voor sfeer en gezelligheid

Detail van onze kerstboom. Zie je de twinkeling?

WTF is me dat? Deze morgen laadde ik bovenstaande foto op als voorbereiding op een nieuw blogstukje. Zonet kom ik thuis van een korte boswandeling en wat zie ik? Google+ heeft mijn foto tot leven gebracht. Er zit een flikkering in de boom want van mijn JPEG-bestand is een GIF-bestand gefabriceerd. Auto Awesome heet deze dienst en er zitten nog meer kunstgrepen in het pakket, HDR en Panorama bijvoorbeeld. Zelf heb ik er niets voor moeten doen want "standaard staat Auto Awesome ingeschakeld". Knap, vooral omdat de animatie ook in Blogger zijn werk doet en het bovenal je eigen keuze blijft om er gebruik van te maken of niet.

Zoals je ziet hebben we onze kerstboom terug in huis staan. Een traditie die we graag in leven houden. 't Is vooral die van ons - en een beetje de dochters - die voor de aankoop en de versiering zorgt. Mijn bijdrage bestaat erin de boom in een houder te plaatsen en liefst zo verticaal mogelijk.  *Camera on* Bij deze wil ik mijn vrouw dan ook een 'dikke 9 op 10' geven voor sfeer en gezelligheid. Geen volledige 10 omdat ik soms langer dan gewild moet wachten op een tas koffie en de melk/koffie-verhouding ook niet altijd perfect is. Ze is ook nog al eens vaak afwezig. Voor de rest een dikke pluim. *Camera off*

Voor het eerst staat hier een Nordmann-spar (Abies nordmanniana) in huis. Mijn vrouw viel naar eigen zeggen bijna achterover toen ze de prijs hoorde, maar de verkoper had de boom al in 't koffer gestoken en terugkrabbelen was in concreto niet zo evident. Intussen heb ik de verkoopprijs even nagetrokken op 't internet en blijkbaar kost zo'n Nordmann overal zo veel (uitgezonderd een vreemde actie bij de Ikea, daar krijgt ge bijna nog geld bij als ge er een boom koopt). 

De reden van deze hoge kostprijs zit hem in het feit dat zo'n Kaukasische spar erg langzaam groeit, het duurt dubbel zo lang als bij een gewone fijnspar om 2 meter hoogte te bereiken. Extra troeven zijn dat de naalden niet afvallen, dat de boom lekker ruikt en dat de naaldkleur ook donkergroen is, mijns inziens mooier groen. Ik las ergens dat het de 'Rolls Royce' onder de kerstbomen is, ... tja, dat hadden we al aan onze portefeuille gemerkt. We hebben afgesproken om erover te zwijgen en de sfeer en gezelligheid er niet te laten onder lijden. Er zijn zo veel zotte prijzen tegenwoordig. Orthodonten, ooglenzen, loodgieters, schoolboeken, tuttefrut, mosselen-frit, naft&diesel, ondergrondse parkeerplaatsen,.... hoeveel uren hebt ge nog? 

Facebook en tajine

De Muggenbeet-pagina op facebook bestaat al een tijdje niet meer, zelf blijf ik in eigen naam nog wel actief. 161 vrienden heb ik daar en de respons - van het klikken op 'vind ik leuk' t/m met zorg geconstrueerde zinnen - is daar behoorlijk. 40 tot 50 reacties bij familiefoto's en een tiental bij natuurfoto's, dat is op mijn blog zelden gezien. Het plaatsen van foto's met bijhorende duiding is er ook zo eenvoudig. Het leent zich perfect voor kort nieuws zoals een bezoek aan de geschenkenbeurs en de aankoop van een tajine bijvoorbeeld. Meer moet dat niet zijn. Als ik het bericht op 'openbaar' zet, kan zelfs iedereen dit bericht lezen en de afbeeldingen minutieus bekijken.

