buiten is 't fijner dan binnen

De voorbije weken heb ik in mijn vrije tijd nauwelijks achter een computer gezeten. Veel bloggen zat er niet in, de schrijfsels van mijn favoriete bloggers bleven evenwel niet ongelezen. Dit betekent niet dat ik met mijn 'luie klos' altijd in de zetel heb gelegen, al blijft het een van mijn favoriete bezigheden. Neen, ik ben buiten in actie geschoten. Ik heb de smaak van "de bouw" terug te pakken en schep genoegen in het creëren van nieuwe dingen , kleine veranderingen in onze tuin.

de nieuwe waterleliepoel na de aanplanting

De waterleliepoel is ondertussen afgewerkt en de aanplanting rondom aangebracht. Uit mijn vaders 'varentuin' kreeg ik nog grote zoden gele dovenetel, dalkruid en lievevrouwebedstro. Ook een joekel van een moesdistel kreeg ik cadeau. Die ruilhandel is nog zo'n slecht idee niet. Deze nieuwe zone kan nu volop zijn gang gaan en de waterleliepoel toont zich ondertussen bijzonder gastvrij om libellen en amfibieën een gezond en visvrij onderkomen te bieden. Vandaag nog circuleerde een blauwe glazenmaker minutenlang over het water. Meer van dat!

het schaduwterras voor de aanpassingswerken

Omdat ik de smaak te pakken had, heb ik in het bosje achter de zwemvijver ook een bestaand bakstenen vloertje onder handen genomen. Tijdens de heetste dagen van de afgelopen jaren heb ik ondervonden dat een knusse zithoek in de schaduw nog een gemis was. Een ruimte om in de koelte een krant te lezen of een frisse pint te pakken. Een stukje tuin waar de zon je niet te grazen kan nemen.

Het bestaande vloertje dat ik ooit in mekaar flanste met een overschot aan stenen, werd ontdaan van de wilde marjolein en kleine maagdenpalm. De grond rondom werd een schup diep uitgegraven en gevuld met pure witte lommelzand. Geen cement deze keer. Alle stenen die nog ergens op mijn grondgebied rondcircelden werden bijeengezocht om herbruikt te worden. Om de voorziene oppervlakte volledig vol te krijgen, kocht ik nog enkele betontegels (15x15x4cm) bij.

Met een zware hamer en een klein truweeltje klaarde ik de klus. Steen per steen in mekaar gepuzzeld, zonder enig terugkerend verband, zonder ooit een waterpas ter hand te nemen. Puur op het gevoel, met de bestaande grondslag als leidraad. Scheef liggen of uit de pas waren deze keer geen bezwaar. In Wenen zag ik dat Hundertwasser de 'rechte lijn' ook in de vloeren en bestrating liet voor wat ze is. Ik vond dat mooi en allesbehalve storend. Voor een natuurlijk effect zijn creativiteit en fantasie veel belangrijker dan breedtes, lengtes, hoeken en kwadraten.

het resultaat, na twee avondjes knutselen

Denk niet dat zo'n puzzelstuk met een vijftal verschillende stenen en tegels zonder recht te moeten liggen, sneller vooruitgaat dan een terrasje aanleggen zoals 'de stiel het voorschrijft'. Een pleintje zand of zand-cementmengeling waterpas leggen, is -mits wat ervaring- niet zo moeilijk. Eens het terreintje is geëgaliseerd, hoef je de onderlaag maar vol te stapelen. Nieuw aangekochte klinkers zijn tegenwoordig zo perfect uniform dat je alleen nog moedwillig schots en scheef kunt werken.

Een wild pleintje met verschillende soorten bestratingselementen kan je daarentegen niet snel afwerken. Iedere steen wordt apart in de zand gehamerd, zoals bij het kasseileggen, en de figuren worden terplekke bedacht. Het slijpen wordt tot een minimum beperkt door een maximum aan puzzelwerk. Als de steen op zijn kant niet past, dan misschien wel als hij plat ligt. Te grote monotone vlakken worden voorkomen door er regelmatig een 'speklaag' tussen te leggen. Ik vond het erg plezant en ben content met het eindresultaat.

detailfoto

Ondertussen heb ik alweer twee nieuwe plannen in mijn hoofd. Een gemetste zuil die door klimplanten kan beklommen worden en een licht golvend scheidingsmuurtje in de voortuin. Maar de plicht roept ook binnenshuis. De douche moet nog aangepakt worden, het lint van een rol moet worden hersteld (het rolluik kan plots op uw hoofd vallen, gelukkig houdt een wasknijper momenteel het lint wat tegen) en een drietal klinken van evenveel binnendeuren is aan vervanging toe. Wat de mogelijkheid biedt om eens drie verschillende kleuren te gaan gebruiken. Alles kan, alles mag en wie het niet goed vindt, blijft maar buiten.