superkoopje in kringwinkel

Topnatuur in België, Davidsfonds 2009

Zoals aangekondigd waren we deze namiddag present bij de opening van de nieuwe Kringwinkel in Diest. Er was enorm veel volk. De deuren moesten een half uur vroeger dan voorzien geopend worden.Twee lange rijen aan de kassa's. Hard werken voor het personeel maar toch tevreden dat er zo'n grote opkomst was.

In de rapte hebben we zelf ook geneusd tussen de rekken. Die van ons vond een mooie langwerpige zinken teil, Sara ontdekte een Duracell-konijntje dat nog niet in haar verzameling zit en zelf viel mijn oog meteen op het boek 'Topnatuur in België' van Herman Dierickx en Marc Slootmaekers. Dit prachtig natuurboek werd pas vorig jaar uitgegeven door Davidsfonds. De normale winkelprijs bedraagt € 32. Hier en daar vind je wel korting (Azur of Argus) maar nergens zal je de prijs aantreffen die ik betaalde: 3 euro - 0,30 euro openingskorting = 2,70 euro. Dit noemen we een superkoopje. Bedankt Kringwinkel.

zomerbloemen

een collage van zomerbloemen

Deze morgen, net voor de hevige zon, wat foto's genomen van momenteel bloeiende planten. Dat was lang geleden. Hierbij enkele van mijn favoriete bloemen: de acanthus (linksonder), de veronicastrum (er net boven), dille (in het midden) en de cephalaria gigantea (rechtsonder). Laat je niet misleiden: ook in mijn tuin is de droogte immens. Pas geplante bloemen en struiken gaan pieredood als ik ze geen water bijgeef. Een groepje eupatorium heb ik zelfs moeten uitspitten. Ze herstellen momenteel in een kuip met water. Het is een dikke maand geleden dat het hier nog geregend heeft en dat begin je (té) goed te merken. Laat de onweders maar komen.

Rotselaar op een kier

In tegenstelling tot de warme droge dagen van deze week was het vorige zondag 20 juni een prachtige bewolkte dag om met een warm dekentje in een knusse zetel binnenshuis te chillen en te genieten van een verse kop koffie of twee, die, zoals het hoort in een ideaal huwelijk, met liefde werden bereid en vervolgens met de glimlach werden opgediend door de wederhelft. Toch liet ik deze verlokking aan mij voorbijgaan om voor het eerst in mijn leven de Molen van Rotselaar een bezoek te brengen. Ik las bij één van mijn Facebook-vrienden, toevallig de 'molenaar' van het pand aan de Dijle, dat het opendeur was. Met die van ons en de kleinste sloten we ons aan bij de rondleiding van 15 uur en luisterden en zagen aandachtig.

de inkom van de Molen van Rotselaar (let op het torentje)

De Molen van Rotselaar heeft een rijke geschiedenis. De eerste vermelding gaat terug tot 1217. Omstreeks 1968 werden de maalactiviteiten stilgelegd en trad het verval in. In 1985, 2 jaar na de definitieve bescherming van de molen en zijn omgeving als "dorpsgezicht", werd de molen aangekocht door een Leuvense vzw. Ondertussen wonen zo'n 30 mensen in de gerestaureerde gebouwen van de molen.

Op dit moment wordt er geen graan meer gemaald. Voorlopig geen bakbloem dus maar wel energie. Groene stroom geproduceerd door het water van de Dijle. De waterkrachtcentrale van de Molen van Rotselaar produceert ongeveer 500.000 kWh per jaar. Ongeveer het gebruik van een 140 tal gezinnen. Van een betere plek dan deze molen als maatschappelijke zetel kan de groenestroomcoöperatie Ecopower niet dromen.

Nabij de molen ligt ook een grote biotuin. Tevens is er groentewinkeltje dat dienst doet als verkooppunt van Voedselteams. Bijzonder om te vermelden is ook dat dankzij de Molen het 'zwerfvuil' uit de Dijle wordt gehaald. Dirk Vansintjan, die ons deskundig gidste, sprak van een 500 kg per dag. Hierbij matrassen, koelkasten, heel veel hout (waaronder door bevers afgeknaagde stammen) en zelfs kadavers. Geen reclame voor de mensen stroomopwaarts richting Leuven.