Dit brengt me bij een nieuw gegeven voor bloggers: hoe langer hoe meer internetgebruikers surfen op het net met een smartphone. Ik zie dat bij mijn kinderen en hun vriendenkring. Een tablet is er af en toe ook nog bij. Ik heb het even samen met hen uitgetest: een blog lezen of een foto duchtig bekijken dat zit er met zo'n multifunctionele telefoon niet in. Vluchtig en oppervlakkig, dat is de nieuwe realiteit. Je mag al blij zijn dat je blog in vogelvlucht bekeken wordt. 15 seconden is een eeuwigheid. Multifunctioneel of smart betekent ook dat er met dat ding op batterijen honderd en één dingen kunnen gedaan worden, blitsere en plezantere dingen dan een blog lezen.

Bloggers moeten het blijkbaar vooral hebben van mensen die nog achter een PC of laptop verzeild geraken. Bureelwerkers die op hun werk de mogelijkheid hebben om eens te komen piepen (tot de baas binnenkomt) of thuiswerkers zoals ik, die in alle rust hun favoriete sites kunnen volgen. Of andere bloggers die weten dat een bezoekje of een reactie meestal wel een tegenbezoekje opbrengt of studenten die snel je foto's komen downloaden voor hun schoolwerkje. Een mercietje ... daar moet je niet op rekenen.

Het is zoals het is. Alles evolueert. Maar een mens, zeker een naïeveling zoals ik die veel te veel tijd investeert in zijn blog (dixit de huisgenoten, à propos: Blogger meldt dat dit mijn 2500ste bericht is), moet daar toch eens bij stilstaan. Bloggen in tijden van smartphones,  is dat niet iets zoals in een grot wonen en rondlopen met een mammoetvacht?

- Wat de tajine betreft: het is een model dat in een niet-voorverwarmde oven moet worden geplaatst op maximaal 150°C. Hij kan niet op een vuur of fornuis worden gezet. De 'vaatwasbestendige' tajine kostte me 28 euro en komt uit Noord Viëtnam. -

Mijn (zelfgekozen) fairtrade-kerstcadeau.

Over de experimenten ermee later meer.

voorlopig alleen

Met zijn allen - en dat zijn dan de huismussen, de botvinken en de mezen inbegrepen - zit het gevogelte rond de deur toch al aan zo'n 8 kilogram zaden dat naar binnen werd gespeeld. Een volle buis per dag zo ongeveer.

De koolmezen, pimpelmezen en zwarte mezen hebben dit jaar gezelschap gekregen van kuifmezen die ook geregeld een graantje komen meepikken. Zoals gehoopt is de keep ook weer present. Sinds de eerste winterprik hangt er een mannetje rond het huis. Ik zie hem vanuit het keukenraam geduldig zijn beurt aan de silo afwachten.

Voorlopig is hij nog alleen maar als de winter echt intreedt, zal er een hele bende volgen. Ook de sijzen, die opdringerige kleine gele acrobaten, zijn echt iets om naar uit te kijken. Dé max evenwel zou zijn als ook de appelvink terugkomt. Dat was een geschenk uit de hemel. De mooiste vogel die ooit op ons geleeg landde.

gevel uit Dresden

Na de val van het Ijzeren Gordijn hebben kunstenaars de grauwe stad

aan de Elbe hier en daar terug kleur gegeven. De gekende Kunsthofpassage 

is van een adembenemende schoonheid maar deze maffe gevel mag 

ook gezien worden. Eigenzinnigheid en creativiteit, we kunnen 

er niet genoeg van hebben. 

FZ

Enkele L.P.'s uit mijn collectie

4 december. 

Zappafans herdenken het heengaan van Frank Zappa die vandaag, precies 20 jaar geleden, zijn strijd tegen kanker verloor. Hij was op dat moment amper 52 jaar. 

