52 jaar later ....

connecterra

De schachttorens van de steenkoolmijn van Eisden

Op mijn verjaardagen houd ik het graag simpel. Je kan me dan geen groter plezier doen dan door gewoon te doen. Een wandeling door de natuur en nadien een tas koffie met een speculazen koekje, meer moet dat niet zijn. En niet te veel gezeur rond mijn kop, dat vind ik alsmaar belangrijker. Vandaar dat we gisteren naar de voormalige mijnterreinen van Eisden -vlakbij de Nederlandse grens- reden om er te wandelen in het Nationaal Park Hoge Kempen. Connecterra heet deze 'toegangspoort' en vanaf de terrils kan je er genieten van het "mooiste panorama van Vlaanderen".

reflectie van de schachttoren en mijn wandelpartner

We deden er de gele route, iets meer dan 10 km lang. Deze pittige wandeling leidt je langs de oevers van de meren en over de hoogste punten. Een vervelende sluier verhinderde vergezichten en ook de herfstkleuren zagen er gisteren maar belabberd uit. Toch was ik onder de indruk van het omliggende landschap, de uitgestrektheid van de bossen en 'meren', de kracht van de natuur die op 25 jaar tijd een verminkte site vol mijnafval wist te heroveren en .... de imposante toren van de Sint Barbarakerk van Eisden.

de toppen van de terrils bieden prachtige uitzichten

Architectuurliefhebbers kunnen zich ook vergapen aan de aanpalende mijngebouwen en de zogenaamde Tuinwijk. Natuurliefhebbers komen tijdens de wandeling zeker ook aan hun trekken. Elk seizoen heeft zo zijn pronkstukken en de herfst gaf ons gisteren heel veel paddenstoelen: vliegenzwammen, spitse knotszwammen, geschubde inktzwammen, parelstuifzwammen en zoveel meer. Op het water dobberden een tiental zwanen en meerkoeten.

Zicht op de Sint Barabarakerk en de moskee

Het meest interessant is m.i. het huzarenwerk dat de natuur er verricht, hoe langzaamaan de troosteloze en steriele site herwonnen wordt door pioniersplanten en flora die gedijt op enerzijds de schrale gronden van puin en grind en anderzijds de natte delen van de site. Ik zag gisteren mooie groepen gageldoorn in bloei, gele toortsen, rozenbottels, slangenkruid, brem en aan de noorderzijde indrukwekkende mospartijen en blauwe bosmestkevers die smulden van een uitgeregende hondendrol.

wie onze wandeling graag overdoet, volge dit bord.

Het wandelgebied Connecterra is volledig omheind en - toch ongebruikelijk in Vlaanderen - er wordt een kleine inkom gevraagd (3 euro voor volwassenen). We betaalden het graag en kregen waar voor ons geld. Voor de kinderen is er nog een plezante speeltuin vlakbij het grote terras dat bij het café hoort. Eén van de 2 aanwezige schachtbokken, dé plek waar zich het gat naar de ondergrond bevond, werd opgepoetst en herbouwd tot klimtoren. Je kan deze tot een hoogte van 12 meter vrij beklimmen maar vergeleken met de terrils waarvan de toppen zich 110 meter boven het zeeniveau bevinden, stelt het uitzicht niet bijster veel voor. 

gaspeldoorn in bloei

Momenteel is het erg rustig op Connecterra maar hoelang dat nog gaat duren vraag ik me toch af. Er is voor dit deel van Eisden een masterplan uitgewerkt waarin ook voorzien is in een bungelowpark met 610 villa's, een spa en een wellnesscentrum, een KMO-zone en ook het voormalige administratiegebouw wordt hervormd tot een 'boetiekhotel'. Vlakbij ligt nu al het gekende 'Maasmechelen Village'. 

Neen, daar ben ik op mijn verjaardag niet naar toe geweest. Zo'n straf verdien ik toch niet? 

(bedankt iedereen voor de vele en lieve verjaardagswensen, in levende lijve, op FB en hier op Muggenbeet)

berkenbos

Eisden, op de flanken van de mijnterril.

De schachtbokken

jarig

(bron: free animated clipart)

onze lieve vrouwekerk van Diest

de oudste kerk van Diest

pingpongterrein

In het midden van onze tuin, op een open pleintje, staat er een outdoor-pingpongtafel. 'Stond' in feite want de tafel werd opgeborgen in ons rommelkot. Opgeplooid neemt ze niet al te veel plek in. Tenzij de vogels buiten mijn weten tafeltennisten, werd de tafel trouwens niet meer gebruikt. De jonge dames van het huis willen nu het gebied inpalmen om er languit, gelegen in een luie zetel, te zonnen en zo een bruin kleurtje te vergaren. 

