pyjamazweefvlief op Hemerocallis

Terwijl we op tuinenbezoek waren - eentje in Mol en twee in Diepenbeek - vond ik een pyjamazweefvlieg in een paars-gele Hemerocallis. Dankzij de regendruppels en de lichtbrekende werking van de kroonbladen vond ik die setting best de moeite waard om er een foto van te maken, ook al zijn het insect en de bloem maar heel gewoon.  Die pyjamazweefvliegen zie je vanaf mei heel vaak omdat ze hier dan door massale migratie uit het zuiden arriveren. Wat minder geweten is, is dat de larven van deze charmante zweefvliegen belangrijke opruimers zijn van 'schadelijke' insecten. Deze larven -de fase tussen eitje en verpopping - eten op enkele dagen tijd honderden bladluizen. 

hangmatspinnen

De spinnetjes zijn maar iets groter dan 5 millimeter en wie niet gericht speurt zal ze niet te zien krijgen. Hun bouwwerken daarentegen, de hangmatwebben, die kent elkeen die al eens een voet buitenshuis zet. Zeker bij dauw kan je er niet naast kijken: tientallen soms honderden horizontaal geweven webben hangen dan tussen de struiken en grassen. Het levert mooie natuurplaatjes op al zijn de spinnetjes zelf er zelden op te zien.

Vandaag ging ik eens op zoek achter deze hangmatspinnetjes. De tuin zit er vol van, die van jou ongetwijfeld ook. Meestal hangt de spin ondersteboven aan de onderzijdevan de "hangmat", het horizontale web dat met allerlei draden aan stengels en takken is opgehangen (zie beide foto's). Als een vliegend insect tegen een van de bovengelegen draden vliegt, valt het in de hangmat. Dit is hét moment voor de spin om langs onder toe te slaan en met een beet de prooi uit te schakelen.

In het noordwesten van Europa komen zo'n 300 soorten voor (Wikipedia). Mijn Veldgids vermeldt enkel de Herfsthangmapspin of de Linyphia triangularis.

De hangmatspin hangt meestal ondersteboven in het horizontale gedeelte van het web,
de zogenaamde hangmat.

koevinkje, klein geaderd witje en groot dikkopje

koevinkje op Veronicastrum

Het koevinkje dat ik pas vorig jaar voor 't eerst in onze tuin zag verschijnen, is sinds vorige week terug. De onderkant van de vleugels zijn het mooist omdat de 8 ogen een gouden rand hebben. Gustav Klimt heeft er precies zijn hand in gehad. Ook present zijn het klein geaderd witje en het groot dikkopje.

klein geaderd witje op Magnolia 'Daphne'

groot dikkopje

vlinder en sperwer

gehakkelde aurelia op vlinderstruik

2 jaar geleden verjongde ik mijn oude groep Buddleja davidii 'Nanho Blue' zo drastisch dat de struiken nog maar 20 centimeter hoog waren. Er waren er die eraan twijfelde of dat nog wel goed kwam. Momenteel is de groep vitaler dan ooit en bloeien de vlinderstruiken intens en weelderig zoals vlinderstruiken horen te bloeien. Het verrast me dat de bloemen zo'n aangename geur verspreiden. Dat was me eigenlijk nooit eerder opgevallen.

Terwijl ik langs de vlinderstruiken wandel zie ik dat er een jonge dagpauwoog en een gehakkelde aurelia op neergestreken zijn en zich laven aan de nectar. Ik probeerde er wat foto's van te maken maar als ik te dicht naderde, vlogen ze weer weg. Ik bleef enkele momenten stokstijf stilstaan en plots landt de gehakkelde aurelia op een bloem vlak naast mijn schouder. De vlinder moet zich volledig gefocust hebben op al dat lekkers want de beweging van mijn compactcamera tot in zijn nek (bij wijze van spreken) had hij niet in de gaten. Klik.

