mijn eerste roodborsttapuit

De wandeling met Vogelbescherming Vlaanderen aan het Schulensmeer heeft me 2 primeurs opgeleverd: een groep graspiepers en mijn allereerste roodborsttapuit. De graspiepers kwamen zo heel af en toe eens piepen boven het gras (echt waar) en de roodborsttapuit zat ver weg op een weidepaaltje maar dankzij de sterke kijker van de gids (Jan Ruymen) kon ik hem toch goed bewonderen. De dag was daarmee al geslaagd.

Eenden, ganzen en andere watervogels waren nergens te bespeuren. Aalscholvers wel. Ik vernam dat het aantal aan het afnemen is en dat deze vogels meer en meer terug richting de zee aan 't migreren zijn. Hoog in de lucht zweefden 4 buizerds, dacht ik, want de mensen met een fatsoenlijke verrekijker corrigeerden: 3 buizerds en één sperwer. Met mijn speelgoedverrekijkertje, waarvan de scherpstelling bovendien kapot is, kon ik geen verschil zien. Ook de koperwieken die voorbij flitsten konden enkel door de aanwezige kenners gedetermineerd worden. Hoe dat ze het doen, ik weet het niet.

De gids vertelde dat de beheerders van het gebied, Natuurpunt in samenwerking met landbouwers, ook wel eens hulp krijgen van jeugdverenigingen die de mouw opstropen. Het is de bedoeling om het gebied een heel open karakter te geven. Heel wat wilgenstruwelen en populieren moeten nog weggehaald worden. Bessendragende soorten zoals de meidoorn worden wel gekoesterd. Het viel ons op dat alle struiken enorm veel vruchten dragen. 2014 is dan ook een mastjaar, iets wat we in de eigen tuin ook vaststellen: veel kastanjes, beukennootjes en sierappeltjes.  Zo'n mastjaar is een zegen voor de vogels die dan eten in overvloed hebben.

Op het moment van de wandeling waren het, aldus de gids, vooral de vinken die naar het zuiden aan 't trekken waren. Hij bevestigde ook wat ik eerder ergens las, dat ook de roodborstjes naar 't zuiden opschuiven. Het roodborstje dat je in de zomer ziet, is niet dezelfde dan diegene die je in de winter aan je voedertafel ziet. Bij de wandeling terug naar de kerk van Schulen kregen we op de nok van een dak nog een zwarte roodstaart te zien. Ook een prachtig vogeltje, eentje dat we goed kennen van Wlen.

Zo meegaan met mensen die weten waarover ze praten is altijd interessant. 't Is iets dat ik in de toekomst nog wel eens ga doen. Alleen is de aanschaf van een goede verrekijker dan toch wel nodig want met het blote oog mis je klaarblijkelijk veel. Aan zwarte stippen heb je niet veel.

(Alle foto's werden genomen aan het Schulensbroek)