nood breekt wet

Geen haar aan mijn hoofd dat er ooit aan dacht om een t-shirt te kopen van de Italiaanse voetbalploeg. Daarvoor zijn de spelers té macho, té arrogant, té onuitstaanbaar en té vaak onverdiende winnaars. Als ik supporter is het altijd opdat de Italianen zouden verliezen. Let op, ik heb niks tegen de Italianen in 't algemeen. Hun langlaufers en schapenherders zijn doorgaans toffe mensen.

Maar als je dan in een sportkledingzaak staat en je constateert dat er alleen t-shirts zijn voor zieke mensen (van panlat- tot anorexiamaten), op twee stuks na, tja dan breekt nood wet. Maar reken maar, ik heb er al wat commentaar op gekregen. Grotendeels hoongelach - het moet niet eenvoudig zijn om als Italiaan door het leven te gaan - maar toch ook één keer 'dat het me goed stond want je lijkt wel een beetje op een Italiaan'. Dat laatste was er natuurlijk te veel aan.

Met het T-shirt van La Squadra Azzurra op zich is echt niks mis. Puma is een cool merk en het blauw vind ik erg mooi. Maar ik heb nu al twee weken de test gedaan, de meeste mensen associëren het stukje textiel met mislukte playboys en prutsers. Het voor-lul-staan-gevoel is nooit ver weg.

Toch, het méést hinderlijk, vind ik, zijn de vele jonge vrouwen die hun buik ontbloten en mij smeken om er een handtekening op te zetten. Denken die nu echt dat ik altijd een stylo of een stift bij heb? Een échte Italiaan zou in dat geval zijn penseel bovenhalen maar daarvoor ben ik te veel een braaf Kempenaarke. Te veel labrador en te weinig puma.