Ik loop vaak met mijn compact door de tuin maar je zult zien, net als je hem binnen hebt laten liggen, gebeurt er iets heel bijzonders. Gisteren was ik er getuige van hoe in onze tuin een mannetje sperwer achter een merel jaagde. Het gebeurde op nauwelijks 5 meter van me af. De merel won op het nippertje het pleit dankzij een slimme slalom door enkele struikjes waarna de sperwer zich neer zette op de tak van een boom. Nog nooit zat er een sperwer zo vlakbij maar nog nooit was mijn camera zo ellendig afwezig.  Die gele ogen en die scherpe bek had ik graag vastgelegd. Ik denk dat de roofvogel intussen weet dat heel wat vogels zich baden aan onze zwemvijver en dat hij erop rekent daar een gemakkelijke slag te kunnen slaan.

Intergalactic Lovers

Zo af en toe maak ik plaats voor een streepje Belgische muziek. De Intergalactic Lovers hoef ik zeker niet meer voor te stellen aan muziekliefhebbers, toch geef ik ze graag nu nog een plekje op mijn blog omdat ik het nooit eerder deed. Hun "Northern Rd." uit "Little Heavy Burdens"  is een mooi nummer. Ik hoorde het enkele dagen geleden op de radio terwijl ik aan 't bloggen was. Het viel meteen in de smaak en sindsdien speel ik het deuntje geregeld op Spotify. In de zomervakantie staat de groep onder meer op het Cactus Festival (Brugge), het Dour Festival, Puurs Live en de Lokerse Feesten. Het bewijs dat de groep de wind in de zeilen heeft. Mooi zo.

"Black Tulip"

Magnolia "Black Tulip" (arboretum Wespelaar)

Om het gecreëerde gat van de gerooide perelaar op te vullen ging ik op zoek naar een wat aparte blikvanger. Het is een gewaagde keuze geworden, met name de Magnolia 'Black Tulip'. Deze zgn. Jury Magnolia werd gekweekt in Nieuw-Zeeland en ontstond uit een kruising tussen Magnolia 'Vulcan' en Magnolia 'Iolanthe'. Het is geen onbekende voor mij want ik zag hem in bloei staan tijdens mijn recent bezoek aan het Arboretum van Wespelaar. Behalve voor zijn spectaculaire bloemen werd de 'Black Tulip' ook geselecteerd omdat hij reeds op jonge leeftijd begint te bloeien. Het duurt wel verscheidene seizoenen eer de "opzienbarende zwart-purperen kleur" op zijn mooist is.

de Magnolia "Black Tulip bloeit reeds op jonge leeftijd

Rond deze nieuwe Magnolia plantte ik enkele donkerpaarse vlinderstruiken, de overbekende Buddleia 'Black Knight'. Vlakbij staan nog 2 groepen vlinderstruiken, een witte en een lichtblauwe variëteit. Hiermee is de voortuin, die pal op het zuiden gericht is, rijk aan nectar voor de vlinders.

Bij de nodige graafwerken stelde ik vast hoe droog de bodem weer is. Meer stof dan structuur. Gelukkig heb ik een berg bladcompost klaar liggen waarmee de grond duchtig verbeterd kon worden. Nu wachten op de allereerste bloem. Zijn gebuur, de Magnolia 'Black Beauty' (gekocht in Celles), toonde hoe het moet.

er zat niks anders op

de gerooide 'dubbele Flip'

Denk niet dat in een ecologisch beheerde tuin alles op wieltjes loopt. Ziektes die in de lucht hangen komen ook onze tuinen bezoeken. Niet altijd bestaat er een afdoende remedie voor en moet je je gewonnen geven. Ook al moet je dan van je hart een steen maken. Nadat ik eerder al een sierkerselaar (Prunus subhirtella) moest rooien wegens een verder schrijdende schimmelinfectie, moest ik gisteren ook mijn perelaar, de zgn. 'Dubbele Flip' of 'Beurré de Mérode', tegen de vlakte leggen. De reden: voor het derde jaar op rij en een alsmaar verergerende infectie met perenroest. Een infectie die veroorzaakt wordt door een zieke jeneverbes (Juniperus) ergens in de buurt. Perenvuur, dat is nog een heel ander verhaal!

jonge peren

In de lente ziet de boom er telkens kerngezond uit. De frisgroene bladeren lopen uit, een zee van bloemen, gezoem van hommels en opzwellende vruchtbeginsels. Alles ziet er veel belovend uit tot de eerste oranje spatjes zich manifesteren. Dan weet je, 't is weer van dat.

