De visvrije waterleliepoel aan de rand van het bos werd sinds de aanleg ervan meteen door libellen uitgekozen om er hun familie-geboortekamer van te maken. Jaar op jaar zie ik ze er hun eitjes droppen en elk jaar vind ik ook lege larvenhuidjes aan de gele lis. Vandaag kwam het in me op om er eens poolshoogte te nemen omdat ik nog steeds geen enkele echte libel had gezien. De timing leek redelijk juist want ik vond meteen een pas uitgeslopen libel (foto) en wat verder was een larvenhuid nog maar pas opengebroken en kwam er een libellenkopje piepen. Zonder heel nauwkeurig te tellen zag ik zo'n achttal huidjes hangen waarvan 6 met een gaatje en dus reeds 'uitgevlucht'. Een vruchtbaar jaar, zo lijkt het wel.
Maar toch. Op het moment dat de nieuwe libellen uit de larvenhuidjes kruipen zijn ze enorm kwetsbaar. Ze kunnen niet meteen vliegen en dat maakt van hen gemakkelijke prooien voor vogels, kikkers en ambetante insecten. Als een verse libel zijn houdgreep aan de plant verliest, valt hij in het water en is hij gedoemd om te sterven, temeer omdat zijn lijf en vleugels hierdoor onherstelbaar verminkt worden. Dat werd meteen duidelijk toen ik een half uur na het nemen van enkele foto's terug ging kijken of de aan de gang zijnde geboorte van de libel al wat gevorderd was.
 |
| 2 achtergebleven larvenhuidjes op de gele lis |
De libel met het hoofdje uit de larvenhuid bleek dood in zijn cocon te zitten. Een vlieg op het ontbloot kopje deed me al het ergste vermoeden. Maar ook de mooie libel (bovenste foto's) met zijn blinkende vleugels lag levenloos in de poel en wat verder dreef nog een pas geboren libel in het water. Ongeveer een jaar lang (en langer) groeiden ze onder water uit van een eitje naar een volgroeide larve om tenslotte via de bladen van de gele lis het water te verruilen voor de open lucht. Helaas, slechts enkele uren heeft hun kennismaking met de nieuwe wereld mogen duren. De natuur kan wreed zijn: een jagende libel wil ik als vliegje niet op mijn vlucht tegenkomen. Maar de geduchte rover krijgt blijkbaar zelf ook genoeg leed in de familie te verwerken.
Voor ons mensen schijnt de natuur onmedogenloos wreed te zijn. En toch is deze wreedheid de basis voor de zichzelf onderhoudende natuur. Wat wij, mensen, de natuur aandoen is veelal een superlatieve wreedheid.
BeantwoordenVerwijderenMooie foto's. En ik vermoed dat er heel wat andere libellen wél door deze moeilijke faze heen geraken
BeantwoordenVerwijderenEten en gegeten worden da's 't leven naar 't schijnt.
BeantwoordenVerwijderenOndanks de voortijdig afgebroken dierenlevens is dit toch een hele boeiende waarneming. Prachtige foto's weer.
BeantwoordenVerwijderenGossie, wat droef. Wel een mooi verhaal en foto's. Mijn zoon van 10 is juist bezig met het voorbereiden van zijn spreekbeurt over libellen. Zou hij je prachtige bovenste twee foto's mogen gebruiken bij zijn presentatie?
BeantwoordenVerwijderen@mn: je zoon mag dat :)
BeantwoordenVerwijderenLeuk, dankjewel ;-)
BeantwoordenVerwijderen