zoek het niet te ver

de paardenbloem of de pisbloem

De paardenbloem heeft iedereen al wel eens gezien. Je kan er ook niet naast kijken. Vanaf mei staan de weilanden er vol van en als kind heb je ongetwijfeld al wel eens de vederlichte zaadjes (zie foto) weggeblazen. Veel mooier kan een bloem echt niet zijn: de metamorfose van gele lintbloemen tot een toverachtige 'blaasbol' is voor iedereen zo gewoontjes dat men vergeet dat het een wonder van de natuur betreft. Ieder zaadje heeft zijn eigen paraplu en een briesje volstaat om voor heel wat nakomelingen te zorgen.

Hoe langer hoe meer worden ook de bladeren herontdekt als een lekkere variant op onze sla. Zoals men dat ook bij het witloof doet, worden de jonge blaadjes afgedekt -zodat ze een bleke kleur behouden- en belanden ze als 'molsla' in de winkel. Van het melksap kan zelfs rubber worden gemaakt. Ook de dikke Van Dale vindt het een bijzondere plant: omdat het eerste deel een dier is en het tweede deel een plant werd lange tijd de tussen -n weggelaten. Ondertussen wordt ze er weer verwacht. De taalkundigen weten niet goed wat ze willen en dat merk ik ook bij de tuiniers.

Naar mijn mening wordt een veld vol paardenbloemen en madeliefjes zelden in schoonheid overtroffen. Beide inheemse bloemen zijn dan ook welgekomen gasten in mijn tuin. Hoe meer, hoe liever. Met deze mening stond ik bij een recent tafelgesprek -vreemd genoeg- wel alleen. De vraag werd gesteld hoe je 'pisbloemen' uit je gazon kan krijgen. De ene ging ze te lijf met een patattenmes, de andere had een uitstekend sproeimiddel. Met "laat ze staan en geniet van hun schoonheid" viel ik aardig uit de toon.

Hoe mensen steriele en monotone gazons mooier kunnen vinden dan een bloemenweide, ik snap het maar niet. En dan zwijg ik nog van de arbeidsintensiteit. Het ligt zo voor de hand: stop met het gevecht tegen de natuur. Help ze een handje. Zoek schoonheid ook niet te ver en zeker niet in het prijskaartje. Duur en duurzaamheid zijn heel vaak geen bondgenoten.