openhartig

't Is hier een tijdje kalm geweest. De reden hiervoor moet je niet ver gaan zoeken: na 2 jaar volledige loopbaanonderbreking ben ik weer fulltime aan de slag gegaan. Vol goesting, een opgeladen batterij en een oneindige vracht positivisme. Toch is het snel misgelopen. De dienst die ik zorgvuldig en op enkele jaren tijd met behulp van mijn dierbare collega's had opgebouwd, blijkt nu met een bot hakmes bewerkt te zijn. Ik ben compleet van mijn melk, verbijsterd en sprakeloos. Boos ook, iedereen vindt graag zijn huis terug zoals hij het heeft achtergelaten.
Details bespaar ik u, dat zijn interne zaken. Maar dat we met minder volk (2/3) hetzelfde werk moeten gaan verzetten zal menig arbeider bekend in de oren klinken. Het werkvolk - hier niet voor niets de "witte negers" genoemd- werd ingekrimpt, en de werkdruk navenant verhoogd. In plaats van een solide personeelsdriehoek vond ik een tol, balancerend op zijn puntje, klaar om om te vallen. In plaats van een team van drie enthousiaste leerlingenbegeleiders zit ik nu vaak alleen. Samen met mijn 2 kapotte printers en een PC die doorgaans als decoratie in meubelzaken wordt gebruikt. Wie er precies voor verantwoordelijk is weet ik niet, maar in zijn plaats zou ik beschaamd zijn.
Van mijn arts moet ik het kalmer aanpakken. Een burn-out of een depressie is geen lachertje. Twee jaar had ik er voor nodig om eruit te geraken en dan dit. Nog harder werken! Daarom zie ik momenteel geen andere oplossing dan om te schakelen naar een overlevingsstrategie. Het ligt niet in mijn aard maar het moet. Loyaliteit heeft ook grenzen. Wie me dood nijpt, moet geen knuffel verwachten.
"Je moet vaker neen zeggen Ludo, het rustiger aan doen, je gezondheid gaat voor, ga alleen om met verstandige en warme mensen, focus op je kerntaak, geef je grenzen aan, doe wat je denkt dat goed is want meestal IS dat ook het beste !" Goede raad genoeg. Maar mag je er niet van uitgaan dat bazen daar automatisch oog voor hebben?
Gelukkig zijn er nog de leerlingen, mijn collega's (lees lotgenoten, elk met zijn eigen ongelofelijke verhalen en belevenissen) en de rustgevende natuur. Als er iets is dat me goesting geeft om terug te bloggen dan is het dat laatste wel. Maar het wordt me niet gemakkelijk gemaakt. Integendeel. Elke dag keer ik huiswaarts met koppijn en veel kopzorgen. Voor de leerlingen gelden leefregels, zoals respectvol met elkaar omgaan, maar het zijn precies zij niet die opgevoed moeten worden. Ik kan me ook vergissen natuurlijk of het verkeerd zien. Genoeg gezaagd nu en tot volgende keer.
Foto's collage: mannetje citroenvlinder op Aster 'Asran', ons roofdier, Roos 'Burgundy Ice' en een houtpantserjuffer.
Verder: vrouwtje citroenvlinder op Helianthus 'Lemon Queen', gehavend landkaartje op Sedum en parende slakken.
Reacties
Ik hoop heel erg dat het je lukt een modus vivendi te vinden, waarbinnen je kunt functioneren.
Gelukkig heb je huis en tuin, en dat is jouw eigen wereld, waarbinnen je kunt ontspannen.
Heel veel sterkte! Je foto's zijn weer prachtig.
Wie zijn werk graag goed doet, moet daardoor wel gefrusteerd geraken. Ik had daar tien jaar geleden al genoeg van en heb het onderwijs de rug toegekeerd. Maar ik hoop dat niet iedere gemotiveerde onderwijskracht me dat nadoet, want als alleen de 'onverschilligen' blijven, zijn de kinderen de dupe. Ooit moeten de beleidslui dat inzien, maar wanneer is het eindelijk zo ver??
Mijn motto? Leid je leven en laat het niet leiden. Durf eens wat vaker 'foert' te zeggen.
Misschien moet je proberen om niet alles 'perfect' te willen doen. met de middelen die je blijkbaar ter beschikking hebt (kapotte printers, e.d. ....) zal het toch niet lukken. Roei met de riemen die je hebt en maak er gewoon het beste van, niet het 'perfectste'.
groetjes, Hilde
Ik begin ook meer en meer te merken dat het onderwijs zich veel te veel wil spiegelen aan de industrie, met alle gevolgen van dien...(meetings, holle marketingpraat,...)
Nog veel sterkte en blijf je gal hier maar spuien. Maar bovenal blijf vooral jezelf!