achtervolgd door de flikken

Gisterennacht was er politiecontrole aan het Begijnhof te Diest. Als chauffeur van dienst vervoerde ik onze tafeltennisploeg -na alweer een prachtige overwinning- richting onze club. Pech voor de flikken want zowat 50 meter voor hun "kamp" moet ik dan links, een onbenullig straatje naast het stedelijk zwembad, indraaien. De club ligt waar ze ligt. En ik kan ook moeilijk omrijden om toch maar in het vangnet van de flikken te belanden. Zo goedkoop is de naft nu ook weeral niet en voor een fris drankje kan je er evenmin terecht.

Ik zei nog "subiet denken ze dat ik ga vluchten en komen ze ons achterna" en jawel hoor... binnen enkel seconden hing er al een flikkenauto met lichtorgel in mijn gat. Ik geloof nooit dat de agent zich aan de maximum snelheid van 50 km/u. heeft gehouden. Daarvoor haalde hij me te snel in. Ik vind dat stout van de politie maar draaide toch maar beleefd en vriendelijk mijn raampje open. 'Goedenavond' zei ik. Ik kreeg het licht van een zaklamp op mij gericht. 'We moeten hier toch écht indraaien hoor, want we rijden naar onze pingpongclub'. De jonge agent, die dacht de vangst van zijn leven te doen, leek wat ontgoocheld. 

Hij scheen veiligheidshalve ook in de auto. Het zou niet de eerste keer zijn dat een trio pingpongers in trainingspak de spilfiguren zijn van de internationale drugs- en wapenhandel. Zijn volle aandacht ging ineens naar mijn ploeggenoot, rechtsvooraan zittend, een prima vier op vier in Leuven, en van alle inzittenden eigenaar van het meest verdacht voorkomen, na de bestuurder dan. "Dag Bart" zei mijn kompaan tegen de agent met pitslicht. De spanning viel zichtbaar van Bart zijn gezicht. Hij kon dat vanuit de verkeersfuik ginderachter natuurlijk niet zien, maar zijn collega politieagent speelde dit weekend mee in onze ploeg. 

Dankzij zijn collega in mijn auto werd de hele inboedel in een fractie van een seconde als veilig verklaard. Geen ademtest, geen fouillering, de kofferbak onaangeroerd (spijtig, want mijn schoenen en kousen stonken als nooit tevoren), geen verzekeringspapieren, geen inbeslagnames, zelfs onze handtekeningen werden niet gevraagd. Voor sportmannen is dat een belediging. Zeker als je met 3-13 gaan winnen bent in Leuven en de titel voor het grijpen ligt (zie afbeelding). 

Nu ik er over nadenk, het minste wat Bart aan ons had kunnen vragen was toch of we gewonnen hadden of niet. Of beter nog, vragen of we er bezwaar tegen hadden dat hij ons -met sirene en flikkerlicht- mocht voorrijden tot aan de club. Niks daarvan, hij stapte in en reed terug naar het kamp. Wachtend op de volgende auto vol misdadigers.

de stand, met nog één match voor de boeg