wandelen op stakingsdag

printscreen van DS Online

Op Twitter plaats ik berichtjes onder de naam Zappassofa. Sofa is een liedje van Frank Zappa, verder dan dat moet je het niet gaan zoeken. De voorbije dagen ben ik op deze berichtensite wat actiever geweest dan normaal. Ik vond de rechtse praat en het antisyndicalisme op Twitter zodanig overdreven dat ik wat tegengas aan het geven geweest ben. Het is ook dit van weinig historisch besef getuigend vakbondsbashen dat me uiteindelijk heeft overtuigd om voor 't eerst in mijn leven mee te doen met de staking. 

Ik ben geen lid van de vakbond en ik heb mezelf dus een dag loonverlies bezorgd. Maar dat heb ik er graag voor over. Ik ben dat afromen van de opbrengsten van ons economisch systeem door een klein select groepje superrijken meer dan beu. Een eerlijkere verdeling van deze opbrengsten en een rechtvaardige fiscaliteit -kleine en grote vennootschappen trekken zoveel af van de belastingen dat ze nauwelijks nog iets moeten bijdragen aan de staatskas- vind ik de moeite waard om te staken. 

Ven (Rietvijver) vlakbij de Weefberg in Averbode

Het dagje onbetaald verlof bood de mogelijkheid om wat kwaliteitstijd voor onszelf te voorzien. Daar gaat het in het leven toch om, dat je voldoende tijd hebt voor jezelf, dat je los kan komen van het alomtegenwoordig idee dat een mens geboren wordt om te werken. Bij voorkeur dan nog  op het ritme dat opgelegd is door de bazen, liefst zonder een eigen mening, altijd gezond en gemotiveerd, super bereid tot flexibiliteit en blind voor de neerwaartse sociale spiraal die de "noodzakelijke concurrentie" met ontwikkelingslanden met zich meebrengt. We leven allemaal maar een keer, dus mag het best wat interessant, ontspannend en plezant zijn ook. Er zijn al depressies en zelfmoorden genoeg. Dus... gingen we vandaag wandelen. De verse sneeuw was mooi meegenomen.

aanzet tot ijsvorming op het ven

We vertrokken aan de abdij van Averbode en via de imitatiegrot van Lourdes stapten we naar de Weefberg. Noch ik noch die van ons waren daar ooit eerder geweest. Ook deze berg is een getuigenheuvel. De aanwezige ijzerzandsteen werd lange tijd ontgonnen en heel wat belangrijke gebouwen uit de omgeving haalden hier hun roestbruine bouwstenen. Aan de achterzijde van de Weefberg vonden we een groot ven. Volgens de informatie die ik later thuis opzocht zou het om de Rietvijver gaan. De vriestemperatuur zorgde ervoor dat het wateroppervlak aanstalten maakte om een het eerste pelletje ijs te vormen.

Heel natuurlijk oogt dit ven niet. Voor watervogels of bijzondere flora moet je hier niet zijn. In gespecialiseerde literatuur las ik dat de Rietvijver lange tijd vervuild werd met afvalwater uit de Drukkerij van de Paters van Averbode. Het slib was zodanig vervuild dat het moest worden geruimd en afgevoerd. We concentreren ons dan maar op de mooie en heldere weerspiegeling van de bomenrij aan de overkant van de plas.

onze voetsporen op een bruggetje

De nieuwe slingerpaden door de bossen zorgen ervoor dat de beklimming van de Weefberg echt een makkie is. Naast deze paadjes zien we heel veel bosbesstruiken en adelaarsvaren. Op de top wacht ons een steile afdaling met modderige bodem en los liggende ijzerzandstenen. Met kleine voorzichtige stappen geraakten we veilig beneden op de verharde Langedreef. De rand van het bos dat ons vergezelt richting abdij is ontdaan van alle Amerikaanse eiken. Een vast ritueel bij de beheerswerken in Averbode Bos en Heide zoals je weet. 