Zelf ben ik bezig geweest om deze hoek in te richten als een vlindertuin. Enkele schaduwwerpende kerselaars zonder opbrengst werden verwijderd waardoor de zon nu voluit kan schijnen. De meeste vlinders zijn gek van de zon. Voor in de zomer staan er een zestal vlinderstruiken en in de herfst nemen asters en sedums het als nectarbron van de buddleja's over. Rest me nog om binnen enkele weken nog één klein blijvende sierboom aan te planten. Niet voor de vlinders maar voor mezelf, toch ook een belangrijke tuinbewoner die in de watten mag gelegd worden. Ik koos voor de Aesculus x neglecta 'Autumn Fire', een kruising tussen de gele pavia en de Aesculus sylvatica. Zowel het jonge blad als de herfstkleur zouden om van te snoepen zijn. Nu ik van die van ons van de koeken en wafels moet afblijven, heb ik tenminste dat nog.

gezelschap in het bos

Ik had gehoopt om een imposante blauwe reiger te kunnen fotograferen. Tegenwoordig doet hij me bijna elke dag opschrikken. Telkens ik onze achterste poel nader vliegt hij met zware slagen op. Een geweldig beest dat zichtbaar moet wroeten om zich zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Ik denk dat hij op kikkers jaagt want vissen zwemmen er niet in die poel. Aan de moerasplanten te zien waadt hij ook door het water. Als hij maar zo slim is om met zijn snavel geen gat in de onderliggende folie te maken want dan zal het snel uit zijn met zijn waterpret. 

De reiger was er niet. Het geritsel vlakbij bracht een ander interessant dier in het vizier: een eekhoorn. Hij sprong net van de grond in een Zweedse meelbes (Sorbus intermedia). Slim als die beesten zijn, klimmen ze dan aan de achterkant van de stam naar omhoog om vervolgens via het takkengestel weg te glippen. Bij het draaien naar de achterkant kon ik nog juist een behoorlijke foto maken en weg was hij. Die reiger.... die krijg ik ook nog wel eens bij zijn pietje.

mijn eerste roodborsttapuit

De wandeling met Vogelbescherming Vlaanderen aan het Schulensmeer heeft me 2 primeurs opgeleverd: een groep graspiepers en mijn allereerste roodborsttapuit. De graspiepers kwamen zo heel af en toe eens piepen boven het gras (echt waar) en de roodborsttapuit zat ver weg op een weidepaaltje maar dankzij de sterke kijker van de gids (Jan Ruymen) kon ik hem toch goed bewonderen. De dag was daarmee al geslaagd.

Eenden, ganzen en andere watervogels waren nergens te bespeuren. Aalscholvers wel. Ik vernam dat het aantal aan het afnemen is en dat deze vogels meer en meer terug richting de zee aan 't migreren zijn. Hoog in de lucht zweefden 4 buizerds, dacht ik, want de mensen met een fatsoenlijke verrekijker corrigeerden: 3 buizerds en één sperwer. Met mijn speelgoedverrekijkertje, waarvan de scherpstelling bovendien kapot is, kon ik geen verschil zien. Ook de koperwieken die voorbij flitsten konden enkel door de aanwezige kenners gedetermineerd worden. Hoe dat ze het doen, ik weet het niet.

De gids vertelde dat de beheerders van het gebied, Natuurpunt in samenwerking met landbouwers, ook wel eens hulp krijgen van jeugdverenigingen die de mouw opstropen. Het is de bedoeling om het gebied een heel open karakter te geven. Heel wat wilgenstruwelen en populieren moeten nog weggehaald worden. Bessendragende soorten zoals de meidoorn worden wel gekoesterd. Het viel ons op dat alle struiken enorm veel vruchten dragen. 2014 is dan ook een mastjaar, iets wat we in de eigen tuin ook vaststellen: veel kastanjes, beukennootjes en sierappeltjes.  Zo'n mastjaar is een zegen voor de vogels die dan eten in overvloed hebben.

