't Is hier een tijdje kalm geweest. De reden hiervoor moet je niet ver gaan zoeken: na 2 jaar volledige loopbaanonderbreking ben ik weer fulltime aan de slag gegaan. Vol goesting, een opgeladen batterij en een oneindige vracht positivisme. Toch is het snel misgelopen. De dienst die ik zorgvuldig en op enkele jaren tijd met behulp van mijn dierbare collega's had opgebouwd, blijkt nu met een bot hakmes bewerkt te zijn. Ik ben compleet van mijn melk, verbijsterd en sprakeloos. Boos ook, iedereen vindt graag zijn huis terug zoals hij het heeft achtergelaten.
Details bespaar ik u, dat zijn interne zaken. Maar dat we met minder volk (2/3) hetzelfde werk moeten gaan verzetten zal menig arbeider bekend in de oren klinken. Het werkvolk - hier niet voor niets de "witte negers" genoemd- werd ingekrimpt, en de werkdruk navenant verhoogd. In plaats van een solide personeelsdriehoek vond ik een tol, balancerend op zijn puntje, klaar om om te vallen. In plaats van een team van drie enthousiaste leerlingenbegeleiders zit ik nu vaak alleen. Samen met mijn 2 kapotte printers en een PC die doorgaans als decoratie in meubelzaken wordt gebruikt. Wie er precies voor verantwoordelijk is weet ik niet, maar in zijn plaats zou ik beschaamd zijn.
Van mijn arts moet ik het kalmer aanpakken. Een burn-out of een depressie is geen lachertje. Twee jaar had ik er voor nodig om eruit te geraken en dan dit. Nog harder werken! Daarom zie ik momenteel geen andere oplossing dan om te schakelen naar een overlevingsstrategie. Het ligt niet in mijn aard maar het moet. Loyaliteit heeft ook grenzen. Wie me dood nijpt, moet geen knuffel verwachten.
"Je moet vaker neen zeggen Ludo, het rustiger aan doen, je gezondheid gaat voor, ga alleen om met verstandige en warme mensen, focus op je kerntaak, geef je grenzen aan, doe wat je denkt dat goed is want meestal IS dat ook het beste !" Goede raad genoeg. Maar mag je er niet van uitgaan dat bazen daar automatisch oog voor hebben?
Gelukkig zijn er nog de leerlingen, mijn collega's (lees lotgenoten, elk met zijn eigen ongelofelijke verhalen en belevenissen) en de rustgevende natuur. Als er iets is dat me goesting geeft om terug te bloggen dan is het dat laatste wel. Maar het wordt me niet gemakkelijk gemaakt. Integendeel. Elke dag keer ik huiswaarts met koppijn en veel kopzorgen. Voor de leerlingen gelden leefregels, zoals respectvol met elkaar omgaan, maar het zijn precies zij niet die opgevoed moeten worden. Ik kan me ook vergissen natuurlijk of het verkeerd zien. Genoeg gezaagd nu en tot volgende keer.
Foto's collage: mannetje citroenvlinder op Aster 'Asran', ons roofdier, Roos 'Burgundy Ice' en een houtpantserjuffer.
Verder: vrouwtje citroenvlinder op Helianthus 'Lemon Queen', gehavend landkaartje op Sedum en parende slakken.
12 opmerkingen:
Overal 't zelfde liedje. Mijn kinderen hebben bijna meer vrije uren dan lesuren, zelfs in die 2 eerste schoolweken, omdat leraars uitvallen. Een schande. Besparen op onderwijs en meer investeren in vb. militarisatie. Onze kinderen moeten de toekomst worden maar die toekomst wordt geboycotteerd door geldmagnaten en blinde politici.
ik ken dat , al ben ik niet weggeweest. ook bij ons is er gesnoeid en met personeelselden geschoven : bij mij betekent dat dat ik er nu alleen voor sta voor werkinhoud die we vroeger met 2 deden... En dan zit ik nog boven me met een aantal incompetente leidinggevenden ...
