dat moment van het jaar

Eén van onze bestemmingen, Wroclaw

Dat moment van het jaar is weer aangebroken. Mijn laptop wordt dichtgeklapt en het internet kan voor 3 weken de hangmat in. In die drie weken doe ik ondermeer een reis die mijn vrouw heeft uitgestippeld met bookings en al. Het is dan ook voor een groot stuk een trip naar haar roots in de Oekraïense Karpaten met extra stops in Wlen, Wroclaw, Lviv,  Bratislava en Erlangen. Daarnaast is er ook dat zalig niks doen. We nemen de draad terug op ergens in de buurt van 15 augustus. Warme groeten en tot dan.

eitjes afzetten naast mijn schoen

vrouwtje blauwe glazenmaker

Daar stond ik dan, aan de rand van onze amfibiepoel. Een echte libel verkende het gebied en streek neer naast een van mijn sandalen. Millimeterwerk. Wat een kanjer! Ik had mijn pocketcamera in de hand maar ik durfde nauwelijks te bewegen uit vrees dat hij zou opvliegen en verdwijnen. Het beest begon eitjes af te zetten in het natte mos. Een deel van de libel werd beschenen door een té felle zon en een groot deel zat dan weer in de schaduw. Haast onmogelijk om met mijn camera een degelijke foto te maken. Mits een lichte buiging door de knieën, maar zo langzaam mogelijk, kreeg ik de libel toch één keer vrij goed scherpgesteld. Door op de site van de Vlinderstichting wat foto's te vergelijken kom ik uit bij het vrouwtje van de blauwe glazenmaker. "Een libel die vaak in de buurt van mensen opgemerkt wordt". Dat kan mijn besnuffelde linkersandaal bevestigen.

everything alright my queen?

  

Foto van TV-verslag tijdens 'onverwachte speech'

uitkijktoren van Gerhagen

Exact 100 treden dien je te beklimmen om op het uitkijkplatform van de toren aan te komen. Van bovenaf heb je zicht over de bossen van Gerhagen. Spectaculair is het niet echt, daarvoor is het uitzicht te vlak en te eentonig, maar je ziet wel de abdij van Averbode, de windmolens van Nike, de pijp van de LVM (nu Ineos) en een aantal kerken in de buurt. De metalen toren uit 1999 is 18,75 meter hoog maar daar hij gebouwd is bovenop een natuurlijke zandduin - de Zandberg - bevind je je een heel stuk boven de toppen van de omliggende bomen.

Loes en de uitkijktoren

De toren wiebelt een beetje en wie hoogtevrees heeft, blijft er beter af. Temeer daar de wenteltrap erg smal is en er onderweg geen uitwijkplateau is om even opzij te gaan. Bij de vroegere betonnen toren (1969) kon dit wel. Vooral bij tegenliggers is dat vervelend. Vandaag beklom ik de toren nog eens, samen met de oudste dochter. De middagzon wierp een goed afgelijnde schaduw van de toren en ons beiden in het gele zand van de duin. Altijd mooi om er een foto van te maken.

links Loes en rechts van de vlag ik

(Interessant weetje: vlakbij deze toren staan een aantal zeedennen (Pinus pinaster). Hierdoor vind je op de grond heel grote dennenappels tot wel 20 cm lang. Bij nat weer sluiten deze kegels en bij droog weer gaan ze terug open.)

oorbellen van klaproos

puur natuur, oorbellen van de zaaddoos van een klaproos

Dankzij het droge en warme weer zijn de zaaddozen van de wilde klaprozen intussen mooi afgerijpt en verhout. Ideaal om er iets mee aan te vangen want als het begint te regenen, rotten ze weg. Waarom er geen oorbellen van maken? Die zaaddozen zijn sierlijker dan je zou denken want ze zijn ingedeeld in 6 compartimenten en worden mooi afgesloten met een stervormige stempel. Dat mag gezien worden. Heel wat oorbellen uit de winkel moeten het afleggen tegen wat de natuur hier gecreëerd heeft.

