal later nog komt. Wat hun wel boeit zijn Oekraïense hebbedingetjes en prullaria. De handgeschilderde houten eitjes en babushka's kennen jullie allicht ook.

Die babushka's of matruska's , wat Russisch is voor grootmoeder, zijn houten poppetjes die in mekaar passen. Ooit waren ze volledig handgemaakt maar ondertussen, mede door de interesse van de toeristen, worden ze volledig machinaal gefreesd. Nadien worden ze geschilderd met rood als overheersende kleur. Je hebt daar echte kunstwerkjes tussen, soms wel tot 10 poppetjes in één babushka. Traditioneel beelden de poppetjes een ouder vrouwtje uit maar sinds de Perestroika duiken ook ander thema's op.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat de dochter in de school -tijdens het knutselen met klei- een matrushka heeft geboetseerd. Ook in haar versie kan je het hoofd eraf halen maar voor het volledig uithollen heeft ze blijkbaar niet voldoende tijd gehad. Ook haar verfwerk vind ik origineel gedaan. Alleen jammer dat de gebruikte klei niet echt duurzaam is. Hij verhardt wel maar is niet stevig genoeg. We moeten er dus heel omzichtig mee omspringen.

creatief met schelpen

een selectie van onze schelpenverzameling

Bij elk uitstapje naar de zee worden door ons wel enkele schelpen meegebracht. Ze liggen zomaar voor het oprapen op het strand. Je hoeft er alleen maar voor te bukken en ze zijn van jou. Boeiend aan schelpen is dat ze eigenlijk de huisjes geweest zijn van gestorven weekdieren. Er bestaan duizenden soorten van, volgens ons schelpenboekje zelfs 80.000. Determinatie is niet altijd gemakkelijk, de mossel en de oester dan even niet meegerekend.

Het voordeel van zeeschelpen is dat je ze terplekke in het zilte water kan uitspoelen zodat je ze -zonder stank- prima kan bewaren. Dit biedt de gelegenheid om je verzameling binnenshuis uit te stallen, bijvoorbeeld in een oude letterbak zoals wij dat deden (zie foto). Je selecteert op variëteit, grootte en kleur. Met weinig moeite heb je een mooi en origineel kunstwerkje dat bovendien nog educatief is ook. Tussen de schelpen kan je hier en daar nog een andere strandvondst zetten: een zeester, een exoskelet van een krab of de inwendige schelp van een inktvis.

Niet alleen voor creatievelingen of natuurliefhebbers zijn schelpen een interessant gegeven. Ook voor liefhebbers van de Nederlandse taal zijn schelpen best de moeite om zich in te verdiepen. Hun namen zijn pure poëzie: strandgaper, boormossel, zwaardschede, nonnetje, slijkgaper, wulk, muiltje, posthoren, alikruik,.... . Het is niet al zeekomkommer en kwal wat er komt aangespoeld.

winterkoning

De winterkoning, het ledentijdschrift en de lidkaart

Net als vorig jaar kregen alle leden van de Vogelbescherming weer een mooi presentje als dank voor de hernieuwing van hun lidmaatschap. Omdat het winterkoninkje verkozen werd als vogel van het jaar, werd van ons 'klein lawaaimakertje' een mooi speldje gemaakt. Het is een kleinigheid maar ik vind het wel een tof initiatief. Dit jaar werd de verkiezing gewonnen door de bosuil.

vegetarische rijstschotel

een vegetarisch gerecht met rijst als basis

Noem het een risotto of nasi-goreng of wat je ook wil, met rijst en wat groentjes kan je heerlijke maaltijden klaarmaken. Vandaag heb ik iets speciaals uitgeprobeerd: rijst met broccoli en oesterzwammen. Geserveerd met een tomaten/paprikasaus krijg je een gezonde maaltijd waar Sergio Herman zijn pik zou bij aflikken. Als ge er je kost moet mee verdienen of je wil wat opscheppen, dan stoemp je het gerecht in een ijzeren ringetje en bouw je er een torentje mee. Zelf schep ik het liever, onafgemeten, met een lepel uit de kom, recht op het bord en dit zonder zever of streepjes saus. Als ik een kunstwerk wil zien, ga ik naar een museum. Aan tafel wil ik gewoon eten.

