mijmeringen en geëmmer

Het moet ongeveer zo gegaan zijn: Tuinieren.nl had Bart's Blijentuin tot tuinblog van de maand gebombardeerd en vroeg hem en passant of hij zelf een suggestie had voor een blog die wel wat aandacht verdiende. 'Muggenbeet' zei hij op een zwak moment, die jongen werkt zich al 10 jaar uit de naad en behalve zijn vrouw en kinders is er geen hond die daar wakker van ligt. Zelfs in zijn eigen dorp denken ze dat hij van 'den dop' leeft. En zo belandde er ineens wat vragen over de tuin en de blog in mijn brievenbus. Ik pende neer wat in me opkwam en het resultaat kan je hieronder vinden. Voor het uiteindelijk artikel zou nog geknipt en geschrapt worden maar ik geef je het hele stuk.

"De voorbije week vierde ik het tienjarig bestaan van mijn blog Muggenbeet. Bij de start was het geenszins de bedoeling om over tuinieren te bloggen. Gaandeweg groeiden de eigen tuin en de natuur evenwel uit tot mijn grote passies en toen volgde het bloggen erover automatisch. Uit de beginperiode herinner ik mij dat foto’s plaatsen nog omslachtig in mekaar stak maar toen Blogger, mijn platform, overgenomen werd door Google zag je alles snel evolueren. Momenteel is bloggen poepsimpel en veel technische kennis is niet langer vereist.

Het is steeds mijn betrachting geweest om een visueel aantrekkelijke blog te creëren. De voorbije tien jaren probeerde ik alsmaar verbeteringen aan te brengen. Recent koos ik ervoor om de klemtoon te leggen op de foto’s. Dankzij het bloggen is natuurfotografie een nieuwe hobby geworden. Het is ook door te bloggen dat mijn kennis over planten en dieren enorm gegroeid is:  je begint dingen op te zoeken (je wil ook geen fouten schrijven), je koopt determinatiegidsen en ontdekt zaken waar je vroeger geen oog voor had. De liefde voor de dieren en de natuur heeft er altijd al wel ingezeten. Toch was het pas met de kennismaking met mijn schoonvader zaliger dat de wereld van tuinaanleg en tuinplanten voor me openging.

Hij was gespecialiseerd in bijzondere coniferen en zag liever krom gevormde bomen dan kaarsrechte. Dankzij hem kreeg onze tuin bij de start meteen een prachtige, ongeveer 10 jaar oude, groene boord met beuk,  hulsten, Pinus parviflora, Taxus baccata fastigiata, Juniperus en hazelnoten. Een mooiere start konden we niet nemen. Binnenin deze groene struweel was er eerst een groot groen grasveld. Veel zon maar weinig biodiversiteit. Vandaag schiet hier nauwelijks iets van over want, op enkele paadjes na, is alles vol geplant en evolueert de tuin beetje bij beetje naar een bostuin. Weg ook met de zitmaaier en een klein ‘stotertje’ (kooimaaier zonder motor) klaart nu de klus.

Mijn engagement binnen de milieu- en natuurbeweging heeft er voor gezorgd dat ik grotendeels koos voor streekeigen flora en liefst dan bomen en struiken waar de dieren ook iets aan hebben: nectar, bessen, nestgelegenheid. Maar extreem fanatiek ben ik daar nooit in geweest: als ik iets mooi vind en er een plekje voor vind, koop ik het, zolang het maar gedijt in onze grond en winterhard is want van potten sleuren en afdekken houd ik niet. Zo heb ik bvb.  een kleine collectie Amerikaanse kastanje’s omdat ze een mooie herfstverkleuring hebben en geen last hebben van de kastanjemineermot.