Veel artiesten en hun plaatjes zouden na 2 decennia al lang vergeten zijn maar Zappa's muziek is nog steeds springlevend. Dat heeft alles te maken met het feit dat hij een genre op zichzelf was en zijn nummers uitblinken in compositie, virtuositeit en songteksten. Met Zappa kon je ook al eens lachen. Bovenal was hij voor mij een uitmuntende gitarist. Sinds ik Rat Tomago, The Sheik Yerbouti Tango en de solo van Wild Love hoorde op mijn allereerste Zappaplaat (Sheik Yerbouti 1979, ik was toen 17 jaar) ben ik grote fan, bewonderaar en verzamelaar. 

Enkele interessante links:

• Frank Zappa in de Humo
• Alle Zappa-stukjes op mijn blog
• Zappa op Wikipedia, let hierbij ook eens op zijn indrukwekkende discografie
• Eén van mijn lievelingssongs van beelden voorzien op Dailymotion
• Zappa Plays Zappa, de groep van zoon Dweezil, die de muziek grandioos in ere houdt.

En hieronder een blik achter de schermen:
The Making Of bovenstaande illustratie

(bloggen kost wat moeite)

je moest me bezig zien! :)

komt achteraf niet zagen

Zo van '"waarom hebt ge mij niks gezegd?", "had ik dat geweten!" of "egoïst, alles voor uw eigen houden!". Ik zeg het maar één keer en dat is nu en hier: hebt ge net als àlle mensen met goede smaak altijd al gedroomd van een eigen rendier met slee - toch nog steeds thé King of voortuinkitch - dan vallen er nu zaken te doen. Voor nog geen 30 euro haalt ge momenteel zo'n stemmig verlicht gespan in huis. Het moet niet eten of drinken (gewoon de bijhorende stekker insteken), doet zijn gevoeg niet op je gazon en 't jankt niet als 't wat koud heeft. Een koopje dus. En vooral: al je buren zullen hun kerstperiode in mineure stemming doorbrengen, want vol met afgunst. Dat hebben we toch graag! Tip van mijnentwege: leg je kindeke Jezus in de slee en je wordt gegarandeerd dé kerstster van je straat.

stad op mensenmaat

Hundertwasser in Bad Soden am Taunus

Ik ben momenteel mijn kans aan het wagen bij de Argus-fotowedstrijd. Waarom zou jij dat ook niet doen? Deze wedstrijd loopt uitsluitend op Facebook - een account is dus wel nodig - en zit eenvoudig in mekaar. In de speciaal ontwikkelde applicatie hoef je enkel op een upload-knop te duwen en je kunt vervolgens je foto's voor de wedstrijd insturen. Dit kan nog tot 29 december en er zijn 3 thema's: herfst, genieten op het platteland en stad op mensenmaat. Voor elk thema mag je 10 foto's insturen.

Denk niet te snel 'dat is niks voor mij' of  'ik kan toch niet winnen'. Je weet nooit hoe de dobbelstenen rollen. Het levende bewijs voor deze stelling viel gisteren in de mailbox: met één van mijn herfstfoto's won ik de weekprijs, t.w. een weekendje Puur Natuur voor 2 personen. De winnende foto verscheen eerder op deze blog en wekte hier niet veel enthousiasme op maar (amateur)fotografen kijken en beoordelen klaarblijkelijk met andere ogen dan bloglezers. 

Nog 9 foto's mag ik insturen. "Stad op mensenmaat" vind ik een moeilijk thema omdat ik zelden in een stad vertoef en niet meteen veel foto's voorradig heb. Bij het grasduinen in mijn foto's kwam ik toch weer uit bij de architectuur van Hundertwasser (zie foto). In het Duitse Bad Soden am Taunus - evenals bij het Hundertwasserhaus in Wenen - toont Hundertwasser hoe een mens- en natuurvriendelijke architectuur er concreet kan uitzien. De woningbouw binnen een stad op mensenmaat zou voor mij iets hundertwasserachtig zijn: groendaken, gevelbegroeiing, veel kleurgebruik, hergebruik van afvalwater, cohousing, creativiteit in plaats van massaproductie zonder ziel, ... . Daarom heb ik zonet bovenstaande foto geüpload (spelling toch eventjes gecontroleerd), temeer omdat er twee boomhuurders op staan, wat ik nog steeds een maf doch sterk concept vind.