Recept: Snij een halve ui in kleine stukjes en gooi ze in een hete pan met boter. Bak hierin ook de oesterzwammen en eventueel wat Quorn-blokjes. Kap er de voorgekookte rijst bij (een zakje per 2 personen) en roer goed tot ook de rijst meegebakken is. Zet het vuur wat zachter. Snijd een tomaat in kleine porties en kap deze stukjes bij in de pan. Blijf roeren tot ook de tomaten gaar zijn. Werk af met licht afgekookte broccoli en gebakken ei (dit doe ik altijd vooraf in een aparte pan). De broccoli kan je ook hard koken en verkruimelen zodat je een 'groene rijst' krijgt.

Afkruiden: zout en peper. Zelf strooi ik ook wat groentenbouillon op de smeltende boter.

Voor de saus: deze keer nam ik gewoon de overschot van de spaghettisaus van gisteren.

Voor de drank: Cola light vond ik er goed bij passen. Werk je nog aan een ernstig keukenpiet-imago, of is VT4 aan 't filmen, kan je er ook wijn bij serveren.

Tip: een ideaal gerecht om overschotten weg te werken zonder versleten te worden als culinaire wrek.

familiefoto

vlnr: Heleen, Loes, oma, Jo, opa en bovenaan Sara

Op Kerstmis nodigen we altijd mijn ouders uit op een zelfbereid middagmaal. Dit jaar hield ik het op een gezonde en licht verteerbare wokschotel voorafgegaan door een prei-uiensoep, altijd lekker bij winterse temperaturen. Voor het dessert openden we een doos van 't Ijsboerke met daarin een kerstboom van vanille- en cappuccinoijs. Vooral het bruine gedeelte van deze 'ijsboom' vond ik erg lekker, de koffiesmaak kwam er heel pertinent in voor. Uitgesprokener dan bij een mokkaijs.

Naar jaarlijkse traditie werden er ook wat foto's gemaakt van de kinderen tesamen met mijn ouders. Ook worden dan de geschenken onder de kerstboom gehaald en uitgedeeld. Voor mijn ouders hadden we een DVD-speler gekocht, hun eerste stapjes in het digitale tijdperk. Met de bijhorende Scart-kabel zou de TV automatisch op DVD moeten springen zodra ze het toestel opzetten. Want als het te moeilijk is, vrees ik dat de DVD-speler louter meubilair zal worden. Ik ken dat. Hebben maar niet gebruiken.

In de namiddag ontvingen we ook nog 2 alleenstaande buurvrouwen. Hiervoor had de kleinste een koekjesgateau in mekaar geknutseld met Petit-Beurrekoekjes en een brouwsel van boter en bloemsuiker. Ze doet dat goed. In een mum van tijd schoot er niks van over.

Geybels en Bracke terug koek en ei

zelfgemaakt filmpje. Verloopt op 15 januari, dus kijken maar.

website dankzij collega's Sven en Joke

gaat u zitten

kwartet bijzonder tuinmeubilair

pakken sneeuw

Voor de meeste lezers van deze blog is het natuurlijk geen nieuws dat er de voorbije nacht wel heel veel sneeuw is gevallen. Maar voor mijn fietsende schoonbroer, die ondertussen ergens in Jordanië rondtoert, liggen de zaken anders. Speciaal voor hem enkele foto's vanuit Tessenderlo. Aan hem om te beslissen of hij iets mist of niet.

Loes achter de tafel op het terras

Bijna 30 cm sneeuw

mijn vader die onze inrit sneeuwvrij maakt

Er lag zoveel sneeuw op de weg dat ik geen andere oplossing zag dan na anderhalve kilometer richting werk rechtsomkeer te maken (De minister liet ondertussen weten dat er sprake is van overmacht). Net voor mij een auto die niet over een vluchtheuvel geraakte, zelf op de markt vastgezeten (in achteruit er toch nog af geraakt) en langs de Heggenbossenweg verscheidene auto's die het berijdbare spoor bijster waren. De kinderen raakten ook niet op school want de bussen richting Diest reden niet uit. Niet dat ze veel misten want ze moesten enkel het rapport in ontvangst nemen. Daarvoor kunnen we ons leven niet riskeren.