Op het moment van de wandeling waren het, aldus de gids, vooral de vinken die naar het zuiden aan 't trekken waren. Hij bevestigde ook wat ik eerder ergens las, dat ook de roodborstjes naar 't zuiden opschuiven. Het roodborstje dat je in de zomer ziet, is niet dezelfde dan diegene die je in de winter aan je voedertafel ziet. Bij de wandeling terug naar de kerk van Schulen kregen we op de nok van een dak nog een zwarte roodstaart te zien. Ook een prachtig vogeltje, eentje dat we goed kennen van Wlen.

Zo meegaan met mensen die weten waarover ze praten is altijd interessant. 't Is iets dat ik in de toekomst nog wel eens ga doen. Alleen is de aanschaf van een goede verrekijker dan toch wel nodig want met het blote oog mis je klaarblijkelijk veel. Aan zwarte stippen heb je niet veel.

(Alle foto's werden genomen aan het Schulensbroek)

ook gezien vanavond?

huismussen

huismus

De tijd van het vogel voederen komt stilaan in zicht, daarom werd de Fujifilm HS50 EXR compact-superzoom (sensor is brol maar voor foto's van vogels heb ik voorlopig niks beter in huis) uit de schuif gehaald om het toestel terug onder de knie te krijgen. Enkele leden van onze huismussenkolonie vertoefden in de rode vlier. Verdekt opgesteld in de deurkier kreeg ik ze goed in beeld. Zolang er niet gecropt wordt, zijn de foto's acceptabel. Maar als je voor 350 euro kunt zoomen alsof je met een 1000 mm-lens aan de slag bent, dan weet je dat niet moet melken over de beeldkwaliteit. Alles heeft zijn prijs. 

water volstaat

Foto-uitprobeersel met onze gieter in kader van

ecologisch tuinieren (gifvrij tuinieren).

De gaatjes van de sproeikop fungeren ook als ogen, al

ziet 'm hierdoor wat scheel.

Idee moet nog wat rijpen maar je ziet waar ik naartoe wil.

luisteren om bij te leren

Ik ben al jaren lid van Vogelbescherming Vlaanderen vzw. Zij is naar mijn aanvoelen, zeker op juridisch vlak, de meest combattieve vereniging ter bescherming van onze wilde fauna. Als er vandaag één vereniging het consequent opneemt tegen de jachtlobby dan is het Vogelbescherming wel.  Alleen daarvoor al betaal ik met graagte mijn jaarlijks lidgeld. Dat gemoord in onze natuur kan niet snel genoeg stoppen. 

Straks ga ik voor de eerste maal deelnemen aan één van hun activiteiten:

De herfst in geuren en kleuren:
"Wandel mee en ontdek onder begeleiding van een ervaren gids bekende en minder bekende waardevolle gebieden in Vlaanderen. Natuurlijk vormen de aanwezige vogels en hun gedragingen de rode draad tijdens deze tocht. ... Tijdens de herfst treft de natuur alvast voorbereidingen om de winter door te komen. Vele vogels zijn nog druk in de weer. Wie legt voedselvoorraden aan? Wie trekt weg en wie profiteert van de voedertafels in onze tuinen? Of gebruiken ze nog andere tactieken?..."


Ik wandel mee aan het Schulensmeer. Zeker geen onbekende plas voor mij maar over 't gevogelte daar kan ik niet veel vertellen. Eerlijk gezegd ken ik van watervogels bitter weinig en als ik lees welke rare namen er op waarnemingen.be  allemaal ingevoerd worden besef ik dat de natuur nog veel geheimen voor me heeft.

Hoe meer je weet, hoe interessanter elke wandeling wordt.  Hoe groter mijn kennis van onze biodiversiteit, hoe sterker mijn afgrijzen voor diegenen die ze vernielen.

ginkgo by night

Enkele dagen geleden schreef ik over onze Japanse notenboom : "Onze Ginkgo staat kort bij de brievenbus waardoor hij ook 's avonds, als hij beschenen wordt door de straatlamp vlakbij, een onmiskenbare blikvanger in de voortuin is".  Ik heb geprobeerd om onze beschenen Ginkgo op foto vast te leggen (zonder statief), zodat je een idee hebt wat ik precies bedoelde. De foto is wel niet 's avonds maar deze morgen om 7 uur genomen. Het was nog donker maar de facteur was ook al langs geweest. 