Hoe eenvoudig dat dit is, leg ik je in enkele regels uit:

Je pluikt de rijpe zaaddozen van de klaprozen. Als je ze niet in je eigen tuin staan hebt, vind je ze zeker ergens langs de straatkant. Probeer het zaad uit de toekomstige oorbellen te halen. Dit kan op verscheidene manieren: als je het hoedje eraf peutert, valt het zaad er zo uit. Behoud je graag dat hoedje, moet je langer schudden ofwel het zaad via het ringgaatje eruit zien te krijgen. Strooi het zaad terug in je tuin of verzamel het voor volgend jaar. De bloemen zijn nog mooier dan de oorbellen.

links mét hoedje en rechts met het hoedje eraf. De 'ster' is de onderzijde van de oorbel.

Knip de stengel zo af dat hij niet in de let zit voor het ringetje dat je dwars door de zaaddoos draait. Rest je alleen nog een oorhaakje eraan te maken en klaar is kees. Desgewenst kan je nog extra sieraden voorzien (bvb. een pluimpje van een Vlaamse gaai of een kegeltje van een lork) maar zorg dat je de klaproos-zaaddoos niet wegstopt. De oorbellen zijn verfbaar maar naturel vind ik ze het mooiste. Die van ons loopt er sinds vandaag mee rond en het staat haar. 

een spook of toch een vlinder?

De nachtvlinder (zie foto) die vandaag in huis rondvloog en buitengezet werd, lijkt wel erg veel op een vliegend spook. Losgelaten in de openlucht vloog deze grote witte spanner spontaan naar een roodkleurige vlier. Hier kroop hij onder een blad weg. Na determinatie van dit vreemde wezen kom ik uit bij een vliervlinder (toeval?). Typisch voor deze vlinder zijn de puntige staarten aan de achtervleugels waarop 2 ogen liggen alsof het hoofd van deze vlinder zich hier bevindt. Als waardplant heeft de vliervlinder de klimop, de wilde bosrank en de vlier. Alle drie staan ze in onze tuin. De gefotografeerde vliervlinder heeft op zijn borststuk 2 grote bruine vlekken die ik op andere foto's nergens terugvind. Mischien is de onze daar al flink wat beharing kwijtgespeeld.

boreling

een pas geboren lieveheersbeestje

Onderaan een blad van een sedum merkte ik een klein oranje bolletje op. Nieuwsgierig als ik ben voor de kleine dingen des levens bekeek ik het ding van nabij. Er lag vlakbij dit raar gekleurd lieveheersbeestje nog iets levenloos... en toen voel mijn frank. Er is hier zonet een kersvers lieveheersbeestje uit zijn poppenhuid geslopen.

Net zoals bij een libel en een vlinder ziet het volmaakte insect het levenslicht na een popstadium en blijft het omhulsel na het uitsluipen achter. Wat opzoekwerk leert me dat uit een eitje een larve komt, dat deze larve (die net als het lieveheersbeestje ongedierte opruimt) een aantal keren vervelt en dat de 4de larve uiteindelijk verpopt waaruit het volgroeid lieveheersbeestje (imago) kruipt. De boreling die over mijn hand kruipt, heeft zijn vleugels al volgepompt en de stippels beginnen vorm te krijgen. Aan de oranje kleur is te zien dat zijn dekschilden nog wel moeten uitharden.

koevinkje

koevinkje op braam

5 ogen op de achtervleugel? Dat is wel erg veel voor een zandoogje. Het moet iets anders zijn. Een koevinkje misschien? De zoekkaart van het Departement Leefmilieu, Natuur en Energie erbij gehaald -een handig hulpmiddel omdat de vlinders er zowel met open als met gesloten vleugels opstaan- en de bevestiging was er: op de bloemen van de wilde bramen zitten koevinkjes. De extra informatie die ik vond op vlinder.net beschreef wat ik zelf waarnam: "de vrouwtjes besteden veel tijd aan het zoeken van nectar op ondermeer braam."

Niet dat deze vlinders bedreigd of zeldzaam zijn maar ze zijn zo onopvallend, temeer daar ze ook vaak in de schaduw vertoeven, dat je er voorbijloopt zonder ze op te merken. Ik ben er toch blij mee want de vlinders zijn hier op dit moment dun gezaaid. 