FZ 70

Moest Frank Zappa vandaag nog leven, dan zou hij 70 geworden zijn. Prostaatkanker besliste er anders over. Ondertussen zelf al een jaartje ouder bedenk ik me dat Frank eigenlijk niet oud is mogen worden. Hij was net geen 53 toen hij stierf (4.12.1993). Toch heeft hij een indrukwekkend oeuvre nagelaten. Zelfs na zijn dood blijven de platen of CD's verschijnen. Zelf heb ik er onlangs nog 2 online besteld die recent zijn uitgebracht.

Tussen al mijn LP's ook een picture disk (waar is de tijd?)

Vaak wordt me de vraag gesteld welke plaat of CD ik nu de beste vind. Ik vind dat heel moeilijk om te kiezen. Mijn allereerste die ik zelf kocht, bracht ik mee vanuit London. Sheik Yerbouti (79) heet de dubbelaar en is zeker één van de besten om de smaak te pakken te krijgen. Terwijl vele fans vielen op Dancin' fool en Bobby Brown goes down raakte ik vooral geïntrigeerd door de Zappa's vette solo's Rat Tomago, The Sheik Yerbouti Tango en Wild Love.

Toen de box Shut Up 'n Play Yer Guitar, met 3 LP's vol gitaarsolo's, uitkwam was dit echt een kolfje naar mijn hand. Ondertussen heb ik deze box ook op CD gekocht en op enkele nummers na vind ik dit een magistrale CD. De nummers Shut up 'n Play Yer Guitar, Shut Up 'n Play Yer Guitar Some More en Return of the Son of Shut Up 'n Play Yer Guitar behoren tot het beste van Zappa.

Mijn drie volgende 'personal bests' zijn:

Roxy & Elsewhere, een Live-registratie uit 1973/1974 met de heerlijke percussioniste Ruth Underwood;
Zappa in New York, een live-registratie uit 1976 met naast Ruth ook de gebroeders Brecker op trompet/sax en Terry Bozzio op drums;
en tenslotte (dat wordt moeilijker) Make a Jazz Noise Here of te wel You Can't Do That on Stage Anymore, Vol. 2 - The Helsinki Concert.

Maar vraag aan een andere Zappa-fan wat zijn favoriete platen zijn en hij/zij zal er misschien 5 anderen noemen. Wil je Zappa's muziek toch eens live (en op een geloofwaardige manier) beleven, kan je 't best naar de concerten van Zappa plays Zappa gaan. Zoon Dweezil wordt alsmaar beter en de begeleidingsband is superb. Als bewijs, een clip vanop Youtube met ondermeer Sheila Gonzalez en de hier wat overenthousiaste Steve Vai.

En uiteraard moeten we Frank zelf ook nog eens laten spelen. 't Is tenslotte zijn verjaardag. Op Youtube vond ik een onuitgegeven versie van Inca Roads met een keigoeie gitaarsolo. Geef toe, Frank was -is- uniek.

sneeuwwandeling

Liebroek, wandelen tussen de besneeuwde elzen

dessert met pellekes

Benny Bax heeft het in de smaakpolitie op VT4 al zo vaak gezegd: hygiëne is van levensbelang. Bij het binnentreden van het restaurant dat hij met argusogen aan een inspectie gaat onderwerpen, geeft hij altijd zelf het goede voorbeeld. Eerst goed de handjes wassen, met zeep uiteraard. De natte handjes afdrogen met een papieren doek, keukenrol bijvoorbeeld. En altijd een haarnetje of petje opzetten. Haren in de soep of huidschilfers in de chocoladesaus lusten de klanten niet echt.

.

Benny geeft het goede voorbeeld

Maar niet alleen Benny wijst op het belang van een goede hygiëne in de keuken. Ook in de Basisvoorwaarden van de Hygiënecode voor de horeca staat het geschreven:"Haren kunnen het eten en drinken besmetten. Daarnaast worden haren in de gerechten als zeer onsmakelijk ervaren. Advies: draag een petje of haarnetje, zorg dat de haren volledig afgedekt zijn."

De Chinezen van een vrij belabberd Chinees establishment heeft Benny er kunnen van overtuigen. Zij droegen uiteindelijk een haarpetje. 't Was geen zicht maar 't was wel proper. En voor zover ik weet, is ook het personeel van de industriële grootkeukens verplicht om altijd een haarnetje te dragen. Hygiëne boven alles. Maar wat zie ik dan dit weekend in De Morgen?