De schimmel, die overwintert op een jeneverbes, is via sporen in de lucht komen aanwaaien (in april)  en nestelt zich op het blad van de perenboom. Dit jaar waren zowat alle bladeren aangetast, sommige zagen meer oranje dan groen. Wat volgt weet ik van andere jaren: heel wat bladeren worden bruin, de meeste peren vallen af, onderaan de bladeren worden 'wratten' gevormd met kleine tentakels waaruit nieuwe sporen ontsnappen en zo de schimmelkringloop in stand houden. De beste remedie is, aldus de geraadpleegde literatuur, om alle jeneverbessen in de buurt (straal van 500 meter) te verwijderen. Zonder jeneverbessen kan de ziekte immers niet overleven. In mijn geval is dit evenwel geen realistisch scenario; 't is niet dat ik een perenplantage heb, hier stond slechts één boom. Ik weet de besmette Juniperus jammer genoeg ook niet staan dus een lokale, beperktere ingreep zat er ook niet in.

ernstige infectie met perenroest (bovenkant blad)

Bijgevolg heb ik een afweging gemaakt waaruit de drastische beslissing volgde om mijn hoogstam-perenboom te rooien. Hiermee verhinder ik de aanmaak van nieuwe sporen en wordt de levenscyclus van de schimmel doorbroken.  Wat in de afweging ook meetelde waren de geringe opbrengst van de boom en de beperkte frisheid van de geplukte 'Dubbele Flippen' (de peren worden heel snel overrijp en zijn dan niet meer lekker). Van binnen wrong het ook: telkens als ik 's morgens de brievenbus lichtte keek ik op die zieke boom. De boom aan straatkant was ook niet meteen een goed uithangbord, laat staan reclame,  voor het ecologisch tuinieren. Kenners en tuinliefhebbers zien meteen wat er scheelt ..... terwijl de overige 99% van de mensen niet eens doorheeft dat er een perelaar staat.

Als het moet, dan moet je durven ingrijpen. Dat is bij deze gebeurd. Rest ons nu om het ontstane gat terug op te vullen. Een nieuwe boom maar zeker geen kerselaar of perenboom. Maar het moet iets zijn met bloemen. Dan heeft de postbode er ook wat aan. Peren plukken zit er niet meer in.

rijp zaad

De bes van de éénbes

Om de pas heraangelegde voortuin nog meer kleur en wild karakter te geven ga ik bloemenzaad uitstrooien. Ik heb het idee opgevat om vooral blauwe akelei, kaardenbol, dagkoekoeksbloem en vingerhoedskruid toe te voegen. Het nodige zaad verzamel ik in de eigen tuin daarom volg ik het rijpingsproces van deze bloemzaden goed op. Voor de kaardenbol is het nog heel wat te vroeg want de bloem begint zich nu pas te vormen. Het vingerhoedskruid heeft zijn beste tijd gehad want zowat 90% van de bloemen zijn uitgebloeid. De onderste zaadknoppen zijn reeds gevuld met onrijp, wit zaad dus toch nog even wachten. Beide planten zijn tweejarige planten dus dien ik volgend jaar opnieuw zaad uit te strooien wil ik ieder jaar bloemen hebben.

zaad van de dagkoekoeksbloem

Wel klaar zijn de dagkoekoeksbloemen. Het zaad ligt mooi opgestapeld in een sierlijk open geplooid kokertje (zie foto). In onze tuin blijken deze zaden heel kiemkrachtig want de soort vermenigvuldigt zich zienderogen. Ook gereed zijn de akeleizaden. Nog niet bij alle planten maar van die ene blauwe, waarvan ik er graag heel wat meer zou willen zien opduiken, is het zaad al blinkend zwart. Ik strooi de zaadjes op het moment dat het in de vrije natuur ook zou gebeuren en ik doe het direct ter plekke. Uitgedachte lijntjes of patronen heb ik niet, ik vul de hand en gooi alles in het wilde weg tussen de bestaande planten. Dat levert, voor onze tuin, het mooiste resultaat op. "Wilde" bloemen horen niet op een rijtje te staan. 