Vooraleer terug naar onze auto te gaan, maken we ommetje door het Mariapark. Dat moet je ook eens doen. Een informatiebord leert ons dat het een heilig gebied is en dat foto's nemen niet toegelaten is. Behalve de imitatiegrot van Lourdes vind je hier nog 7 staties, alhoewel bij mijn weten een volledige kruisweg 14 staties omvat. Het initiatief voor dit Mariapark ontstond in 1935 ter gelegenheid van het 50-jarig jubileum van de aarts-broederschap van O.-L.- Vrouw van het H. Hart. Bij het graf van Jezus heeft de bouwer van de staties 2x zijn handtekening in het cement achtergelaten: "Arth. Tondeleir, grotten kunst en rustiek cementwerk, Oude God bij Antwerpen". Wie deze Tondeleir googelt, ontdekt dat deze man de heilige Maria heel wat Vlaamse buitenverblijven heeft gedoneerd.

Mariapark Averbode met zicht op de abdij

Met een frisse neus en koude handen vertrokken we na anderhalf uur wandelen terug naar Tessenderlo. Op het internet leeft de staking nog fel en ik besluit me terug in de woordenstrijd te mengen. Ik blijf beleefd maar dat kan van de andere kant niet gezegd worden. Schelden blijft de argumentatie van de dwazen. Heeft dit ooit al iemand eerder gezegd? Kan haast niet anders.

winteroffensiefje

zicht van op het terras (groter formaat als je op de foto klikt)

Rechts vooraan: onze kerstboom die ondertussen wel echt zijn laatste naalden heeft laten vallen.

Rechts midden: een stevige hoes over het konijnenhok om de ijzige wind tegen te houden.

In het midden: onze appelboom met voedersilo voor de vogeltjes.

Links: de hulsthaag waar het krioelt van de huismussen.

Niet te zien maar aanwezig: de helleborussen  (H. orientalis met rode zaailingen) en toverhazelaars in bloei.

update: de boomklever komt ijverig mee zaden pikken uit de voedersilo. Mooi. Nog geen kepen evenwel.

Louis Cruls, zegt u dat iets?

Onbekend maar wereldberoemd...

Een standje van Damiaanactie en een tafeltenniswedstrijd leverden me gisteren 2 uren exploratietijd op in monumentenstad Diest. Ik bezocht er twee voormalige brouwerijen, de Drie Kronen en In de Palmboom, die beiden een mooi fronton onder de nok hebben. In Diest werd vroeger heel wat bier gebrouwen waarbij het water van de Demer als basis werd gebruikt. Bij mijn weten wordt enkel het Diestse Gildenbier nog gebrouwen volgens het authentiek recept. In de Overstraat vinden we onverwachts volgende herdenkingsplaat:

 een gedenkplaat op zijn geboortehuis in de Overstraat te Diest

Louis Cruls? Nooit van gehoord. Nochtans pakt de stad graag uit met haar bekende Belgen, zoals Guy Swinnen van de Scabs, Timmy Simons en Jan Berchmans, maar een Cruls staat er niet tussen. Via Wikipedia en enkele FB-vrienden weet ik ondertussen dat Cruls niet van de minste is. Hij werd in Diest geboren op 21 januari 1848 en werkte zich op tot een gewaardeerd astronoom. Een groot deel van zijn leven verbleef Cruls in Brazilië. In 1892 werd hem de belangrijke taak toegewezen om het Centraal Plateau van Brazilië te exploreren om er de klimatologische en hygiënische condities te onderzoeken. Deze missie liet toe het terrein te identificeren waar later in 1960 de nieuwe hoofdstad Brasilia zou worden opgericht.

 Louis Cruls heeft ook een gezicht

Als ik het dus goed begrijp, heeft deze Diestenaar uiteindelijk de geografische coördinaten bepaald waar de nieuwe (futuristische) hoofdstad van Brazilïe uit de grond moest worden gestampt. Deze nog jonge hoofdstad, die Rio de Janeiro van de troon stootte, is gebaseerd op een stedenbouwkundig plan in de vorm van een vliegtuig. Een groot aantal monumentale gebouwen is van de hand van architect Oscar Niemeyer. De architecturale en stedenbouwkundige ideeën van Le Corbusier zijn van grote invloed geweest bij het concipiëren van de nieuwe stad Brasilia.

Wikipedia: "Het is weinig bekend dat de Belgische astronoom Louis Cruls in 1892 een missie leidde in opdracht van de Braziliaanse regering om de precieze coördinaten van de toekomstige hoofdstad vast te leggen."

de Cruls-krater op Mars (dank aan Peter Vanhoutte)

Maar Louis Cruls is ook bij de sterrenkijkers gekend. Hij schopte het in Brazilië tot directeur van het Sterrenkundig Observatorium van Rio de Janeiro. Hij bestudeerde Mars en als eerbetoon werd een krater op deze planeet naar hem genoemd.

