de eerste maal naar Dream Theater Gisterenavond vond in Vorst Nationaal de metalgebeurtenis van het jaar plaats. In het tourschema van Progressive Nation 2009 deden Bigelf, Unexpect, Opeth en Dream Theater ook Brussel aan. De zoon en ik zijn grote Dream Theater-fan, dus konden we dit concert niet aan onze neus laten voorbijgaan. Voor Jo was het de eerst maal dat hij een live concert bijwoonde van wat ondertussen toch een supergroep mag genoemd worden.
We arriveerden halverwege de set van Opeth en vonden een prima plaatsje links van de mengtafel. De concertzaal zat behoorlijk vol -het aantal fans groeit zienderogen- en ik was duidelijk niet de enigste papa die zijn nageslacht meebracht. Er is nog hoop in het Reggi en Tiësto-tijdperk.
Dream Theater bracht een korte set voor hun normale doen. Eerdere optredens duurden ongeveer drie uur maar als je het podium deelt binnen een concept met drie andere groepen dan zou dat een beetje te veel van het goede zijn, al had het voor die 44 euro wel gemogen. Bovendien verveelt Dream Theater nooit. Er zit zoveel variatie in hun oeuvre -van het heavy As i am over het "poppy" I walk beside you tot onversneden progrock alla Octavarium- dat ze urenlang het publiek kunnen blijven boeien.
En boeien ... dat deden ze ook met John Petrucci in een glansrol. Gewoonweg heerlijk om die man bezig te zien. Is er iets wat hij niet kan spelen? Tempowisselingen op zijn Zappa's, ontroerend melodisch (The spirit carries on), supersonische snelheden, technisch ingewikkelde riffs,... Petrucci jaagt het met zijn zes- of zevensnarige Music Man-gitaren allemaal perfect door zijn Mesa-speakers hierbij ritmisch strak en verfijnd ondersteund door de drums van Portnoy. Dat Petrucci gene gewone is, kan je ook horen op de vele official bootlegs waarop hij ganse platen van Deep Purple, Pink Floyd en Iron Maiden covert. En wie dan toch nog twijfelt moet de 2 cd's van Liquid Tension Experiment maar eens in huis halen.
Zoals verwacht speelde Dream Theater heel wat nummers uit hun recente Black Clouds en Silver Linings. Naar mijn mening een minder sterk album. Daarnaast putte de band vooral uit de meer recente cd's: Systematic Chaos (Forsaken - Repentance), Octavarium (Sacrified Sons) en Train of Thought (As I Am). Het hoogtepunt van de avond was The Spirit Carries On uit Scenes From a Memory waar Petrucci met zijn aangrijpende solo de hele zaal tot en met de laatste stoel kippenvel bezorgde. Twee lesbische meiden naast mij deden letterlijk een goddelijke buiging. Ik begreep het maar buigde niet mee.
Alhoewel de klank bij momenten allesbehalve in orde was en het solo-gefreak van Rudess zelfs irritant zat de sfeer er gisteren goed in. Het publiek was zichtbaar tevreden: het applaus, de handen die massaal waveden door de lucht en het gesmeek om bisnummers spraken voor zichzelf. Aan de verbaasde gezichten van de fans -allicht voor een groot deel bestaande uit actieve beoefenaars van de zessnarenkunst- is te merken dat zij vooral grote bewondering hebben voor de muzikale kunde van de groepsleden. Met kennersogen zien zij dat Dream Theater binnen de erg grote Rockfamilie momenteel zijn gelijke niet heeft als het op 'beheersing van de instrumenten' aankomt. Ook wat muzikale compositie betreft, zowel in samenspel als bij het soleren, is de band uit New York de absolute top.
Al minstens drie generaties zijn er gek van en er volgen er nog. De zoon en ik waren erg tevreden. Al de ganse morgen speelt Dream Theater door de living. We doen alles nog eens over. Toch nog dit. Een paar grote verschillen vanuit de tijd dat ik nog jong was: bij het thuiskomen stinken onze kleren niet meer naar de 'doemp' of de wiet. Op dat vlak is het rookverbod in de concertzalen een zegen. En daar waar in mijn tijd iedereen gefouilleerd werd op cassetterecorders en fototoestellen wordt er nu naar hartenlust gefilmd en opgenomen met ultramoderne GSM's. Dream Theater, weldra op Youtube.
goede start
BeantwoordenVerwijderen