ook rijp: boshyacint, stinkende gouwe en akelei

tricolore brievenbus

Vandaag is er iets speciaals op de TV, live from Brasilia. In 't kader daarvan heeft mijn wederhelft onze brievenbus opgesmukt met de kleuren van de Belgische vlag. Ze heeft die inkleding gelukkig met wat smaak aangepakt, vooral de bloemetjes vind ik mooi gedaan. Zelfs in de klimop, de beukenhaag en de Japanse spirea werden bloemen geweven. De Belgische tricolore bestaat m.i. bovenal uit handige kleuren, bij verlies moet je enkel de gele en de rode banden verwijderen en je hebt de kleur van de rouw. Toch gemakkelijk, het zwart altijd bij de hand. Aan verlies wordt hier binnenshuis evenwel niet gedacht, niet winnen lijkt zo te zien onmogelijk.

de brievenbus, anderhalf uur voor de voetbalmatch België - Algerije

update: nog een half uurtje eer de match begint, nog snel een ander attribuut van mijn vrouw tonen:

rode bulldog met halsketting (achtertuin)
goed om weten: The Red Bulldogs is eveneens de fanclub van Standard Liège

spinnenkraamweb

spinnennest vol jong leven (bolletje van 2 à 3 cm doorsnede)

 Sommige vingerhoedskruiden zijn dit jaar bijna 3 meter hoog geklommen. Helemaal bovenaan staan nog enkele bloemen maar lager staat het al vol onrijpe zaadknoppen. Eén van die hoge vingerhoedskruiden is bij de laatste hevige winden door het zwiepend gewicht doormidden geknakt waardoor de top nu de grond raakt. Net in de knik heeft een spin haar nest gebouwd. De minuscule eitjes zijn intussen allemaal mini-spinnetjes geworden. Ze zitten nog allemaal tezamen in een bolletje van zon 2 à 3 centimeter doorsnee. Rond het bolletje hangt nog een beschermend spinsel, het 'kraamweb'. In het spinsel hangt ook nog het oorspronkelijk eicocon.

de bewaking is niet veraf

Vlakbij het nest patrouilleert een volwassen spin. Ik neem aan dat het één van de ouders is, wellicht de moeder, maar mijn arachnologische kennis is te beperkt om dat met zekerheid te stellen maar .... het lijkt me de logica zelf. In de natuur zijn er zo van die gebruiken die altijd terugkomen. Veel goesting om op de foto te komen had de moederspin niet want ze verdween meteen onder de kelkbladen van de Digitalis purpurea. 

Gezien de constructie van het kraamweb en de gele lijn over het hoofd van de moederspin hebben we hier allicht te maken met de kraamwebspin. Deze spin bouwt geen web om prooien te vangen maar verschalkt haar slachtoffers met een snelle sprint. Als er al een web wordt gesponnen dan is dit om er haar eicocon in op te hangen en zo haar nakomelingen een veilig (tijdelijk) onderdak te geven.

vrouwelijk boomblauwtje

Boomblauwtje op grote kattenstaart

Verstopt tussen de hoge geitenbaarden kon ik dan toch eens een boomblauwtje (Celastrina argiolus) verschalken terwijl de vleugels open gespreid zijn. De hevige middagzon wierp een te fel wit licht maar de belichtingscompensatie zorgde gelukkig voor een aanvaardbare foto. En 't was een vrouwtje: het blauw bij de vrouwtjes is iets donkerder dan bij de mannetjes en de zwarte zoom in de voorvleugels is geen smal zwart lijntje (zoals bij de mannen) maar is breed uitgesmeerd. Het vlindertje is slechts 3 cm groot. De rupsen van het boomblauwtje eten voornamelijk hulst en klimop. 

libel van korte duur

De visvrije waterleliepoel aan de rand van het bos werd sinds de aanleg ervan meteen door libellen uitgekozen om er hun familie-geboortekamer van te maken. Jaar op jaar zie ik ze er hun eitjes droppen en elk jaar vind ik ook lege larvenhuidjes aan de gele lis. Vandaag kwam het in me op om er eens poolshoogte te nemen omdat ik nog steeds geen enkele echte libel had gezien. De timing leek redelijk juist want ik vond meteen een pas uitgeslopen libel (foto) en wat verder was een larvenhuid nog maar pas opengebroken en kwam er een libellenkopje piepen. Zonder heel nauwkeurig te tellen zag ik zo'n achttal huidjes hangen waarvan 6 met een gaatje en dus reeds 'uitgevlucht'. Een vruchtbaar jaar, zo lijkt het wel. 

