beroerd fotoverslag van een fantastische reis

Onze vakantie in het zuiden van Frankrijk zit er al op en we zijn veilig en wel terug thuis geraakt... al waren er wel de spreekwoordelijke kleerscheuren. Een te hevige Fransman die aan een payage tegen onze trekhaak reed en een stuk van zijn wagen kon oprapen, de riolering van onze 4 sterren-camping in de Provence die openbarstte net naast onze tent ('lavendel' zeggen ze dan), een slagboom aan een andere onbemande payage die niet openging terwijl de aanzwellende rij auto's achterons er op los klaxoneerde, ... maar kom, daar ga ik u niet al te veel mee lastig vallen, je hebt wel wat anders te doen. Aan je gat krabben bijvoorbeeld.

Vanuit onze eerste halte in Cluny, in de buurt van Macon en vlakbij Chardonnay, belandden we na een lange zoektocht naar een aanvaardbare en niet volgepropte camping in Villes sur Auzon, alwaar we onze tent opsloegen. Dit dorpje aan de voet van de Mont Ventoux profiteert, net als alle andere buurgemeentes, van de obsessie van honderden wielerfanaten die zichzelf willen meten met de legendarische witte berg uit de Tour.

De Mont Ventoux kenden de kinderen al van in de stripreeks De Kampioenen.

De beklimming van de Mont Ventoux lieten we uiteraard ook niet aan ons voorbijgaan. Omdat het vakantie is, deden we het met onze wagen en dat viel reuze mee. Echt zwaar was de beklimming niet, alleen moet je opletten voor de vele puffende fietsers die in de let rijden en bij de afdaling nogal roekeloos tussen de auto's slingeren.

De dochters in de lavendel voor de Abdij van Sénanque.

Vlakbij onze camping bevonden zich nog heel wat pareltjes die we bezochten: de Abbaye de Sénanque (zie foto), de Gorges de la Nesque, het adembenemende bergdorp Gordes en het druk bezochte Fontaine de Vaucluse.

Vanuit Villes sur Auzon maakten we nog twee grote uitstappen: een bezoek aan de immense Romeinse aquaduct over de Gardon, de Pont du Gard, gecombineerd met een blitsbezoek aan Avignon én een stadsbezoek aan het tropische Arles. In Arles, een prachtig stadje aan de Rhone en vlakbij de Camargue, vind je nog heel wat Romeinse bouwwerken waaronder een amfitheater en een imposante arena waar nog steeds stierengevechten plaatsvinden. Kunstliefhebbers weten allicht ook dat Vincent van Gogh heel veel van zijn werken in Arles geschilderd heeft (o.m. de zonnebloemen) en dat hij er in het ziekenhuis verbleef.

Een behulpzame Nederlander maakte een familiekiekje voor de Pont du Gard.

In Arles bezochten we de arena en leefden we op ijsjes en frisdranken. De souvenierswinkeltjes teren op de stierengevechten en Vincent Van Gogh.

Op enkele uren rijden van de spaanse grens veranderden we onze volgende reisbestemming: niet Narbonne en Carcassonne zou het worden maar wel Barcelona. Dé stad van het Catalaans modernisme en al lang een droom van mezelf en de kinderen. Eerst zochten we een camping aan de Costa Brava maar het beviel ons daar niet en daarom belandden we uiteindelijk aan het meer van Banyoles (zie foto met paviljoentje), een klein stadje nabij Girona en tussen Figueras (met het beroemd Dalimuseum waar we niet geraakt zijn) en Barcelona.

Het meer van Banyoles, decor voor de roeiwedstrijden tijdens de olympische spelen van Barcelona.