't gaat te snel

Zojuist heb ik onze trampoline gedemonteerd. De kinderen worden groot en de oudjes seniel, dat is onmiskenbaar waar, maar we zijn nog niet zoo kinds dat we geregeld op dat 'gevaarte' sprongetjes maken. Dat ding werd dus niet meer gebruikt (tenzij als pluviometer) en mocht weg. Toch heeft 't goed dienst gedaan en veel spelplezier bezorgd. Een zoektocht in 't archief leert me dat ik de trampoline einde april 2005 in mekaar stak. Dat is even schrikken want dat is bijna 10 jaar ! Het lijkt een flits.

lowbudgetsafari

Om de Black & White Challenge af te ronden overtrad ik de regels en liet ik mijn Sony-compact alles in zwart-wit fotograferen behalve de kleur groen. De ideale camera-instelling om een zebra in het struikgewas vast te leggen. Om financiële redenen zat er evenwel niks anders op dan via een lowbudgetopstelling het ware steppegevoel te evoceren. Hierbij heb ik er persoonlijk op toegezien dat de zebra niets tegen zijn eigen wil heeft moeten uitvoeren. Als beloning kreeg hij een chocoladen spekje maar daar hij er zijn neus voor optrok, heb ik het zelf maar opgegeten.

meer veggie is minder gruwel

Wat eet ge dan altijd? Elke vegetariër zal beamen dat hij/zij die vraag regelmatig voorgeschoteld krijgt. In feite niks speciaals, je kan perfect vegetarisch koken met alledaagse, overal verkrijgbare ingrediënten. Mij lukt het al meer dan 35 jaar en nog nooit at ik met lange tanden. Mijn allereerste principe is: eten kan maar smaken als daarvoor geen dieren zijn afgeslacht. Het is een logische consequentie van mijn natuur- en dierenliefhebberij: als de bijtjes en de vlinders gekoesterd moeten worden, waarom dan geen varkens, schapen, koeien, eenden en forellen?

gestoofde pompoen met quinoa

Geen gruwel op mijn teljoor dus. Wel bij voorkeur bio en bij momenten - nogal wiedes voor wereldwinkelvrijwilligers - fairtrade. Twee voorbeelden van poepsimpele gerechten die ik de voorbije dagen klaarmaakte, puur op het gevoel:

1. Pompoen met quinoa 

Kook de quinoa (bvb. Oxfam) gaar en meng deze in de pan met vooraf gestoofde pompoenblokjes, groene paprika, een kwart rode chilipeper, een kleine courgette en gebakken Quorn-blokjes. Voeg op het laatst enkele schijfjes zoetzure aurgurken toe en licht geroosterde okkernootstukjes. Droge versie: doe op je bord wat sojasaus of natte versie (foto): meng wat tomatensaus door het geheel.

zoete patat met boontjes

2. Boontjes met zoete patat

Kook de boontjes gaar en meng deze in de pan met vooraf gestoofde rode ajuin, zoete patat (kleine blokjes zijn snel gaar) en kleine gele courgettes of gele komkommer (dat bestaat ook). Serveer dit pangerecht met gekookte aardappelen en veggieburger (in dit geval koos ik voor sojaburger).

In beide gevallen kruid ik met zeezout, peper en stukjes van een blokje groentenbouillon. Laat het smaken en .... de beesten zijn je dankbaar. Weer wat minder horror in de wereld. 

Museum of the Occupation

gefotografeerd in Riga

B&W challenge 4/5

Ginkgo biloba

De Japanse notenboom, beter gekend onder zijn wetenschappelijke naam Ginkgo biloba, is hier een van de mooiste herfstverkleurende bomen. Deze naaldverliezende conifeer verkleurt nog feller geel dan nu het geval is. Het bladgroen zie je deze dagen wegtrekken. Eenmaal volledig goudgeel vallen de bladeren zeer snel af, bij iets of wat wind heb je dan een kale boom. Maar de diep gegroefde stam mag zeker ook gezien worden. Onze Ginkgo staat kort bij de brievenbus waardoor hij ook 's avonds, als hij beschenen wordt door de straatlamp vlakbij, een onmiskenbare blikvanger in de voortuin is.

Toen op 6 augustus 1945 Hiroshima van de kaart werd geveegd door een atoombom bleken enkele Ginkgo's tot de weinige overlevers te behoren. Zij kregen op het internet een eigen webpage.

(zie ook: Ginkgo by night)

prachtriet in detail

Miscanthus sinensis ‘Malepartus’

na de ministorm

De storm die zou woeden is hier bijna onopgemerkt voorbij 'geraasd'. Vanuit mijn bed hoorde ik wel dat er wel wat leven in de lucht zat maar om het woord storm in de mond te nemen stelde het toch wat weinig voor. Een inspectieronde door de tuin bracht dan ook geen onaangename verrassingen. Geen enkele tak afgebroken, alle tuinmeubels nog op zijn plaats en de rondslingerende rommel lijkt niet bij de buren te liggen. 

