beestjes zoeken

Vangen, verdoven, inpakken en opeten... in wezen verschilt het gedrag van een spin niet zoveel van een vrouwtjesmens. Vandaar ook dat ik die griezeltjes met hun web gaarne gadeslaan. En met uitbreiding alle insecten.

Vandaag had ik nog eens zin om met mijn kodakske (canon powershot) de tuin in te trekken om wat nazomerse plaatjes te schieten. Geniet mee, als je zin hebt. (Wil je een groter formaat? Gewoon even op de foto klikken)

de heropvoeding van de vrouw

Met aandacht gelezen in het Belang van Limburg:

Een zelfhulpgids die aan vrouwen vertelt dat ze mager moeten blijven en de eisen van hun man moeten inwilligen als ze hem willen behouden is in de Verenigde Staten uitgegroeid tot een heuse bestseller. Het boek 'De heropvoeding van het vrouwelijke ras' van de debuterende auteur Dante Moore predikt verder onder andere dat vrouwen zich in alle omstandigheden sexy moeten kleden, ook als ze de was en de plas aan het doen zijn.

de cover van het boek

Volgens Moore zijn mannen het dominante ras en moeten vrouwen zich daar bij neerleggen. Vrouwen moeten vooral dun blijven om mannen aan te trekken, want "als je naar de winkel gaat kies je toch ook niet voor de rotte appels, maar wel voor degene die er sappig uit zien".

Dante Moore is een 33-jarige computerdeskundige. Hij zegt het boek geschreven te hebben om vrouwen te doen inzien waar het fout loopt in hun relaties. Moore is zelf nooit getrouwd, maar heeft wel een vriendin en een elfjarige dochter uit een vorige relatie. Hij heeft naar eigen zeggen de ware liefde nog niet tegen gekomen.

boom gerooid

hulp is altijd welkom

Ge doet dat nooit graag, zo'n boom uitdoen. Zeker niet als het ooit een kado geweest is voor de geboorte van één van de klein mannen. Maar de spaanse aak (bastaard) was al zodanig uit de kluiten gewassen dat al mijn fruitbomen het moesten stellen zonder zonlicht. En dat werkt niet. Ze treuren traag maar zeker volledig weg.

Daarom een drastische ingreep gedaan. De boom gerooid. Zonder machinale hulp is dat een hele klus, zeker als je ook het wortelgestel uit de grond wilt verwijderen. Reken maar op anderhalfuur hard labeur voor twee mensen, als ze tenminste met spade en bijl overweg kunnen. Een onervaren man/vrouw werkt zich daar alleen morsdood aan.

Ik had -alweer- het geluk dat mijn vader (zie foto) een handje kwam toesteken. Hij is 71 maar nog beresterk. Zijn 50 jaar in de bouw, en da's vijfmaal zolang als ik, heeft hem ijzersterke spieren opgeleverd.

De vrijgekomen ruimte wordt in het najaar vol geplant met bloemen. Een moerbei zal de blikvanger worden.

Tip: belangrijk bij het manueel rooien van een boom is dat je de stam nooit gelijk met de grond afzaagt. Zorg voor nog zo'n 1,5 meter (of meer) stamlengte zodat deze als hefboom (koevoet) kan dienen om de boom los te wrikken en te laten kantelen.

Gustav

Het begon met een ordinair, nietszeggend windje.

nu overtuigd?

Nog een goede reden om te opteren voor biogroenten.

Alsof dit nog niet genoeg is.

het mooiste van de Spelen

De Olympische Spelen van Peking zitten er al enkele dagen op. Iedere sportliefhebber heeft zo zijn eigen hoogtepunten. Voor de niet echt gul bedeelde Belgen gaat het meestal om de zilveren plak van de estafettemeisjes of de gouden medaille van Tia Hellebaut. Anderen zijn dan weeral helemaal in de wolken van het herrezen Amerikaanse Dream Team of het zwemwonder Michael Phelps.

