een wilde appel, zomaar ergens gekiemd en van kleins af gekoesterd
detail van de wilde appel
De perelaars en de perzik zijn al over hun hoogtepunt heen. Maar bij de kersenbomen, ook de wilde, is het dit weekend het moment suprême. Nog enkele dagen en dan vallen de miljoenen bloemblaadjes weer als sneeuw op het gazon. De groene grassprietjes worden dan helemaal bedekt met deze bio-confetti. Voor de lekkere kersen zelf kom ik steeds te laat. De vele vogels, waaronder ook de talrijke bosduiven, zijn er altijd met de rijpste kersen van door. Op hun buurt zijn de vet gevreten bosduiven dan weer de lievelingskost van de sperwer. Boontje komt om zijn loontje.
de 3 kerselaars in vol ornaat
Maar het zijn niet alleen de fruitbomen die momenteel de show stelen. De judaspenning, het elfenbloempje, de dovenetels, de daslook en het muskuskruid laten hun van de schoonste kant zien aan de bosrand. Het krentenboompje verruilt zijn laatste schitterende bloemen voor de jonge blaadjes. Bij de bomen zijn het momenteel de inheemse vogelkers en de Noorse esdoorn, zowel de groene als de rode, die mijn aandacht trekken. Een geel-groen tapijt van esdoornbloemen reikt naar de zon. De bevruchte exemplaren transformeren later op het jaar naar die mooi 'helikopter-zaadjes'.
Noorse esdoorn met opstaande bloeiwijze
de inheemse vogelkers, Prunus padus
Als je plaats genoeg hebt in je tuin, plant dan zeker ook één of enkele vogelkersen. Neen, niet de Amerikaanse maar de inheemse Prunus padus. Hij is één van de mooiste bloeiers die ik ken, zeker zo mooi als de sering, en bovendien verspreidt hij nog een heerlijke geur over gans je tuin. Op onze Kempische zandgrond doet hij het uitstekend. Door zijn dichte lover vertoeven ook heel wat zangvogels heel graag in deze boom.
Door de warmte van de stralende zon zijn vandaag ook de eerste bewegende paddendikkoppen gesignaleerd. 7 padden hebben we dit seizoen geteld en precies 4 eisnoeren werden er afgelegd in de zwemvijver. De goudwindes, nochtans zelden kieskeurig, blijven er mooi van af en doordat we ook de eenmalige poetsbeurt van de bodem gaan uitstellen in het belang van onze amfibievrienden, reken ik erop dat toch een aantal dikkopjes kunnen uitgroeien tot volwassen padden.
Toch blijf ik het vreemd vinden dat de vrouwtjespadden hun eitjes leggen in de 'propere' zwemvijver en niet in de amfibiepoel vol met gewas en modder. Volgens mij kunnen het de draadalgen aan de zijwanden van de zwemvijver zijn die deze merkwaardige keuze beïnvloeden. Zouden de mama-padden echt zo vooruitziend zijn dat ze al denken aan het eten van hun nakomelingen? Of zou het komen omdat er in de modderpoel teveel roofdieren zitten?
Zoonlief (die driftig aan zijn zwemvijver aan het graven is) heeft in onze kikkerpoel-zonder-kikkers al wel een paar salamanders gezien.
BeantwoordenVerwijderenEn het muskuskruid bloeit volgens mij hier nog niet?
De boskersen staan hier in bruidstooi, en de pruimen hebben hier ook al voor confetti gezorgd...
Het is een explosie op 't moment, elke dag zie je iets nieuws.
Padden verkiezen diepere en open plassen met stenen of open zand rond. Ook te dicht begroeide vijvers laten ze aan de groene kikkers.
BeantwoordenVerwijderenOh ja, de nederlandse kikkergoeroe Ada Hofman gelooft stellig in de theorie wieren (zoals oa draadalgen) een teken van zuiver water zijn en dat amfibieen dit van kilometers afstand kunnen ruiken en erdoor aangetrokken worden.
BeantwoordenVerwijderen