Sergio is totaal onverantwoord bezig

De grootmeester van de keuken, Sergio Herman, overladen met lof en sterren door Michelin en Gault Millau, staat daar met zijn vettig haar samen met Margot Vanderstraeten een dessert klaar te maken -het kan ook het hoofdgerecht zijn, dat is nooit duidelijk in zo'n sjieke zaken- . Met andere woorden: De Chinees die in orde is, krijgt in het beste geval de sticker van de Smaakpolitie en "superster" Sergio, die van de Benny nooit een sticker zal krijgen, is de culinaire trots van de Lage Landen. En dat terwijl hij, volgens hygiënist Benny, ons leven in gevaar brengt.

Verse producten, ok. Maar verse pellekes? Komaan Benny, op naar het Oud Sluis! De Bax is de max.

robijnrood is de kleur

Het is niet omdat de federale overheid maar niet van de grond komt dat de federale overheidsdiensten er de brui aan geven. Zo werd ik deze week aangenaam verrast door de DIV, de Dienst voor de Inschrijving van de Voertuigen. Maandagavond langs de verzekeringsman geweest en woensdagmiddag werd mijn nieuwe nummerplaat al door De Post aan mijn deur geleverd. Voor een overheidsdienst is dat toch een prima service, niet?

de nummerplaat is keurig verpakt

De man van de verzekering vulde on-line een formulier in om mijn nieuwe tweedehandswagen in te schrijven. Op 2 dagen tijd moet je de plaat hebben, zei hij. En dat klopte perfect. De pakjesdienst van De Post belde 2 dagen later aan met een keurig pakje in karton. Aan de postbode moest meteen 20 euro betaald worden. In het pakje vond ik, naast de splinternieuwe nummerplaat met robijnrode kentekens, het vernieuwde inschrijvingsbewijs (de vroegere rode kaart), een factuurtje en een sticker om mijn oude plaat gratis terug te sturen naar de DIV. Deze procedure loopt blijkbaar gesmeerd. Als het goed is, mag het gezegd worden.

mijn eerste kennismaking met de nieuwe plaat

Er is me gezegd dat het zelfs mogelijk is om nog dezelfde dag een nummerplaat geleverd te krijgen. Het kost dan wel 80 euro. Maar toch, straf dat dat in België gerealiseerd kan worden. Bij de opening van het pakje bekijk ik eens grondig de robijnrode kentekens. Hier heeft de ministerraad dus zolang over gebakkeleid? De minister wou zwarte kentekens, vanuit Waalse hoek kon men dan weer moeilijk afscheid nemen van de vertrouwde rode cijfers en letters. Het compromis: een zo donker mogelijk rood, robijnrood dus. RAL 3003 voor de kenners.

de factuur, precies 20 euro

Het bijhorend factuurtje leert me dat de autoplaat welgeteld 11, 8182 euro kost. Waarom zo'n vreemd getal? Wel, blijkbaar heeft men zitten rekenen tot men, inclusief BTW, aan een totaalprijs van precies 20,00 euro kwam. Maar één briefje en gemakkelijk voor de postbode. Zelfs hier is grondig over nagedacht. De service wordt compleet gemaakt met een zelfklever die je achteraan je oude nummerplaat kan plakken (zie hieronder). Hiermee kan je deze plaat kosteloos terugzenden. Gewoon even droppen in de postbus. En geloof me, als je je oude plaat wat proper wrijft, blijft de zelfklever prima plakken. Goed materiaal.

de sticker op de oude plaat plakken en gratis versturen

Woensdag kreeg ik ook de sleutels van mijn 'nieuwe' tweedehandswagen. Deze Opel Astra Enjoy werd op een wel heel symbolische dag geleverd. Net die zelfde dag rolde immers de laatste Astra van de band in de Antwerpse Opel-fabriek. Niet dat ik fel geëmotioneerd word door het wel en wee van de auto-industrie maar de opeltjes van Antwerpen zijn wel heel degelijke wagens waar de arbeiders terecht fier op zijn. De fabriek had zeker heel veel potentie alleen jammer, of schandalig zo je wil, dat GM niet bereid is om er de kaart van de 'groene auto' te trekken.

de laatste blik op mijn oude, niet-Europese plaat

Mijn nieuwe Opel is drie jaar oud en heeft ongeveer 50.000 km op de teller. Voor een 1300 trekt het beestje verbazend goed op. Het rijcomfort is heel groot en absoluut niet te vergelijken met mijn vorige Astra Break waarmee we enkele weken geleden in panne vielen. Er zitten zoveel (ongevraagde) nieuwe toeters en bellen op dat het nog wel een tijd zal duren eer ik ze volledig onder de knie heb. Cruisecontrol bvb., nog nooit gebruikt. Automatische lichten en ruitensproeiers. Airconditioning, waarvan de garagist zeg dat ik ze best altijd laat opstaan. Zelfdempende spiegels. Een boordcomputer. En ABS.