Maar toch. Op het moment dat de nieuwe libellen uit de larvenhuidjes kruipen zijn ze enorm kwetsbaar. Ze kunnen niet meteen vliegen en dat maakt van hen gemakkelijke prooien voor vogels, kikkers en ambetante insecten. Als een verse libel zijn houdgreep aan de plant verliest, valt hij in het water en is hij gedoemd om te sterven, temeer omdat zijn lijf en vleugels hierdoor onherstelbaar verminkt worden. Dat werd meteen duidelijk toen ik een half uur na het nemen van enkele foto's terug ging kijken of de aan de gang zijnde geboorte van de libel al wat gevorderd was. 

2 achtergebleven larvenhuidjes op de gele lis

De libel met het hoofdje uit de larvenhuid bleek dood in zijn cocon te zitten.  Een vlieg op het ontbloot kopje deed me al het ergste vermoeden. Maar ook de mooie libel (bovenste foto's) met zijn blinkende vleugels lag levenloos in de poel en wat verder dreef nog een pas geboren libel in het water. Ongeveer een jaar lang (en langer) groeiden ze onder water uit van een eitje naar een volgroeide larve om tenslotte via de bladen van de gele lis het water te verruilen voor de open lucht. Helaas, slechts enkele uren heeft hun kennismaking met de nieuwe wereld mogen duren. De natuur kan wreed zijn: een jagende libel wil ik als vliegje niet op mijn vlucht tegenkomen. Maar de geduchte rover krijgt blijkbaar zelf ook genoeg leed in de familie te verwerken.

alles moet kapot

Dan zit je op je tuinstukje ecologisch te tuinieren (voor je gezondheid, natuurontwikkeling en leefmilieu) en dan stinkt het plots uren in de wind naar een chemisch product. Blijkt dat de aanpalende boer met de grote middelen selectieve herbiciden aan 't spuiten is. Alles moet kapot .... behalve zijn mais! Ik heb de kinderen dan maar afgeraden om in de achtertuin te komen. Soms denk ik dat het toch niet opschiet met die schone ecologische gedachte.

onze Hundertwasser-bol

Ik trap hier een wagenwijde open deur in als ik je vertel dat ik (en anderen onder dit dak)  een Hundertwasserfan ben. Wat minder van zijn schilderijen maar des te meer van zijn bouwwerken en zijn ecologische opvattingen. Moest ik opnieuw bouwen en moest ik oneindig veel geld hebben dan zou mijn huis er wat zotter uitzien dan nu het geval is, met een behoorlijke portie Hundertwassersaus overgoten al lijkt de kans groot dat ik dan kon fluiten naar een bouwvergunning. 

We doen het dan maar in 't klein, hier en daar een bescheiden verwijzing naar Hundertwasser. Geen kopieën maar duidelijk geïnspireerd.

Deze week kwam er nog een attribuut bij, onze eigenste Hundertwasserbol in gebakken terracotta. We plaatsten hem op een kerselaarstam waarvan de kruin (ent van Japanse sierkers) verwijderd werd wegens ziekte. De plank bovenaan is het zitvlak van een Ikea-schommel. Wie goed kijkt, ziet ongetwijfeld ook de vele boorgaten in de stam. Met weinig moeite kan je zo solitaire bijtjes en wespen een nestplaats aanbieden. Aan de voet van deze constructie plantte ik tenslotte een Hemerocallis en een rambler, de 'Maria Lisa', die trossen met kleine rode bloemen vormt. 