Duizenden foto's van het sportfestijn gingen de wereld rond. De ene al mooier dan de andere. Van de openingsmanifestatie bestaan er hele mooie maar ook tijdens de sportwedstrijden zelf hebben honderden fotografen het beste van zichzelf gegeven om dé ultieme foto te schieten. Van al die foto's die in die periode in de media zijn verschenen, is er eentje die me bijgebleven is... mijn favoriet, mijn mooiste van de Spelen. De deze namelijk:

Nicole streelt de ronding

Het heeft misschien te maken met mijn adoratie voor handwerk maar let eens op de perfecte omtreklijnen, de glans van de olie, de mooie bruintinten, de gladheid, het vakmanschap. Ik ben er helemaal weg van. De peddel die de Duitse kano-atlete Nicole Reinhardt hier voor zich houdt is af. Ik kan er uren naar kijken. Zo mooi gemaakt. Ik zou er meteen één (of meer) van in huis willen halen. Een pluim voor de houtbewerker die dit in mekaar heeft gestoken. Een pluim ook voor het tijdschrift die deze prachtige peddel (of is het een spaan?) publiceerde. 't Is wat anders dan die naaktblaadjes met van die dellen met een pluim in hun achterste.

Toelichting: ik ben eventjes op zoek geweest op het internet om een foto te vinden van die peddel alleen, zonder die vrouw maar deze zoektocht heeft niks opgeleverd. Hopelijk vind je het niet te erg.

De Efteling is ook... prachtige natuur.

De ganse kroost (vooraan) in de Efteling.

Zoals stilaan een jaarlijkse traditie is, trokken we vorige vrijdag met de kroost richting De Efteling, Europa's mooiste pretpark vlakbij Tilburg (Nl.). Uit ervaring weten we ondertussen dat het die dag, zeker bij wat somberder weer, niet te druk is en dat de wachttijden aan de talrijke attracties beperkt zijn. Tevens is het dan telkens de laatste dag dat de Efteling pas sluit om 9 uur 's avonds. Dit betekent drie uur extra plezier voor hetzelfde geld.

De drie dochters aan de ingang van de Piranha.

De Efteling... dat is wegdromen, dat is plezier maken, dat is sensatie. Voor elke leeftijd wat wils. Nu onze kinderen wat groter zijn, willen ze -nogal vreemd- hun tijd niet meer "verspillen" in het Sprookjesbos (enkel de papa vroeg erom!) en staan hun neuzen allemaal richting Ruigrijk met de Pegasus, de Python en de Vliegende Hollander. Hun andere topfavorieten zijn de Bobbaan, Vogel Rok en de Piranha. Op deze wildwaterbaan ligt je lot in handen van de stroming. De uitdaging bestaat erin om te vermijden dat je er met een natte broek uitkomt.

Heleen, onze jongste, in het wilde water van de Piranha.

De kinderen kennen het gevaar van de Piranha ondertussen wel. Preventief trekken ze al hun regenjasjes aan. De schrik van weleer heeft ondertussen plaatsgemaakt voor plezier en leedvermaak wanneer iemand anders onder de waterval terechtkomt. Zelf kan ik ook genieten van deze attractie, net als van 1001 nacht... lekker niks doen zonder door mekaar geschud te worden of overkop te gaan. Je mag het gerust weten, die snelle, hevige dingen... dat hoeft niet meer voor mij. Ik heb ze allemaal uitgeprobeerd, ooit, maar ik sla ze nu liever over.

De Efteling is een lust voor het oog.