Bomen kunnen bij Hundertwasser ook kamers bewonen of huren. De boom moet hiervoor niet betalen want hij betaalt de huur 'met zuurstof, door zijn vermogen om stof te slikken en als anti-lawaaimachine door rust te maken, door verdelging van gif, of zuivering van vervuild regenwater, als producent van geluk en gezondheid, als brenger van vlinders en door schoonheid en vele andere valuta. Dat is allemaal in geld om te wisselen en is meer dan een mens-huurder met een cheque kan betalen.' Mooier zou ik het zelf niet kunnen zeggen.

gekke overwinteringsplek

lieveheersbeestje in een mispel

Oktober/november is de periode dat de lieveheersbeestjes een overwinteringsplek zoeken. Vaak is dat in schuren, paviljoentjes en huizen maar ook bomen worden wel eens uitgekozen. Hier kruipen ze in de schors, gaten en spleten. Eéntje heeft in onze tuin wel een heel gekke plek uitgekozen, namelijk onder een 'lip' van een mispel. Of dat een strak plan is, durf ik te betwijfelen. De mispel valt nog van de struik af, op de grond. Als het dan ijzelt of sneeuwt krijgt het beest de volle laag. Maar wie zijn wij om zijn keuzevrijheid te beknotten? Terwijl alle andere mispels intussen opgegeten zijn (door mezelf), laat ik de deze hangen. Op goed geluk.

niet alleen smodder

Er is al veel rottigheid en smodder in de tuin maar niet alleen dat. Zonet kwam ik een toevallige mooie combinatie tegen die ik jullie toch  niet wil onthouden: een Acer griseum waarin een blad van éen van onze amberbomen is aangewaaid. De druppeltjes - tja, aan regen geen gebrek hier in de zuiderkempen - maken het nog extra mooi. Toch volgens mij.

Acer griseum met amberboomblad

niks mis trouwens met 2 amberboombladeren op mekaar, zonder Acer griseum.

daar ligt 12 jaar geschiedenis

Deze week heeft mijn PC finaal de geest gegeven

wat mij de mogelijkheid gaf die kast eens open te breken 

en de inwendige organen te dissecteren.

Na weken pruttelen is het over and out met onze PC. 12 jaar lang heeft hij ons ondersteund in onze professionele en amateuristische bezigheden. Goed gewerkt, dat mag gezegd worden. 12 jaar is een eeuwigheid in deze branche. Het was dé beste tot nu toe want onze vorige 2 PC's sukkelden door de enorm evoluerende softwareontwikkeling in een mum van tijd in een depressie. Ze zetten geen poot meer vooruit telkens als windows met een nieuw besturingsprogramma voor de dag kwam. Nochtans had de verkoper van nummer 1 nog zo gezegd '40Mb harde schijf, dat krijgt ge vanszjeleven niet vol'. Hiermee bedoelend, althans ik had het zo begrepen, dat als je deze computer koopt ben je je hele leven gerust. Zelfs de vakmensen wisten toen niet hoe snel het allemaal zou gaan. 

Het computertijdperk is een consumptietijdperk, een zichzelf aanzwengelende markt waarin je als consument niet altijd de vuist kan maken die je wil maken. Al komt het hoe langer hoe vaker in me op om al die blikken rommel uit mijn leven te bannen. Het komt er ooit van.