Affiche "Vlaams-Brabant op een kier"

Al lange tijd was ik van plan om ook de 'Donjon van Rotselaar' oftewel de toren Ter Heide te bezichtigen. Nu we toch in Rotselaar stonden, reden we van de Dijle richting de Winge waar deze magnifieke woontoren opgetrokken werd. Totaal toevallig bleek deze toren uitzonderlijk publiek toegankelijk te zijn. Net op 20 juni werden in Vlaams-Brabant 45 'verborgen erfgoedsites' op "een kier" gezet waaronder deze donjon en de molen van Rotselaar.

Omdat de deur -letterlijk- op een kier stond (zie foto), gingen we maar al te graag in op deze gastvrijheid en bezochten en beklommen we de bijzondere toren. Na het interessant bezoek ontmoetten we de eigenaar op de koer van de aanpalende voormalige brouwerij. Blijkbaar moest er voor een bezoek aan de toren vooraf ingeschreven worden en was het niet de bedoeling om dit op je eentje te doen. Een misverstand waar we niet gaan om treuren.

de trots van Rotselaar, de fotogenieke donjon (let op het torentje bis)

De woontoren Ter Heide is een prachtig gebouw. Donjons vind je op vele plekken: Italië-reizigers kennen vast en zeker wel de imposante torens van San Gimignano. In het Franse Millau beklommen we ook een hele mooie. Ook de Maagdentoren van Zichem is een gewezen Donjon. Alle donjons deden dienst als (beschermde) woonst maar fierheid en protserigheid speelden zeker ook mee. Pronken is van alle tijden. Gerard Vander Heyden, drossaard van Brabant, was hierop geen uitzondering.

Van alle donjons die ik zelf bezocht, is de facade (buitenkant) van de Rotselaarse toren (1350) het mooiste. De typische Hagelandse speklagen (19de eeuw), de gemetselde bakstenen, de kruisvorm van het gebouw, de bogen op steunbeer en de inplanting in het water maken deze toren bijzonder fotogeniek. Onbegrijpelijk dat deze donjon zo weinig bekend is (ik weet nog maar een goed jaar van zijn bestaan af!) en zo bescheiden weggestopt zit. Het is een 'topstuk' waar Rotselaar meer dan trots op kan zijn, ook al is het (jammer) privébezit. Terecht werd deze donjon al sinds 1942 beschermd als monument.

Toch kan deze site behoorlijk opgewaardeerd worden. Binnenin is de toren aan een dringende restauratie toe. Dit geldt ook voor de ingang van de toren waar het brugje en de ijzerzandstenen blokken rondom de deur er maar krakkemikkig bijhangen. Het zicht op de toren wordt her en der verstoord door onaangepaste aanplantingen van veel te hoge laurier. De afzichtelijke ijzeren draad in de vensters doet afbreuk aan het oorspronkelijk prestigieus karakter van de donjon. Aan de slag zou ik zeggen. Bovendien is het bijzonder jammer, een klein beetje een schande zelfs, dat deze site slechts uitzonderlijk publiek toegankelijk is. Ook al is het positief dat de huidige eigenaars bereid zijn mee te doen aan 'op een kier'.

Tip: op 18 juli e.k. krijg je opnieuw de kans om de 45 Vlaams-Brabantse sites te bezoeken. De Mena-fietsroute van Rotselaar leidt u zowel langs de molen als de donjon, twee bijzondere plekken waar ooit ook lekkere bieren werden gebrouwen. Een bijkomend bezoek aan het kasteel van Horst, met een 15de eeuwse donjon, houdt je in de sfeer. Ook hier: de speklagen... en de dringend noodzakelijke restauratie.

Delen

quick 'humor'

een tussendoortje op Facebook

op naar het middelbaar

Nog enkele schooldagen en ook Sara, de derde in rij, neemt afscheid van het basisonderwijs. Gisteren werden de laatstejaars van de Step uitgenodigd op een soort receptie waar hun getuigschrift werd overhandigd. Het is gebruikelijk dat bij die gelegenheid ook een boom wordt geplant als aandenken aan de schoolverlaters.

Dit jaar werd de boom evenwel niet toevertrouwd aan de grond omdat de huidige site van de Beringse Freinetschool nog slechts enkele maanden dienst zal doen. Daarom werd de boom deze keer in pot gelaten -wel een héél erg kleine pot viel me op- en werd het water eerder symbolisch aan de wortelkluit gegoten. Laat ons hopen dat deze linde nog een lang leven beschoren is. De bomen van eerdere edities staan er jammer genoeg niet al te best bij. Ofwel zijn ze verdroogd ofwel scheelt het slechts enkele dagen. Ze schreeuwen als het ware om water, veel water.