Ook magnolia’s en toverhazelaars zijn geen planten van hier maar zo’n schoonheden zou ik niet meer kunnen missen.Af en toe stellen we onze tuin open, alhoewel in feite iedereen altijd welkom is. Aan de reactie’s hoor ik dat natuur- en plantenliefhebbers zich meteen thuis voelen. Af en toe krijgt iemand ei zo na geen hartinfarct want onze tuin komt in niets overeen met de meeste tuinen die in tuintijdschriften verschijnen. Te vaak wordt hier de spontane natuur uit de tuinen geweerd, is de rechte lijn de norm, zwijgt men over de arbeidsintensiteit en is het verschil met een reclameblad voor verhardingsmaterialen wel erg klein.

De mening van de mensen is zeker interessant maar voor mij is de aanwezigheid van vogels, vlinders en kevers een betere graadmeter in hoeverre ik in mijn opzet om een natuurrijke tuin te creëren geslaagd ben.

Onze bouwgrond is een voormalige maïsakker waar af en toe eens een bosduif of kauw overvloog. Vandaag, nu het lapje grond zo’n 25 jaar door ons beheerd wordt, nestelen er zwartkoppen, goudhaantjes, kuifmezen, pimpelmezen, tjiftjaffen, zwarte mezen, vinken, een koppeltje tortelduiven, boomklevers en ook bosmuizen en egels. Onze poelen en zwemvijvers zijn jaarlijks de ‘paaiplek’ van een 30 tot 50-tal koppeltjes bruine kikkers. Bij zonnig weer verschijnen er vuurjuffers, azuurwaterjuffers, bloedrode heidelibellen, blauwe glazenmakers en houtpantserjuffers. Voor natuurliefhebbers en bloggers kansen genoeg om zich vrolijk te maken. Perfect ook om, na een dag mentaal zware arbeid op een leerlingenbegeleidingsdienst, mijn hoofd leeg te maken.

Typisch aan onze tuin is dat hij nooit klaar is. Elk jaar worden er nog planten toegevoegd of verplaatst. Heel af en toe verwijder ik ook een boom of struik. Smaken evolueren of het eikeltje dat je in de grond stopte blijkt plots een te grote boom geworden die te veel licht ontneemt. Maar dat maakt het allemaal plezant. Misschien is dit ook wel mijn belangrijkste tip: creëer je ‘paradijs’ zelf en doe het geleidelijk aan want dat geeft jarenlang tuin- en plantenjachtplezier. Bovendien is je tuin dan ook echt iets van jezelf. Af en toe schiet je wel eens een kemel maar zo vergroot je je plantenkennis. Groene vingers is een groeiproces. Laat de natuur je belangrijkste inspiratiebron zijn maar bezoek zeker ook arboreta, kwekerijen en andere tuinen van liefhebbers. Je leert altijd bij.

Wat ik de laatste jaren heel interessant vind, is het uitvlooien hoe de stamboom van planten in  mekaar steekt. Wat is de vader- en de moederplant? Wie heeft zich met de veredeling bezig gehouden? Welke planten zijn verwant aan mekaar? Bij Quercus, Magnolia, Aesculus en Hamamelis levert dit boeiende onderzoekresultaten op. Toch als je wat freak bent, zoals ik. Eén van mijn laatste aankopen, een cadeau aan mezelf naar aanleiding van het 10-jarig bestaan van de blog, was een Aesculus x neglecta ‘Autumn Fire’. De naam leert me dan dat de herfstkleur spectaculair gaat zijn maar ook dat mensenhanden deze boom geschapen hebben: de gele pavia (die ook in mijn collectie zit) werd gekruist met de Aesculus sylvatica.

Een boom die iedereen wel kent, is de imposante rode paardenkastanje. Ik vind het dan interessant om te weten dat de witte paardenkastanje in dit geval gekruist werd met de rode pavia. Ongetwijfeld een ‘afwijking’ van mij maar het doet me wel heel gedetailleerd kijken naar de natuur en mijn genieten krijgt erdoor meer diepgang."

(Hier het stukje op tuinieren.nl. Echt wel mooi gepresenteerd. Waarvoor dank.)