De Efteling is voor de papa vooral genieten van het prachtige groen. Natuur- en plantenliefhebbers kunnen hiervoor alleen al richting Kaatsheuvel trekken. Het is echt de moeite. En er is de laatste jaren een heel interessante koerswijziging vast te stellen: de schreeuwerige, arbeidsintensieve éénjarigen maken plaats voor goed gekozen vaste planten. De groenploeg van de Efteling levert schitterend werk en kent de knepen van ecologisch tuinieren als de besten. Het zou niet slecht zijn als onze gemeentelijke groendiensten hier eens hun licht kwamen opsteken. Want allé nu, herfstanemonen, hosta's, kattestaarten, geraniums, ligularia's, varens,... dat is toch een heel andere wereld dan die drommelse vuurpijltjes en pelargoniums.

En wat ik ook heel mooi gedaan vind van de Efteling is dat ze bij de inkleding van hun attracties heel precies en deskundig de juiste planten- en kleurenkeuze maken. Let er maar eens op!

Hier en daar ook een vogelverschrikker.

Een minpuntje voor de Efteling, maar dat geldt ongetwijfeld voor elk attractiepark, vind ik toch wel de prijzen. € 2,70 voor een grote koffie bvb. is er toch wel echt over. En € 29 inkom (gelukkig is daar nog De Bond) voor de reguliere bezoeker is toch ook niet mals voor de portefeuille. Maar die van ons heeft wel overschot van gelijk wanneer ze stelt dat je daarvoor in de Efteling waar voor je geld krijgt. Op de kermis, zegt ze, ben je ook snel zoveel geld kwijt en dat op een uurtje tijd. Ik moet wat meer buitenkomen en gaan winkelen, zegt ze ook.

Ik vond het in ieder geval weer een heel aangename dag, ook al begon het omstreeks half vier zonder ophouden te regenen. Gelukkig hadden we onze regenjassen meegezeuld. Zowat een halfuur verliep echter in mineur. Wellicht lag het aan de frit die ik at in 'De Steenbok'. Na drie toiletbezoeken en een motillium -zeg ik dat goed?- was het gelukkig over. Ondertussen ben ik weer springlevend.

Tia piekt op gouden moment

goud voor dorpsgenote Tia (foto: Belga)

Met een vijftigtal andere tafeltennisliefhebbers zag ik deze namiddag in de cafetaria van sporthal Alverberg (Hasselt) dorpsgenote Tia Hellebaut over 2,05 meter springen en de gouden medaille in Peking winnen. Gejuich en spontaan applaus van Vlamingen én Walen. Ongelofelijk straf, vond iedereen, én er nog een Belgisch record bovenop! Pieken op het juiste moment heet zoiets.

Niemand had Tia bij de topfavorieten gerekend maar het is wel uitgerekend zij die dé topprestatie uit haar lichaam tovert op het moment dat het moet. Misschien wel op het mooiste moment dat een atleet kan dromen : op de Olympische Spelen. De Kroatische Blanka Vlasic, de onklopbare, had in Peking maar al te graag haar reeks van overwinningen verdergezet maar moest net vandaag in Tia haar meerdere erkennen. Dat moet klote zijn.

Goud dus voor Tia, de eerste Belgische atlete die dat presteert en ook bij de mannen was het toch al geleden van 1964. Haar sprong over 2,05 meter wordt door de VRT-sportredactie als "een historisch moment" de wereld ingestuurd en da's meer dan terecht. Mét de zilveren medaille van de 4 X 100 dames en de uitstekende prestatie van de 4 X 400 heren kan de atletiek met fierheid terugblikken op de spelen.

Zonet -komende van Hasselt- ben ik nog voorbij het huis van Tia gereden en ik zag nog geen gouden-bruiloft-toestanden, enkel een kleine affiche met GOUD op de voordeur. Maar reken er maar op dat Tessenderlo haar en vriend/trainer/coach Wim (een echte Looienaar) feestelijk zal onthalen. Moest je er ooit foto's van te zien krijgen, Tia is de slanke sportvrouw met bril. Die anderen die ook op de foto wilden staan -van de blauwen tot de roden- hebben bij mijn weten nog geen noemenswaardige prestatie neergezet.

