Wat er op 7'40" gebeurt, dat is één van de redenen waarom ik zo graag naar de muziek van Dream Theater luister. Op zich is 'Raise the knife' geen indrukwekkend goed liedje maar de 'break' van John Petrucci vind ik geweldig gevonden en perfect gespeeld. Die originele tempowisselingen, daar hou ik van.
Een tweede reden waarom ik op mijn leeftijd toch nog steeds aan de instrumentale progrock van DT gehecht blijf, is wat Petrucci op 5' 40" van 'the spirit carries on' uit zijn Music Man tovert. Wie kan er naast die technische perfectie nog zoveel emotie uit zes snaren puren? Ik ken er niet veel.
En zo zijn er wel een twintigtal liedjes van Dream Theater die me op een of andere manier raken. En het wonderlijke aan Dream Theater is dat alle groepsleden wereldwijd bewondering genieten. Vraag aan drummers naar wie ze opzien en Mike Portnoy zal zeker genoemd worden. En onder de bassers geniet John Myung veel aanzien. Jordan Rudess op zijn beurt inspireert dan weer de toetsenisten. "They are the best", je komt het tientallen keren tegen op muziekfora en youtube-commentaren. En dat is niet gelogen.
Je houdt er van of niet maar ik ben al jaren verkocht. Ondertussen blijven de nieuwe cd's en DVD's binnenstromen. Joepie.
Nooit van gehoord.
BeantwoordenVerwijderenVooral The spirit carries on vind ik heel mooi, inclusief de gitaarsolo maar het is geen technisch hoogstandje van gitaarspel. Maar dat hoeft ook niet de nummer e zeker de solo barst van emotie en daar gaat het tenslotte toch om in muziek.
ik veronderstel dat ook de tempowisselingen van Rush u niet onbekend zijn? (as in http://www.youtube.com/watch?v=0mwiURyX2B4
BeantwoordenVerwijderenhmmmmm........
Ben jij "al jaren verkocht"???
BeantwoordenVerwijderen@Bart: Rush is me inderdaad niet onbekend, integendeel. XYZ vind ik ritmisch en qua variatie hun interessantste nummer. http://www.youtube.com/watch?v=_mR0tzt9XaM
BeantwoordenVerwijderen