30 januari 2011

het tandpijnkapelletje

Tijdens een flinke winterwandeling in het gebied Averbode Bos en Heide, dat nog tot 2004 een afgesloten privédomein was, stootte ik in de buurt van de Bierhoeve op het Tandpijnkapelletje. Dit kleine kapelletje met de heilige Apollonia bevindt zich op de as Kapel van de Zeven Weeën (Turnhoutsebaan) - abdij van Averbode. Ge kunt niet missen, je komt maar één dikke lindeboom tegen.


de heilige Apollonia met trektang

Apollonia houdt in haar rechterhand een trektang vast. Zoiets prikkelt uiteraard mijn nieuwsgierigheid: martelde ze graag of werd ze gemarteld? En waarom precies een trektang? Met zo'n vragen kan je altijd op heiligen-net terecht. Van heiligen weten ze daar alles af.

Apollonia van Alexandrië heeft haar feestdag op 9 februari. Ze zou op latere leeftijd, nog steeds maagd zijnde, gefolterd zijn omdat ze weigerde haar geloof in Christus af te zweren. Zo zouden al haar tanden uit de mond geslagen zijn en -volgens een andere bron- ook haar kaakbeen verbrijzeld zijn. Toen haar beulen een brandstapel voor haar klaarmaakten, sprong ze uit eigen beweging in het vuur (249 N.C., Christenvervolging ten tijde van keizer Decius).

De heilige Apollonia is daarom patrones van de tandartsen, tandtechnici en alle lijders aan tand- en kiespijn. Mensen met tandpijn of kindjes wiens melktandjes uitvallen, kunnen zich tot haar richten. Ook Achterbos (gemeente Mol) is al sedert de 17de eeuw een bedevaartsoord voor de heilige Apollonia.

(Op Klaproos vind je een mooie herfstfoto van dit kapelletje, en wie er niet genoeg van krijgt, vindt hier nog een sfeervolle winterfoto)


ruimte voor natuur



Sterke beelden voor meer ruimte voor natuur.
31 aug. 2006, Stichting Natuur en Milieu

29 januari 2011

nieuw drukwerk: het WCboek

Het eerste wat ik doe als we ergens op een camping arriveren, is de toiletten controleren. Zijn ze proper? Zijn er genoeg? Is er papier? Stinkt het er? Niets is zo vervelend dan met de tippen van je sloefen op het laatste proper plekje van een volbescheten Turks toilet je evenwicht te bewaren. Of met een exploderend maagstelsel te staan aanschuiven -vijf wachtenden voor u- om uiteindelijk te kunnen neerzitten op een pot waarvan het porselein gelijkt op het gezicht van een veldritrenner die twintig rondes in de modder heeft geploeterd. Of, na een voedselvergiftiging te hebben opgelopen, een persoonlijke versie van Fanta te hebben nagelaten om dan te ontdekken dat er geen wc-papier voorhanden is. De persoon net voor u, zat blijkbaar met hetzelfde probleem, zo aan de pop-art op de muur te zien.


Het pas verworven WC boek van uitgeverij Thoth Bussum

WC's hebben me altijd al meer geïnteresseerd dan restaurants. En ik ben er in mijn leven al heel wat tegengekomen die niet zouden misstaan in het WCboek van Morna E. Gregory en Sian James, 2 vrouwelijke freelancers uit Vancouver. Erg vieze exemplaren, zoals op de camping van het ex-Joegoslavische Kupari waar enkel een krachtige hogedrukreiniger af en toe soelaas kwam brengen of bij de vele Aires naast de Franse Route du Sud, zeg maar gerust de Route de la Merde. Bijzonder basic toiletten ook, zoals op ons KSA-kamp in Stamproy (een kot in de grond met 2 boomstammen over) of de lege cementzak vanop de bouw destijds. Goed mikken was hier de boodschap. Maar ik heb ook erg mooie toiletten benut en bewonderd. Eigenlijk te mooi om er je broek bij af te trekken.