Toch vreemd dat deze man zo onbekend is en waarom hij in geen enkele toeristische folder wordt genoemd. Maar je ziet waar zo'n wandeling toch goed kan voor zijn. Wie zijn  ogen openhoudt, leert elke dag nog bij.

voor een stralingsvrije gazet!

4 grote advertenties van het Nucleair Forum in de gazet vandaag...

goed voor de gewetenloze kassa 

maar ik ben deze brainwashing meer dan beu.

spiegelvijver voor Norbertijnenabdij

Naar alle waarschijnlijkheid moet de primitieve mens zijn spiegelbeeld voor 't eerst aanschouwd hebben in  het water. Schoon of lelijk speelde toen nog geen rol want het copuleren was een kwestie van bespringen en zaad lozen. Mettertijd moest het instinctieve meer en meer verdrongen worden en kwamen andere kwaliteiten op de voorgrond: afkomst, bezit, zekerheid, schoonheid en intelligentie. Zelfs verliefdheid kwam op de proppen.

weerspiegelingskanaal voor de Taj Mahal (1632-1654)

(uit 1001 Tuinen, uitgeverij Librero)

Deze evolutie van dierlijke lustbeleving naar een 'humane' beschaving heeft behalve persoonlijkheidsstoornissen, heksenjachten en inquisitie, oorlogen en wapenwedlopen, ....  alvast bij een segment van het mensdom ook positieve, meer verheven effecten bewerkstelligd: respect voor de anderen, besef van goed en kwaad, wetgeving en samenwerkingsverbanden, inzicht in het belang van vrede en natuurbehoud en het gevoel voor schoonheid. Mannen en vrouwen beginnen zich op te maken, liedjes worden geboren, er wordt geschetst en geschilderd, versterkte burchten maken plaats voor schitterende paleizen en tuinen worden aangelegd. 

reflectie in een natuurlijk ven, Averbode Bos en Heide

Heel vaak dienen tuinen om de macht van de eigenaars te beklemtonen. Maar onmiskenbaar waren ze ook een uiting van hun liefde voor de natuur, hun bewondering voor de soortenrijkdom en een verlangen om te vertoeven in schoonheid. Water diende niet langer om het de vijand moeilijk te maken, om vis te kweken of om zich te wassen maar er werden ook watervallen en fonteinen gebouwd, de rozen en tulpen kregen het gezelschap van waterlelies en de meest vooruitstrevende tuinarchitecten gingen de natuurlijke reflecties in vijvers, vennen en meren nabootsen in spiegelvijvers. Het mooiste voorbeeld van zo'n reflectievijver blijft voor mij die van de Taj Mahal, hét meesterwerk van de mogoldynastie, waarin de graftombe van Mumtaz Mahal weerspiegeld wordt.

aanleg van spiegelvijver op binnenplein, abdij Averbode

Ook bij Italiaanse tuinen worden vijvers of smalle kanalen aangelegd om paleizen te reflecteren (Villa Pisani, Veneto). Toch is in de meeste gevallen -naar mijn mening- de weerspiegeling een neveneffect en zelden het hoofddoel. In de hedendaagse tuinarchitectuur is de bewuste spiegelvijver wel aan een opmars bezig (net als het ophangen van echte spiegels). In kleine tuinen kan zo'n vijverpartij een ruimtevergrotend effect hebben.  De weerspiegeling van de blauwe lucht of de omliggende kleurrijke beplanting zorgt voor een esthetische meerwaarde. Bijkomend voordeel van dit soort waterpartijen is dat de diepte minimaal is en bijgevolg het watervolume beperkt. Het water vernieuwen of filteren vraagt daarom ook een geringe financiële kost.