De laatstejaars en hun ouders rond de Step-boom

De nieuwbouw (zie onder) is al aardig gevorderd. Het plan om reeds in september 2010 te verhuizen is echter niet haalbaar gebleken. Het zal waarschijnlijk omstreeks de paasvakantie zijn dat de leerlingen de nieuwe school zullen inpalmen. Dit komt niets te vroeg want het huidige gebouw van het Gemeenschapsonderwijs is volledig afgeleefd. Het is dankzij de ouders, en vooral de vrijwillige klussers onder hen, dat de school nog niet onbewoonbaar is verklaard. Maar aan oplappen komt ooit een einde en blijkbaar heeft GO! dit begrepen. Goed voor de Step dat er voor hun succesvolle school een hoop geld werd vrijgemaakt.

De nieuwe school zal volgend schooljaar klaar zijn.

Sara zal haar carrière verderzetten in de Middenschool van Diest. Heleen, de jongste thuis, kan nog anderhalf jaar schoollopen in het splinternieuwe gebouw. De school ziet er prima uit, nu er nog gezellige en leerrijke klaslokalen inrichten. Laat ons hopen dat er naast de verharde speelplaats ook genoeg groene ruimte overblijft om te ravotten en te neuzen in de natuur. Moest ik er nog lange tijd ouder zijn, ik zou er meteen een strijdpunt van maken. Een paar flinke bomen, een speelweide, een grote groep struiken en een vijvertje.... voor een kindvriendelijke Freinetschool lijkt mij dat onmisbaar.

opening Kringwinkel Diest

Dit weekend krijgt ook Diest zijn eigen Kringwinkel. Op zondag 27 juni wordt de opening ingezet met een feest van 14.00 uur tot 18.00 uur. De nieuwe winkel zal niet zomaar haar deuren openzetten, neen, er staat heel wat te gebeuren. Er zullen diverse optredens zijn, kinderanimatie en enkele BV's gaan exclusieve spullen verkopen: Diestenaar Guy Swinnen verkoopt zijn Lenco platenspeler en een door alle bandleden gesigneerde Scabs-LP, Ben Crabbé schonk een gesigneerde cimbaal, Tom Boonen een Samsonite reiskoffer, enzovoort.

Met de opening komt er een einde aan de lijdensweg voor de Kringwinkel. De opening was eerst voorzien voor begin 2008 maar om allerlei redenen werd de opening alsmaar uitgesteld. Ook voor de Diestenaren is de opening een goede zaak. Zij moesten voordien met hun herbruikbare spullen tot in Aarschot of Tienen rijden.

Je vindt de Kringwinkel op de Nijverheidslaan 33a. Wij wensen Stefan Rutten (geen familie wel vrienden) en zijn ploeg veel succes met de nieuwe winkel.

Steve Vai

Bij het inoefenen van de intro van 'What's new in Baltimore' (F. Zappa) op mijn gitaar kwam ik uit op een video waarin Steve Vai uitlegt hoe dit subliem nummer tot stand kwam. En je weet hoe dat gaat, dan begin je te klikken en te surfen en al snel verzeil je dan voor een uurtje op You Tube. Daar vond ik bovenstaande video waarin Steve één van zijn klassiekers uitvoert, For the Love of God. Ik zag deze uitvoering een hele tijd geleden, heel laat op de avond, op de 'Hollandse tv'. Ook toen was ik er behoorlijk van onder de indruk.

(Steve Vai, live with the Holland Metropole Orchestra, 2005)

betrapt

de (on)gewone pad

Het blijft indruk op je maken. Zo'n kanjer van een pad vlakbij. Nog steeds sta ik er versteld van hoe immens groot en dik zo'n pad wel kan worden. Voor zijn slachtoffers, regenwormen, slakken, vliegen,... moet deze amfibie toch een echt monster zijn. Ik zou niet in hun plaats willen zijn.

Een tijdje geleden ontdekten we in onze vijver een aantal eisnoeren van de pad. Een deel daarvan ontwikkelde tot paddenvisjes. Enkele weken lang hebben we deze paddenvisjes aandachtig bestudeerd en zien groeien. Maar dan opeens, waren ze allemaal verdwenen. Het afvallen van de staarten en het ontwikkelen van de pootjes hebben we niet meer kunnen meemaken. Hoe ze verdwenen zijn? Geen flauw benul: er was genoeg zonnewarmte, er was eten voorhanden. Jammer.