de Hundertwasser-toiletten in Kawakawa

Zo heb ik erg genoten van de Hundertwasser-toiletten op onze reis naar Oostenrijk vorig jaar. De wc's van het Kunsthaus Wien, het wegrestaurant van Bad Fischau en het kuuroord Bad Blumau zijn stuk voor stuk de moeite waard om een bezoek te brengen ook als je niets hoeft achter te laten. Ook in Nieuw-Zeeland heeft Friedensreich Hundertwasser excentrieke openbare toiletten gebouwd. Dankzij deze toiletten ontvangt het stadje Kawakawa (en niet Kakawawa!) busladingen nieuwsgierige toeristen. Niet om hun persoonlijke bijdrage te leveren aan het rioleringsnet maar wel om hun ogen eens flink de kost te geven. Eigenlijk is dit te gek voor woorden maar als Hundertwasser-freak begrijp ik het volkomen. Ik vond het dan ook van goede smaak getuigen dat de auteurs van het WCboek niet voorbijgingen aan deze bijzonder kunstzinnige en kleurrijke toiletten.


eenworden met de natuur op deze Nieuw-Zeelandse buisWC

Het WC-boek, "een onderhoudende reis langs toiletten over de hele wereld", is uitgegeven op formaat 17x15 en bevat heel wat mooie foto's vergezeld van vlot lezende toelichtingen. Alle werelddelen komen aan bod en dat biedt een heerlijk overzicht aan fecale eindbestemmingen. Het fotoboekje vangt aan met een leerrijke geschiedenis van het toilet. Wie eet, moet ook ontlasten. Daarom is het goed dat er, naast het overaanbod aan kookboeken en lijstjes met eetgelegenheden, ook eens een boek verschijnt over de private kamertjes. Wie niet eet, sterft. Wie zijn afvalstoffen niet kwijtgeraakt, sterft ook.


het hurktoilet (Roussillon), nachtmerrie van de toeristen

Met de toename van de wereldbevolking (planetaire veestapel) is een ernstige wetenschappelijke bestudering van de globale kakhuishouding geen overbodige luxe. Waar blijven we met deze miljarden kilo's shit per jaar? Kan iedereen ongebreideld zijn gang blijven gaan of moeten er ook hier plafonds worden opgelegd? Moeten kookrecepten, naast de versheid van de ingrediënten en smaakervaringen, ook niet worden beoordeeld op hun resterende excreties? Moeten de inspecteurs van de Gault Millau of Michelin, behalve in de keuken, ook hun kop eens niet in andere potten steken? Antwoorden op deze vragen biedt het WCboek niet, maar desalniettemin is het zeker interessant genoeg om het met aandacht te doorbladeren. Bij ons heeft het alvast een plekje veroverd op de salontafel.


23 januari 2011

Jo's verjaardag


De zoon des huizes verjaart vandaag. 14 jaar. Dat wordt gevierd met de familie.

de Cuylhoeve

Op uitnodiging van een nicht van Kristien en haar man schoven we gisteren onze benen onder een knus tafeltje in restaurant de Cuylhoeve. Alhoewel deze zaak uit Winkelomheide (Geel) op slechts 10 kilometer van onze woonst gelegen is, had ik er nog nooit van gehoord. Het was bovendien ook de allereerste keer in mijn leven dat ik in een sjiekere zaak mijn honger ging stillen. Het was op alle vlakken een enorme meevaller.

het visitekaartje

De Cuylhoeve werd in 1979 uit de grond gestampt in Winkelomheide. Lady Chef 1999, Monique Rutgeerts, helpt haar zoon Bart en zijn ploeg bij het creëren van de menu's. Op onze vraag werden de gerechten aangepast omdat we enkel vegetarisch eten. Dit bood de kok de mogelijkheid om zijn fantasie aan te spreken. Hij deed dit met brio want hij verraste ons de ganse avond. Ander eetgelegenheden bakken vaak snelsnel een spiegelei of laten gewoon het vlees van het bord en dan heb je gehad. De kok van de Cuylhoeve serveerde ons een smaakvol 7-gangenmenu op niveau.

Punten die me erg bevielen: een vriendelijke ontvangst en uitgeleide, een erg vlotte bediening aan de tafel (2 meisjes en een sommelier), de met kunde geselecteerde wijnen werden regelmatig bijgevuld, de groenten waren vers en de broodjes en desserten huisbereid, de vegetarische recepten werden met zorg en liefde uitgewerkt (met ondermeer schorseneren, witloof, paddenstoelen waarbij ook geraspte truffel, wortels en knolselder) en de geserveerde porties waren goed uitgebalanceerd. Ook zoetebekjes kunnen er hun hart ophalen, zelf was ik met wat minder ook tevreden geweest. Het toefje kruisbes bij de ijs, dat is iets om ook thuis eens uit te proberen.