het informatiebord op het binnenplein

Op dit moment wordt er op het binnenplein van de abdij van Averbode ook zo'n spiegelvijver aangelegd. Ik ben er deze week eens gaan poolshoogte nemen. Het oude plein is helemaal weggeschraapt en kleine natuurkasseien liggen er te wachten om door vakmensen verwerkt te worden. De toegang naar de boekhandel is reeds klaar, zelfs een rode loper werd uitgerold, maar er valt nog heel veel werk te doen. Ook de spiegelvijver zelf moet nog helemaal aangelegd worden. Tegen einde mei van dit jaar zou het hele plein klaar moeten zijn. Op een groot informatiebord is het toekomstbeeld geënsceneerd. Het ganse opzet wordt als volgt verwoord:

de werken zouden klaar zijn rond mei 2012

"In het ontwerp wordt een homogene en rustgevende pleinruimte nagestreefd, een plein dat zijn kracht ontleent aan eenvoud. De blikvanger van het plein wordt gevormd door de grote waterspiegel die centraal op het plein, voor de kerk, wordt aangelegd. Op een waterfilm van enkele centimeters worden de majesteuze (sic) gebouwen  gereflecteerd. Naast een unieke beleving vormt deze waterspiegeling ook een aanleiding om het binnenplein te verkennen en op één van de zitbankjes van het decor te genieten."

Ik ben reuzebenieuwd naar het effect van deze waterpartij en of het in de smaak gaat vallen. Want het blijft een gewaagd opzet omdat het inspeelt op hogerontwikkelde esthetische gevoelens van de bezoekers. Laat ons wel wezen, bezoekers die meestal naar Averbode komen om er een ijs te likken. 

""De reflectie van de gebouwen" is toch heel andere koek dan de schoonheid van openstaande waterlelies of rondzwemmende goudvissen.  Maar water, niets dan water, nodigt de mensen misschien, heel misschien, uit om ook zijn spiegelbeeld nog eens te bestuderen. Wat loop ik op deze planeet te doen? Beteken ik iets voor de medemens of hang ik constant de lul uit? Ben ik beest of mens? Overtuig ik met knots of met argumenten? Zie ik daar de tronie van de bespringende oermens of valt men in zwijm voor mijn innerlijke schoonheid? 

hondenpaté in een jasje van schimmel

geen topgerechtje maar wel een onversneden WOW-gevoel

Prachtig toch hoe deze schimmel zich als een suikerspin meester maakt van dit torentje hondenpoep. Van ver leek dit kunstwerkje, dat zich liefelijk had genesteld tussen een varen en een groepje nagelkruid, op een supervlok watten of een hoopje sneeuw. Bij nader toezien kon ik er toch best geen 'sneeuwbal' van rollen. Niet zozeer voor mijn eigen handen want vies vind ik wel lekker. Maar ik kan me voorstellen dat het slachtoffer dat dit hoopje goddelijkheid in het gezicht krijgt gesmeten er niet zou kunnen mee lachen. De mensen van tegenwoordig doen immers voor 't minste moeilijk. Ze kunnen niets meer uitstaan. Leven ze eigenlijk wel graag?

alleen door het Merodegebied

De vele regen van de afgelopen dagen bracht me op het idee om vandaag, tijdens mijn vrije halve dag, nog eens te gaan wandelen in het immens grote natuurgebied Averbode Bos en Heide. Dit gebied telt heel wat natuurlijke vennen die recent werden vrijgemaakt van de donkerte en ruigtes. Het waterpeil bleek inderdaad  heel behoorlijk wat de uitzichten in het wandelgebied extra aantrekkelijk maakte.

een solitaire zomereik, tussen nieuwe jonge heideplantjes

Het wandelgebied Averbode Bos en Heide, ook wel gekend als het de Merodegebied, ligt echt vlakbij onze deur. Op 150 meter van ons huis staat de dichtstbijzijnde knooppuntenpaal. Maar voor de wandeling van vandaag startte ik op de autoparking aan de Turnhoutsebaan (weg Veerle-Diest). Aan de zijde van de parking ligt het 'wandelpark Gerhagen' en aan de overkant van de weg liggen de pas toegankelijk gemaakte bossen die toebehoorden aan prins de Merode. In dit uitgestrekt gebied werden heel wat donkere bossen (Pinus nigra) gekapt om o.m. heideherstel mogelijk te maken. 

de aanhoudende regen heeft zijn effect niet gemist.