Maar een 4de PC kopen? Neen, dat hangt niet in de lucht. Ik behelp me intussen nog steeds met een Dell-laptop, ook uit de jaren stillekens, al mag hij zich gelukkig prijzen dat hij bij mij woont want op een ander was hij al lang het huis uitgekegeld. Mijn vrouw zegt dat soms ook. Over mij dan.

Om je enkele voorbeelden te geven met welk afdankertje ik op dit moment zit te typen: de scharnieren van het beeldscherm zijn kapot (zonder een boekensteun vanachter flapt dat ding naar beneden), er komt geen geluid meer uit (handig voor systeemmuziekjes, jammer voor Youtube en Deezer), de Enterknop hapert (heel hard duwen helpt), foto's van meer dan 2 Megabyte bewerken geeft vaak een blancoscherm (maar net niet lang genoeg om rustig een tas koffie gaan op te gieten), sinds een val van de tafel werkt hij niet meer op batterij maar enkel nog op netstroom en er ontbreken ook wat vijzen maar tape houdt alles voorlopig nog bij mekaar. Wat nog werkt, wordt hier niet weggegooid. Een ééninkomsgezin leeft vanzelf behoedzamer.

De 12 jaar geschiedenis ligt nu in een kartonnen doos. Het containerpark wenkt. De harde schijf en een nog bruikbare DVD-schrijver heb ik apart gelegd, net als 2 ventilatoren die -functioneel omgekeerd- bij wind of blazen stroom produceren. Doel ermee sluiten zit er niet in maar er valt wel iets ludieks mee te doen. De homo ludens in mij weet er wel raad mee. 

Een helikopter die me af en toe een lekkere koek komt aanbrengen, dat moet toch te maken zijn.

in naam van de vader

Foto genomen zowat 15 maanden voor deze blog opgestart werd

Bij het onderhoud van onze oude P.C. - die nog steeds draait - stootte ik op deze opmerkelijke foto. Hij is meer dan 10 jaar oud en ik heb hem zonet ook gedeeld met al mijn Facebook-vrienden. Behalve dat mijn haar redelijk lang was, heeft het op de foto ook nog een andere kleur dan tegenwoordig. Weinig wit en grijs, eerder kastanjebruin. Vergeleken met de knar in dat blauwe jasje (rechtsboven) zit hier nog een jong veulentje. Op het T-shirt staat 'Greenpeace' en ik geloof dat het momenteel niet meer past. Die dingen krimpen, weet je? Moest ik tegenwoordig een volledig vrije mens zijn, dan zouden mijn haren terug zo lang zijn. Ten gronde ben ik een wildeman. 

moderne tijden

De windmolen op  Ravenshout en de eerste van drie op Schoonhees

Voortgaand op wat ik gisteren langs de Industrieweg te zien kreeg, heeft Tessenderlo eindelijk haar eerste stapjes in de Moderne Tijden gezet. Niet met veel goesting want het gemeentebestuur heeft er nog tegen geprocest, wat knettergek is omdat ze wel grote fan is van Sevesobedrijven vlakbij ons centrum. 

Op grondgebied van steenbakkerij Wienerberger in Ravenshout (kortbij de drukkerij van Concentra) is de allereerste windmolen al klaar. Op Schoonhees, vlakbij Oosterbergen, is Limburg Win(d)t momenteel bezig met de eerste van de drie overige windmolens recht te zetten. Het zijn indrukwekkende gevallen: de rotordiameter is 112 meter en de bovenste tip van de wieken snijdt de lucht doormidden op zo'n 175 meter hoogte. 

Jaarlijks produceren deze drie molens 18000 MWh stroom (1MWh = 1000 KWh) wat overeenkomt met het verbruik van zo'n 5150 gezinnen. Positief ingesteld als altijd, hoop ik dat het industriegebied Schoonhees in dezelfde geest verder ingevuld wordt: geen nieuwe smeerlapperij (vervuilende of gevaarlijke bedrijven) maar toekomstgerichte, milieuvriendelijke ondernemingen met het hart op de juiste plaats. 

gefeest

Vanavond hebben we samen met onze Babka haar 102de verjaardag gevierd met een feest.