Iets voor middernacht keerden we voldaan en met een culinaire ervaring rijker terug naar huis. Over het kostenplaatje kan ik niet veel zeggen omdat onze tafelgenoten ons dit eetavondje cadeau hebben gedaan, waarvoor nogmaals mijn dank. De wielerliefhebbers kan ik nog meedelen dat ook Tom Boonen er rondliep en, jawel, Lore was er ook. De Cuylhoeve heeft ons aangenaam verrast en de kok leverde het bewijs dat je, om lekker en gevarieerd te eten, helemaal geen geslachte of afgeschoten dieren in de pan hoeft te leggen.

(Dit artikeltje werd geschreven zonder het kutwoord 'cuisson' te gebruiken)


16 januari 2011

Zichem-Scherpenheuvel-Zichem

Het grote wateralarm was net afgeblazen. Verzuipen zat er niet in en het weer viel ook wel best mee: geen regen en zo'n 11°C. Best aangenaam voor een 15de januari. Een ideaal moment om nog eens een stevige wandeling te doen in het Hageland. Ik koos als leidraad voor de Oude-Spoorwandeling zoals ik die vond op wandelroutes.org.. Een groot gedeelte ervan loopt over de oude spoorwegbedding van de afgeschafte trein naar Scherpenheuvel. Tevens wandelen we dan enkele kilometers naast de Demer op, zodat we toch nog kunnen kennismaken met de 'kracht van het water'.


De Zichemse Maagdentoren met natte voeten

Onze wagen parkeerden we aan het stationnetje van Zichem. Vlakbij bevindt zich de Maagdentoren uit de 14de eeuw. Veel is er momenteel niet aan te zien want omwille van de recent opgestarte restauratiewerken is de voormalige donjon volledig ingepakt met stellingen en kapot gewaaide plastic. De toren gaf een trieste aanblik, zeker nu hij met zijn voeten in een ondergelopen weide lijkt te verzuipen.

Ik kan alleen maar hopen dat de herstellingswerken wat opschieten. Donjons zijn een geval apart in onze bouwgeschiedenis en zijn zeker de moeite waard om te koesteren. We hebben in onze streek nog 2 hele mooie, die van Horst en Rotselaar met name, maar een ronde woontoren is zeldzaam. Sinds 1999 is de uit ijzerzandsteen opgetrokken donjon -zeg maar ruïne- eigendom van het Vlaamse Gewest. Het is de bedoeling dat de bouwvallige toren wordt 'geconsolideerd' en dat er met een nieuwe trapconstructie toegang wordt verleend tot een uitkijkplatform. Ook de omgeving van de toren wordt volledig heraangelegd.


In de verte duikt de basiliek van Scherpenheuvel op.

Als je aan de Maagdentoren staat, zie je de stalen spoorwegbrug over de Demer. Vanaf hier wandelden we over de oude spoorwegbedding tot in Scherpenheuvel. De demerbroeken zijn flink ondergeschoten en bewijzen hun nut als natuurlijk waterreservoir. Het landschap wordt geleidelijk aan heuvelachtiger. De Demer vormt zowat de scheidingslijn tussen de Kempen en het Hageland en dat is er aan te zien.

Alhoewel onze wandelroute de basiliek van Scherpenheuvel links laat liggen, besloten mijn vader en ik om toch tot aan dit bedevaartsoord te stappen. Het is zeker 20 jaar geleden dat ik er nog was geweest, wat een schande! Via de zompige landweggetjes van de Bedevaartsroute waren we in een mum van tijd aan de Kruisweg aan de achterkant van de basiliek. Het verraste me dat daar nog resten van een klooster te vinden waren, iets waar ik nooit van gehoord heb. Ook de zogenaamde Barokgang was compleet nieuw voor mij. Het is duidelijk dat ik aan een behoorlijke update toe ben.


De basiliek van Scherpenheuvel

Ook de basiliek staat nog gedeeltelijk in de steigers. Toch zijn hier de restauratiewerken zo goed als achter de rug zodat alleen het inkomportaal nog onttrokken wordt aan mijn nieuwsgierige blikken. Ook de nabije omgeving werd succesvol onder handen genomen.

Volgens de informatie die ik in De Pelgrim kon vergaren, zou alles begonnen zijn met een Mariabeeldje dat aan een eik was opgehangen. Een Zichemse kapelaan schrijft hierover al in 1304. De legende wil dat een herdersknaap het beeldje wou wegnemen en terplekke verstijfd achterbleef. Pas toen zijn meester het beeldje terughing, kon de jongen weer bewegen. Het bewijs was geleverd dat Maria in Scherpenheuvel wilde blijven en er vereerd wilde worden.