Het resultaat van de kappingen en bijhorende plagwerken is al duidelijk te zien. Onmetelijk veel jonge heideplantjes veroveren stilaan de zandvlakte. Het pijpenstrootje zorgt voor het gezelschap. Dit lage landduinenlandschap dat sinds lang terug het zonlicht ziet (tussen knoopunten 73 en 274), warmt tijdens hete zomers enorm op. Vele insecten, waaronder de Groene Zandloopkever, komen hier een lekker zonnebad nemen. Bij een vorige wandeling trof ik hier een grote groep tapuiten aan. Zij slaan een lekker insectenhapje nooit af.

een nieuwe dreef van wintereiken werd pas aangelegd

De eenmanswandeling ging richting de abdij van Averbode. Deze Norbertijnenabdij heeft knooppunt 100 meegekregen. Momenteel wordt het binnenplein helemaal gerenoveerd maar daarover blog ik later nog wel eens. Niet zover van deze abdij passeerde ik een dreef met pas aangeplante wintereiken. Natuurpunt en het Regionaal Landschap Noord-Hageland en Lage Kempen werken hier samen om de drevenstructuur van het gebied te herstellen. Voor zover ik kon vaststellen werden oude bomenrijen Amerikaanse eiken afgezaagd om nu vervangen te worden door wintereiken, beuken en lindes. Pasgeborenen (2011) uit Tessenderlo, Scherpenheuvel-Zichem en Veerle kregen zo'n boom toegewezen als geboorteboom. Op de foto hierboven zie je ook de 'Merode-huisstijl' van het infobord.

de abdij en de muur die flirt met de provinciegrenzen

Aangekomen aan de abdij ben ik Ernest Claes nog eens gaan groeten op het pittoreske kerkhof. De mooie ijzeren hekken die het kerkhof afscheiden van de drukke weg, zijn spoorloos verdwenen. Hopelijk niet voor goed want daarvoor zijn ze te waardevol. Laat ons hopen dat ze meegenomen werden om een flinke ontroestingsbeurt te krijgen. Daar ook het abdijplein momenteel gerenoveerd wordt, zou dit wel eens in hetzelfde vernieuwingsproject kunnen zitten. 

het knooppuntennetwerk van Averbode Bos en Heide

Ijskarren, dé wereldberoemde ijskarren van Averbode, waren niet te bespeuren. De 'lekdreef' was zalig rustig. Geen auto's, geen stof. Slechts een handvol wandelaars en enkele fietsers bevolkten de Luikerdreef. In het bos, terug richting vertrek, waren natuurarbeiders aan de slag met bosmaaier, kettingzaag en een sproeier. De Amerikaanse vogelkers moet ook hier definitief uitgeroeid worden. Aan de rechterzijde, achter de omheining met prikkeldraad (!), liggen de Vijvers van Averbode. Toen ik nog kind was, ben ik er af en toe gaan zwemmen. Momenteel is het opgekocht door Golazo (gekend van o.m. Sport.be en management van Kim Clijsters) en kan je er niet meer op. 

Canadese ganzen aan de Vijvers van Averbode

Een grote groep Canadese ganzen en hier en daar een wilde eend genieten van het zalige water. Hun luidruchtig getrompetter (of hoe noemen ze zoiets?) galmt door het bos. Op vele plaatsen in Vlaanderen zien ze deze ganzensoort liever verdwijnen dan komen. Heel wat mensen vinden dat ze te veel schade toebrengen aan de vegetatie en de waterkwaliteit (kaka, weet je wel). Ook onze inheemse watervogels zijn tijdens de broedperiode erg kwetsbaar door deze nogal agressieve gans. Zo te zien worden ze op de Vijvers niet bestreden en dat zorgt vandaag voor flink wat leven in de keet. Wat er op termijn met de vijvers gaat gebeuren is momenteel nog niet erg duidelijk. Het meest logisch zou zijn dat het privéterrein terug 'gesocialiseerd' wordt, bevrijd wordt van de prikkeldraad en mee opgenomen wordt in het wandelgebied Averbode Bos en Heide. Wensdromen mag altijd, niet?

het pijpenstrootje tussen de jonge heide

Via de gekende fietsroute wandelde ik tenslotte terug naar de autoparking. Aan de linkerzijde bevinden zich een aantal natte heidegebieden. Toen de bosrand nog intact was, had ik geen flauw benul van deze natte zones. Ook hier zorgen de nieuwe landschapsinrichtingen voor extra natuurtroeven. De zonnedauw gedijt hier goed en als alles meezit kan je zelfs groentjes, heideblauwtjes en gentiaanblauwtjes zien fladderen. Zonder beheer evolueert zo'n heidegebied naar bos waardoor begrazing en maaien noodzakelijk blijven. 