* Bezoek zeker ook eens de persoonlijke website van Tia.

smurfenruil

De smurfen vieren dit jaar hun gouden jubileum

Zelf vind ik de smurfen van Peyo maar blauwe ettertjes maar de kinderen thuis zijn er plotseling nogal wild van. Andere mama's en papa's weten natuurlijk dat dit komt door dat Smurf-stickeralbum van Panini. Per aankoop van € 20 krijg je in de Delhaize een pakje met 5 smurfen. En dan maar plakken en verzamelen.

Dat smurfenboek is een gigantisch succes. Die van ons meldt dat gisteren bijvoorbeeld alle pakjes in de Delhaize op waren en dat ze pas volgende week met het kasticket haar smurfen kan gaan afhalen. Dat ze daarvoor terug naar de Delhaize moet gaan, zal de winkelketen niet erg vinden. Ook hoor ik links en rechts dat zowat alle oma's en opa's mee ingeschakeld zijn. Allemaal naar de Delhaize! En dit tot gans het boek volgeplakt is.

En wat te verwachten is, is natuurlijk ook het geval: een aantal nummers is maar nergens te vinden. Zelfs niet op de ruilmomenten die de Delhaize van Tessenderlo zelf inricht (hop, weeral naar de Delhaize). Mijn slecht karakter zegt dan dat die" schaarste" een onderdeel van het strategisch plan is maar dat wordt ontkend. Het zal wel.

Al wekenlang zijn mijn kinderen op zoek naar nummer 3 en 25 maar tevergeefs. Niemand van de familie - en ik heb een heel grote familie - heeft die twee verrekte smurfen. Totdat... via internet (Blogger-Facebook) en dankzij een alerte papa de oplossing in zicht is. Katrien, een bloggende mama van ook vier kinderen, liet me vandaag weten dat ze die 2 nummers thuis, in de polders nabij Klemskerke, liggen heeft. En Katrien gaat ze beiden opsturen. Er bestaan nog goede mensen.

Misschien kan ik jullie ook wel helpen. Al wie nog smurfen mist: wij hebben nog veel dubbels. Laat me weten welke nummers je nog mist en mijn kinderen zoeken uit of ze je dag goed kunnen maken. Zoniet, barst dan niet in tranen uit want vanaf 11 september kan je rechtstreeks bij Panini de ontbrekende smurfen kopen aan 0,12 euro het stuk of 0,07 euro als je lid bent van de Paniniclub.

De gouden smurfen hebben in elk geval voor de Delhaize geen windeieren gelegd. Gezien het megasucces valt te verwachten dat er nog stickeralbums gaan volgen. Tijd voor een mega-ruilclub op internet?

hel en hemel

15 augustus, Halfoogst, de dag van hel en hemel. Feestdag.

1996, beklijvende tv-beelden in ons hotelletje te Bad Arolsen: Sabine Dardenne en Laetitia Delhez worden bevrijd uit de kelder van dutroux. Verlost uit de hel. Opluchting maar ook goesting om dutroux de nek om te wringen, namens alle vaders van dochters.

Het had vandaag gerust dààrom een feestdag mogen zijn.

Maar 't is Maria die we vieren vandaag. De vrouw die Jezus heeft gebaard, wordt vandaag in de hemel opgenomen. Zo heeft een paus beslist. Zo stelt een dogma. Het IS zo, hierover vragen stellen mag niet, tenzij je een ketter bent. Die paus was onfeilbaar, net als alle pausen. Zo stelt een ander dogma.

Geen kwaad woord over Maria. Ze zal het niet gemakkelijk gehad hebben met die Jezus. Ze zal het niet gemakkelijk gehad hebben tout court: geslachtsgemeenschap hebben (in die tijd raakte een spermacel anders nooit bij de eicel) en een kind uit je eigen bekken persen en dan moeten horen dat je nog maagd bent, dat de heilige geest er voor iets tussen zit en dat het kind van god is. Enfin, ze zal haar hemel wel verdiend hebben. En een bloemeke zeker.