In eerste instantie stond er een gewonnen kruidenpot (gevuld) op de stam maar in de zomer moest je er dagelijks water naar toe zeulen om de boel in leven te houden. De blauwe bol is onderhoudsvrij en zoals je weet ben ik een grote aanhanger van het principe 'hoe minder werk in de tuin, hoe liever'.

zou het dan toch?

Ik wacht in spanning af wat dit gaat geven. Nooit gedacht dat het ooit zou gebeuren.

Zou het dan toch? Jaren geleden kocht ik in Bokrijk een klein plantje Veratrum album, ook wel wit nieskruid genaamd. Uiterst giftig werd me verteld  - uiterst prijzig ook - en "het kan heel lang duren eer er een bloem in komt". Mij niet gelaten. Sinds ik een groep nieskruid in het wild tegenkwam, 't was in de Jura aan de Hérisson, intrigeert die plant me enorm. 

De grote, sierlijke en sterk generfde bladeren zijn ook zonder bloemen attractief genoeg om de plant een plek te gunnen in onze tuin. Verscheidene jaren gebeurde er niks en was ik al blij dat de plant zich in de lente boven de grond werkte. Vorige herfst verplaatste ik de Veratrum naar een afgelegen, veilige en wat nattere plek, in de buurt van de wolfskers, en vertroetelde ik hem met goede potgrond en een royale kalkgift (Jura-omstandigheden) en blijkbaar word ik daar voor beloond. Want zie ik daar nu geen bloeiwijze? Jawel.

Het mag al eens meevallen.

ideaal surfweer

maar ervaring lijkt me vereist .....

... wil je hier heelhuids uitkomen.

Giverny in 't klein

Sinds gisteren is het waterlelieseizoen hier geopend. Dit jaar was de eer aan de Nymphaea 'Charles de Meurville'. Deze witrode waterlelie met gele meeldraden staat intussen al verscheidene jaren in een mand modder afgedekt met lavasteentjes op de rand van de zwemvijver. Nog nooit werden er extra meststoffen toegediend en toch vormt deze sterke en gezonde plant jaarlijks heel wat knoppen die ons de ganse zomervakantie sierlijke bloemen opleveren. Alleen al voor waterlelies, niet voor niets de "koningin der waterplanten",  zou een mens een waterpartij in de tuin maken. Een romantische ziel kan niet zonder.

paringswiel van vuurjuffers

Een aardige surplus zijn de vele watergebonden dieren die je gezelschap komen houden. Het geluk om salamanders aan te trekken mocht ik nog steeds niet proeven maar de tientallen bruine kikkers, padden en libellen vrolijken mijn leven behoorlijk op. Wat later op het jaar verschijnen de echte libellen, intussen geniet ik al van de vele vuurwaterjuffers en azuurwaterjuffers. Een mooi spektakel zijn de paringswielen waarbij het mannetje en het vrouwtje samen een hartje vormen. Hierbij neemt de dame in kwestie met haar geslachtsopening het zaadpakketje bij het mannetje op. Op de foto is goed te zien dat de 6 poten van het mannetje het volledige gewicht dragen. Met schijnbaar even weinig moeite vliegt het mannetje met het vrouwtje in een houdgreep rond.

Een bijzonder mooi moment, dat ik slechts eenmaal mocht meemaken (juni 2009), was de aankomst van een weidebeekjuffer-mannetje. De vlucht ervan is betoverend.

weidebeekjuffer (mannetje) - foto juni 2009 (eerder al verschenen)

(weetje: de waterlelie stond model voor de favicon van deze blog.)

Balzac en kompanen

Rosa 'Honoré de Balzac'

Volop rozentijd. Hét moment om deze morgen de mooiste onder hen op foto vast te leggen. Zoals je ziet kozen we hier vooral voor klimrozen die al jarenlang gekend zijn voor hun klimkracht, bloemenpracht en ziekteresistentie. De 'Honoré de Balzac' is een uitzondering. Toen ik hem passeerde in de rozenkwekerij kon ik er niet aan weerstaan. Hij werd in eerste instantie met goede zorgen in een grote pot geplant maar daar scheelde het niets of hij legde ter plekke het loodje. Het nog levend stukje van zo'n decimeter hoog werd dan maar rond de veldkapel in volle grond gestoken en daar herleefde hij wonderwel, zelfs nadat ik er per ongeluk (lees: in alle hevigheid) met mijn stotertje over gereden was.

