neushoornkever

Het vliegend hert, de grootste kever van de lage landen, heb ik nog niet gespot in onze tuin. Vandaag vond ik er wel de neushoornkever. Met zijn tweeën waren ze aan 't flaneren op de composthoop, hun lievelingsplekje volgens de boekjes. Waaraan de kever zijn naam ontleent, is wel erg duidelijk als je het mannetje (zie foto) bekijkt.

youtube

Ik trap een wagenwijde open deur in als ik zeg dat youtube een erg boeiende website is. Verschillende bloggers hebben het al voor mij gezegd. Ook De Morgen berichtte erover. Vooral de hoeveelheid aanwezige muziekclips hebben me verrast. Als grote fan van de muziek van Frank Zappa, Steve Vai en Dream Theater heb ik er heel wat interessante video's (lees: zo goed als nergens anders te vinden) ontdekt. Mijn vrouwelijk collega op het werk - die de Bee Gees adoreert - heb ik ondertussen ook al kennis laten maken met youtube. Zelfs K3 kan je zien rondhuppelen. Tof voor de kinderen... en dan is het meegenomen dat youtube's succes niet op zaad of bloed draait.

Ik heb genoten van:

• Yo' mamma (zappa)
• Alien Orifice (zappa)
• Lie (dream theater)
• erotomania (dream theater - van de DVD)
• the glass prison (dream theater)
• for the love of god (steve vai)

Maar zo kunnen we eindeloos doorgaan. De beeldkwaliteit is niet altijd even denderend maar dat moet je er maar bijnemen. Je moet er ook niks voor betalen hé!

in memoriam

Onze goede vriend Zappa - onze labrador - is gisteren ingeslapen. Na 13 jaar deel uit te maken van ons huisgezin was er geen andere oplossing meer dan hem zachtjes te laten gaan. (Zappa: ° 8/6/1993 + 21/6/2006)

fietstocht naar windmolenpark Nike

Van een fietstochtje langs het Albertkanaal geprofiteerd om enkele foto's te nemen van het gloednieuwe windmolenpark van Nike te Laakdal. Tegelijkertijd ook de werking van de sluis te Genendijk (Ham) aan de twee meerijdende dochters (Loes en Sara) uitgelegd. Met de scheepslift van Strépy-Thieu kan dit sluizencomplex niet wedijveren maar het blijft toch een mooi staaltje van technisch vernuft om het hoogteverschil tussen Luik en Antwerpen op te vangen.

(foto's in hoge resolutie te verkrijgen bij muggenbeetatgmailcom)

erbarmelijke spaarformule

Ons aanslagbiljet van het jaar 2004 is in de bus gevallen: meer dan 5000 euro hebben we nog tegoed van vadertje staat. Zonet ook onze belastingsbrief voor de inkomsten van 2005 ingevuld en online berekend wat er op het aanslagbiljet, dat in 2006 in de brievenbus valt, gaat verschijnen: een tegoed van p/m 6000 euro.

Je kunt er een gat van in de lucht springen maar je kan er ook eens nuchter bij stilstaan: er staat zo'n 11.000 euro eigen geld geparkeerd op de rekening van minister Reynders waarvoor we een netto intrest van 0,00 euro krijgen. Een spaarboekje brengt tegenwoordig ook nauwelijks iets op maar dit is toch wel een heel erbarmelijke verplichte en onvermijdbare spaarformule.

En dat pas op eind augustus 2006 het van ons teveel afgenomen loon in 2004 vereffend wordt, dat kan men toch ook niet snel en efficiënt noemen. Met wat voor computers werken ze daar op het ministerie? Bokrijkmodellen die met een zwengel worden aangedreven?

Denk nu niet dat ik een kankeraar ben - dit is niet zo - maar over zo'n klotebehandeling kan ik me wel druk maken.

eerste dagtaak

Nog een erfenis uit de tijd dat ik huisman was: iedere morgen, behalve 's woensdags, de boterhammen klaarmaken voor op school. Iets meer dan een volledig brood. Daar ben ik een tijdje zoet mee.

satriani in topvorm

Terwijl jeugdig popdeuntjesminded Vlaanderen massaal naar de
Heizel trok om Robbie Williams aan het werk te zien, trotseerden we gisteren de daardoor ontstane file op de A2 om Joe Satriani in de Ancienne Belgique de pannen van het dak te horen spelen.

Geen natte broekjes en kalverliefdes in de AB maar op en top wereldklasse gitaarrock. Satriani was erg in zijn nopjes en soleerde dat het een lieve lust was. Hij speelde zowel nummers uit zijn nieuwe cd 'super colossal' als het beste werk uit zijn vroeger werk zoals 'flying in a blue dream' -waarmee hij de show aanving-, 'always with me always with you' -dat hij voorzag van een fel gesmaakte outro- en satch boogie.

Niettegenstaande ik sukkelde met iets wat gelijkt op een beginnende longontsteking heb ik toch weeral een gesmaakte muziekavond achter de rug. Na het concert, bij de zoektocht naar de auto, viel het me op hoe levendig Brussel city wel was. De terrasjes goed vol, Braziliaanse atmosfeer, ... hmmm. 't Wordt tijd dat ik Brussel eens wat beter leer kennen.

schietende soldaten

Wat doen soldaten als er geen manoeuvres zijn? Wat doen onze landverdedigers als er geen oorlog is? Waar blijven ze met hun mannelijkheid en hun teveel aan testosteron? Het antwoord moet je niet te ver gaan zoeken. Waarom denk je dat 'de Leuvensesteenweg' (Diest-Leuven), 'de chaussée d'amour' (St.- Truiden) en 'daddy's hobby' in Helchteren in de buurt gelegen zijn van kazernes? Soldaten zijn er om te vuren, het geladen geweer moet knallen.

