Vandaag had ik het genoegen om na een lange vakantie nog eens een ganse dag te mogen gaan werken. Het doet dan ook pijn als je om 16.00 uur reeds de grote schoolpoort achter je dicht moet trekken. De grote ledigheid die dan volgt, volbreng ik meestal node op mijn terras met uitzicht op de tuin en met enkele versgebakken pizza's grijpklaar voor mijn neus. Toch uw hart blijft op het werk. Je kent dat gevoel.
Gelukkig vond ik daarnet troost in de verschijning van een kleine vuurvlinder. Alhoewel deze vlinder niet zeldzaam is en eigenlijk in bijna heel Europa kan waargenomen worden, is hij in mijn tuin niet zo frequent op bezoek. De eitjes worden gelegd op zuring (vooral schapenzuring) en de vlindertjes zelf vinden hun nectar op heel wat kruiden. Per jaar kunnen er drie generaties vuurvlindertjes voorkomen. Mijn exemplaar bleek een heel rustig vlindertje te zijn dat zich gewillig liet fotograferen.
De telenetreclame waarin Evi Hanssen ongeveer een nanoseconde naakt is te zien, krijgt heel wat mediabelangstelling. Dé boodschap is dat wie digitale televisie kijkt, heel gemakkelijk kan terugspoelen en pauzeren en bijgevolg de naakte Evi beter kan bewonderen. Ocharme. Heb je ze daar al zien staan? Is dat bloot? Wie voor zoiets zich een digitaal abonnement laat aansmeren, is wel heel onnozel. Kijk maar eens.
het framepje met de 'naakte' Evi
Wie bedenkt trouwens zoiets, Evi Hanssen in haar blootje met een olifantenslurf tussen haar benen. Moet je daar niet een beetje ziek voor zijn? Dat blijkt inderdaad zo te zijn want intiem contact tussen Evi Hanssen en een olifant werd al eerder gesuggereerd. Op muggenbeet dan nog wel.
Iedereen kent wel de hop, de klimplant (humulus lupulus) met zijn vrouwelijke hopbellen waarvan de lupiline in heel wat biersoorten voor de nodige bitterheid zorgt. Over die hop wil ik het nu niet hebben wel over de hop, de vogel of de Upupa epops.
Ooit, in de jaren 50-60, kwam de hop nog regelmatig voor in Vlaanderen maar de laatste tijd is hij zo schaars geworden dat je van een gelukstreffer mag spreken als je nog een hop spot. Zelf heb ik nog nooit het geluk gehad om deze prachtige vogel in levende lijve te bespeuren en ik ben nu toch al heel wat jaren aan 't vogelen. Onze vakantie in Italië bracht hier verandering in.
een hop, vlakbij onze tent in Umbrië
Na ons kort verblijf in de buurt van Venetië sloegen we onze tent op aan het Trasimenomeer (Lago Trasimeno) op de grens van Toscane met Umbrië. Nadat we tegen valavond al een echte otter hadden zien zwemmen - heel wat Nederlandse kampeerders waren ervan overtuigd dat het een lokale reuzevariant van de waterrat was - verscheen de dag erop plots een erg kloeke hop voor onze tent.
Niettegenstaande zijn heel bijzonder verenkleed viel hij nauwelijks op. Hij hield zich erg stil en zijn kuif, die hij als een pauw kan tentoonstellen, bleef netjes dicht. Een wonderlijk moment. Ik vroeg een van de kinderen om er wat foto's van te maken en tot mijn verbazing liet de hop zich tot twee meter afstand benaderen. Hij werd precies graag 'getrokken'. Toen hij uiteindelijk opvloog werd zijn schoonheid nog duidelijker al vind ik de beschrijving hiervan in één van mijn vogelboeken ietwat overdreven: "in vlucht daarentegen is zijn vlinderachtige verschijning als vuurwerk".
nog een voltreffer, een kleine zilverreiger
Het Trasimenomeer, waarmee de Italianen het plan hebben opgevat om er een groot natuurpark van te maken, schonk ons bij een strandwandeling nog een voltreffer. Een kleine zilverreiger. Helaas bood mijn canon powershot onvoldoende zoommogelijkheden om er een kwaliteitsfoto van te maken.
