levende standbeelden

Kwakzalvers zitten er ook tussen. Ik zag er in Dresden en ik keek er op neer bij Manneke Pis. Nietsnutten die een oude jas aantrekken, hun tronie verschuilen achter een bewegingloos masker -de evidentie zelf- en de aanwijzingen van hun oplichterij zoveel mogelijk wegmoffelen onder hoed en pruik. Pijnlijk om te zien hoeveel toeristen zich hieraan nog laten vangen ook. Ze mogen voor mijn part terplekke verstenen. Zo misbruik maken van kinderen en andere goedgelovigen die blijkbaar niet de gave bezitten om het verschil te zien tussen echte straatkunstenaars en imitators. Op zo'n momenten krijg ik verschrikkelijk veel zin om die miskramen te ontmaskeren, dubbel te plooien en aan een schandpaal te nagelen. Maar tijdens verlofdagen hou ik het rustig.

gouden moeder met kind

Veel respect anderzijds voor de echte levende standbeelden. Minutenlang stilstaan en geen krimp verroeren... doe het ze maar eens na. Tof ook hoe ze voor een verrassing zorgen door plots een gracieus gebaar te maken als er wat muntjes in de schaal gegooid worden. Ook hun kledij is tot in de kleinste details afgewerkt. In de buurt van de Frauenkirche in Dresden trof ik dit jaar 2 zeer schone exemplaren aan. Niets dan bewondering voor beiden, in het bijzonder voor het zilveren exemplaar. Haar vlinderpakje alleen al verrechtvaardigt de stelling dat we hier met een echte artieste te maken hebben. Hoe lang duurt het, vraag ik me af, eer zo'n bewegend standbeeld volledig geschminkt en getooid is? Hoeveel dagen is er geplooid en geknoopt geweest aan zo'n pakje? Hoe zeer moet het doen telkens de muntjes belanden bij die verklede oplichters die om associatieve redenen in hun buurt blijven rondschooien?

En dan toch blijven lachen.

elegante zilveren vlinder