(update 17 juli: koevinkje op wilde marjolein)

de kers

 Kersenboomgaard, Alden Biesen Bilzen

Het voorbije weekend kon je op honderd en één plaatsen terecht voor amusement en ontspanning. Er was Bruce Springsteen, Big Jump, het Cactusfestival, Rock Herk en in Haspengouw vonden tegelijk 2 happenings rond de sappige kers plaats. Wij kozen voor 'De Kers', een organisatie van de Nationale Boomgaardenstichting v.z.w., dat plaatsvond in het schitterende decor van Alden Biesen.

Het puike weer zorgde voor een bijzonder goede opkomst. De Nationale Boomgaardenstichting had prima haar best gedaan om een interessant aanbod te presenteren. De expo van meer dan 150 kersenvariëteiten was indrukwekkend en de hongerigen en dorstigen konden zich tegoed doen aan lekkere kersenbereidingen. Wij pikten in op één van de vele gegidste wandelingen doorheen de Hertenbergboomgaard, vol met hoogstamkersen waarvan het lekkers vrijelijk geplukt mocht worden.

Behalve goed (maar met mate) geproefd, hebben we ook weer veel bijgeleerd: over de geschiedenis van de kersen, de verschillende karakteristieken van de variëteiten, het plukken ervan en de opbrengsten, over wat mis kan gaan -monilia bijvoorbeeld- en de laxerende, kleurende en helende werking van de kers. Kortom: een fijne zondagmiddag. Zoals dat van een actief blogger mag verwacht worden, heb ik er een foto-album van gemaakt en deze openbaar gedeeld. De hevige middagzon speelde wat in mijn nadeel maar gelukkig was er in de boomgaard voldoende schaduw om toch geslaagde sfeerfoto's te schieten.

Open hier het foto-album. Veel kijkplezier en geniet van de boomgaard.

Vrij plukken tijdens de wandeling met gids, een opportuniteit.

succesvol jagen

de bloemen van onze Clematis 'Hagley Hybrid' huisvest succesvolle killers

Een insect dat gewillig op de foto wil, is ofwel high van de nectar ofwel is het een dood insect. Zo ook hier. De zweefvlieg maakte geen aanstalten om weg te vliegen toen ik op enkele centimeters naderde. Abnormaal... tot ik zag dat de krabspin alweer een slachtoffer gemaakt had. In de Clematis kan ze ongezien op een slachtoffer wachten. De perfecte camouflage want haar wit lijf valt nauwelijks te onderscheiden van de bloemkleur van de 'Hagley Hybrid' en haar poten lijken wel extra meeldraden.

Ik moest zelf ook al goed kijken eer ik doorhad dat ze er weer was. Enkele dagen geleden had ze een nachtvlinder bij de luren. Ook toen vond ik dat het vlindertje wel erg veel geduld had met de fotograaf-met-scherpstelproblemen. Nogal logisch ... als je leeggezogen bent. Ook in twee andere bloemen van deze clematis zitten krabspinnen, heel kleine nog, maar toch heeft eentje ervan ook prijs.

Vermits deze spinnen geen web maken, moeten ze wel meester in de camouflagetechnieken zijn want ze moeten de prooi bij verrassing grijpen en doden. Als extra troef hebben ze bijzonder krachtig gif meegekregen waarmee ze zelfs bijen en hommels kunnen doden. In onze tuin zijn het in ieder geval heel succesvolle jagers en ik sta er van versteld hoe slim ze zijn bij het uitkiezen van de bloemen waarin ze gaan toeslaan. Niet alleen voor de slachtoffers in spe zijn ze quasi onzichtbaar. Ook voor eventuele predatoren moet het aartsmoeilijk zijn om die krabspinnen op te merken. Eten en niet gegeten worden, daar gaat het om.

update 27 juli 2013:

In gele bloemen kan een krabspin zich 'vergelen' waardoor ze ook daar bijna onzichtbaar is. Deze techniek leverde vandaag alweer een buit op.

krabspin met slachtoffer

bruine kikker

Deze bruine kikker zag ik zonet in onze waterleliepoel die tevens dienst doet als amfibiepoel omdat er geen vissen in zitten. Ik heb er een foto van gemaakt omdat ik de kleurschakering en de tekening zo eigenaardig vond. Ik heb lang gedacht dat een bruine kikker lichtbruin was met donkerbruine strepen en vlekken maar dat lijkt toch wat te simpel gedacht. Deze kikker heeft duidelijk ook witte, roze en wat gele kleuren. De kleuren kunnen 'heel variabel' zijn, aldus de Hyla-werkgroep, en dat bewijst deze kikker met verve.