Rosa 'Bridge of Sighs'

Rosa 'Paul's Himalayan Musk'

Niet al onze rozen bloeien momenteel op toonbare wijze. Een aantal hebben het beste al duidelijk achter de rug, sommigen moeten nog beginnen te bloeien en nog eentje, de Rosa filipes 'Kiftsgate' klimt wel maar heeft nog geen bloemen gevormd. Niet op de foto maar wel in ons assortiment en zeker ook de moeite waard zijn: Rosa 'Guirlande d' Amour', Rosa 'New Dawn' en Rosa 'Rouge de Chine'. Het merendeel van onze rozen zijn evenwel wilde zaailingen, de meesten volledig wit en hier en daar enkele in het roze, en qua insecten lokken overklassen ze alle cultivars. De meest recente aankopen zijn de Rosa foetida 'Bicolor' , de gele Rosa 'Roland Garros' en de botanische Rosa sericea var. pteracantha, de zogenaamde wingthorn-roos met de verbrede doornen.

Rosa 'Félicité et Perpétue'

Rosa 'Ballerina'

Rosa 'Veilchenblau'

Intussen hebben we hier toch al verscheidene jaren ervaring met heel wat klimrozen. Ondanks onze magere Kempense zandgrond doen de ramblers het hier prima. Jaarlijks geef ik ze een handje gedroogde koeienmest en dat is alles. Wie een kot of schutting op een fleurige wijze wil bedekken, kan ik zeker de geurige 'Paul's Himalayan Musk' en de krachtige 'Bobbie James' aanraden. Wie graag eens wat anders heeft dan een witte of roze klimroos kan zonder vrees de blauwachtige 'Veilchenblau' aanplanten. Alle drie ramblers bloeien weelderig en nog nooit heb ik er hier enige ziekte of overlast in waargenomen. Zorg wel voor voldoende zonlicht.

Rosa 'Ghislaine de Feligonde'

Er zijn nog 2 rozen die ik wens aan te schaffen als ik ze ooit ergens tegenkom: de moschatahybriden Rosa 'Mozart' en de Rosa 'Alden Biesen', een sierlijke trosroos waarvan mijn neef Geert een prachtexemplaar heeft. Ik zou ze beiden willen toevoegen aan de vernieuwde en vergrootte voortuin. 

kampeerders in de tuin

de speelweide ingericht als minicamping

Een van de dochters heeft de nacht met vrienden doorgebracht in onze tuin. Tegenwoordig wil de jeugd al 'chillend' door het leven wandelen. Deze keer werd onze achtertuin uitgekozen als feestweide mede doordat er prima weersverwachtingen verkondigd werden. 2 kropen er in een tentje en de rest slaapt momenteel nog steeds in open lucht. Een kampvuur heb ik niet toegestaan, als alternatief plaatsten we een lichtgevend konijn. De wens van de dochter had wel tot gevolg dat ik gisteren met mijn stotertje de vroegere speelweide moest kortwieken. Aja, de feestvreugde is voor de kinderen en het zweet voor de oudjes.

Het idee om op de trampoline te gaan slapen werd verlaten omdat ik 2 kleine nesten processierups in de zomereiken vlakbij gevonden heb. Het werden dan maar luchtmatrassen. Helaas bleken al de plastieken stopjes nog in Leuven te liggen, geen nood want blijkbaar kan je de luchtgaten ook dichtstoppen met potloden. Een pizzakoerier voorzag de groep in de late avond van het nodige voedsel.

zwemvijver met ontbijttafel

Vandaag gaat de pret nog even door. Ze willen een verfrissend duikje nemen in de zwemvijver. Geen probleem maar ook dat had tot gevolg dat ik gisteren met de waterstofzuiger de bodem proper moest zuigen. Eén of 2 keer per jaar dient dit gebeuren. Ook al circuleert het water langzaam door de helofytenfilter, toch komt er na een tijdje wat afval (rottende bladeren, waterleliebloemen, stuifmeel, e.d.) op de bodem te liggen. Als je er dan in gaat zwemmen, vertroebelt het water te zeer. Ook al is de zee duizendmaal viezer, de kinderen zijn wat gegeneerd om hun vrienden daarin te laten vertoeven. Via sms werd er gisteren vanuit de school gepolst of ik al bezig was met deze klus.