In 1609 werd onder impuls van aartshertogen Albrecht en Isabella (Spaans bewind) begonnen met de bouw van de huidige koepelkerk. De plannen werden getekend door architect Wenceslas Coebergher. De bouw werd voltooid in 1627 en de inwijding gebeurde in aanwezigheid van Isabella. De basiliek geldt als eerste barokkerk in de Nederlanden. Het is de moeite om de kerk van binnen en van buiten te bezichtigen. Loop zeker ook door de kapellen rond de centrale gebedsruimte en bewonder er de biechtstoelen en schilderijen.

Na ons bezoek dronken we een tas koffie met vanillewafel in De Pelgrim (vriendenprijsje: 1,5 euro) en zochten we wat later de spoorwegbedding weer op om onze wandeling verder te zetten.


Terug richting Zichem langs de Demer

We wandelden door de dennenbossen van het Heidebos en passeerden via de Spechtstraat heel wat vijvertjes en aftandse weekendverblijven. Vrij snel stonden we terug op de dijk van de Demer. De rivier stroomde met een ongezien krachtig debiet richting Dijle en Rupel. Nog zo'n dertig centimeter aarden wal bedwingt de Demer. We doen een babbeltje met een buurtbewoner die vertelt over de overstroming van de watermolen even verderop en de vele hondenkakken die het wandelpad ontsieren. Een gans vliegt op.


De watermolen en de stuw van Zichem

Voor de laatste kilometers wandelden we stroomopwaarts de Demer richting de kerk van Zichem. De ondergelopen demerbroeken leveren fotogenieke beelden. We houden halt aan de 'bekende' Zichemse watermolen (1771), waarvan ik het bestaan niet eens kende. Zowel in de eerste 'De Witte' van 1934 als in de verfilming van Robbe de Hert in 1979, fungeert deze molen als decor. De huidige eigenaars hebben de watermolen gerestaureerd maar het rad draait jammer genoeg niet meer rond. De uitzonderlijke hoogte van het water wordt me duidelijk als ik mijn eigen foto's vergelijk met de foto's op deze molensite.

Scheepsvaart is er niet meer op de Demer maar dat is ooit anders geweest. Door een aantal stuwen werd het waterniveau voldoende diep gehouden zodat handelsschepen, zeker in droogteperiodes, niet vast kwamen te zitten. Het blauwe emaillen bord aan de huidige artsenpraktijk herinnert aan deze periode. Ook in Zichem, waar momenteel de verkrotting lelijk toeslaat, zou een belangrijke lakenhandel hebben bestaan.

De wandeling wordt afgerond aan de Sint-Eustachiuskerk. Ook deze kerk werd gebouwd met de typische ijzerzandsteen. Pronkstuk van de kerk is het 'oudste glasraam van België' (1387). Liefhebbers van de Witte van Zichem vinden vlakbij de kerk een beeld van de Witte gezeten in de nek van Ernest Claes.

(Totale lengte van de wandeling, met zijsprong naar de basiliek: 11 km)

12 januari 2011

trop, c'est trop

Op onze brievenbus hangt al jaren de sticker 'geen reclamedrukwerk aub'. Er staat wel degelijk 'aub' op en niet 'verdomme'. Een wezenlijk verschil! Wat ik wil duidelijk maken, is dat we het toch vriendelijk vragen. Maar... telkenmale als er een nieuwe rondbezorger wordt ingezet, wordt onze gleuf volgepropt. Is de man in kwestie nu té gehaast of kan hij niet lezen? In ieder geval wordt die grote berg papier ongevraagd bij ons achtergelaten, een vorm van sluikstorten als je 't mij vraagt.

Deze week was het weer van datte. In plaats van het allemaal stante pede in de doos met papier te kieperen, heb ik er eens in zitten neuzen (ik weet het, precies waar de reclamebonzen stiekem op gehoopt hadden).

Zie ik dat goed? Een boekje van Opel? Eentje van Mitsubishi? Nog eentje van Renault? En nog een, en nog een, .... TIEN reclameboekjes van automerken! En dat allemaal op dezelfde dag in de brievenbus gedumpt. Mensen toch, kan het wat minder?

Tien autofolders op 1 dag in de brievenbus.... blijkbaar komt het autosalon er weer aan.

lachen met Neveneffecten

Sinds vorige maandag zit Neveneffecten op Eén met hun gloednieuw programma Basta. Ik had de eerste uitzending gemist maar ondertussen circuleren al heel wat filmpjes op facebook en Youtube. Omdat het 'Mobistar-filmpje' zo goed is, wil ik het graag met jullie delen. Ik heb me rot gelachen. Heel grappig om te zien hoe Neveneffecten de security van Mobistar aan het lijntje houdt. Van het zelfde laken een broek geven, het kon niet beter in beeld worden gebracht. Ferm filmpje en een origineel idee.