Tevens vond ik ook dit jaar weer een dood vrouwtje op de bodem van onze vijver. Duidelijk een geval van verdrinking. Toch kunnen eventuele amfibieën langs twee zijden gemakkelijk uit onze vijver klimmen. Enig zoek- en denkwerk brengt me bij de verklaring dat -onder voorbehoud- het vrouwtje bezweken is onder het gewicht van de mannetjes. Zo zegt Wikipedia:

De mannetjes zijn in de voortplantingstijd zeer paarlustig en klampen aan alles wat mogelijk een vrouwtje zou kunnen zijn. Soms worden andere dieren als vissen, salamanders of andere kikkers aangeklampt en ook de paarkluwen is een bekend verschijnsel bij de gewone pad. Hierbij klampen meerdere tot enkele tientallen mannelijke exemplaren zich als een kluwen in elkaar om het onfortuinlijke vrouwtje, dat hierbij niet zelden verdrinkt.

Siegfried Bracke denkt aan eigen kledinglijn

De voorbije week ontpopte Siegfried Bracke zich als kledij-etiquette-specialist van de N.V.A., die partij die in het zog van De Wever een half leger onbeslagen neofieten naar Kamer en Senaat stuurt. Zijn afkeurend oog (of was het eerder begerig?) struikelde over de sportieve outfit van de Lummense Kim Geybels. Zelf zag ik haar ook op het televisiescherm flaneren. Op een zomerse dag moet dit kunnen, vond ik. Siegfried (zie onder) vond het evenwel te gewaagd en te veel afleidend van de inhoud.

Vlaamse leeuw Siegfried geeft het goede voorbeeld

Een beetje afleiding kan m.i. zeker geen kwaad. Een senaat vol stijve harken kan best wat blote benen gebruiken. Wie weet komt er ooit nog leven in die aftandse keet? In het beste geval zorgt het beetje vrouwelijk vlees zelfs voor een verminderd absenteïsme. Of zou dit beperkt blijven tot de banken rondom dat meisje van Lummen? In ieder geval, als ik mag kiezen tussen de gladgeschoren benen van Kim en de berenpoten (balzak incluis) van Siegfried is mijn keuze snel gemaakt.

Wat de inhoud van het meisje betreft, zullen we wel zien. Veel hierover geeft ze niet bloot maar dankzij haar tolerante privacy-instellingen op facebook kunnen we alvast (opnieuw) haar benen op jongere leeftijd bewonderen. Wedden dat Siegfried maar al te graag onder het rokje zou kijken?

de senatrice op facebook

Delen

klimrozen

De rozen staan momenteel op hun mooist. Tijd voor de rozenliefhebbers om op stap te gaan. In vele opentuinen zijn het de pronkstukken van de fiere eigenaars. Zelf loop ik niet zo wild van rozen, zeker niet van de grootbloemige, al hou ik wel van rozengeur. Zo heb ik ooit een Rosa Getrude Jekyll, één van de zogenaamde David Austinrozen, in mijn tuin gehad. Een mottige gevulde bloem, maar die geur, .... hmmm, precies dat je met je neus in een verse zak potpourri snoof. Minstens even lekker als seringen- en meiklokjesgeur. En dat wil al wat zeggen. Maar na een paar jaren kwijnde ze weg. Ik vond dit zelfs niet erg. Ze misstond gewoon in mijn tuin .

De blauwe klimroos (Veilchenblau, denk ik) in de voortuin.

Ondertussen, na een aantal aankopen 'met de ogen', heb ik geleerd dat grootbloemige rozen het in mijn ecologische tuin niet naar hun zin hebben. De zandgrond is blijkbaar te mager en zonder meststoffen (rozenkorrel etcetera) blijven ze maar net in leven en hebben ze onvoldoende energie om hun grote bloemen te vormen. De zachtgeurende roze klimroos New Dawn is hierop de uitzondering. Hij/zij klimt al meer dan tien jaren in mijn valse acacia. De kleinbloemige roosjes daarentegen doen het hier prima. Ze passen ook meer in mijn wilde tuin. Ze creëren een romantische sfeer zoals de natuur het ook zou doen.

de geurende Paul's Himalayan Musk moet ooit het hele fietsenhok overwoekeren.

