wie kijkt ziet

Bij mijn wandelingen durf ik nogal eens van de voorgeschreven knooppunten afwijken. Afgeschafte bospaden zorgen tegelijk voor weinig natuurverstoring en interessante vondsten. Wie rustig stapt en kijkt, ziet van alles. Op de foto: een naaktslak hapt van een paddenstoel, wolken als schubben van een paddenstoel, een bloedrode heidelibel op een adelaarsvaren, een stinkend kortschild in dreighouding en een berkenboleet in een bedje mos. In de eigen tuin is het nu vooral genieten van de herfstverkleuring.

schaapjeswolken

Mijn wekelijkse detoxwandeling op woensdag leverde me enkele bijzondere wolkenfoto's op. Bij éen van de vele vennen in de omgeving van de abdij van Averbode werden de schaapjeswolken perfect weerspiegeld op het wateroppervlak. Door voldoende afstand te nemen kon ik de beplanting beperken tot een smalle boord op de foto. De eik wilde ik er graag bij.

goud

(fotocollage: Ludo Rutten)

Rode Pavia

graag

insectenfeest

De klimop staat in bloei en dat betekent insectenfeest. 

Bloeiende klimop is een mooie aanvulling op de gekende herfstbloeiers

zoals asters, sedum en herfstanemoon. Zelf zie ik met het blote oog

niet wat al die insecten zo kan bekoren maar die wolk zweefvliegen, 

wespen, hoornaars, solitaire bijen en vlinders spreekt voor zichzelf.

(op de foto: atalanta op klimopbol, hoog in een hulst)

zwarte ooievaars

Woensdagvoormiddag werk ik niet meer. Sinds vorig jaar heb ik dan een extra halve dag, onbetaald uiteraard, waardoor ik een werkweek heb van 2 maal 2 dagen. Dit biedt de gelegenheid om op woensdag  in de tuin te werken - niksdoen mag ook - of gaan te wandelen. Zo ging ik vandaag op zoek naar de zwarte ooievaars die in het gebied Averbode bos en heide gesignaleerd zijn. In het Munninckxgoor vond ik er meteen 3. Wat ver weg om ze goed te zien maar toen ze wat later opvlogen, samen met de vele aalscholvers en eenden, kwamen ze een pak dichterbij. Andere mensen waren er niet. De stevige wind nodigde uit om er een wandeling tegenaan te gooien en zo kwam ik terecht bij een kudde schapen die tussen de heide en de pijpenstrootjes graasde.

Zwarte ooievaar in de lucht

Rumterras

Het "rumterrasje", meer dan 10 jaar later.

Waren vandaag van de partij:
klein geaderd witje
dagpauwoog
klein koolwitje

cosmea en herfstanemoon

dor blad of toch niet?

Alweer een sterk staaltje camouflage. Had ik de vlucht van het gamma-uiltje niet aandachtig gevolgd, dan had ik nooit zijn rustplaats ontdekt. Hij zocht doelbewust een bruin, verdord en opgekruld blad op om er zich aan vast te hechten en -hopsakee- zich weg te toveren. Dat lukte helemaal, enkel de letter 'gamma' in de vleugel bleef herkenbaar.

het gamma-uiltje in detail

digital cosmea's

Cosmos bipinnatus

1 bloem, 9 variaties

flamingopluimen

meegebracht uit Cuba 

door de vrouw en kinderen

flamingopluimen

Clematis x jouiniana

Clematis x jouiniana 'Mrs Robert Brydon'

volle bak

Vandaag heb ik nog geen vlinder gezien maar zondag was het volle bak. Na een stevige natuurwandeling luierde ik een namiddag lang in eigen tuin. Nieuwe vlinders, net uit hun cocon, zochten naar nectar en vonden dat in ruime mate bij de hemelsleutels en asters. De atalanta (foto 1) sprong er uit. Zo kakelvers en zo glimmend dat hij alle andere vlinders in schoonheid overtrof. In de achtertuin vlogen 3 landkaartjes, heel wat kleine koolwitjes en een dagpauwoog. Ook present in onze tuin is de buxusmot (foto onder) ook al hebben we geen buxus van betekenis aangeplant. Haast elke keer als ik door de tuin stap, vliegt hij wel ergens op om vervolgens onder een blad roerloos gaan te hangen. Zelfs op mijn kantoor in de school dook hij op. Ik denk dat de buxusmot intussen wel echt breed verspreid is in onze contreien. Overal wordt hij waargenomen en dit met heel gemengde gevoelens. Sommigen roemen zijn schoonheid, anderen vervloeken hem omdat de rupsen ervan alle buxussen, waarvan sommige jarenlang getrimd werden tot ware kunstwerkjes, naar de haaien helpen. 

Holsteen

Omwille van het Pukkelpopgebeuren stelden we een bezoek aan de Holsteen in Zonhoven 2 weken uit. Dit hadden we beter niet gedaan want de purperen heide rondom was al flink ros geworden. Niet getreurd evenwel, de heidewandeling bleef indrukwekkend en ik zag er zelfs mijn eerste blauwvleugelsprinkhanen. 

Het was in eerste instantie toch de bedoeling om kennis te maken met die veel besproken prehistorische zandstenen die zich vlakbij het vertrek van de wandeling bevinden. Alhoewel Zonhoven slechts een half uurtje van de deur is, was het toch de eerste maal in mijn leven dat ik ze zag, voelde en beklom. Een gat in mijn cultuur werd alzo gevuld. De meest noordelijke steen zou de enige vaste prehistorische polijststeen van Vlaanderen zijn. Deze steen werd in het neolithicum (11.000 V.C.) gebruikt om werktuigen, pijlen en messen te slijpen en te polijsten.

De polijststeen met duidelijk zichtbare groeven en polijstvlak

Wat volgt zijn enkele beelden die ik inblikte tijdens de wandeling. De oudste dochter vergezelde ons. Even uitblazen van de twee herexamens en ik .... van de allereerste schooldag. Dit wordt weer aanpassen aan een tegennatuurlijk binnenleven.

Vrouwtje heidelibel op infobord

Een dode berk in het heidelandschap

Het glooiend landschap maakt de vergezichten interessanter.

We deden de 'gele wandeling' door bos en heide.

Er zat wat spanning in de lucht, altijd goed voor de foto's.

Waren we 2 weken vroeger gekomen, zag je nu de paarse struikheide.

Hier gingen we natuurlijk even zitten en het was hier
dat we de blauwvleugelsprinkhanen zagen vliegen,
net vlindertjes uit de blauwtjesfamilie.