Neveneffecten wordt gevormd door Jelle De Beule, Koen De Poorter, Jonas Geirnaert en Lieven Scheire.

9 januari 2011

mooie gevels

Ook gisteren trok ik weer naar Diest. De dreigende regenvlagen en kille wind konden me niet tegenhouden. Op het programma: de stadswallenwandeling, de 2 refugehuizen en een ontdekkingstocht naar mooie gevels. 150 foto's blikte ik in op 2 uren tijd. In Diest is het digitale fototijdperk een zegen. In mijn eigen gemeente, Tessenderlo, breken ze alles van architectonische waarde af. Onze bouwgeschiedenis wordt verpulverd en vermalen tot steengruis.

Ik zou geen goede blogger zijn als ik jullie niet zou laten meegenieten van al dat Hagelands schoons. Deze keer beperk ik me tot 4 foto's uit mijn gevelcollectie. Gevels boeien me enorm, als gewezen 'bouwvakker' maar ook als architectuurliefhebber. Ik let op de vormgeving, op de uitstraling, de bouwperiode, de gebruikte bouwmaterialen maar ook op de moeilijkheidsgraad om de gevels te metsen.

En het mag gezegd, in Diest, het stadje aan de Demer, is toch wel een en 't ander te vinden, ook buiten de bewonderenswaardige Grote Markt (Hier staan de mooiste gevels). Toch valt het me op dat niemand er de moeite doet om zijn kop eens omhoog te draaien en stil te staan bij zoveel, gratis te bewonderen, bouwKUNST.

Wat vindt ge er nu zelf van?

De Minderbroederspoort met het St.-Jansbeeld

Alhoewel er voor de poort een parkeerverbod geldt, stond er natuurlijk toch weer een auto duchtig in de let om een mooie foto van het geheel te maken. Gelukkig was het geen dubbeldekbus zodat ik toch het mooiste gedeelte kon inblikken. Deze poort (1762) verleende toegang tot het gesloopte Minderbroedersklooster. Het St.-Jansbeeldje dateert van rond 1500.

2 gevels vlakbij de St.-Sulpitiuskerk

De St.-Barbarakerk of Kruisherenkerk

Deze kerk werd voltooid in de periode 1664-1667. Voor het bouwen van deze sobere barokkerk werd naast de ijzerzandsteen (een lokaal product dat gehouwen werd uit de zgn. getuigenheuvels) ook gewone gebakken baksteen gebruikt. Boven het indrukwekkende glasraam prijkt het wapenschild van de Augustijnen, de opdrachtgevers van deze kerk.

België op zijn 'best'

Vlakbij de Kruisherenkerk van hierboven staan heel wat fraaie woningen. Hun sierlijke gevels passen perfect bij de voorgevel van de kerk. Ze lijken er wel nazaten van. Toch heeft ooit iemand de toestemming gegeven om tussen de barokke kerk en deze woningen een appartementsblok neer te poten (zie foto). Zonde. Ons landje van 1001 regeltjes en voorschriften kan op sommige momenten toch pokkeblind zijn voor hetgeen er echt toedoen: sfeer, karakter en eenheid. Op zo'n moment kan ik me inwendig heel kwaad maken.

Maar zo'n kemel doet natuurlijk geen afbreuk aan de schoonheid van Diest. Alleen moet je het kunnen verdragen dat je soms het idee hebt dat je in Tessenderlo rondloopt.

7 januari 2011

basiscursus ecologische siertuin

foto: Ludo Rutten

Muggenbeetlezers (uit mijn regio) die hun bestaande tuin willen omvormen naar een ecologische siertuin of ecologische tuinierders die zich in deze boeiende materie willen verdiepen, kunnen binnenkort starten met een basiscursus siertuin van VELT. De VELTafdeling Beringen-Leopoldsburg-Ham & Tessenderlo start immers op maandagavond 21 februari e.k. met een 5-delige lessenreeks.

Lesgever is de gekende Mollenaar War Smeyers. De lessen gaan door in het CC van Leopoldsburg op 21/2, 21/3, 18/4 (uitzonderlijk in De Griffel te Hulst-Tessenderlo), 16/5 en 14/11. De inkom bedraagt slechts 2 euro per les.

