eentje minder thuis

De schoolvakantie is begonnen. Dat werd tijd. Niet dat ik uitkijk naar de kerstperiode en heel dat gedoe van Nieuwjaar. Die drukte ligt me niet. Maar ik vind het wel effen welletjes na drie maanden onafgebroken peinzen en zwoegen. 't Is zoals Caesar zei, "van alle onderwijsmensen zijn de leerlingenbegeleiders het moest".

Het tempo kan eindelijk wat naar beneden en ook het uitzicht op de 4 muren van ons bureel kan plaats ruimen voor het wijdse zicht van het buitenleven, nog altijd mijn lievelingsterrein. Heel veel plannen heb ik niet gesmeed. Toch kijk ik al uit naar het nachtje in jeugdherberg De Veurs en de daarop volgende wandeling in Teuven. Naar 't schijnt moet het er erg mooi zijn. Onze oudste dochter Loes zal er niet bij zijn. Zij is voor 10 dagen het huis uit voor een inleefreis in Bangladesh. Dat is nog een heel ander avontuur.

klaar voor het vertrek naar Zaventem

Die inleefreis gaat uit van haar school en Damiaanactie. Verleden dinsdag om 21.20 uur zijn een tiental leerlingen en een leerkracht  in Zaventem opgestegen naar Abu Dhabi. Van hieruit vertrok het tweede vliegtuig naar hoofdstad Dhaka waar ze omstreeks 16.30 uur veilig geland zijn. Bangladesh is zowat 5 keer groter dan België maar telt ca. 156 miljoen inwoners. Het land wordt geheel omsloten door India (in het Zuiden wordt ook Myanmar aangeraakt) en is nog steeds een van de minst ontwikkelde landen ter wereld. Kinderarbeid komt er nog op grote schaal voor. Miljoenen kinderen werken er de hele dag in plaats van naar school te gaan. (Wat is het ergst? )

het Bengali heeft erg sierlijke tekens

Rijst en vis zijn het hoofdvoedsel voor de Bengalezen. De officiële taal is het Bengali wat sterk gelijkt op het Hindi. In het moessonseizoen komen er door overstromingen en cyclonen heel wat natuurrampen voor. Met de toenemende opwarming van onze planeet zal Bangladesh naar verwacht een van de ergste slachtoffers zijn van het stijgende waterniveau.

de brochure van de fietsinleefreis in Bangladesh

Voor Damiaanactie is Bangladesh in het begin een volledig lepraproject geweest. Sinds 1994 is de werking uitgegroeid tot een gecombineerd lepra- en tbc-project.  Vorig jaar ontdekte en behandelde Damiaanactie 839 lepra- en 23.754 tbc-patiënten. In 2009 startte Damiaanactie ook een reïntegratieproject op voor hulpbehoevende en verminkte leprapatiënten.

Uit het programma blijkt dat Loes en haar vrienden vooral de verschillende Damiaanactieprojecten gaan bezoeken maar toch ook heel wat tijd hebben om per fiets, trein en boot (Ganges) kennis te maken met Bangladesh. Ze slapen zowat iedere nacht op een andere plek. De voorlaatste dag komen ze per trein terug aan in Dhaka waar er een afscheidsmaaltijd wordt aangeboden. In het totaal legt de groep een tocht van zo'n 387 km af.  Hun benen  en gat zullen er ongetwijfeld zeer van doen. En dan zwijg ik nog van de vele ongestelde magen door het Bengalese dieet.

Op nieuwjaarsdag wordt de groep uit Diest terug thuis verwacht. Dat zal ongetwijfeld een vakantie zijn om nooit te vergeten. Al weet ik dat Loes heel blij zal zijn als ze terug thuis is. In haar gedachten zal ze zelfs nooit zijn weggeweest.