Als vanouds genoot ze met volle teugen van de aangebrachte frieten.

Alle achterkleinkinderen, kleinkinderen en nog in leven zijnde kinderen (en hun partners) waren present.

102, dat mag al tellen. Die lopen niet dik.

satellietbeeld

het meest actuele beeld komt van Bing Maps

Vergeleken met het satellietbeeld van Bing Maps is dat van Google Maps compleet gedateerd. Onze tuin heeft bij Google nog een vrij open karakter terwijl hij de dag van vandaag meer weg heeft van een bos. En de buren hebben een zwembad, iets wat het alleswetende Google nog steeds niet doorheeft.

Op de printscreen hierboven heb ik de grenspalen van ons geleeg met een kleine gele cirkel aangeduid. Je ziet meteen wat voor een gekke vorm onze tuin heeft: enorm schuin tegenover de straat en rechts veel dieper dan aan de linkerkant. Dat heeft te maken het feit dat de spie van de rechterkant (ong. 15a) achteraf bijgekocht werd van onze buurvrouw. In totaal is ons stuk ongeveer 31 are groot maar je zult er niet van schrikken dat een dendrofiel gelijk mij graag nog wat meer aarde tot zijner beschikking heeft. Ik krijg geen nieuwe bomen meer kwijt tenzij ik andere verwijder.

Update: trouwe lezer Fruitberg meldt in de reacties dat Geo-Vlaanderen heel gedetailleerde beelden biedt en - in mijn geval - nog iets recenter dan Bing. Deze tip geef ik hier graag mee. Stefaan meldt dat wat Brugge betreft Google dan weer actueler is dan Bing. Blijkbaar is het streekgebonden waar de meest recente update is gebeurd.

griezel

Birkenau (Auschwitz II)

In mijn foto-archief zitten tientallen foto's die ik nooit eerder toonde. Evenmin werden ze ooit afgedrukt. Ik weet niet goed wat ik ermee moet aanvangen. Fotografisch zijn ze in orde, sommigen ervan zijn zelfs sterke beelden maar ze dompelen je stuk voor stuk onder in de grootste griezel die mij bekend is: de uitroeiingskampen van Nazi-Duitsland. Niemand wordt daar vrolijk van. Niemand zit erop te wachten om daarmee geconfronteerd te worden. Kleur en leutigheid, dat is wat er verwacht wordt. 

Wat doe je daar dan mee? Laten staan op de externe harde schijf met het gevaar ze ooit toch kwijt te spelen? Een fotoboek samenstellen, goed wetende dat het nooit geopend wordt? Of had ik beter moeten weten en de foto's nooit moeten maken? Ik weet het niet. Of toch?

Ik word al een dagje ouder en ik voel dat de tijd bijna rijp is om Muggenbeet (de blog) in schoonheid  te rusten te leggen. De goesting is er om met iets nieuws voor de dag te komen. Iets dat beter aansluit met mijn nieuwe liefde: beelden vastleggen met mijn pocketcamera. De foto als essentie, ontdaan van zoveel mogelijk woorden. Deze zouden overbodig moeten zijn. 

Het hoe of wat vergen nog wat nachtelijk denkwerk. Dé oplossing ligt niet voor het oprapen. Maar dat zijn zorgen voor mezelf, daar wil ik jullie niet mee lastigvallen. De nieuwe format moet het mogelijk maken om alle thema's een plaats te geven. Er is zoveel meer dan een bloem en een courgette. Interactie blijft belangrijk. Ik wil jullie niet kwijt. Maar na 9 bewogen jaren heb ik zin in een nieuw hoofdstuk. Hier op Blogger of elders. 

Tenzij ik morgen of overmorgen weer van gedacht verander. Een after-midlife-twijfel, bestaat dat?