Voor meer informatie of bevestiging deelname: een mailtje naar de voorzitter Mathieu Gysen (mathieugysenathotmail.com). De kans dat je me daar tegen het lijf loopt is groot... of had ik daar beter over gezwegen. :)


6 januari 2011

daar is 'm

Trance-fusion, het derde gitaaralbum van Frank Zappa

In 2006 kwam Trance-fusion op de markt, 13 jaar na het overlijden van Frank Zappa. In tegenstelling tot een hele waslijst bootlegs en postmortale samenklutsels is deze instrumentale plaat wel degelijk door Zappa zelf nog klaargestoomd. Voor de definitieve mastering zette de 'Zappa Family Trust' nog Bob Luwig aan de knoppen. Eerder deed hij dit ook bij Sheik Yerbouti (1979). Het eindresultaat is echt de moeite waard. Liefhebbers van popdeuntjes zullen evenwel het nooit de volle 61 minuten 37 seconden volhouden maar Zappaliefhebbers en gitaarspelers krijgen een mooie kluif om af te bijten.

16 gitaarsolo's staan erop. Ze zijn zeker niet allemaal even sterk. Het album is daarom, naar mijn mening, wat minder dan Shut up... (1981) maar evenaart qua niveau zeker Guitar (1988). Op Chunga's Revenge na werden alle solo's weggeplukt uit een breder nummer. Hierdoor missen deze solo's hun context en verliezen ze ook aan kracht. Toch wordt op Trance-fusion, net als op de 2 vorige gitaaralbums, andermaal aangetoond dat het gitaarspel van Frank Zappa onovertroffen is. Dit komt ondermeer omdat Frank, beter dan wie ook, besefte dat je met de lage of diepe noten ook mensen kunt beroeren. Ook heeft Frank nooit willen opscheppen met snelheid of tapping-kunstjes.

Dat laatste is net wel datgene wat zijn zoon Dweezil doet tijdens zijn solo op Chunga's Revenge. Hij wil maar al te graag laten horen dat hij idool is van Eddie van Halen. Maar ja, op dat moment was Dweezil nog maar 18 jaar. De puberjaren zijn ondertussen achter de rug en bij Zappa plays Zappa bewijst Dweezil onderhand dat het ook anders kan.

Mijn lievelingsnummer op dit gitaaralbum is Bowling on Charen (1977). Je herkent meteen de klankkleur van Wild Love vanop Sheik Yerbouti. Veruit de meeste nummers werden gespeeld in 1988, 5 nummers dateren van 1984 en naast Bowling on Charen is ook Ask Dr. Stupid van de jaren 70 (1979). Het zal beluisteraars opvallen dat zowel op het eerste als op het laatste nummer naast papa Frank ook zoon Dweezil soleert. Of dit een statement is, weet ik niet maar toeval is het zeker niet.

In ieder geval ben ik blij dat ik eindelijk deze plaat in mijn bezit heb. Pas heel recent vernam ik dat Trance-fusion kan beschouwd worden als een échte Zappa-plaat en dat de geluidskwaliteit ervan prima is. In een platenwinkel was ik de CD evenwel nog nooit tegengekomen en dus deed ik onlangs beroep op een internetwinkel (bol.com). Na 2 maanden kreeg ik echter te horen dat de CD niet leverbaar was en dat derhalve de bestelling geannuleerd werd. Toch prijkt Trance-fusion nog steeds in hun cataloog!

Tot mijn verbazing wist Freerecord-online het schijfje te leveren op welgeteld 5 dagen tijd. Soms moet je het allemaal niet te ver gaan zoeken.

5 januari 2011

5 maal Diest

Een pakje dat moest afgehaald worden bracht me in het centrum van Diest. Een ideale gelegenheid om nog eens een toeristisch toertje te doen in deze 'oranje-stad'. Diest ligt op iets meer dan 10 kilometer van het dorp waar ik woon maar heeft nog vele geheimen. Telkens de gelegenheid zich voordoet, probeer ik daarom een gaatje in mijn cultuur te dichten.

Allerheigenkapel

Vlakbij het centrum bevindt zich de Allerheiligenberg. Bovenaan de top had ik de Allerheiligenkapel verwacht maar deze kapel bleek vreemd genoeg aan de voet van de berg opgetrokken te zijn. Snel werd duidelijk dat mijn aanvoelen niet uit de lucht gegrepen was. De kapel moest in 1854 op militair bevel op de berg afgebroken worden om vestingswerken uit te voeren. Daarom werd ze nog datzelfde jaar op de huidige plek heropgebouwd.