Alles is wel goed nat en het waterniveau van de poelen en vijver is flink gestegen. Bovendien zijn ook de betonklinkers op het achterterras flink gereinigd wat erg welkom was want ik zat gisteren met een smurrie miserie. Een deel van het rioleringsstelsel (keukenpompbak en afwasmachine) bleek verstopt te zitten met aangekoekt vet waardoor al het afvalwater vanuit het toezichtsputje over het terras liep. Ziek of niet, dit moest met de grove middelen hersteld worden. Ik kan je verzekeren dat er na 20 jaar een en 't ander naar boven spoot en dat de regen daarbij erg welkom was om ons geleeg terug proper te krijgen. 

Na een douche en het meermaals wassen van de handen kon ik terug onder de mensen komen. Een bevalling was er niks tegen. Als ik goed aan mijn handen ruik, riek ik het nu nog. Gelukkig heeft het stormpje van vannacht zowat alle sporen van deze onfrisse werkzaamheden uitgewist. Als ge 't niet weet dan merk je er niks meer van. Als ge 't NIET weet. 

Er zijn gelukkig ook andere dingen die mijn aandacht trekken. De Cornus florida is prachtig verkleurd en aan de bosrand is er één toverhazelaar die knalgeel is geworden terwijl zijn noorderbuur (zie foto) dan weer knappe rode kleuren heeft aangenomen. De meeste toverhazelaars hebben ook veelbelovende trosjes bloemknoppen gevormd. Dat ziet er goed uit.

Restauratie begijnhofkerk Diest

Onder het waakzaam oog van de begijntjes wordt de restauratie van de Diestse begijnhofkerk naarstig voortgezet. Momenteel voorziet men de ijzerzandsteen van een beschermende kaleilaag.
16 jaar geleden werd het Diestse begijnhof opgenomen op de Unesco-werelderfgoedlijst.

zicht op Schaffen

De para's van Diest mogen dan wel uit de citadel vertrokken zijn, het trainingscentrum voor parachutisten bevindt zich nog steeds in Schaffen vlakbij Diest. In 1946 besliste het toenmalige ministerie van Defensie om Schaffen als trainingscentrum te gebruiken en sindsdien heeft elke paracommando ooit zijn allereerste militaire sprong gemaakt boven de dropzone Schaffen. 

De eerste sprongen gebeuren vanuit het zogenaamde varken (zie foto), een mini-zeppelin met korf waaruit gesprongen wordt met automatische opening van de parachute. Met enkele schoolkameraden, ik moet toen ongeveer 17 geweest zijn, volgde ik er ook een opleiding parachutisme. 2 x sprong ik uit het varken waarna we 2 x met een Hercules C-130 opstegen vanuit Melsbroek om er boven Schaffen uit te springen. Telkens als ik het varken in de lucht zie hangen, komen deze spannende momenten weer boven. Ik weet niet of ik het thans nog zou durven. 

kleine vuurvlinder

Nog 2 vlinderfoto's van de voorbije week: een kleine vuurvlinder die rondvloog in Dassenaerde en een Atalanta (nummervlinder) van onderuit gefotografeerd (wel tegen de zon in). Momenteel zitten er nog steeds vlinders op de herfstasters, vnl. dagpauwogen, enkele atalanta's en een gehakkelde aurelia. Ook enkele heidelibellen vertoeven nog in de buurt van de zwemvijver. 

vlinder? niks vlinder.

Op eén van onze Monarda's (bergamot) vond ik deze kale, zwarte rups met oranje stippen. Toen ik het blaadje met rups in mijn hand legde om het beest wat beter te bestuderen, rolde de rups zich op als een drolletje. Na de foto's zette ik de rups neer op een intact bergamotblad en kon de zoektocht beginnen uit welk vlindereitje deze rups ontwikkeld was.

Bij de dagvlinders niets gevonden, bij de nachtvlinders evenmin en ook een Engelse online caterpillar-determinator leverde geen resultaat op. Maar de waardplant (bergamot) en de ingeving dat niet alle rupsen altijd vlinderrupsen zijn maar soms 'bastaardrupsen', bracht me bij de oplossing. Wat ik vond is de larve van de Tenthredo marginella, een soort bladwesp.