Eén hele lange dag Barcelona hadden we voorzien (de camping lag toch zo'n 100 km daar vandaan). Dan moet je je prioriteiten leggen want voor een iets of wat kennismaking met de stad heb je toch zo'n drie dagen nodig. Vandaar dat we kozen voor de belangrijkste werken van Gaudi die samen met Domènech i Montaner en Josep Puig i Cadafalch (Casa de les Punxes) een prachtige Catalaanse versie van de Art Nouveau in de stad heeft gerealiseerd.
We parkeerden de wagen in de bovenstad nabij afrit 6 van de Ring omdat van hieruit de meeste bouwwerken in een bijna rechte lijn door de stad kunnen bezocht worden. Heel vlakbij bevond zich al meteen het Park Güell, het park met de met kleurige mozaïeksteentjes beklede golvende zitbank en de salamander/draak. Dit park behoort tot het Unesco-werelderfgoed.

de kroost op de zitbank van Gaudi in het Park Güell.

Zelf poseerde ik ook graag bij de 'salamander'. Gaudi spreekt al 25 jaar tot mijn verbeelding.

Bergaf richting zee kwamen we uit bij de Sagrada Familia, die zoals geweten nog steeds in de stijgers staat. We kochten een inkomticket en bezochten Gaudi's laatste bouwwerf. Als gewezen bouwvakker kan je hier je hart wel ophalen. Ik lees dat 'men' hoopt in 2025 klaar te zijn met de kerk. In ieder geval heb ik vastgesteld dat de werken goed opschieten. Het 'oerwoud' (schip van de kerk) is bijna klaar en suggereert dat je je in een bos bevindt. De pilaren zijn als boomstammen opgevat en het gebladerte vormt het plafond.

De sagrada familia met zijn spitse en originele torens.

Restten ons nog twee gebouwen die ik in ieder geval wou bekijken: Casa Mila en Casa Batllo. Ze liggen niet zo ver van mekaar maar om ze beiden te bezoeken hadden we onvoldoende tijd. Ik koos voor Casa Mila, ook wel -spottend- de steengroeve genoemd. In Casa Mila vind je geen één rechte muur (Hundertwasser weet er alles van!) en Gaudi voorzag het gebouw van zo'n bizarre schoorstenen dat het dakterras ongetwijfeld het meest bezochte en gefotografeerde terras ter wereld is.

Voor een inkomticket dienden we wel een halfuur aan te schuiven: er zijn slechts 2 loketten. Een aangename verrassing was wel dat Kristien en ikzelf niets dienden te betalen omdat we een Vlaamse lerarenkaart hadden (20 euro uitgespaard). Tevens is het gebouw erg goed bewaakt -op elke hoek staat er wel een bode of iemand van de security met een oortje- en dienen alle tassen en rugzakken te passeren langs een röntgenapparaat.

Dochter Sara op het dakterras van Casa Mila

Afscheid nemen van Barcelona zonder Casa Batllo te zien, dat kon natuurlijk ook niet. Ook al moesten we ondertussen bijna voortslepen toch gingen we de voorgevel van Casa Batllo (inkomprijs als je binnen wil: 16,50 euro) nog bewonderen (zie foto). Vlakbij staan nog een heleboel erg interessante woningen (Casa Amatller van Josep Puig i Cadafalch en Casa Lléo Morera van Lluis Domèch i Montaner) maar, jammer voor hen, krijgen ze door de aanwezigheid van Gaudi's meesterwerken, niet de aandacht die ze verdienen.

De facade van Casa Batllo is, net als die van la Pedrera, erg golvend.

We sloten onze zomervakantie af met een relaxte terugrit richting België. We sliepen, samen met één franse caravan, moederziel alleen op de erg verzorgde gemeentelijke camping van Clefmont. Het lot blijkbaar van een camping die niet in de boekjes staat maar véél beter en spotgoedkoop (8 euro voor 6 mensen met douches en elektriciteit en ijsjes aan 0,50 euro). De allerlaatste dag reden we op een drafje door de franse ardennen met aan onze zijde de nog prille Maas. We ontweken bewust de autostrades en genoten van de schitterende natuur en wijdse uitzichten.