Op 1 november 1854 werd de eerste mis in de nieuwe kapel opgedragen. Sindsdien is de zgn. 'Begankenis' een traditie in Diest. De Allerheiligenkapel is trots op haar meer dan 150 heiligenbeelden. Bij mijn bezoek aan de kapel was er ook een tijdelijke tentoonstelling van kerststalletjes. Nét niet werd ik heiligverklaard. Deze Allerheiligenkapel is beperkt toegankelijk.


In den Keyser

Op de Grote Markt kom je ogen tekort. Mijn persoonlijke favorieten zijn "De Lelie", gekend van 'mijn restaurant' op VTM, en "De Keyzer". De Lelie, dat nog steeds leegstaat, werd opgetrokken in de 2de helft van de 18de eeuw. Zijn rechterbuur, met de rijk versierde gevelbekroning (zie foto), wordt door muurankers gedateerd op 1616. Het gebouw was vroeger eigendom van de St.-Sebastiaan schuttersgilde.

De Sint-Sulpitiuskerk

Wie op de Grote Markt staat kan niet naast de imposante Sint-Sulpitius- en Dionysiuskerk kijken. Net als bij de St.- Romboutstoren in Mechelen merk je ook hier dat de kerk niet af is. Ook hier ontbreekt een echte torenspits. Te zien aan de witte kalkstenen onderbouw moeten hier ooit heel grote plannen geweest zijn. Toch is het vooral het gedeelte in ijzerzandsteen dat mij boeit. Loop eens rond de kerk en laat je verrassen door het fantasierijke metselwerk, de vele steunberen en luchtbogen.

In het hoogkoor van de kerk bevindt zich ook het graf van Filips Willem Van Oranje. Filips Willem was de oudste zoon van Willem De Zwijger. (Een weetje terzijde: de PW van de Diestse tafeltennisclub PW Diest verwijst naar deze Phillips Willem.)

'Deze waren zijn frigidair gekoeld'

Een gezapige wandeling door de winkelstraten leert me dat Diest eindelijk terug een heropleving beleeft. Toch zijn er in de stadskern nog heel wat leegstaande gebouwen en hier en daar zelfs verkrotting. Wie goed oplet vindt onverwachts nog grappige, authentieke voorgeveltjes van teloorgegane winkels. Het zou geen slecht idee zijn om eens iemand op pad te sturen om deze te vereeuwigen.

In de Koning Albertstraat vind je de toeristische dienst van Diest. Ik werd er verder geholpen door schoon volk maar was toch in het bijzonder gecharmeerd door het renovatieproject dat hier gerealiseerd werd in het voormalig Sint-Elisabethgasthuis. Wip er zeker eens binnen.


De Gulden Maan, geboortehuis van de Diestse Heilige Jan Berchmans

Diest is vooral bekend van haar Begijnhof, het recreatieoord 'De halve maan' en haar para's van de Citadel. De para's zijn onlangs vertrokken en voor de machtige citadel wordt een koper gezocht. Laat ons bidden dat ze in goede handen terechtkomt en permanent opengesteld wordt voor het publiek.

De vrome mensen onder u kennen Diest wellicht ook van Jan Berchmans. Deze heiligverklaarde Jezuiet werd op 13 maart 1599 in Diest geboren. Op 22 jarige leeftijd overleed hij in Rome. Zijn geboortehuis dat in de 19 de eeuw herbouwd werd tot kapel, bevindt zich vlakbij de Grote Markt. Jan Berchmans is de patroonheilige van de studerende jeugd. Het Diestse college draagt zijn naam.

Voila, en dat allemaal terwijl die van ons met één van de dochters aan het winkelen was. En toen was het tijd om thuis het pakje te gaan beluisteren. 4 cd's van Alquin -wie kent die nog?- en een dubbele van Coltrane. Wheelchair Groupie, niemand?



4 januari 2011

voor de kerstboom

het jaarlijks 'kiekje' voor de kerstboom

Voor het afbreken van de kerstboom wordt hier altijd gewacht tot na Driekoningen. Rond Nieuwjaar wordt er telkenmale een foto genomen. Vooral mooi als je deze kerstboom-foto's als serie bekijkt en zo kunt vaststellen hoe de klein mannen in een mum van tijd omhoogschieten tot ze nu reeds de lengte van de madam bereikt hebben.

