onze nieuwe huisdieren

Veel moeite kostte het niet om ze uit het hoofd te praten dat een nieuwe goudvis in die bokaal geen optie was. Veel interactie hebt ge niet met zo'n vis en het verversen van het water gebeurde hoe langer hoe meer met een pruillip. Laat ons eerlijk zijn:  bij het uitkuisen van de bokaal stonk het huis ook naar de uitwerpselen en als we op vakantie waren, moesten we telkens een goudvis-sit vinden om het beest te voeren en wekelijks zuurstofrijk water te geven. Eén keer is er te lang getalmd met het geven van nieuw kraantjeswater en het onfortuinlijk beest vertoefde in de goudvishemel. Geen nieuwe goudvis dus. We proberen het nu met een 6-tal slakken, poelslakken om precies te zijn.

éen van onze poelslakken in actie

In onze achterste waterleliepoel krioelde het van de poelslakken. Een slakkenorgie. Honderden. Zo veel dat ik vorig jaar geen waterlelie te zien kreeg, alles werd opgevreten. Als ze met weinige zijn doen ze zich vooral te goed aan rottend materiaal, wat geen kwaad kan maar met te veel vreters in het 'all-in-restaurant' moest ook het groen, vers loof er aan geloven.

Met een schepnet heb ik intussen de meeste kunnen vangen. Ze werden met een emmer verhuisd naar onze voorste poel waar ze - denk ik - minder kwaad kunnen. 6 willekeurige poelslakken kregen een nieuw onderkomen in onze ronde visbokaal in de keuken. De siersteentjes en de plastieken attributen van Spongebob bleven erin en ik voegde er wat hoornblad, beekpunge en een rot waterlelieblad aan toe. De slakken zijn heel actief, ze knabbelen en doen hun gevoeg wat toch de basiskenmerken zijn van een goede gezondheid.

Deze nieuwe bewoners laten me toe hun fysiologie beter te bestuderen: hun ademwijze, hun tweeslachtigheid, hun eetwijze, hun goede reputatie dat ze behoorlijk proper op hun eigen zijn. Moest ik ze beu worden of als er tekenen van slakkendepressie opduiken, zijn ze in 30 seconden bij in de poel gekapt. Het is eens iets anders. Het uitproberen waard.