Maar dat we anno 2008 nog feesten op basis van een geloofsdogma -het is zo en daarmee basta- vind ik bizar en het vloekt met mijn verlichte geest. Iedere feestdag is lekker meegenomen? Wie zeurt er nu als hij betaald wordt om niks te doen? Leve de paus, die altijd gelijk heeft?

Niemand weet het, zelfs de minister van onderwijs die mij uitbetaalt niet... maar de dag van vandaag vier ik Sabine en Laetitia. Geen officiële feestdag maar daarom juist een dag met inhoud.

van Bloglines naar Google Reader

Mij hoor je niet klagen over de feedreader van Bloglines. Altijd zeer content geweest en dat ben ik nog. Maar Google Reader sluit naadloos aan bij mijn Gmailaccount en hij biedt net dat ietsje meer... zodoende ben ik vandaag overgeschakeld naar de feedreader van Google om al mijn collega-bloggers te volgen.

Al mijn abonnementen van bloglines worden overgezet en dat geldt ook voor de 'vice versa-bloggers' op de sidebar van Muggenbeet. Moest u via een teller uitvlooien wie er zo allemaal op uw blog of site komt neuzen, bedenk dan dat ik dat meestal doe via mijn feedreader en niet via te linkklikken op Muggenbeet. Vrees niet: ik lees iedere nieuwe log van zowat iedereen die hier zijn sporen nalaat. Om te reageren evenwel, moet ik op dat moment inspiratie en goesting hebben. Sommige dagen gaat dat als een fluitje van een cent, andere dagen ben ik te tam en te onnuttig.

Gebruik jij ook Google Reader? En zit Muggenbeet nog niet tussen je abonnementen? Door simpelweg te klikken op onderstaand knopje kom ik er automatisch tussen te staan. Of je daar goed aan doet, da's een andere kwestie :)

Yang Peiyi, mijn heldin

Yang Peiyi met de scheve tandjes

Haar tandjes staan scheef maar ze heeft een gouden stem. Zingen mocht ze maar in beeld komen niet. De openingsceremonie van de olympische spelen had haar moment van glorie kunnen zijn, maar de eer viel te beurt aan een mooier meisje, eentje dat kon playbacken. "We wilden een perfect beeld brengen, we wilden het beste voor onze natie", vertelt de directeur van het muzikaal spektakel. Zum Kotzen.

Tapes die meedraaien op een 'live'-concert, dat gebeurt tegenwoordig overal. Zelfs bij de besten. Maar die tapes zijn op een goede dag wel ingezongen door de zanger/zangeres zelf, dezelfden als degenen die op het podium het publiek in de maling nemen. Maar hier staat het echte zangeresje in de verdomhoek en wordt een ander meisje de hemel ingeprezen met als enige verdienste: ze is mooi.... en 'rijzende ster'.

Wat moet er allemaal niet spoken in het hoofdje van Yang Peiyi, de échte heldin van de avond? Hoe bruut kunnen volwassenen zijn?

update: fanclub voor Yang Peiyi op Facebook

2 x bedankt

Merci Menck en Stijn om Muggenbeet met een Award te plezieren.

Menck:

“Enig gevoel voor humor is hier nodig, anders blijft u maar beter weg,” waarschuwt blogger Ludo. Meteen is de toon gezet, want de logjes zijn niet zelden doorspekt met trucagefoto’s en schrijfpareltjes die behoorlijk op de lachspieren werken en geregeld de actualiteit op de korrel nemen. De humor is daarbij vaak spottend en bijterig-venijnig, met geregeld een veeg uit de pan voor zij die het altijd wel gedaan hebben: de vrouwen.
De zachte pit ligt dan weer in ‘s mans liefde voor fauna en flora.
En veelomvattend blog, zoveel is zeker.