roze bruine kikker :)

de hoparm

Was het een vrouwtje geweest, met die charmante hopbellen eraan, dan had ik dat immens kluwen van hopranken nog krediet kunnen geven. Maar voor een mannetje laat ik onze 4 meter hoge taxushaag die als gastheer fungeert, niet kapotgaan. Daarom besloot ik op een werkwillige morgen om de Humulus lupulus (hop)- bij ons het enigste familielid van de Cannabis sativa - grondig te verwijderen. Met wortel en al, voor zover dat dat gaat, want anders blijft hij jaar op jaar nieuwe scheuten zetten.

Een van mijn armen, na de karwei. De andere is er al niet veel beter aan toe.

Ik was er speciaal vroeg voor opgestaan want werken op een stikhete dag is niets meer voor mij. Omdat ik al wat ervaring heb met het verwijderen van hop had ik preventief een jasje aangetrokken. Die ruw behaarde ranken snijden door je vel en dat is geen lachertje. Het werk werd serieus bemoeilijkt door het feit dat de hop aan de achterkant van de haag groeide, aan de zijde van de buren waar nauwelijks ruimte is om te staan. Vaak heb ik er op mijn knieën bijgezeten en soms, wanneer de hop er ondanks mijn brute 'dierlijke' kracht niet uit te krijgen was, zat er niks anders op dan de omstrengelde taxustak weg te snoeien.

Om maar te zeggen dat het rapper gezegd dan gedaan is. Op de foto zie je het resultaat. Ondanks mijn voorzorgen ben ik alweer flink toegetakeld. Mijn handen daarentegen zijn letselvrij ook al heb ik zonder handschoenen gewerkt. De weerhaken geraken niet door de eeltlaag van mijn handpalmen maar dus wel door het dun velletje van de armen. 

De haag kan weer ademen. Volgend jaar moet ik er opnieuw op handen en voeten naar toe kruipen om de overgebleven wortels (die flink woekeren in goede aarde) en bijhorende verse scheuten te verwijderen. In de verfijnde keuken mag het dan al een delicatesse zijn, als een hop groeit op een plaats waar het niet gewild is, dan moet je met ander gerief aan de slag dan mes en vork. Ook al sterft de plant elk jaar bovengronds af, je laat hem beter niet klimmen in levend plantgoed dat je dierbaar is. Dat is mijn ervaring hier. 

De gehakkelde aurelia, die de hop als waardplant heeft, hoeft niet te verhuizen. In onze tuin groeit er nog hop waar hij zijn eitjes kwijt kan. Overal schieten jonge hopplanten uit de grond. Behalve via de wortel verovert deze plant ook terrein met rondvliegend kiemkrachtig zaad. Tijdig ingrijpen dus. De jonge plantjes zijn nog gemakkelijk en striemvrij te verwijderen maar dàt blijft niet lang duren. Ik kan je nog meegeven dat het inwrijven van de wonden met ontsmettingsalcohol erg pijnlijk is. Een gel met ontsmettende jodium is een alternatief. 

bezoek aan Kasteel de Merode

Kasteel Prins de Merode in Westerlo

Het voorbije weekend zette prins Simon en zijn eega de poort van hun kasteel in Westerlo open voor de jaarlijke kasteelfeesten. Enkel dat weekend is het kasteel en het domein voor het publiek toegankelijk wat mij stimuleerde om er toch eens een kijkje gaan te nemen. Deze waterburcht aan de Grote Nete is opgetrokken rond een middeleeuwse ijzerzandstenen donjon (woontoren). Men dateert de bouw van deze donjon omstreeks 1400. Oorspronkelijk moet deze vesting een militair-strategisch karakter gehad hebben maar met de tijd is het omgebouwd naar een puur residentiële verblijfplaats. Naar het voorbeeld van Versailles werd er aan de overkant van de Grote Nete een Franse tuin aangelegd en omstreeks 1870 kwam er vlakbij het kasteel ook nog een Engelse landschapstuin bij.

