wolfsmelken

De eerste wolfsmelk die ik, nog kind zijnde, leerde kennen was de kruisbladige wolfsmelk (Euphorbia lathyris). Mijn vader en mijn nonkel beweerden dat de plant mollen zou weghouden uit de tuin. Daarom dat zij deze opvallend rijzige plant ook mollenkruid noemden. Zelf hecht ik weinig geloof aan de molwerende eigenschap van deze wolfsmelk. Ik vind het wel een mooie plant en de enkele planten die ieder jaar her en der in mijn tuin opduiken, laat ik ongemoeid hun gang gaan.

De paarse Euphorbia amygdaloides tussen de adderwortel

Toen mijn interesse voor wilde planten al wat gevorderd was, ontdekte ik ook het kroontjeskruid (Euphorbia helioscopia). Dit geelgroen plantje kwam in grote getale voor op delen van de tuin waar de bodem er nog naakt bijlag. Ik heb het altijd een speciaal plantje gevonden net omwille van die kleurschakering van geel naar groen. Ook het typische melksap, de zogenaamde wolfsmelk, is bij het kroontjeskruid aanwezig.

Bij bezoeken aan plantenkwekerijen en tuincentra leerde ik later dat er heel veel en bijzonder mooie wolfsmelken te verkrijgen zijn. Het is echt een heel apart plantengeslacht dat meteen je 'blik vangt' als je bij ze in de buurt komt. Op tuinblogs en bij tuinbezoeken heb ik al een aantal geslaagde combinaties met wolfsmelken gezien. Zelf gebruik ik in onze tuin maar 2 soorten Euphorbia's omdat sommige soorten me té zuiders voorkomen (vrees voor kapotvriezen) of omdat ze vloeken met de rest van de planten.

Eén van mijn lievelingsplanten, de Euphorbia polychroma

De Euphorbia amygdaloides 'Purpurea' doet het bij ons bijzonder goed. Veelal wordt er voor deze amandelwofsmelk gewaarschuwd omdat de plant meeldauwgevoelig is. Ik heb al vele jaren een aantal van deze planten naast onze zwemvijver staan en heb nog steeds geen last gehad van meeldauw. Tot mijn verrassing heeft zelfs de heel eigenaardige winter van dit jaar geen sporen nagelaten. Het mooie aan deze plant is dat hij wintergroen is, prachtig bloeit en thuishoort in onze contreien. In een wilde tuin staat hij fantastisch.

Dat laatste geldt ook voor de Euphorbia polychroma, de kleurige wolfsmelk. Deze plant lijkt op een flink uit de kluiten gewassen kroontjeskruid. Hij doet het ook goed op drogere grond en is prima winterhard. Ook hier zijn de kleurvariaties van geel en groen (zie foto) dé grote troef van de plant. Het is alsof de plant oplicht. De Smyrnium perfoliatum, die zich jaar op jaar blijft uitzaaien in onze tuin,  combineert deze kleurenvariatie met lichtgevend effect ook. 

Naast de amandelwolfsmelk en de kleurige wolfsmelk heb ik ook geprobeerd om de oranjekleurige Euphorbia griffithii 'fireglow' te doen aanslaan in onze tuin maar na 2 winters zijn de plantjes verdwenen. Omdat het zo'n mooie plant is denk ik eraan om nog eens een poging te wagen .... als ik nog ergens plaats vind.