't Is hier een tijdje kalm geweest. De reden hiervoor moet je niet ver gaan zoeken: na 2 jaar volledige loopbaanonderbreking ben ik weer fulltime aan de slag gegaan. Vol goesting, een opgeladen batterij en een oneindige vracht positivisme. Toch is het snel misgelopen. De dienst die ik zorgvuldig en op enkele jaren tijd met behulp van mijn dierbare collega's had opgebouwd, blijkt nu met een bot hakmes bewerkt te zijn. Ik ben compleet van mijn melk, verbijsterd en sprakeloos. Boos ook, iedereen vindt graag zijn huis terug zoals hij het heeft achtergelaten.
Details bespaar ik u, dat zijn interne zaken. Maar dat we met minder volk (2/3) hetzelfde werk moeten gaan verzetten zal menig arbeider bekend in de oren klinken. Het werkvolk - hier niet voor niets de "witte negers" genoemd- werd ingekrimpt, en de werkdruk navenant verhoogd. In plaats van een solide personeelsdriehoek vond ik een tol, balancerend op zijn puntje, klaar om om te vallen. In plaats van een team van drie enthousiaste leerlingenbegeleiders zit ik nu vaak alleen. Samen met mijn 2 kapotte printers en een PC die doorgaans als decoratie in meubelzaken wordt gebruikt. Wie er precies voor verantwoordelijk is weet ik niet, maar in zijn plaats zou ik beschaamd zijn.
Van mijn arts moet ik het kalmer aanpakken. Een burn-out of een depressie is geen lachertje. Twee jaar had ik er voor nodig om eruit te geraken en dan dit. Nog harder werken! Daarom zie ik momenteel geen andere oplossing dan om te schakelen naar een overlevingsstrategie. Het ligt niet in mijn aard maar het moet. Loyaliteit heeft ook grenzen. Wie me dood nijpt, moet geen knuffel verwachten.
"Je moet vaker neen zeggen Ludo, het rustiger aan doen, je gezondheid gaat voor, ga alleen om met verstandige en warme mensen, focus op je kerntaak, geef je grenzen aan, doe wat je denkt dat goed is want meestal IS dat ook het beste !" Goede raad genoeg. Maar mag je er niet van uitgaan dat bazen daar automatisch oog voor hebben?
Gelukkig zijn er nog de leerlingen, mijn collega's (lees lotgenoten, elk met zijn eigen ongelofelijke verhalen en belevenissen) en de rustgevende natuur. Als er iets is dat me goesting geeft om terug te bloggen dan is het dat laatste wel. Maar het wordt me niet gemakkelijk gemaakt. Integendeel. Elke dag keer ik huiswaarts met koppijn en veel kopzorgen. Voor de leerlingen gelden leefregels, zoals respectvol met elkaar omgaan, maar het zijn precies zij niet die opgevoed moeten worden. Ik kan me ook vergissen natuurlijk of het verkeerd zien. Genoeg gezaagd nu en tot volgende keer.
Foto's collage: mannetje citroenvlinder op Aster 'Asran', ons roofdier, Roos 'Burgundy Ice' en een houtpantserjuffer.
Verder: vrouwtje citroenvlinder op Helianthus 'Lemon Queen', gehavend landkaartje op Sedum en parende slakken.