indrukwekkende plataan tussen het kasteel en de Grote Nete

Het kasteel is nog steeds bewoond door een telg uit de familie de Merode. Simon heet hij en hij is getrouwd met de Engelse Anne Pigot, dochter van een luitenant-generaal op rust. Tijdens ons bezoek ontmoette ik het jonge koppel even en zo te zien laat de volgende generatie de Merode niet lang meer op zich wachten. Het buikje van Anne, getooid in een kort zomerjurkje, staat al goed rond. Vermits de prins zijn hand op de bolle buik legde, vermoed ik dat er een kind in zit. Of de kinderkamer al in orde is, weet ik niet want niet alle vertrekken van het kasteel waren toegankelijk.

poserend voor de ijzerzandstenen donjon

Wat we binnenin te zien kregen kan ik je evenmin tonen want fotograferen was er niet toegelaten. In elke kamer zat er een vrijwilliger een oogje in het zeil te houden. Geen overbodigheid want iets meeritselen is van alle tijden. Ik kan je wel vertellen dat antiek en waardevol niet gelijkstaan met gezellig en knus. De donjon en de kapel zijn evenwel zeker een bezoekje waard. De zware balken, de sierschouwen en het goudlederen behang (deels verwijderd voor restauratie) zijn heel bijzonder. In een vitrinekast op de tweede verdieping - de ridderzaal - ligt een exemplaar van de oorspronkelijke Belgische Grondwet. De gordijnen bleven dan ook dicht om te beletten dat de hevige zon dit constitutioneel 'monument' zou verbleken. In de kapel staat dan weer een koffertje waarvan beweerd wordt dat er een stuk hout van het kruis van Christus in bewaard wordt. Ieder kasteel heeft zijn sprookje.

reflectie van torens in de ringgracht

In 2004 verkocht de familie de Merode zowat 1.500 ha bossen en landerijen aan de Vlaamse Landmaatschappij. Hiertoe behoort ook het wandelgebied 'Averbode Bos en Heide' waarvan 593 ha beheerd wordt door Natuurpunt. Het gebied strekt zich uit over 6 gemeentes, m.n. Geel, Laakdal, Westerlo, Herselt, Scherpenheuvel-Zichem en Tessenderlo. De Vlaamse Landmaatschappij heeft in samenwerking met allerlei partners het plattelandsproject de Merode, Prinsheerlijk Platteland, opgezet om de troeven van deze regio 'een duurzame duw in de rug te geven'. Op deze blog heb ik over deze troeven al heel wat stukjes gepleegd: de abdij van Tongerlo, de abdij van Averbode, interessante wandelgebieden zoals de bossen en vennen rond Averbode en de Demerbroeken of vlakbij 't Duvelskot.

ooit was hier een ophaalbrug

De historische kern van dit uitgestrekt gebied is dus het kasteel de Merode. Voor onze regio, in het bijzonder voor de gemeente Westerlo zelf, heeft de familie de Merode een niet te onderschatten bepalende invloed gehad. Behalve de uitgestrekte bossen en weilanden én dit waterkasteel is ook het imposante gemeentehuis van Westerlo oorspronkelijk een kasteel van de familie de Merode, meer bepaald gravin Jeanne de Merode.

knap bakstenen gewelf 

Net buiten de ringgracht, waarop voor de kasteelfeesten enkele waterfietsen dobberden, ligt nog een vleugel van het kasteel. Je ziet er nog Ionische zuilen met driehoekig fronton in natuursteen en de beide rondboogdoorgangen (richting Franse tuin en de dikke plataan) zijn sierlijk afgewerkt met bakstenen cassettengewelven (zie foto). Een knap staaltje van vakmanschap. Deze gebouwen waren vroeger wellicht deel van een neerhof, de boerderij ten dienste van de bewoners van het kasteel.

de ingang van het kasteel de Merode

Tijdens ons bezoek wandelden we ook door een deel van de Engelse tuin. Het zou niet slecht zijn om iemand een inventaris te laten maken van de aanwezige bomen. De plataan (zie boven) is slechts één van de vele opmerkelijke bomen maar qua omtrek en schoonheid van de stam is hij ongetwijfeld de 'kampioen'. Zo op het zicht geschat zijn er toch 5 mensen nodig om de stam volledig te omarmen. De 50 ha grote Franse tuin kon ik niet betreden want deze was afgesloten met een poortje op de brug over de Grote Nete die deze tuin, of wat er van overblijft, begrenst.