Om de wandeling in schoonheid af te sluiten maak ik een klein omwegje, terug naar het hoger gelegen knooppunt 274. Hier heb je een heerlijk uitzicht over het duinenlandschap en het aanpalende ven. Volgens het infobord aan de parking betreft het hier 'topnatuur in Vlaanderen', zelfs 'uitzonderlijk waardevol op Europees vlak'. Woorden zijn snel geschreven, maar dat het de moeite waard is, mag je van mij geloven.

nieuwe trend in sla-branche

Als ik die van ons naar de winkel stuur om een salade te kopen (ze mag uiteraard ook iets anders meebrengen), dan komt ze tegenwoordig met zoiets af:

eikenbladsalade uit de Colruyt

Dat moet toch een bedoeling hebben? En financieel interessant? Ik zie enkele voor de hand liggende voordelen: de salade blijft langer vers, de telers zitten niet meer met een pak wortelgestellen, als er een sneeuwballengevecht is kan je af en toe vriend en vijand verrassen met een klodder modder, je kan de salade thuis in zaad laten komen of (ik zag het gisteren Piet Huysentruyt doen met een preiwortel) je kan de wortels wassen, in ei-bloem rollen en frituren.  Het moet zijn dat containerteelt interessanter is dan volle-grond-kweek. Is iemand op de hoogte van de ware bedoeling? Kan je van zo'n salade blijven snijden?

huilpartijen Noord-Korea wel degelijk georchestreerd

Vanuit het Westen werden heel veel vragen gesteld bij de rouwende menigte in Noord-Korea naar aanleiding van het overlijden van grote leider Kim Jong II. Zijn de tranen echt of is alles georchestreerd of het gevolg van jarenlange brainwashing? Een zeldzame foto, die per vergissing de censuur passeerde, ontmaskert nu de entourage van Kim Jong II.

Zit Tante Kaat hierachter?

Bart Dewever versterkt NVA-studiedienst

Om bij eventuele toekomstige regeringsonderhandelingen beter voorbereid  voor de dag te kunnen komen, heeft de NVA beslist om nieuwe mensen aan te trekken voor haar studiedienst. Dewever stelde vandaag alvast de nieuwe directeur voor. De man in kwestie, wiens naam momenteel nog ontcijferd wordt door minister Muyters, was tot voor kort actief in de territoriumafbakeningsindustrie en is een gerenommeerd ervaringsdeskundige in de silexstenologie. Volgens ingewijden wil Dewever met deze aanwerving ook de massale instroom van gewezen Vlaams Belangers 'intellectueel compenseren'. Voor meer info klik hier.

ja, lach maar!

Lach me maar uit! Geen probleem. Alle begin is moeilijk. Vandaag heb ik voor de allereerste keer geprobeerd een prei-quiche te maken, deeg inclusief. Koken doe ik al jaren maar van bakken heb ik in feite nog geen verstand. Daar gaat verandering in komen maar geef me wat tijd. Mijn eerste poging (zie foto) was niet slecht maar het kan beter. De smaak zat goed, aldus mijn disgenoten, maar het deeg mag iets dikker en het prei-ui-kaasvulsel moet wat compacter.

mijn allereerste quiche-poging

Het deeg heb ik gemaakt zoals het  kookboek het voorschrijft. Goed gekneed, een half uurtje in de koelkast, met de deegrol uitrollen (bij gebrek aan zo'n deegrol gebruikte ik een glazen fles) en in de geoliede bakvorm gelegd. Volgende keer moet ik evenwel meer deeg kneden want blijkbaar is de ingrediëntenlijst voor 2 minitaartjes. Ook iets minder water toevoegen want de brij plakte toch wel wat veel. Het voorbakken met bakpapier op het deeg is dan wel weer prima verlopen. 

De dikke ajuin en de preiringen stoofde ik goed gaar. Daarna voegde ik een ei, kaas en een beetje melk toe. Alles goed door mekaar geroerd en op het voorgebakken deeg gekwakt waarna het nog een kwartiertje in de oven op 200°C gestoken werd. Blijkbaar moet ik de prei-ui beter laten uitlekken of er een eitje extra bijdoen want het geheel was niet compact genoeg. Iets te nat, iets te papperig. Volgende keer wat details aanpassen.

Maar zoals gezegd was het best te eten om niet te zeggen dat de try-out lekker bevonden werd. De presentatie kan zeker beter maar vooral de boom in. Dankzij de positieve commentaren (toch minstens één) heb ik me voorgenomen de komende dagen nog wat bakavonturen aan te gaan. Brood, taart, koekjes, .... mmm. Ik hou je op de hoogte.

