Tegen 2010 moet Tessenderlo Chemie - na 60 jaar smeerlapperij! - eindelijk de basiskwaliteitsnormen voor het oppervlaktewater respecteren. Onder druk van de milieubeweging, die terecht het getalm van de overheid in deze kwestie beu is, werd dit als voorwaarde in de recente milieuvergunning op genomen.
De consequentie van dit alles is dat het bedrijf eindelijk eens uit haar pijp mag komen met een oplossing. Dit betekent ofwel haar zuiveringsproces aanscherpen ofwel de fosfaatafdeling, waar men - de toch niet levensnoodzakelijke- veevoederadditieven maakt, naar het rusthuis begeleiden. Het bedrijf zelf ziet dit anders: waarom zouden wij onze geldbuidel pijn doen als we via intense lobbying die sukkels van politici wel van gedachten kunnen doen veranderen? Met Peeters als milieuminister en Leterme als minister-president is deze strategie zeker niet kansloos, moet men gedacht hebben. Wat dreigen met tewerkstelling, wat liegen over de onmisbaarheid van die fosfaatproductie in het gehele proces, beklemtonen hoeveel we al voor 't milieu gedaan hebben... kortom de gekende recepten... en 't zal wel opnieuw lukken.
Voor het lobbywerk heeft het bedrijf in 1986 een professionel aangekocht. Na een succesvolle actie van Greenpeace vond men op TC dat dit nodig was: niet de vervuiling is het probleem, wel hoe erover wordt gecommuniceerd. En als het echt spant, zoals nu, dan krijgt deze professional "versterking". In dergelijke gevallen doet het bedrijf graag beroep op de burgemeesters van Ham en Tessenderlo. Als twee schoothondjes die in hun nopjes zijn als ze tegen de benen van de grote baas mogen aanschurken, gingen ze in opdracht van TC bij Leterme vragen of het niet mogelijk was een nieuwe smeerpijp aan te leggen voor het bedrijf. Het idee hierachter is kinderlijk eenvoudig: laten we de troep van TC verder weg, waar het debiet groter is, in de rivieren storten dan worden de beken in onze eigen gemeente properder. Zeg nu nog eens dat Verheyden en De Vis niet snugger zijn! Bijkomend (stilgezwegen) voordeel hiervan is dat het bedrijf zelf uiteraard niets hoeft te investeren in sanering, laat staan te wijzigen aan haar fosfaatproductie. Ook vroegen ze de oprichting van een nieuwe werkgroep waar vooral veel aandacht zou zijn voor het financieel en economisch belang van TC. Liefst zoveel aandacht dat het milieuaspect ondergesneeuwd wordt.
Normaal gezien is het afgeven van een verlanglijstje het werk van de postbode. Hij steekt de brief van de bedrijven in de postbus van de minister. Maar ja, net zoals een grote doos met een pinup meer indruk maakt dan een ordinaire verjaardagskaart, zal een komisch duo met burgemeestersjerp ook wel een onuitwisbare indruk nalaten. In ieder geval kan je ze niet zonder problemen door de papierversnipperaar jagen. En waarschijnlijk heeft Tessenderlo Chemie er zelfs geen postzegel moeten opplakken. Iedere besparing is meegenomen.
Of hun gelobby uiteindelijk ook iets oplevert, moeten we nog afwachten. Als TC, zoals de traditie het voorschrijft, opnieuw op haar wenken wordt bediend, krijgen de schoothondjes vast en zeker een lekker koekje. Of mogen ze nog eens het been van Jul - dé professional- berijden.
Van de overheid en dus ook van de burgemeesters mogen we verwachten dat ze opkomen voor het algemeen belang. Van multinationale bedrijven die rijk worden omdat ze de sociale en ekologische rekening onder de mat mogen schuiven, mogen we verwachten dat zij zich schikken naar dit algemeen belang. Als burgemeesters zich beginnen uit te sloven om het privébelang van dergelijke bedrijven te laten primeren op het algemeen belang - want hierdoor krijgen ze een groter deel van het winstcijfer in hun gemeentekas geschoven, waarmee "men veel (politiek dienstbetoon) kan doen" - moeten we durven zeggen dat ze de titel van burgemeester niet waard zijn. Een goeie hond apporteert geen vreemde baas.