Het sneeuwt nog eens een keer. Een heel klein beetje maar toch voldoende om extra drukte aan de voederplek te veroorzaken. Merels, roodborstjes, pimpelmezen, koolmezen, kepen,... en daar zijn ook de groenlingen weer. Lang geleden dat ik ze zag. In de bonte hulst duiken ook de koperwieken weer op. Zij vertoeven tussen de groep huismussen. De sijzen en de appelvink zijn nog niet op het appèl.
(Voor wie het zich moest afvragen: de witte strepen zijn vallende sneeuwvlokken.)
De Chimonanthus praecox bloeit dit jaar rijkelijk.
De toverhazelaars beginnen nu hun bloemknoppen te openen. De heerlijke geur die momenteel in de tuin hangt komt van elders, van de winterzoet met name. Hij bloeit dit jaar rijkelijk en het parfum is meters van deze heester te ruiken. De bloemen zelf blijf ik maar een rommeltje vinden en heb ik eerder al als een nat kapsel omschreven. Om de wintertuin nog wat op te smukken, plantte ik de voorbije week 10 Cornus sanguinea 'Winter Beauty' en een Lonicera purpusii 'Winter Beauty'. Ze staan vlakbij het huis zodat ik er ook van binnenuit kan van genieten.
Bij het opzetten van de kerstboom gaven onze oude vertrouwde lampjes de geest. Dan maar rondgereden om dezelfde, of iets dat erop trok, te vinden maar het bleek een hopeloze zoektocht. Led-lampjes in overvloed dat wel -van koud licht tot warm licht, van wit over kleur tot gekmakende animaties- en daarom ook maar led-lampjes aangekocht maar 't is toch dat niet. In het begin hadden we er onze bedenkingen bij maar intussen hebben we er vrede mee.
De helft van mijn wintervoer, zo'n 15 kg, werd intussen al naar binnen gesmuld. Het merendeel van de gasten zijn huismussen, vinken, koolmezen en pimpelmezen. Groenlingen en sijsjes zijn er nog niet, kepen daarentegen wel. Ook roodborstjes passeren en pikken een graantje mee. Veel granen worden gesmost en belanden zo op de grond. Hiervan profiteren dan weer de duiven, merels en af en toe een heggenmus. De groep koperwieken zie ik niet meer. Zij waren ongetwijfeld de sensatie van het jaar.
Vandaag landde een groepje van 5 koperwieken in één van onze vele hulsten. Doordat er eentje in de top ging zitten, lukte het me om er eens een ietwat fatsoenlijke foto van te nemen. Veel bessen hangen er niet meer in, dus het kijkplezier zal niet zo heel lang meer duren.
Kruiwagen per kruiwagen, telkens zo'n 70 meter ver, reed ik met de zware kasseien naar het kastanjebos om er een nieuw schaduwterras te maken. 2 dagen verwijderd van mijn 56ste verjaardag en dat begin je te voelen. Wat minder vracht, een rustig tempo en regelmatig rust maakte de job te doen. Er kwam geen cement aan te pas, enkel de uitgegraven grond werd gebruikt om de kasseien te leggen en de voegen weer op te vullen. De knollen (?) van de salomonszegels die in de grond zaten, werden netjes weer herplant. In het zand moeten normaal ook muskuskruidzaden zitten en de verwachting is dat die in de voegen gaan kiemen.
Het nieuwe terras biedt de mogelijkheid om nieuwe schaduwplanten aan te planten.