(Quichegerechten zijn altijd welkom, vooral van een goed deeg)

het Begijnhof van Tongeren

Van 30 november tot 5 december 1998 vond in het Japanse Kyoto de 22ste sessie van de Commissie voor het Werelderfgoed (UNESCO) plaats. Voor België een belangrijke bijeenkomst want er werden maar liefst drie erkenningsdossiers goedgekeurd: de scheepsliften van het Canal du Centre, de Brusselse Markt en 13 (van de voorgestelde 26) Vlaamse begijnhoven. In Tongeren waren ze maar al te blij dat ook hun begijnhof ingeschreven werd op de Wereldlijst van het Cultureel Erfgoed. Een jaar later, tijdens de sessie in Marrakesh, werd ook de Tongerse basiliek op de Werelderfgoedlijst opgenomen en dit als deel van de Vlaamse en Franse belforten.

de toren van de basiliek, Unesco-werelderfgoed

Toch wordt zelden of nooit de link gelegd tussen Tongeren en Werelderfgoed. De oudste stad van België, dat is geweten, en Ambiorix van de Eburonen, de volksstam tussen Maas en Rijn, die kent men ook. Antiekliefhebbers gaan er 's zondags naar de antiekmarkt en het Tongers Hof van Assisen doet ook een belletje rinkelen -jammer genoeg- omdat er de laatste jaren een aantal ophefmakende zaken werd beslecht zoals de 'parachutemoord' en de moorden door de tot levenslange opsluiting veroordeelde Ronald Janssen.

oude prentkaart van het begijnhof en een stukje basiliek

Voorafgaand aan onze ontdekkingstocht in het Gallo-Romeins museum hadden we de gelegenheid om met een stadsgids ook de twee vernoemde monumenten met Unesco-status te bezoeken. Met zo'n gids kan je altijd op heel korte tijd heel veel te weten komen. Zo bleek de toren van de basiliek vroeger van boven helemaal niet plat maar spits geweest te zijn. Een aantal stadsbranden zou hiervoor verantwoordelijk zijn. Ook interessant was het om te horen dat de toren vroeger een belfort is geweest en om die reden ook op de Unesco-lijst is terechtgekomen. De grote verrassing evenwel was de 12de eeuwse Romaanse kloostergang aan de oostzijde van de basiliek. Zoveel mooier dan dat allesbehalve waarheidsgetrouwe standbeeld van Ambiorix vlakbij maar nauwelijks bezocht of gekend.

 Begijnhof op een mistige morgen

Het zelfde kan gezegd worden van het Tongerse begijnhof. Dat van Brugge kent iedereen, de studenten van Leuven kennen het Leuvense begijnhof ook... maar dan wordt het moeilijk. Hier in Tessenderlo zitten we vlakbij het prachtig begijnhof van het nabijgelegen Diest. Toevallig kwamen we tijdens een weekendje Kortrijk ook daar een schoontje tegen. Maar dan wordt het toch moeilijk om de opsomming van 26 verder af te maken. Eerlijk gezegd, ik had er zelf ook nauwelijks benul van dat er vlakbij de Moerenpoort een begijnhof aanwezig was. 't Is een kleintje maar een fijntje.

Begijnhof van op de Moerenpoort

Alhoewel het de selectie van de Unesco weerstond, valt het toch op dat er in 't verleden heel wat bouwkundige misgrepen zijn gepleegd. Tijdens de Franse revolutie kwam het begijnhof in particuliere handen. Zoals dat in Vlaanderen gaat, gingen ook hier de eigenaars bij allerhande verbouwingen en instandhoudingswerken respectloos om met het historisch erfgoed. De oorspronkelijke bouwstijl inclusief het bescheiden karakter van de begijnhofhuisjes werden hierbij gelaten voor wat ze waren waardoor er thans een hutsepot aan stijlen en bouwmaterialen terug te vinden is. Meestal technisch wel goed uitgevoerd maar op zijn zachtst gezegd  nadelig voor de uitstraling.