De rambler Paul's Himalayan Musk is zeker een aanrader. Het is een sterke soort, klimt op korte tijd metershoog en verspreidt een subtiele heerlijke geur. In onze tuin klom zij eerst in een appelboom maar omwille van de zwemvijver moest zij verplant worden. Momenteel is ze tot mijn vreugde gestart met ons houten fietsenhok te overwoekeren. Ook de Guirlande d'Amour heeft het hier naar zijn zin, al heeft het verplanten (om dezelfde reden als hierboven) haar geen goed gedaan. Maar het gaat wel goed komen. Tenslotte heb ik ook nog een Félicité et Perpétue. Dit voorjaar heb ik er een verjongingskuur op toegepast -diep ingesnoeid zeg maar- en is ze terug gezond en wel om mijn kleinfruit-hoekje op te fleuren.

Delen

kersendief

Zowat alle vogels vreten momenteel hun buikje vol met de rijpe vruchten van de krentenboompjes. Ze moeten het heerlijke snoepjes vinden als je ziet welke halsbrekende toeren ze ervoor uithalen. Zelfs de dikke wilde duiven landen als Zeppelins op de tere takken van de struiken om hun deel van de buit mee te pikken. Het is ongelofelijk hoe zot de vogels van die krenten zijn. Zelfs nu de sappige, zoete kersen aan het rijpen zijn, verkiezen ze toch nog de krentjes. Zelf eet ik er ook graag van: ze smaken naar een mix van wilde appeltjes en bosbessen. Maar een boomgerijpte kers dat is toch nog wat anders.

Gezeten in het zithoekje in de buurt van mijn drie kerselaars, ontdekte ik deze week een onverwachte kersendief. Als een Tarzan kwam hij via de lorken en kastanjebomen aangevlogen. Hij moet me gezien hebben, maar het deerde hem niet. De rode eekhoorn. Een schattig beestje maar onderschat hem niet, niet als 'fruitplukker' maar zeker ook niet als nestenrover. Hoeveel tumult hij onder de vogels al niet veroorzaakt heeft!

Maar ook nu laat ik de natuur zijn gang gaan. Ik heb me er al meteen bij moeten neerleggen dat de kersenbloesems voor mij zijn maar de lekkere kersen voor de vogels en -blijkbaar nu ook- de knaagdieren. Geen eerlijke deal misschien maar wat zit er anders op? De bomen volhangen met oude CD's? Zilverpapier? Ze afschieten? Een vogelverschrikker waarmee ze na een halfuur al zitten te lachen? .... Neen, het is goed zo. Als vogelliefhebber accepteer ik dat de dieren mijn tuin leegroven. Ik geniet van hun aanwezigheid en hun instinctief gedrag. Een ecologische tuin is per definitie een vrijhaven voor de dieren. Oei, wat zeg ik nu?

vaderdag

de cadeautjes van de kinderen

Het is vandaag niet alleen de dag van de federale verkiezingen. Neen, ook de papa's worden gevierd. In de lagere school weten ze dat ook. Onze twee jongsten hadden dan ook een creatief cadeautje voor mij ingepakt. Heleen had een sleutelrekje in mekaar geknutseld. Sara boetseerde met klei een bureauset. De twee oudsten kochten een wandelgids met 14 tochten door Vlaams-Brabant. Via de oma konden de kinderen ook nog een grote koffietas cadeau doen. Voor mijn beste papa, staat erop. Als er maar één papa is, is het niet zo moeilijk om de beste te zijn.

pluimpapaver

schaduwspel met pluimpapaver

burgerzin

"U bent aangewezen om op zondag 13 juni 2010 om 8 uur stipt de bediening waar te nemen van bijzitter in het stembureau 84 te Tessenderlo....".

De oproepingsbrief was bedoeld voor de schoonbroer. Helaas is hij momenteel aan het fietsen op de Duits-Franse grens richting Italië. Een gegronde reden om te verzaken aan zijn burgerplicht. Het moet niet van de poes zijn om als voorzitter van de kiesbureaus alle tafels volledig bezet te krijgen. Hoe langer hoe meer wordt er alles uit de trukendoos gehaald om te ontsnappen aan deze karwei. De reflex dat je deelneemt aan iets wat toch dé hoogdag van de democratie mag genoemd worden, is volledig afwezig. Zelf begrijp ik dat niet. Ik kijk telkens uit naar de verkiezingsdag. Ik stem heel graag.