Amai dat is een hele noot seg! Sterkte en veel moed. Zelf zit ik met 3 collega's die met een burn-out thuis zitten, het is me wat en de werkdruk wordt er nergens beter op, mijn to do lijstje nu nog, bijna middernacht; uurrooster oktober maken en 2 functioneringsgesprekken voorbereiden. maar eerst toch maar wat gaan slapen want om 6u mag ik de eerste hier ook weeral wakker maken. ;-)
Ze zeggen wel eens dat het vroeger beter was. Soms geloof ik dat dit waar is. Tegenwoordig staat iedereen onder druk en hoor je overal ellende. En van iets genieten is er vaak niet meer bij als het leven zo moeilijk is. Jammer. Ik wens je veel sterkte en hoop dat het je zal lukken om te overleven en dat je af en toe kans zal zien om ook nog ergens van te genieten. (In elk geval zijn je foto's nog steeds prachtig.)
Wat goed van je, Ludo, dat je er zo openhartig over bent. Als je al deze ellende nog eens gaat opkroppen, ben je op de verkeerde weg, en jouw weg is al moeilijk. Blijf vooral genieten van het moois om je heen en blijf ons alsjeblieft trakteren op je prachtige foto's.
Ludo, wat een vervelende terugkeer op je werk. En wat hoor ik al te vaak dergelijke verhalen...
Ik hoop heel erg dat het je lukt een modus vivendi te vinden, waarbinnen je kunt functioneren.
Gelukkig heb je huis en tuin, en dat is jouw eigen wereld, waarbinnen je kunt ontspannen.
Heel veel sterkte! Je foto's zijn weer prachtig.
De eisen worden voortdurend opgedreven, de middelen en manschappen alsmaar verder uitgedund...
Wie zijn werk graag goed doet, moet daardoor wel gefrusteerd geraken. Ik had daar tien jaar geleden al genoeg van en heb het onderwijs de rug toegekeerd. Maar ik hoop dat niet iedere gemotiveerde onderwijskracht me dat nadoet, want als alleen de 'onverschilligen' blijven, zijn de kinderen de dupe. Ooit moeten de beleidslui dat inzien, maar wanneer is het eindelijk zo ver??
Veel goede moed, gelukkig kan je erover praten en heb je steun bij je collega's. Ik hoor (en voel) zelf ook niets anders dan meer doen met minder mensen... Een tuin is dan een prima plek om bij te komen.
Leuke foto's, gecombineerd met minder leuk nieuws. Laten we hopen dat je inderdaad een manier vindt om met die druk om te gaan op langere termijn
Nergens beter om innerlijke rust te vinden en het hoofd even leeg te maken dan in de natuur. Ik begrijp je volkomen.
Mijn motto? Leid je leven en laat het niet leiden. Durf eens wat vaker 'foert' te zeggen.
oei Ludo! geen leuk nieuws! en je ws nog zo gemotiveerd om met die volle batterij er terug in te vliegen.
Misschien moet je proberen om niet alles 'perfect' te willen doen. met de middelen die je blijkbaar ter beschikking hebt (kapotte printers, e.d. ....) zal het toch niet lukken. Roei met de riemen die je hebt en maak er gewoon het beste van, niet het 'perfectste'.
groetjes, Hilde
Jouw verhaal klinkt me bekend in de oren, m'n vrouwtje is ook een van die mensen die volgens de goegemeente toch zoveel verlof hebben. Maar ze hebben dat verlof echt wel dubbel en dik nodig.
Ik begin ook meer en meer te merken dat het onderwijs zich veel te veel wil spiegelen aan de industrie, met alle gevolgen van dien...(meetings, holle marketingpraat,...)
Nog veel sterkte en blijf je gal hier maar spuien. Maar bovenal blijf vooral jezelf!
Een reactie plaatsen