Het is deze ABS die me deze week al goed van pas is gekomen. Nadat een chauffeur -een vrouw, maar dat zal wel toeval zijn- enkele wagens voor me, in de gracht slipte, diende ik in de remmen te gaan. Door de spekgladde wegen in Schaffen zou ik met mijn vorige auto onvermijdelijk getutst hebben maar deze keer kwam ik netjes tot stilstand. Ik had nog ruimte over.

Alleen boxen vanachter, die mis ik. Niet abnormaal want er zijn er zelfs die kicken op de tuning van hun uitlaatpijp waarmee je een Dafke het lawaai van een Ferrari kunt geven. Het meest belangrijke blijft toch voor mij dat een auto start als ik er de sleutels insteek. Die zekerheid dat het ding rijdt als je dat verwacht. De boordcomputer leert me overigens dat een volle naftbak me een reikwijdte van 900 km. oplevert. Dit doet me eraan denken.... dat ik beter wat minder computer en wat meer tussen de echte mensen kom. Kent er iemand interessante exemplaren?

nieuwe wintergast

Als ik nu een fatsoenlijke kodak had gehad, was de onderstaande foto heel wat scherper geweest maar so what, 't is de moeite die telt zeker? Gisteren bemerkte ik tussen de vele vinkachtigen in mijn wilde tuin voor de eerste maal een keep. Vandaag zag ik er al twee. Van binnenuit, dwars door het dubbelbeglaasde venster, heb ik geprobeerd er een foto van te maken maar meteen werd duidelijk dat mijn kleine Canon-digitaaltje zijn beperkingen heeft. Toch wil ik je de foto niet onthouden, want het duo keep-groenling mag gezien worden.

keep en groenling aan de voedersilo

Als vogelliefhebber ben ik uiteraard heel blij met de komst van de keep in mijn tuin. Niet dat het een zeldzame vogel is, maar deze oranje vink (Fringilla montifringilla) is toch wel een kleurrijke aanwinst. In het bijzonder in het bijzijn van de gewone vinken en de groenlingen komt zijn aparte schoonheid goed tot zijn recht.

Opvallend is ook dat de keep net zoals de groenling erin slaagt om de zonnepitten uit de voedersilo (buis in de boom) te pikken. De mezen kunnen dat ook maar -vreemd genoeg- lukt het de gewone vink niet. Hij blijft zijn eten zoeken op de grond.

De keep is een wintergast. Hij is bij ons alleen in de winter waar te nemen. In de zomer verblijft hij in Scandinavië of Noordoost-Europa. Hier broedt hij ook. Zijn lievelingskost zijn beukennootjes maar blijkbaar vindt hij zonnebloempitten best wel lekker. Het vogeltje op de foto heeft er dus een hele reis opzitten.

Als nu ook de putter (distelvink) nog de weg vindt naar mijn tuin dan is 't plaatje compleet. Ik heb dus nog iets om naar uit te kijken.

onbedoelde familiefoto

het verslagje van de wereldwinkelbeurs

Het voorbije weekend ging de 19de geschenkenbeurs van de Looise wereldwinkel door. Voor de eerste maal werd uitgeweken naar de Gaanderij van het cultureel Centrum. Ook de lokale medewerker van het Belang van Limburg kwam langs. Hij trok er enkele foto's waarvan er eentje de krant haalde. Onbedoeld werd het een familiefoto: Sara en Heleen (links), mijn vader aan de overkant van de tafel en achteraan, voor de spandoek, die van ons en mijn broer Dirk.

regenboog

zondag, 12 december (verjaardagsfeest Heleen)

Vorige zondag, toen alle sneeuw en ijzel waren weggesmolten, brak ineens een felle zon door de grijze wolken. Hooguit 5 minuten lang verscheen boven het Hoeveveld een prachtige regenboog. Heel even probeerde ook een tweede regenboog gestalte te krijgen, maar dat lukte net niet. Het blijft een mooi natuurverschijnsel.