een nieuw begin

voortaan met een auto minder

Deze week hebben we afscheid genomen van onze 14 jaar oude gezinswagen met bijna 400.000 km op de teller. Alle vakanties - Polen, Kroatië, Roemenië, Frankrijk,.... - was hij ons werkpaard en torste hij niet alleen 6 reizigers maar ook de tent met tafels, stoelen en bedden. Wat hebben we er plezier aan beleefd en gemak ervaren van ons minibusje, een Mercedes Vito L 110 cdi voor de kenners, maar de autokeuringsdienst heeft er een einde aan gemaakt. Een rode kaart voor roest aan de onderkant en een herstellingsprijskaartje dat we niet meer wilden ophoesten.

Het afscheid viel zwaar. Vreemd om het als groene te zeggen maar deze wagen was deel van de familie geworden. Ook al is het maar in een vorm gegoten ijzer op wielen toch is hij ons zo lang trouw gebleven en heeft hij ons zo vaak voortgeholpen dat we er menselijke eigenschappen aan toedichtten. Ja, er zijn traantjes gevloeid toen de opkopers er mee wegreden. Het was alsof de dierenarts onze hond opnieuw zijn verlossend spuitje gaf: rationeel de juiste keuze maar emotioneel hartverscheurend.

de laatste seconden

Voortaan doen we verder met één auto. Eén kleintje waar met wat kunst- en vliegwerk misschien een fiets in te proppen valt. Echt niet evident met 2 gelijklopende woon-werkverplaatsingen, 4 pubers waarvan er 2 bezig zijn met hun rijbewijs en 2 studenten in Leuven die voortdurend stranden in een station. Die van ons, de eigenlijke bestuurster van het groene busje, rijdt voortaan met mijn Opel en ik.... heb me een busabonnement aangeschaft.

De voorbije donderdag ben ik in het donker per fiets vertrokken naar 't werk, zo'n 16 km enkel, maar laat ons zeggen dat deze testrit ferm was tegengevallen. Wind, regen, een ontbrekende conditie maar vooral trieste fietspaden (steentjes, modder, ongelijkheden, plots bordjes 'hier stopt het fietspad' en oversteekplaatsen met een hoog Russische roulette-gehalte) en een onbehaaglijk gevoel telkens er een auto of vrachtwagen op me afkwam. Zal hij me zien of stopt mijn leven hier?

In april stopt de Omnipas. Misschien dat de fluitende vogeltjes, de stralende ochtendzon en de frisse lentegeuren me terug op de fiets krijgen. Ik sluit dat zeker niet uit maar de komende 3 maanden zal ik op lijn 20 of 17A  te vinden zijn. Het fietsritje naar de bushalte is iets meer dan 2 km. Ik ben benieuwd hoe het zal verlopen maar het zal een volledig andere manier van leven zijn. Het kwartierje naar het werk wordt al snel een uur en het aantal bussen is zo beperkt dat missen geen optie is. Naar flexibiliteit toe is dit een achteruitgang maar ik reken op wat begrip bij mijn bazen.

Het was even wennen aan al die tabellen.

Mooi meegenomen is dat de torenhoge garagekosten, de verzekeringspremie en de wegenbelasting wegvallen. Het Ministerie van Onderwijs betaalt het busabonnement volledig terug (onze gemeente komt ook voor 25% tussen) en wie fietst krijgt 0,15 euro per afgelegde kilometer. Als 53-jarige ga ik me dus terug verplaatsen zoals toen ik kotstudent was. Psychiaters zullen er wel een naam voor hebben maar de volksmond kiest doorgaans uit wereldvreemd, hippie, zot, achterlijke groene of sukkelaar.