2 januari 2011

zoek Vangheluwe

In de vakantie hebben de mensen wat meer tijd dan anders, dus dacht ik, als ik Roger Vangheluwe nu eens in zijn natuurlijke habitat verstop, dan kunnen de mensen onze verborgene gaan zoeken. 't Is een spelletje als een ander. Ondertussen breng ik mijn 'bezoekers' ook in contact met de grote cultuur want het middenpaneel van de 'tuin der lusten' van Jheronimus Bosch zou toch iedereen moeten kennen. Al kan ik me niet herinneren dat ik dit schilderij ooit op school tegengekomen ben. Voor wie de uitdaging aangaat: je kan het schilderij vergroten door er op te klikken (en via ctrl +). En de vraag luidt: wat is de Roger nu weer aan het uitspoken?

de tuin der lusten, een beetje aangepast


Rochefort

twee trappisten: Rochefort en Westmalle

Voor elke kwisser is het verplichte kost om alle trappistenbieren uit het hoofd te kennen. Heel moeilijk is het niet want er zijn er slechts 7 ter wereld. 6 daarvan komen dan nog uit België. Vaak gaat het zo: de Quizmaster noemt een lijstje van 6 trappistenbieren en dan moet de 7de worden opgeschreven. Neem het van me aan, bijna altijd is het gezochte antwoord 'Achel'. Blijkbaar is de trappist van de Achelse Kluis om een of andere reden het minst gekend, wellicht omdat deze Limburgse trappist pas sinds 1998 terug gebrouwen wordt.

Brouwsels van Chimay, Westvleteren, Orval en Westmalle heb ik zelf al wel eens gedronken. Trappisten van Achel, Rochefort en de Hollandse La Trappe uit Berkel-Enschot heb ik bij mijn weten nog nooit geproefd. Vandaag staat evenwel de Rochefort 8 (groene kroonkurk, 9,2% alcohol) op tafel. De Rocheforts 6, 8 en 10 worden gebrouwen in de abdij Notre-Dame de Saint-Rémy van Rochefort. Het noodzakelijke brouwwater komt direct uit de bron van de Tridaine. De brouwerij bezit haar eigen giststam.

Zoals geldt voor alle trappisten zijn alle inkomsten zonder winstoogmerk. De opbrengst van de verkoop van de trappist mag slechts aangewend worden voor een goed beheer van de onderneming, voor sociale werken en voor de behoeften van de kloostergemeenschap. De abdij van Rochefort werkt vooral samen met de sociale diensten van de omringende gemeenten. Speciale aandacht gaat ook naar studenten en culturele activiteiten in de regio.

Gelukkig voor de trappistentraditie is de brouwerij van Rochefort gevrijwaard gebleven van de brand op de abdij enkele dagen geleden (29/30 december). Heeft iemand al ervaring met de trappist uit Achel?

1 januari 2011

nieuwe kalender

afscheid van het laatste blad

Alweer een nieuw jaar. Dit betekent dat we zonet afscheid namen van onze oude kalender. Na 365 dagen lang genoten te hebben van de prentjes van Peter van Straaten gaan we dit jaar de natuurtoer op. We kozen voor de scheurkalender van National Geographic. Elke dag een nieuw wild dier. Mooi in beeld gebracht. Prentjes die bewaard kunnen worden. Voor de dagelijkse lach zullen we zelf zorgen.

Wiedergutmachung in Lutselus

Oudejaarsavond - Tien pedofiele geestelijken die zich onlangs verenigd hebben in 'The Filthy Habits' v.m.w., zijn gisteren nabij de ruïne van de ingestorte kerk van Lutselus begonnen met wat zij noemen een Wiedergutmachungsoffensief. Zich bewust zijnde van de enorme schade die zij hebben toegebracht aan de Kerk, hebben zij zich gisterennacht aangediend om kosteloos voor een vuurwerkspektakel te zorgen om zo het nieuwe jaar luisterrijk in te zetten. Terwijl een kinderkoor zeemzoete liedjes ten berde bracht, konden de parochianen genieten van het bijzondere, doch kortstondige hoogtepunt van de avond.

sfeerbeeld vanuit Lutselus (Diepenbeek)

nuttige informatie: The filthy Habits zijn te boeken (kies voor de module 'hard onder de riem'). Omdat zij om biologische reden slechts 2 maal per dag hun vuurwerk kunnen ontsteken, is enige haast aangewezen. De vereniging wijst erop dat al hun vuurwerk 'Eco' is omdat er geen zware metalen in het milieu worden verspreid.