Met behulp van Google Maps is wel te zien dat er een centrale vijver werd aangelegd en dat door het bos een stervormig padennet loopt. Vanaf het kasteel straalt deze Franse tuin nauwelijks nog iets uit van de oorspronkelijke grandeur. Versailles mag dan al als voorbeeld gediend hebben, de gelijkenis is vandaag ver te zoeken. Blijkbaar werd hier de keuze gemaakt om deze tuin als natuurgebied te beschouwen, wat goed is voor fauna en flora, maar in dit concreet geval zou ik ervoor opteren om het oorspronkelijk opzet (naar alle waarschijnlijkheid een geometrische pronktuin met dieptezicht) in ere te herstellen. Zoals de tuin er momenteel bijligt, is het maar een zootje. Dit kan nooit de bedoeling geweest zijn van de aanlegger ervan, Veldmaarschalk Jan-Filips-Eugeen de Merode (1674-1732).

(geraadpleegde literatuur: Kasteel de Merode - inventaris Onroerend Erfgoed)

zomerbloemen

Helenium 'Moerheim Beauty', Campanula 'Kent Belle',  Clematis 'Hagley Hybride', 

Hypericum calycinum en Centaurea dealbata

... en nog steeds aan het bloeien:
de bijna blauwe klimroos Rosa 'Veilchenblau'

Naaglen in Zijn vleesch

Van onze eerste kennismaking met de stad Lier heb ik een foto-album gemaakt met iets meer dan 40 foto's. Hierop vooral de klassiekers: het begijnhof (Unesco), de Grote Markt met het Belfort (eveneens Unesco), de Gummaruskerk, de Zimmertoren en enkele mooie gevels. Veel kijkplezier.

Open het foto-album.

foto uit het album: Stadshuis met het belfort (Unesco-werelderfgoed)

bezoek aan Casteels Rozen

Ter gelegenheid van de 50-ste verjaardag van de vrouw die jullie kennen als 'die van ons', had ik gisteren een uitstap gearrangeerd naar Lier en rozenkwekerij Casteels in Putte. Eigenbelang was hieraan niet vreemd want Lier had ik nog nooit eerder bezocht en ook mijn zoektocht naar de Australische wilde roos, de Rosa foetida 'Bicolor', had voorlopig nog niks opgeleverd. Wie weet vond ik ze wel in Putte? Ik denk dat veel mannen op deze manier hun verjaardagscadeau uitkiezen: altijd meegenomen dat je er zelf evenveel plezier aan beleefd dan de jarige.

 'Mini Love', een enkelvoudige bodembedekker die uitgroeit tot een klimmer

Casteels Rozen heeft zo'n 1000 variëteiten in de collectie zitten. De kans dat die Australische botanische roos daar te vinden was, was allicht groter dan dat ik ze op de wekelijkse markt zou tegenkomen. Een eerste zoektocht op de 10.000 m² verkoopsruimte leverde geen resultaat op. Wel een aantal Rosa foetida 'Persiana', een volledig gele variëteit, maar geen oranje/koperkleurig-gele 'Bicolor'. Een blik in de catalogus bevestigde het: geen 'Bicolor' in het assortiment. Doeme toch. Hierdoor aan de praat geraakt met Andre, de sympathieke zaakvoerder. Misschien, zei hij, staat er nog eentje daar achter in de hoek. Gelukkig had ik de jarige bij mij want zij vond de naald in de hooiberg: de R. foetida 'Bicolor' die we in Hex zo mooi zagen bloemen.

meer dan 1000 variëteiten

Heel tevreden was ik, uiteraard. Dhr. Casteels vertelde dat deze roos slechts een paar weken bloemt en dat hierdoor de verkoopstijd erg smal is. Ik legde uit dat we in onze tuin toch het liefst botanische rozen aanplanten en dat als mensen een bepaalde roos in gedachte hebben, ze precies deze roos ook willen vinden.  Ook Hex kwam tersprake. Andre Casteels deed hierop zijn visie op tuinen uit de doeken: er zijn 2 soorten tuinen, zei hij, die van de architecten en die van de mensen. Hiermee bedoelde hij dat mensen rozen kiezen "met een verhaal" en dat tuinarchitecten te vaak op zekerheid spelen en een vast vertrouwd gamma hebben. Zo raar vond hij het dus niet dat wij precies die 'Bicolor' zochten.