Stijn:

"Muggenbeet is de weblog van een man met een geheel eigen -maar zeer sterke- schrijfstijl. Grappige plots staan centraal. Ik vind het telkens erg leuk om te lezen."

Russische kleiduifschieter hoopt op goud

bij de training in Bejing liep alles gesmeerd

beestjes uit het zuiden

De ganse hitsige dag waren ze te horen op onze Provencaalse kampeerplaats: de tsjirpende cicades die we ook al kenden van onze vakantie in Split. Pas tegen de avond houden de mannetjes even op met hun indringend lawaai om nog een laatste miniconcert te geven bij zonsondergang. 's Nachts houden ze gelukkig hun klep volledig dicht. Fixeer je er niet op want dan word je zot. Leer het te aanvaarden als achtergrondgeruis. Er is toch niks aan te doen, ze zijn met teveel. Bovendien zijn ze zo goed gecamoufleerd dat uw schoen er gegarandeerd naast vliegt. En bedenk, it's all about sex: de mannetjes proberen er de vrouwtjes mee te lokken. Hoe meer kabaal hoe meer 'plezier'.

Allé, als 't daarvoor is, dan is 't goed. Zeldzamer dan die cicades was wel een tweevoudige vondst op één en dezelfde avond. De camping stond er helemaal van in rep en roer. Er was verwondering maar er was ook een beetje angst, zeker bij het eerste beestje. Is dat niet een schorpioen?

Jazeker, de eerste echte schorpioen die we in levende lijve en in't wild zagen. Kleiner dan verwacht, zo'n 4 cm groot. Het beestje zat aan de toiletten, klaar om ongewild vertrappeld te worden en daarom werd de schorpioen met behulp van een glazen potje aan de overkant van de straat weer vrijgelaten. Een prik van de angel zou slechts lichte irritatie bij de mens veroorzaken en is helemaal niet dodelijk. Dat las ik toch in ons boekje over Frankrijk. Zin om de stelling te testen kwam niet in me op.

Al even indrukwekkend was het beest dat wat later werd 'gevangen'. Zeker 5 cm lang en sprieten als een tuinslang (een beetje overdrijven mag toch?). Sommigen dachten aan een kakkerlak -eikes, vies- maar dat het dat niét was, wist ik wel zeker. Zelf kende ik het insect ook niet en dat is niet zo verwonderlijk want het beest (zie foto) is "overal bedreigd of reeds uitgestorven" (Thieme's dierengids 1978), las ik bij thuiskomst in de dierengids.

Het gaat om een Heldenbok, weet ik nu, "één van de grootste Europese kevers". In België en Nederland komt de heldenbok niet meer voor. De kever dreigde eerst opgesloten te worden in een plastieken pot met wat luchtgaten maar ik heb de jonge vinder er toch op gewezen dat het veel beter en wijzer was om de bok terug vrij te laten in de natuur. Dat was echt wel een schoon beest.

Voor de rest heb ik niet zo'n speciale dieren ontdekt tijdens de vakantie. Hier en daar een gevecht met een bruine beer, een paar adderbeten uitgezogen, een moordende duikvlucht van een roofvogel op het nippertje ontweken en het monster van het meer van Banyoles op het droge gezwierd maar dat zijn zaken die iedereen wel meemaakt als hij/zij zijn vakantiebelevenissen wat wil aandikken. Ook nog een mooie koninginnepage en een grote versie van een oranjetipje zien fladderen maar bijzonder is dat niet. En veel levende vis in het water, iets wat ik van mijn West-Limburgse habitat niet kan zeggen (met dank aan Tessenderlo chemie).

