betrapt

de (on)gewone pad

Het blijft indruk op je maken. Zo'n kanjer van een pad vlakbij. Nog steeds sta ik er versteld van hoe immens groot en dik zo'n pad wel kan worden. Voor zijn slachtoffers, regenwormen, slakken, vliegen,... moet deze amfibie toch een echt monster zijn. Ik zou niet in hun plaats willen zijn.

Een tijdje geleden ontdekten we in onze vijver een aantal eisnoeren van de pad. Een deel daarvan ontwikkelde tot paddenvisjes. Enkele weken lang hebben we deze paddenvisjes aandachtig bestudeerd en zien groeien. Maar dan opeens, waren ze allemaal verdwenen. Het afvallen van de staarten en het ontwikkelen van de pootjes hebben we niet meer kunnen meemaken. Hoe ze verdwenen zijn? Geen flauw benul: er was genoeg zonnewarmte, er was eten voorhanden. Jammer.

Tevens vond ik ook dit jaar weer een dood vrouwtje op de bodem van onze vijver. Duidelijk een geval van verdrinking. Toch kunnen eventuele amfibieën langs twee zijden gemakkelijk uit onze vijver klimmen. Enig zoek- en denkwerk brengt me bij de verklaring dat -onder voorbehoud- het vrouwtje bezweken is onder het gewicht van de mannetjes. Zo zegt Wikipedia:

De mannetjes zijn in de voortplantingstijd zeer paarlustig en klampen aan alles wat mogelijk een vrouwtje zou kunnen zijn. Soms worden andere dieren als vissen, salamanders of andere kikkers aangeklampt en ook de paarkluwen is een bekend verschijnsel bij de gewone pad. Hierbij klampen meerdere tot enkele tientallen mannelijke exemplaren zich als een kluwen in elkaar om het onfortuinlijke vrouwtje, dat hierbij niet zelden verdrinkt.