Blijkt dat een bastaardrups één paar poten mist tussen de buik- en borstpoten en een echte rups twee. Weer iets bijgeleerd. 

bio-kuisheidsgordel

zwart-wit-challenge 3/5

Beschermd dorpsgezicht: oude graven in Ingelmunster

Een foto die thuishoort op het Facebook-gebeuren, maar

waarom zou ik jullie - de niet-facebookers - discrimineren?

hommel in zwart-wit

(gefotografeerd in kader van de zwartwit-challenge op Facebook - na nominatie door Bart 

oftewel de eigenwijze tuin)

week van het bos

Een middagwandelingetje doorheen Liebroek-Wetsberg (hier vlakbij) was het wel het minste wat ik kon doen bij de start van de Week van het Bos. Behalve de onvermijdelijke weggeworpen vuilniszakken, blikjes, tuinafval, een afgebroken kippenhok, een berg gipsplaten en Bekaertdraad ontdekte ik enkele nog bewoonde mierenhopen. Er werd daar nogal gewerkt en dat voor een zondag.

Het voornemen was evenwel op zoek te gaan naar paddenstoelen en de vondst viel niet tegen: enkele grote berkenzwammen, parelamanieten, een grote groep rechte koraalzwammen, jawel een witte kluifzwam en één zeer fijn parasolachtig paddenstoeltje (linksonder) waar ik nog even de paddenstoelengids van mijn vader voor nodig heb om er een naam op te plakken (momenteel gok ik op een plooirokje).Tenzij iemand van jullie het zo kan zeggen. 

Het meest zeldzaam was evenwel nog deze brillenzwam (ja, je komt soms voor verrassingen te staan) :

de Platwijers

Omdat ik van altijd binnen zitten zot word trok ik gisteren naar "het hart van de Wijers" om er te wandelen door "het uniek gebied met meer dan 1000 vijvers, goed voor zo'n 700 ha water en riet". We vertrokken aan Heidestrand, ten westen van Zonhoven, en stapten zo'n 10 km. Dit gebied wordt wel eens het kraambed van zeldzame soorten zoals de roerdomp, de woudaap en de boomkikker genoemd en ook de zeer zeldzame Kempense heidelibel zou er zijn stek hebben.

Alhoewel we zeer rustig door het natuurgebied stapten en we hooguit 5 andere mensen tegengekomen zijn was het maar karig gesteld met de beesten. Enkele meeuwen, twee zwanen, wat meerkoeten en reigers. Kikkers ook, die als we wat te dichtbij kwamen, het water in doken. Tegen de wand van de vogelkijkhutten bewonderde ik de kleurrijke affiche met de vele soorten die er door de kijkgaten kunnen waargenomen worden, helaas waren ze niet present.

Veel van de vijvers worden nog steeds als viskweekvijvers gebruikt, iets wat ooit vanuit de abdij van Herkenrode moet begonnen zijn. Dit maakt dat vele waterpartijen met draden zijn beveiligd zodat predatoren geen vissen zouden komen 'stelen'.  Niet meteen oogstrelend of wat ik in een natuurgebied verwacht.

Onderweg kwamen we twee fietsers tegen die uit het bos gekropen kwamen. We herkenden ze meteen als 'van Poolse origine' en het resultaat van hun bezigheid bengelde in een grote plastieken zak aan het stuur. Paddenstoelen. Een hele berg. Helaas niet meer op de plek waar ze horen te staan. In Vlaanderen is het plukken van paddenstoelen in natuurgebieden en openbare domeinen verboden maar wie zou ze tegenhouden?

Gelukkig lieten ze een behoorlijke partij witte kluifzwam staan - of zagen ze ze niet staan? - zodat ik voor 't eerst deze gek gevormde paddenstoel met mijn eigen ogen kon bewonderen.

De witte kluifzwam

De kluifzwam heeft zijn naam niet gestolen want de paddenstoel gelijkt inderdaad wat op een stuk vleesbeen waarop honden graag bijten. Typisch is de verfrommelde hoed en de gegroefde holle steel. In sommige boeken staat er bij de kluifzwam een mes en vork afgebeeld - eetbaar dus - maar in andere boeken wordt hij als giftig vermeld. Bijna aan het eind van de wandeling stond een tiental uitgebloeide brede wespenorchis, een soort die hier in Tessenderlo ook op heel wat plekken te vinden is.

Vlakbij dit wandelgebied bevindt zich het domein Bovy, een voormalige schenking van de graaf van Loon aan de Abdij van Averbode. Ook van hieruit kan je flinke en natuurrijke wandelingen ondernemen.

monnikskap