Die van ons denkt er ook zo over. Zij heeft zich, ter vervanging van haar broer, spontaan gemeld als vrijwilligster om als bijzitter te kunnen functioneren. De voorzitter was hier blij mee. Die van ons komt graag onder de mensen. Zij doet dit graag.

Voor deze zondagse job (tot 15 uur) krijgt ze, luidens de brief, een presentiegeld van 23,4 euro. Er wordt benadrukt dat ze haar rekeningnummer moet bij hebben voor de uitbetaling ervan. Tevens krijgt men een reisvergoeding van 0,20 euro per kilometer maar alleen als men zetelt in een andere gemeente dan waar men in het bevolkingsregister is ingeschreven. Zij die zonder wettige reden nalaten "hun opgedragen ambt te vervullen " worden gestraft met een geldboete van 50 euro tot 200 euro (verhoogd met de huidige opdeciemen). Het presentiegeld, de reisvergoeding en de verzekeringskosten vallen ten laste van de Staat.

Grappig hierbij is dat de oproepingsbrief vermeldt dat het "toegelaten is om uw eigen stempel mee te nemen om de omslagen te verzegelen teneinde de controle op de stemming te versterken". We hebben hier wel wat stempels liggen, van Bambi, vissen en varkens, maar bij elektronisch stemmen lijkt me dat wat ridicuul.

7.05 uur, die van ons wordt binnen tien minuten verwacht in het stembureau. Tegen 8.00 uur ga ik zelf mijn stem uitbrengen. Het zal voor niemand een verrassing zijn dat het tweemaal 13 zal worden. Met de Bartjesmanie doe ik niet mee: over alles wat ik in het leven belangrijk vind, heb ik hem geen enkel woord horen reppen. Ik hou van alle kleuren van de regenboog. Hoe meer kleurpotloden, hoe blijer. Dat was als kind al zo.

Hopelijk mogen we straks in een meer progressief en meer ecologisch landje leven. Al vrees ik voor een zwart-gele olievlek. Smurrie dat nauwelijks nog op te ruimen valt. Aan mij zal het -opnieuw- niet gelegen hebben.

Delen

mensen van bij ons

Ik denk al lang dat ik een zonderling ben en in feite buiten de samenleving leef. Maar dat lijkt nog mee te vallen. Volgens de Streekkrant dan toch.

boerenjasmijn

één van onze boerenjasmijnen in volle bloei

Zoals ik in het stukje over de Open Tuin hieronder reeds schreef, bleken heel wat bezoekers begeesterd door de weelderige bloei en de doordringende zalige geur van de boerenjasmijn. Alhoewel het een opvallende en vaak voorkomende sierstruik is, kenden heel wat mensen er de naam niet van. De grote interesse wijst er wel op dat de boerenjasmijn in de smaak valt. Je zou voor minder.

De drie grote solitaire boerenjasmijnen (Philadelpus) bloeien nu toch al enkele weken en dit zowel in de halfschaduw (zie foto) als in de volle zon. En alhoewel ze in arme zanderige grond staan, lijkt hun dat geenszins te deren. De aangename geur verspreidt zich meters ver en doet denken aan geparfumeerde zeep. In de 15 jaren dat ik de boerenjasmijn in mijn tuin heb, is er nog nooit enige ziekte of 'ongedierte' in voorgekomen. Nog een laatste troef vind ik de worteluitlopers. Op enkele jaren tijd kan je naast de originele struik meerdere nieuwe plantjes afsteken. Goed voor nog een open plekje of om weg te geven aan vrienden.

Als je de bijen, hommeltjes en andere nectarminnende insecten een plezier wilt doen, plant dan wel de boerenjasmijn met enkelvoudige bloemen.

een geslaagde open tuin

Het voorbije weekend heb ik voor het eerst in mijn leven deelgenomen aan een opentuinen-concept. Vermits ik al decennia lang op het ecologische pad vertoef, was het een evidente keuze om dit binnen het VELT-weekend te doen. Geen pesticiden, geen meststoffen en met je tuin de natuur een kans geven... nogal wiedes. Ik sta er voor 100% achter en merk ook dat het zijn vruchten afwerpt. Na enkele jaren geaarzeld te hebben (is het wel goed genoeg?, zal het de bezoekers niet ontgoochelen?....), zetten we dit jaar dan ook ons tuinpoortje voor iedereen open.

