Koppeltje zwartkoppen snoept van de kardinaalsmutsen
Het is intussen een hele tijd geleden dat ik nog eens actief was op mijn eigen blog. Dan weet je, er is iets loos. Dat was ook deze keer het geval. Het begon met de plotse opname in het ziekenhuis met de quasi zekerheid dat er corona in het spel was. Dit bleek niet het geval -gelukkig- maar de weken erna ging het toch zo bergaf met mezelf dat ik half augustus volledig gekraakt ben. Intussen gaat het wat beter en probeer ik met hulp van medicatie en een psycholoog mijn oude leventje terug op te pakken. Mijn huisarts ziet me nu elke week en het gaat de goede kant uit. Ook mensen die nauw verbonden zijn met de natuur, kunnen mentaal de dieperik in gaan. Dat heb ik nu wel geleerd. Iedereen heeft een grens wat hij aankan.
Daarmee dat ik nu thuis zit. Ik heb zonet wat snoeiwerken verricht en ben juist binnen. De stilte in de tuin is de zwartkoppen niet ontgaan. Ze zitten zo'n 6 meter van mijn vensterraam. Ze foerageren in de kardinaalsmuts die vol 'lekkere' bessen hangt en begonnen is met zijn knalrode herfstkleur aan te meten. De zwartkoppen hebben iets met deze kardinaalsmuts. Ze zijn altijd de eerste om de bladluizen eruit te pikken en in de vroege herfst kan er geen vogeltje hun voor zijn bij het eten van de oranje zaden.
Zonet kreeg ik een koppeltje in de gaten en ze pasten wonderwel op één foto. Ik dacht bij mezelf, wel dat is een goede foto om mijn blogleven te hervatten.