Daarom dat ik verschoot toen ik via een zoekmachine te weten kwam dat er in mijn eigenste gemeente ook een huis van lichte zeden gevestigd is. Ik had er van tevoren geen flauw benul van. Bij google 'Tessenderlo' ingegeven en wat vind ik juist achter het dekenaat, precies... dit.

Je vindt er alles wat ze er te bieden hebben en ook wat het moest kosten. Maar welk vlees ze in de kuip hebben, moeten ze op ééntje na nog schuldig blijven. Het zou me niet verbazen als dat één vrouwke voorlopig de ganse lading over zich heen krijgt.

Maar nu ik er zo over nadenk... de verwenvilla, die als een bunker in het groen is weggemoffeld, ligt aan de grens met Schaffen. En wat gebeurt er in Schaffen bij Diest? De para's leren er uit een vliegtuig (of het varken) springen. En wat is een para zonder mama waar hij eens goed aan de borst kan gaan liggen?

Hoe zou het eigenlijk zitten met onze vrouwelijke soldaten? Hebben zij ondertussen ook dat soort faciliteiten? Of nemen ze genoegen met de kapitein?

kinderwens

De meeste verzoeken van mijn kinderen die me redelijk lijken, probeer ik instemmend te beantwoorden. Wij leven allemaal maar één keer waarom dan altijd moeilijk doen? Dit weekend evenwel kwam mijn kleinste dochter (5 jaar) met een wel heel luguber verzoek. "In onze klas is men bezig met het project 'skeletten' en of ik onze dode kat niet wou opgraven???".

Zou Freinet, de bezieler van het onderwijs waar mijn kinderen school lopen, zelf graag uit zijn graf getild worden?

Ik heb voorlopig de boot nog kunnen afhouden en ik hoop dat ze haar morbide inval snel weer vergeet. Onze kat ligt er namelijk nog niet zo heel lang begraven en ik vermoed dat er nog heel wat lappen rottend vlees aan het kadaver hangen. En met de wormen en maden kan ik ook niks aanvangen want ik ga nooit vissen. Ook de nieuwste foodrage - het eten van krekels, sprinkhanen en gefrituurd ongedierte- is niet zo meteen aan mij besteed. Daarenboven is net die kat de moederkat al onzer katten en gun ik haar met al mijn respect de eeuwige rust. Dat ze op straat is platgereden, vind ik al erg genoeg. Ik ga ze niet voor de tweede keer geweld aandoen.

Ben ik nu een watje? Of een slechte papa?

Laat ons een bloem

Yevgueni heeft de eerste editie van "Zo is er maar één" gewonnen met het nummer "Laat ons een bloem" van Louis Neefs. Het is vooral dankzij het publiek, dat Yevgueni het maximum van de punten gaf, dat Neefs nummer verkozen werd tot het beste Nederlandstalige nummer allertijden.

Zelf heb ik ook goeie herinneringen aan dit nummer. Het moet rond 1980 geweest zijn, denk ik, dat ik samen met mijn overleden vriend Hans een ganse audiocassette vol heb opgenomen met enkel en alleen 'laat ons bloem'. Hans had in die tijd één van de allereerste 'dubbele cassettespelers' waarmee je van het ene bandje naar het andere bandje kon opnemen. Waar is de tijd?

De Looise milieuvereninging BELT, die op dat ogenblik een heroïsche strijd voerde tegen de komst van mercaptanenproducent Phillips Petroleum, heeft ons cassetteke vervolgens via een speaker op het dak van een auto -niet te verwarren met de huidige rijdende discobars- urenlang afgespeeld in de Looise straten. "Laat ons een bloem" was immers het wervend lied bij uitstek om de mensen warm te maken om mee te manifesteren. Niet zonder succes trouwens, want het publiek daagde massaal op.

De exploitatievergunning kwam er uiteindelijk toch. Ook toen al gaapte er een grote kloof tussen wat de mensen wilden en wat de politici beslisten.

windmolens Laakdal klaar.

Tijdens mijn bijna dagelijkse ritje Tessenderlo-Mol kijk ik geboeid naar de opbouw van het windmolenpark van Nike in Laakdal. Vandaag werden de laatste wieken omhoog gehesen en gemonteerd op de zesde en laatste 'vakwerkmast'. De 6 molens, waarvan er ondertussen 2 draaiende zijn, zullen instaan voor een totale elektriciteitsproductie van 18 tot 24 GWh/j, wat vergelijkbaar is met de jaarlijkse elektriciteitsbehoefte van 8.200 tot 10.500 gezinnen. Het bedrijf zal met de windmolens minstens evenveel alternatieve energie creëren als het eigen verbruik.

Met een piloonhoogte van 111 meter met daarop nog eens wieken van 77 meter bereikt de hoogste top een hoogte van 150 meter (ter vergelijking: de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal in Antwerpen is 123 meter hoog) . Het spreekt voor zich dat de Nike-windmolens tussen de E313 en het Albertkanaal veel beziens hebben.

Ik ben er blij mee. Want eindelijk geeft onze met stinkende rookpluimen besmeurde horizon een bewijs dat in de Zuiderkempen de tijd niet stil staat. Laakdal vertoeft voortaan in de 21ste eeuw. Tessenderlo blijft ondertussen plakken in de smurrie van het industrieel tijdperk.