Met 2 stoelen aan de straat en "welkom" in het krijt toonden we onze gastvrijheid

De zaterdag was erg heet en ik vreesde dan ook voor veel slaphangende en zieltogende planten. Maar al bij al hielden ze bijzonder goed stand. Enkel de pas aangeplante exemplaren hadden het even moeilijk met de brandende zon. Op zondag was het al stukken beter, al mocht de regenvlaag van iets na de middag wat later gekomen zijn. Zo'n 200 volwassenen kreeg ik over de vloer: geen overrompeling maar toch genoeg om tevreden te zijn. Ik stond er ook op om iedereen persoonlijk aan te spreken en een drankje aan te bieden. Ik ken mijn manieren, kuchkuch, en hoop dat ik niemand links heb laten liggen.

De VELT-stand nabij het terras

Onder mijn bezoekers ook twee collega-blogsters. Annetanne was erbij en ijverig als ze is, brouwde ze vrij snel ook al een stukje op haar blog. Nadat ik de handtekeningenlijst bekeek, besefte ik dat ook Mme Zsazsa over de vloer was gekomen. Jammer dat mijn frank veel te laat was gevallen. Ze neemt het me niet kwalijk en dat is een mooie troost.

Onder de bezoekers ook heel wat familieleden, zowat al mijn buren, mijn collega's Frans en Paul, een twintigtal dorpsgenoten en heel wat VELT-leden. Sommigen hadden een hele lange rit achter de boeg. Tof. Met veel van hen had ik boeiende gesprekken. De zwemvijver en hoe ik het water ervan proper houd, was ongetwijfeld hét onderwerp dat het meest aangesneden werd. Vaak maar toch altijd even enthousiast (je kent me!) legde ik van naadje tot draadje uit hoe ik met spade en kruiwagen het grote gat heb gegraven en hoe het vuil water door de planten gezuiverd wordt. Hier en daar ook vragen over bomen en planten. Ter illustratie werd al eens een afgebroken tak getoond. De welriekende boerenjasmijn kan ervan getuigen.

een sfeerfoto van aan de zwemvijver: familie en WW-vrienden

Alsof het zo moest zijn, was een aantal bloemen net de dag voordien nog open gekomen. Zowel de rode als de witte waterlelie toonden zich plots op hun mooist. Ook de wilde klimroosjes en vlieren bloeiden massaal. De knautia's en rode valerianen stalen de show. Ook de Cornus kousa met zijn parasolachtige bloemen wekte bewondering. Achter de juiste benaming van de echte tulpenboom (Liriodendron en niet magnolia!) werd eveneens vaak gevraagd. Sjieke bladeren, vond men. De topattractie evenwel waren een tweetal vleermuizen die op de middag minutenlang over de vijver scheerde. Was het om te drinken of jaagden ze op insecten? Ik weet niet wat deze gevleugelde zoogdieren op dit uur kwamen zoeken. Ze bezorgden in ieder geval de zwemmende kinderen de schrik op het lijf.

Enfin, mijn kopzorgen van de voorbije dagen bleken onterecht want de tuin beleefde één van zijn kleurrijkste dagen. De reacties waren dan ook positief tot zeer positief. Er waren hier en daar wel wat schampere opmerkingskes maar daar kan ik tegen. Dat een ecologische siertuin ook mooi en kleurrijk kan zijn, had niet iedereen verwacht. Wanneer ik er dan bij vertelde dat ik bijzonder weinig in mijn tuin moet werken omdat de natuur -hoe langer hoe meer- het werk van me overneemt, zag ik toch heel wat oogjes blinken. "Nog zo slecht niet bedacht, nu nog de vrouw overtuigen" vertelde iemand. Vaak blijken het de vrouwen te zijn die hun mannen in het gareel spannen. Op naar het mosvrije, altijd frisgroene en perfect egale gazon! Juu, van huut naar haar.

eén van onze vensteraffiches

Met deze opentuinendagen leerde ik ook heel wat nieuwe mensen kennen. Iedereen werd op ons terrasje uitgenodigd voor een drankje (met die van ons als gastvrouw) en zo ontstonden toch nogal wat interessante babbels. Er werden heel wat afspraken gemaakt om een "tegenbezoek" te brengen, andere bezoekers vroegen dan weer achter zaad of stekjes. Plezant om horen was ook of "ze nog eens mochten terugkomen" want de dieje en de dieje kon vandaag niet meekomen.

