Net terug thuisgekomen van de tandarts. "Tandarts" is misschien niet het juiste woord want ten huize muggenbeet worden de tandjes in de watten gelegd door een groepspraktijk met enkel en alleen vrouwen. De meesten zijn nog erg jong en zo'n witte stofjas geeft hen een uitstraling die je niet meteen zou associëren met cariës of een zenuwontsteking.
'In de watten gelegd' is echt niet cynisch bedoeld want het is ongelooflijk met wat een zachtheid zij boren, opvullen, trekken, uitharden en polijsten. En ze nemen er hun tijd voor. Een man zou gedreven door zijn instinct het tandgat met groffe hand beginnen uitboren en het in een wip terug vullen.
Maar deze dames niet. Zij verzorgen hun klanten. Ze willen tenslotte dat je terugkomt. Een beetje gemorst, er volgt meteen een 'excuseer'. Om de haverklap wordt er even gepolst: 'doet het geen pijn?' - ze zijn nog jong, de geneugtes van pijn zijn hun nog vreemd. Ze vragen zelfs hoe het met de kinderen is. Het speekselslangetje belet me een genuanceerd antwoord te geven. Het geknipper met mijn ogen wordt steeds weer begrepen als "alles goed". Op het einde, na het spoelen van de mond, wordt je vriendelijk een papieren zakdoekje aangereikt. Wat er op de vloer gemorst werd, wordt door de assistente van dienst zonder morren schoongeveegd.
Morgen mag ik reeds terugkomen. Of liever, moet ik terugkomen. Een van de jonge vrouwen wil nog wat aan me prutsen. Mijn linkerbovenkies -het beest heeft zelfs een nummer- moet eruit. Om 2 uur stipt zal er een grote spuit op me wachten, een sterke trektang en een met latexen handschoenen beschermde tandartse.
Ze zal met al haar krachten, misschien wel met haar knie op mijn niet meer zo strakke buik, mijn gehavende kies uit mijn mond rukken. Als het tegenzit, zelfs verbrijzelen en stukje voor stukje met een tangetje uit mijn spreekorgaan plukken. De ziekenkas zal niet tussenkomen. Het blijft tussen ons tweeën. Ik betaal het graag uit eigen zak.
De vraag die na het "medisch vergrijp" zeker gesteld wordt, klinkt zo: "is het wat meegevallen?" Om ze te beantwoorden, wacht ik voor alle zekerheid tot morgen. Als de kwetsuur in mijn mond me tenminste toelaat iets zinnigs te zeggen.
Zelfs als er een uitermate welgevormde, wulpse , sexy tandarts zijn knie , of eender wat op mijn buik zou planten, het zou nog geen avance zijn. Mijn kop staat naar niks anders dan "weg" als ik in die stoel zit.
BeantwoordenVerwijderenMijn tandarts heet Ram , niet te geloven maar waar !!Hij doet zijn naam eer aan.Alles is achter de rug voor ik er erg in heb en dat heeft ook wat :)
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenMij heeft het nooit wat uitgemaakt of de tandarts vrouwelijk of mannelijk was, want ik ben grootgebracht door twee tandartsen. Maar toen m'n vader -specialiteit 'trekken'!- zich verveelde tussen twee patiënten door wist ik het klimrek altijd wel staan. ;) Tegenwoordig ben ik vooral blij dat ik niet hoef te betalen...
BeantwoordenVerwijderen