Of ik in Italië nog bijzondere fauna of flora ben tegengekomen? Natuurlijk de vele olijfbomen die -in tegenstelling tot hun massaal geïmporteerde familieleden in onze contreien- het daar erg naar hun zin hebben, prachtige steeneiken, korstmossen, hele legers hagedissen, een vliegend hert en neushoornkevers, een koningspage die op de kleinste haar kleed kwam zitten en uiteraard heel veel Nederlanders (waarvan een kliek van de camping werd afgesmeten wegens luidruchtigheid, hoe kan het anders?) en Italianen die niet zelden onvriendelijk waren.
Tijdens onze vakantie in Italië reisden we zowel door Umbrië als Toscane. Grotendeels deden we onze trip van 16 jaar geleden over, toen nog kinderloos en met een klein iglotentje als slaapplaats. Siena was dit maal de grootste stad die we bezochten omdat we met Firenze (Florence) gaan wachten tot de kinderen wat groter zijn. Siena is ook de stad van de Palio, vandaag zelfs niks dan de Palio.
De Dom van Siena
In Siena, waarvan het historisch centrum behoort tot het Unesco-werelderfgoed, moet je 2 dingen zeker bezoeken: de Dom (Duomo) en het marktplein (Piazza del Campo). Siena's kathedraal is een pareltje van de Italiaanse gotiek terwijl de schelpvormige Il Campo beschouwd wordt als een van de mooiste marktpleinen ter wereld. Het marktplein vormt tevens het middeleeuwse decor voor de Palio, een gekke paardenrace waar de verschillende stadsdelen het tegen mekaar opnemen. Toevallig wordt net vandaag -op 16 augustus- de tweede Palio van het jaar gereden!
detail van de voorgevel van de Dom
Tijdens ons bezoek aan het marktplein was alles in gereedheid gebracht voor de paardenrace. De zittribunes waren gemonteerd en rondom de schelp was de tijdelijke renbaan bedekt met verharde okergele aarde. Omstreeks dit uur zal het plein volstromen met overenthousiaste Italianen en toeristen die het spektakel live willen meemaken. De paardenwedstrijd duurt slechts iets meer dan een minuut, drie rondjes van exact 339 meter rond het plein met name, maar er gaat een hele show aan vooraf. Het paard, met of zonder ruiter, dat als eerste de eindstreep haalt bezorgt zijn contrada (stadsdeel) de fel begeerde vaandel of palio. Start voorzien omstreeks halfacht p.m..
de familie op de plek van de Palio
De Palio wordt gestreden tussen de 17 stadsdelen van Siena. Per Palio mogen echter slechts tien contrada's meedoen. De overige zeven starten sowieso bij de volgende wedstrijd terwijl de drie resterende contrada's bij loting worden vastgelegd. Ieder stadsdeel heeft zijn eigen symbool, meestal een dier, met bijhorende vlag en kledij. Voor en tijdens de paardenren is zowat alles toegestaan, omkoping en mekaar met heet zweepje kloppen incluis, en heel vaak belanden door de scherpe bochten zowel een aantal jockeys als paarden met hun smikkel tegen de grond. Het is geen uitzondering als bijna de helft van de deelnemende paarden zijn ruiter kwijtgeraakt is. Allesbehalve diervriendelijk maar de Italianen zijn er wild van en gaan er in op alsof hun leven ervan afhangt. De winnaars feesten evenveel dagen als hun contrade overwinningen op zak heeft. Geheel terzijde: het gaat niet zo goed met de Italiaanse economie.
De marchanten in Siena verkopen ook de vlaggen van de contrada's
We konden er niet live bij zijn maar naar 't schijnt komt het rechtstreeks op de Italiaanse TV en ook op youtube staan een aantal filmpjes die een goed beeld schetsen van de Palio. Bezoekende toeristen doen er goed aan terplekke geen partij te kiezen en zich uit de voeten te maken als contradaleden daar om verzoeken. Een plaatsje op het centrale middenplein is gratis -laat kinderen evenwel thuis- een plekje op de tribunes of in de talrijke vensters kost stevig plaat.
Volgens mij kunnen alleen de Italianen zo gek zijn. Maar mooi om te zien. Vanaf 3:02 zie je de pallium, de vaandel, waar het allemaal om te doen is.
update 20.27 uur: Te gek! De deelnemende paarden kwamen aan de start om 19.10 uur, rechtstreeks te volgen op de RAI. Om 20 uur viel de uitzending weg voor het nieuws. Om 20.25 uur werd het nieuws onderbroken voor de wedstrijd die eindelijk van start gegaan was. Een uur en een kwartier was er dus niks anders te zien dan paarden die aan de start stonden en een paar valse starten! Uiteindelijk won de contrada van de Civetta, de uil.
