De meeste verzoeken van mijn kinderen die me redelijk lijken, probeer ik instemmend te beantwoorden. Wij leven allemaal maar één keer waarom dan altijd moeilijk doen? Dit weekend evenwel kwam mijn kleinste dochter (5 jaar) met een wel heel luguber verzoek. "In onze klas is men bezig met het project 'skeletten' en of ik onze dode kat niet wou opgraven???".
Zou Freinet, de bezieler van het onderwijs waar mijn kinderen school lopen, zelf graag uit zijn graf getild worden?
Ik heb voorlopig de boot nog kunnen afhouden en ik hoop dat ze haar morbide inval snel weer vergeet. Onze kat ligt er namelijk nog niet zo heel lang begraven en ik vermoed dat er nog heel wat lappen rottend vlees aan het kadaver hangen. En met de wormen en maden kan ik ook niks aanvangen want ik ga nooit vissen. Ook de nieuwste foodrage - het eten van krekels, sprinkhanen en gefrituurd ongedierte- is niet zo meteen aan mij besteed. Daarenboven is net die kat de moederkat al onzer katten en gun ik haar met al mijn respect de eeuwige rust. Dat ze op straat is platgereden, vind ik al erg genoeg. Ik ga ze niet voor de tweede keer geweld aandoen.
Ben ik nu een watje? Of een slechte papa?
Ik vrees dat dit de laatste maal was dat je dochtertje in de Freinetschool ingeschreven raakte.
BeantwoordenVerwijderenAls de kinderen van thuisuit al beknopt worden in hetgene bij hun leeft heeft de school maar weinig inbreng meer.