 op zoek naar enkele geschikte rozen voor onze ecologische tuin

Andre toonde ons nog een geval apart. Iets wat op dat moment enkel in de serre stond. "Wij kennen de rozen nog onvoldoende, neem deze 'Mini Love'. Hij wordt verkocht als een van de beste bodembedekkende rozen en heb je hem gezien in mijn eigen tuin? Hij klimt en bloeit met honderden bloemen." Deze schitterende kleinbloemige roos was ons inderdaad opgevallen, net als zijn eigen creatie 'Drie Koningen', waardoor dat bescheiden plantje van de serre (bovenste foto) snel op onze winkelkar belandde. 

 een eigen creatie van Casteels: Rosa 'Drie Koningen' (2007)

Behalve de 'Mini Love' en de R. Foetida koos ik ook nog de gele Rosa 'Roland Garros' en de oranje klimmer 'Bridge of Sighs' of de Brug der Zuchten. Stuur me vandaag naar Casteels en het kan best zijn dat ik heel andere rozen bijheb. De keuze is zo uitgebreid dat plantenliefhebbers het risico lopen om meer te kopen dan hun tuin plaats biedt. Gelukkig ben ik zelf nogal goed doordrongen van de schaarste aan vrije grond in onze tuin. Ik doe er soms even lang over om een plekje te vinden dan om de plant in de grond te steken.

André liet ons nog zijn zaaibakken zien waarvan hij hoopt dat er mooie nieuwe variëteiten in ontstaan. Wat hij ook doet, is deugdelijke creaties van andere mensen proberen op de markt te krijgen. In dat geval blijft de naamgeving van de roos het voorrecht van de kruiser of zaaier.  Naast enkele kegels kunstmestkorrels -'ik weet dat ik dit eigenlijk niet met jullie moet meegeven' - kregen we ook nog een flyer mee van zijn komende Rozenhappening of Fêtes des roses. Deze happening gaat door op 24 en 25 augustus op de kwekerij in Putte.

Handgeschreven bordje voor wie Andre Casteels zoekt.

Op de website van Rozen Casteels las ik eerder volgende tip:
"Een bezoek aan het knusse stadje Lier (op 8 km) – (ga langs de Sint Gummarus kerk, Grote markt, Zimmer plein en begijnhof ) is een prima afsluiter voor een boeiende, aangename dag." En zo geschiedde. Met vier rozen in de koffer van de auto reden we door naar Lier. Daar waar de Kleine en Grote Nete samenvloeien. De stad met haar belfort en begijnhof op de Unesco-werelderfgoedlijst. De glasramen en de Zimmertoren.

Zo vlakbij en er toch nooit eerder geweest.

keuze te over

Te leuk om niet te tonen:
In de buurt van het Kasteel van Hex vond ik deze boerderij
waar je ook terecht kan voor een drankje en een hapje.
Aan de voorgevel heeft iemand zich flink uitgeleefd
met het hangen van eenvoudige doch kleurrijke nestkastjes.
Missie geslaagd!

(Ook in Gent zag ik een vogelliefhebber zijn kunstige 'installatie')

breedbeeld

klikken op de foto voor het echte breedbeeld-gevoel

Ik probeer bij deze eens wat nieuws uit, een breedbeeldfoto op mijn blog. Het effect is minimaal leert mijn test tenzij je de foto opent door erop te klikken. Dan heeft het toch iets extra.

Op deze eerste foto zie je onze zwemvijver vanaf het kastanjen tuinpoortje. Links zie je twee imposante tuinplanten waar insecten heel graag op afkomen, de geitenbaard en de Veronicastrum. Ook op deze foto te zien zijn de Thalictrum flavum, de rode valeriaan, de vrouwenmantel, Darmera peltata, de perzikboom en links boven de tuinbank een geopende clematis.