Langs de autostrade zag ik wel nog een groot bord met 'krokodillenboerderij' -op zo'n toeristenbord waarop ook chateaus en kathedralen prijken- maar op dat soort onzin wens ik niet dieper in te gaan.

beroerd fotoverslag van een fantastische reis

Onze vakantie in het zuiden van Frankrijk zit er al op en we zijn veilig en wel terug thuis geraakt... al waren er wel de spreekwoordelijke kleerscheuren. Een te hevige Fransman die aan een payage tegen onze trekhaak reed en een stuk van zijn wagen kon oprapen, de riolering van onze 4 sterren-camping in de Provence die openbarstte net naast onze tent ('lavendel' zeggen ze dan), een slagboom aan een andere onbemande payage die niet openging terwijl de aanzwellende rij auto's achterons er op los klaxoneerde, ... maar kom, daar ga ik u niet al te veel mee lastig vallen, je hebt wel wat anders te doen. Aan je gat krabben bijvoorbeeld.

Vanuit onze eerste halte in Cluny, in de buurt van Macon en vlakbij Chardonnay, belandden we na een lange zoektocht naar een aanvaardbare en niet volgepropte camping in Villes sur Auzon, alwaar we onze tent opsloegen. Dit dorpje aan de voet van de Mont Ventoux profiteert, net als alle andere buurgemeentes, van de obsessie van honderden wielerfanaten die zichzelf willen meten met de legendarische witte berg uit de Tour.

De Mont Ventoux kenden de kinderen al van in de stripreeks De Kampioenen.

De beklimming van de Mont Ventoux lieten we uiteraard ook niet aan ons voorbijgaan. Omdat het vakantie is, deden we het met onze wagen en dat viel reuze mee. Echt zwaar was de beklimming niet, alleen moet je opletten voor de vele puffende fietsers die in de let rijden en bij de afdaling nogal roekeloos tussen de auto's slingeren.

De dochters in de lavendel voor de Abdij van Sénanque.

Vlakbij onze camping bevonden zich nog heel wat pareltjes die we bezochten: de Abbaye de Sénanque (zie foto), de Gorges de la Nesque, het adembenemende bergdorp Gordes en het druk bezochte Fontaine de Vaucluse.

Vanuit Villes sur Auzon maakten we nog twee grote uitstappen: een bezoek aan de immense Romeinse aquaduct over de Gardon, de Pont du Gard, gecombineerd met een blitsbezoek aan Avignon én een stadsbezoek aan het tropische Arles. In Arles, een prachtig stadje aan de Rhone en vlakbij de Camargue, vind je nog heel wat Romeinse bouwwerken waaronder een amfitheater en een imposante arena waar nog steeds stierengevechten plaatsvinden. Kunstliefhebbers weten allicht ook dat Vincent van Gogh heel veel van zijn werken in Arles geschilderd heeft (o.m. de zonnebloemen) en dat hij er in het ziekenhuis verbleef.

Een behulpzame Nederlander maakte een familiekiekje voor de Pont du Gard.

In Arles bezochten we de arena en leefden we op ijsjes en frisdranken. De souvenierswinkeltjes teren op de stierengevechten en Vincent Van Gogh.

Op enkele uren rijden van de spaanse grens veranderden we onze volgende reisbestemming: niet Narbonne en Carcassonne zou het worden maar wel Barcelona. Dé stad van het Catalaans modernisme en al lang een droom van mezelf en de kinderen. Eerst zochten we een camping aan de Costa Brava maar het beviel ons daar niet en daarom belandden we uiteindelijk aan het meer van Banyoles (zie foto met paviljoentje), een klein stadje nabij Girona en tussen Figueras (met het beroemd Dalimuseum waar we niet geraakt zijn) en Barcelona.

Het meer van Banyoles, decor voor de roeiwedstrijden tijdens de olympische spelen van Barcelona.