Het vuil water dat ik eruit pomp laat ik tussen de planten lopen en het nieuw water hevel ik over uit de nabijgelegen regenput. Vooral de perzikboom kan van zo'n vloed troebel vijverwater genieten. Het sterkt hem om de hitsige dagen te trotseren. Sinds ik zo te werk ga, is ook de krulziekte zo goed als verdwenen.

Op het terras vlakbij de zwemvijver is de tafel intussen gefatsoeneerd met een geel papieren tafelkleed. De parasol werd open geplooid en als de bende uitgeslapen is, wordt ze er verwacht om hun ontbijt te nuttigen. Die van ons haalt verse broodjes bij de bakker en de start is voorzien omstreeks 10.00 uur. De betreffende dochter heeft croissants besteld.

de bestelde croissants

Ja, ze worden in de watten gelegd. Hetgeen ze gehad hebben, kan ze niet meer afgenomen worden. De jonge jaren vliegen voorbij. Het 'grappige' is wel dat als ik -gezeten in de zetel voor de TV - aan de dochters eens vraag om een koffietje te maken, ik vrijwel meteen het antwoord naar mijn kop geslingerd krijg 'ik ben je slaaf niet'. Ofwel zijn ze net dan, heel toevallig, druk bezig met een schooltaak. Gelukkig is er dan nog mijn vrouw die, gedreven door pure liefde, haar poep oplicht en richting Senseo-apparaat trekt. Ze doet dit met de glimlach (veel vrouwen kunnen hier een voorbeeld aan nemen), al zijn er ongetwijfeld enkele hersenkwabben die vonkjes afgeven en gedachtes produceren in de trend van 'mijn kinderen hebben het niet van een vreemde'.

de nek

een foto over het onderwerp zou niet gesmaakt worden

Ik had al langer pijn in de achternek. Ik dacht dat het aan het kopkussen lag. Tot op een dag het kleine onderhuidse bolletje naast de nekwervels ineens begon te zwellen tot de grootte van een pingpongballetje. Meteen naar de dokter want mijn begrafenis mag nog wat wachten. We gaan dat proberen weg te krijgen met antibioticum was het eerste oordeel van de behandelende arts. Dezelfde avond werd ik opgebeld om toch 's anderendaags terug te komen voor een incisie. Alle artsen van de groepspraktijk vonden dat na overleg beter. 

4 keer ben ik intussen al naar de dokter geweest en al wat eruit te halen was, is intussen verwijderd. Om de geuren en kleuren te beschrijven, heb ik nu even geen zin. De bacterie die onderhuids aan 't broeden is/was heeft naast lopende materie ook harde materie achtergelaten, dat men voorlopig laat zitten. Nog een week antibioticum slikken en dan dien ik voor de vijfde maal de wonde te laten nakijken en bloed te laten trekken. 

Het is iets dat vaker voorkomt, aldus een van de artsen, bij mij was het alvast de allereerste keer. Mijn vrouw denkt dat het allemaal begonnen is met een stuk teek dat na een mislukte verwijdering blijven zitten is. Ik herinner me inderdaad dat net op de plek van het bolletje een teek gezeten heeft maar het kan even goed iets anders zijn dat mijn lijf is binnengedrongen. Veel energie had en heb ik momenteel niet, toch heb ik me het voorbije weekend kunnen opladen om een afgeslankt VELT-tuinenprogramma af te werken. 

Deze morgen wou ik nog schrijven dat ik stopte met bloggen, heel even is dit bericht online geweest, maar ik heb intussen geleerd dat je nooit zo'n beslissing moogt nemen als 't wat minder gaat. Het komt wel goed.

Nog een foto van de achtertuin, want dat interesseert je (terecht) meer:

achtertuin op 5 juni 2014  (foto is vergrootbaar)