 Blik vanuit de kelder van het begijnhofmuseum

Een ander gevoelig punt bij mij zijn de vele auto's in het begijnhof. Je kan er haast geen foto getrokken krijgen zonder een vierwielig vehikel op. Dat kan beter me dunkt. Aan de toren van Pisa of aan de piramides van Gizes -waar Tongeren zich luidens een infobord graag mee vergelijkt-  staan er bij mijn weten geen auto's geparkeerd.  Genoeg gemuggenzift. Het Sint-Catharinabegijnhof is zeker de moeite waard om eens te bezoeken. Aan het begin van de 18de eeuw kende het begijnhof haar hoogtepunt. Het begijnhof telde bijna 100 woningen en meer dan 300 begijnen. Begijntjes zijn er nu niet meer maar de sfeer valt er nog wel op te snuiven. Aanraders zijn de Begijnhofkerk (1294) waar ik mooi houtsnijwerk zag (bvb. de biechtstoel) en waar ook interessante schilderijen hangen. Tijdens mijn bezoek was er evenwel een tijdelijke tentoonstelling van diverse kunstenaars waardoor de charme van het kerkje grotendeels verloren ging.

 de infirmerie

Verder moet je zeker ook langs gaan bij het Begijnhofmuseum dat zich in een begijnhofhuisje aan het pleintje 'onder de linde' (uit 1660) bevindt. Er wordt een beetje entreegeld gevraagd maar je krijgt waar voor je geld. Ik heb mijn ogen goed de kost kunnen geven. Het museum herbergt onnoemelijk veel getuigenissen/prullaria uit de vervlogen tijd van de begijntjes. De keldergewelven zijn een mooie verrassing.

Aan de achterkant van het begijnhof stroomt de Jeker. Hier bevindt zich de lakenmakerstoren, een halfronde uitstulping van de middeleeuwse verdedigingsmuur. Het sfeervolst van al is een rustige avondwandeling over de gekasseide wegjes van het begijnhof.

Tijdens mijn bezoek stond één begijnhofhuisje te koop. Alhoewel het wonen in een 'uniek en onvervangbaar cultureel erfgoed' een heel bijzondere aangelegenheid moet zijn, vind ik de binnen- en buitenruimtes, voor mijn doen dan toch,  veel te benepen. Het is zoals bij een onderbroek; ze kan dan nog knap van model zijn, als ze te nauw zit gaat ze toch vlug irriteren.

Terug uit Bangladesh

fotocollage van wat spullen die Loes bij had vanuit Bangladesh
(klikken op de foto voor een groter formaat)

Terwijl het halve land zijn roes lag uit te slapen van wat vaak een 'spetterend oud op nieuw' wordt genoemd, kroop ik om 5.45 uur a.m. uit mijn nauwelijks beslapen bed om naar onze nationale luchthaven te rijden. Daar zou omstreeks 7.00 uur een vracht aankomen vanuit Abu Dhabi, een pakje dat  moest opgeladen worden en thuis moest worden afgeleverd. Het was echt plezant rijden -ook al was ik bij de oprit van de autostrade bijna aan een spookrit begonnen- omdat al die baanvakken voor mij alleen waren. Om 7.15 uur stond ik met mijn 3 medereizigers in de aankomsthal, ik zag en passant nog Jean Blaute kussen uitdelen, en om 7.40 uur kwam de ganse Diestse troep van Damiaanactie met hun valiezen aangezeuld. 

Hun 10-daagse inleefreis in Bangladesh zit er op, enkel deze week nog op een vast uur een malariapil innemen. Thuisgekomen werd de koffer leeggemaakt en zoals verwacht had Loes heel wat cadeautjes en souvenirs meegebracht. Ik heb er wat foto's van genomen en er een kleurrijke collage van gemaakt (zie boven). Een gewone krant, wat blikjes of geld-van-ginder, het brengt meteen de Bengaalse sfeer in huis. Hun lettertekens vind ik echt erg mooi. Ik zou zo willen wisselen. De bankbiljetten vanuit Abu Dhabi of Bangladesh sterken me dan weer in mijn gedachte dat de Eurobriefjes toch maar bijzonder saai zijn. Die Hollandse Guldens van vroeger, met die prachtige vogels, dat waren nog eens schoon papieren. Daar hadden ze van mij gewoon het euroteken mogen op afdrukken. 

Uitleg bij de collage (van linksboven met de klok mee): Dirhams uit de Verenigde Arabische Emiraten, een postkaart met verkeersdrukte, een stuk uit de krant met van die mooie letters, biljetten uit Bangladesh (zou het een ekster zijn?), kleine handgemaakte geschenken, een papieren winkeltas, een cola en spriteblikje, malariapillen en het vruchtbeginsel van een tros bananen.