Eén hele lange dag Barcelona hadden we voorzien (de camping lag toch zo'n 100 km daar vandaan). Dan moet je je prioriteiten leggen want voor een iets of wat kennismaking met de stad heb je toch zo'n drie dagen nodig. Vandaar dat we kozen voor de belangrijkste werken van Gaudi die samen met Domènech i Montaner en Josep Puig i Cadafalch (Casa de les Punxes) een prachtige Catalaanse versie van de Art Nouveau in de stad heeft gerealiseerd.
We parkeerden de wagen in de bovenstad nabij afrit 6 van de Ring omdat van hieruit de meeste bouwwerken in een bijna rechte lijn door de stad kunnen bezocht worden. Heel vlakbij bevond zich al meteen het Park Güell, het park met de met kleurige mozaïeksteentjes beklede golvende zitbank en de salamander/draak. Dit park behoort tot het Unesco-werelderfgoed.

de kroost op de zitbank van Gaudi in het Park Güell.

Zelf poseerde ik ook graag bij de 'salamander'. Gaudi spreekt al 25 jaar tot mijn verbeelding.

Bergaf richting zee kwamen we uit bij de Sagrada Familia, die zoals geweten nog steeds in de stijgers staat. We kochten een inkomticket en bezochten Gaudi's laatste bouwwerf. Als gewezen bouwvakker kan je hier je hart wel ophalen. Ik lees dat 'men' hoopt in 2025 klaar te zijn met de kerk. In ieder geval heb ik vastgesteld dat de werken goed opschieten. Het 'oerwoud' (schip van de kerk) is bijna klaar en suggereert dat je je in een bos bevindt. De pilaren zijn als boomstammen opgevat en het gebladerte vormt het plafond.

De sagrada familia met zijn spitse en originele torens.

Restten ons nog twee gebouwen die ik in ieder geval wou bekijken: Casa Mila en Casa Batllo. Ze liggen niet zo ver van mekaar maar om ze beiden te bezoeken hadden we onvoldoende tijd. Ik koos voor Casa Mila, ook wel -spottend- de steengroeve genoemd. In Casa Mila vind je geen één rechte muur (Hundertwasser weet er alles van!) en Gaudi voorzag het gebouw van zo'n bizarre schoorstenen dat het dakterras ongetwijfeld het meest bezochte en gefotografeerde terras ter wereld is.

Voor een inkomticket dienden we wel een halfuur aan te schuiven: er zijn slechts 2 loketten. Een aangename verrassing was wel dat Kristien en ikzelf niets dienden te betalen omdat we een Vlaamse lerarenkaart hadden (20 euro uitgespaard). Tevens is het gebouw erg goed bewaakt -op elke hoek staat er wel een bode of iemand van de security met een oortje- en dienen alle tassen en rugzakken te passeren langs een röntgenapparaat.

Dochter Sara op het dakterras van Casa Mila

Afscheid nemen van Barcelona zonder Casa Batllo te zien, dat kon natuurlijk ook niet. Ook al moesten we ondertussen bijna voortslepen toch gingen we de voorgevel van Casa Batllo (inkomprijs als je binnen wil: 16,50 euro) nog bewonderen (zie foto). Vlakbij staan nog een heleboel erg interessante woningen (Casa Amatller van Josep Puig i Cadafalch en Casa Lléo Morera van Lluis Domèch i Montaner) maar, jammer voor hen, krijgen ze door de aanwezigheid van Gaudi's meesterwerken, niet de aandacht die ze verdienen.

De facade van Casa Batllo is, net als die van la Pedrera, erg golvend.

We sloten onze zomervakantie af met een relaxte terugrit richting België. We sliepen, samen met één franse caravan, moederziel alleen op de erg verzorgde gemeentelijke camping van Clefmont. Het lot blijkbaar van een camping die niet in de boekjes staat maar véél beter en spotgoedkoop (8 euro voor 6 mensen met douches en elektriciteit en ijsjes aan 0,50 euro). De allerlaatste dag reden we op een drafje door de franse ardennen met aan onze zijde de nog prille Maas. We ontweken bewust de autostrades en genoten van de schitterende natuur en wijdse uitzichten.