Een heel vrouwelijke koffie

Het eerste gedeelte van het congres over geweld op vrouwen was eindelijk afgelopen. Zoals dat met alle congressen het geval is, was de samenvatting snel gemaakt: tijdverspilling. We werden uitgenodigd voor een broodje met koffie. Daarvoor had ik me eigenlijk ook laten inschrijven. De pauze is altijd het hoogtepunt van een congres.

Vermits ik niemand in de zaal persoonlijk kende en ik dat -gezien de vele zure gezichten- ook helemaal niet erg vond, hoopte ik op een apart tafeltje met één stoel. Dat bleek niet voorradig. Er zat niks anders op dan me te plaatsen recht tegenover één van de spreeksters. Van alle aanwezige dames was zij ongetwijfeld de meest mysterieuze, die met de mooiste kont en, het zou me niet verbazen, ook de enigste zonder premenstrueelsyndroom. Ze was nog jong en deed me denken aan de vroege Kim Wilde.

We geraakten snel aan de praat want 'geweld op vrouwen' is een van mijn lievelingsthema's. Meestal begin ik er in dergelijke context zelf over maar ze was me voor: "met af en toe een klets op haar blote poep te geven doe je als man niks mis. Integendeel, veel vrouwen genieten daar intens van". "Alleen", zei ze treurig, "wat doe je als je geen man hebt en je het de hond maar niet aangeleerd krijgt?"

"Naar een congres over geweld op vrouwen gaan, misschien?" Ze begreep wat ik bedoelde en lachte met heel stoute oogjes. Het ijs was meteen gebroken. Ze moest even naar het toilet.

Met bijgewerkte lippen en een wat overdreven deodorant onder haar oksels nam ze terug plaats aan mijn tafeltje. Ze beet zo zacht in haar broodje alsof ze het ding niet wou kwetsen. Even voorzichtig nipte ze aan de koffie als was het een kostbaar goed als kaviaar. Suggereerde ze nu een blowjob, vroeg ik me af. "Lekkere koffie, zonder bittere bijsmaak!" liet ze me weten. "Wel, ik zal je eens iets vertellen" , zei ze terwijl ze wat voorover boog en hierbij haar ganse balkon demonstreerde. "Voor ik bij de politie werkte, heb ik nog een tijdje als koffieverantwoordelijke gewerkt bij Pipe Systems N.V.". "En als de bazen wat onnozel deden tegen mij, piste ik altijd in in de thermoskan." Ik slikte en luisterde verder want gestoorde vrouwen boeien mij enorm.

"Nooit zijn ze het te weten gekomen maar op een bepaald moment vroegen ze wel of ik was overgeschakeld naar een ander merk." Ze grijnsde venijnig. Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Dat was wel duidelijk. Iemand die het laatste woord opeiste en hoogst waarschijnlijk nymfomane. Zo'n trees kan plezant zijn maar ik drink liever zuivere koffie. "Tegenwoordig met die Senseo's is zoiets niet meer mogelijk"... ze dacht na, in zoverre dat dat mogelijk was,... "maar onlangs vroeg iemand me thuis een rozebottelthee, je weet nooit wat ik toen in het kokend water heb laten trekken", vroeg ze. Ik deed maar alsof het een oratorische vraag was ("een wat?") en zei snel dat ik nog honger had en een broodje aan de toog ging bijhalen.

Alles was op. Ook typisch voor die congressen. Alles is zo nipt gemeten. Grote mensen hebben grote magen maar dat mag niet geweten zijn omwille van het budget. Altijd dat klote-budget.

Kim Wilde stelde voor om bij haar thuis, amper 2 kilometer van de kerk van Sluis, nog een hapje te eten en het tweede deel van het congres aan ons te laten voorbijgaan. Haar werk zat er toch op en ze had de envelop met geld al in ontvangst genomen. "Ik heb gisteren heel lekkere komkommersalade gemaakt en door mijn speciaal recept is de smaak onovertreffelijk". "Het gaat je zeker smaken".

Zo'n aanbod laat een gedreven menswetenschapper als ik niet aan zijn neus voorbijgaan. Het was een mooi appartementje. Veel foto's van haar hond aan de muur evenals een aantal hondenkettingen. Dat vond ik raar want ik heb ook een hond gehad en voor mij volstond één exemplaar. Ik zweeg erover en dacht er het mijne van. "Zin in een biertje?" ... "pak zelf maar uit de frigo!". Ik trok de deur open en stond versteld van wat ik te zien kreeg. Wel 20 komkommers, netjes gerangschikt volgens grootte en dikte en ook nog een zak kromgebogen veldwortelen. Mamma mia!

Lang ben ik er niet gebleven. Want toen ik mijn broodje besmeerde met haar zelf geprepareerde komkommersalade en er het ene haartje na het andere diende uit te vissen, was mijn honger plots over. "Ben je nu al weg?" probeerde ze nog. "Of een tas koffie?". "Toe , blijf nog wat".

Het vervolg bespaar ik je. Is er nog iemand van jullie ooit uitgewuifd door een blaffende en jankende vrouw?