Uiteraard, en dat geldt voor iedereen, staat het geïnteresseerden vrij om ook buiten dit weekend langs te komen. Als we thuis zijn, ben je welkom. Iedere week is er wel iets nieuws te zien. Nog heel wat bloemen moeten in bloei komen (clematissen, asters, ligularia's, hosta's, dropplant, munt, cephalaria,...), zelfs de herfstverkleuringen zijn de moeite waard. Dus, voor al diegenen die om een of andere reden belet waren: spring gerust eens binnen.

Nogmaals dank aan allen die langs kwamen.

wereldreis per fiets

Vorige maandag, net op de dag van zijn verjaardag, is mijn schoonbroer in Tessenderlo vertrokken voor een fietsreis van een jaar. Ondermeer Libanon, Syrië, Jordanië en Egypte behoren tot de bestemmingen. Vier van zijn vrienden fietsten de eerste dag mee. De eerste trip bracht het gezelschap via het geroemd Limburgs fietsroutenetwerk tot aan Station As, in de buurt van Genk.

Na de eerste trip werd in Station As een stevige maaltijd genuttigd.

Het geklasseerde station van As werd gerenoveerd in de stijl van de jaren 30 van vorige eeuw. Het herleeft als één van de vijf toegangspoorten van het Nationaal Park De Hoge Kempen. De vzw Kolenspoor houdt er tevens de herinnering aan het mijnverleden in ere. Mijn schoonbroer Marc reserveerde er voor hun eerste nacht een aantal coupées in de authentieke nachttrein. Origineel, heel zeker. Alleen voor grote mensen kunnen de bedden van 1,70 meter voor een onrustige nacht zorgen. Het ontbijt 's anderendaags is in de prijs inbegrepen.

de nachttrein uit 1952 is van Oost-Duitse makelij

Marc had de eerste avond heel wat vrienden en familie uitgenodigd voor een verjaardagsdrankje. Wij gingen met de kroost uiteraard ook een kijkje nemen. Onze kinderen zijn er niet zo gerust in: met de fiets door Albanië en nog wat van die landen met actieve bendes, als dat maar goed afloopt voor een eenzame Belg met fiets en tent. Samen met zo'n 25 anderen dronken we op zijn verjaardag en -uiteraard- op een goede reis en behouden terugkeer. We piepten eens in de slaaptrein en beklommen de 31 meter hoge uitkijktoren vlakbij het Station As.

de toegangspoort tot het Nationaal Park met uitkijktoren

Die uitkijktoren is een replica van een originele boortoren waarmee André Dumont in 1901 de Limburgse steenkool in As ontdekte. De toren is vrij toegankelijk (tot 17.00 uur volgens een bordje boven de ingang maar onder dwang van de kinderen werd dit naar goede anarchistische traditie genegeerd) en vanop het platform op 25 meter hoogte kan je genieten van een panoramisch uitzicht over de stationssite en het Nationaal Park. Jammer voor ons was het té bewolkt om ver te kunnen zien.

afscheid van vrienden en familie aan de slaaptrein

Na deze blitzverkenning van de stationsomgeving werd afscheid genomen van de schoonbroer en zijn 4 metgezellen. Er werden nog wat foto's genomen, de fiets werd gekeurd en heel wat kussen uitgedeeld. Een jaar lang iemand niet zien, is natuurlijk niet niks. Gelukkig kan er via GSM nog wel wat gecommuniceerd worden . Ook heeft het schoonbroer het goede voornemen om regelmatig te e-mailen en iets te posten op zijn reisblog (windop.blogspot.com). Ik beschik over zijn wachtwoord moest het technisch wat mislopen.

Van As ging de fietsreis (dinsdag) naar de jeugdherberg in Voeren. Van daaruit fietst Marc en één van zijn vrienden (Hans Bulckaen) via ondermeer Monschau naar Trier, de stad van de Porta Nigra. Vanaf Trier staat de schoonbroer er alleen voor. Richting Italië. Hopelijk krijgt hij niet te veel af te rekenen met een zere rug, lekke banden en slecht weer. Als fietser blijf je erg kwetsbaar. Volgens onze kinderen zijn vooral de afdalingen in de bergen erg gevaarlijk. Marc blijft evenwel optimist. Moest je dit lezen Marc, succes ermee!