het zwarte gat

Zittend op het terras met een dampende koffie lees ik in De Morgen: "Alle mogelijke doemscenario's hadden de SP.a-strategen uitgedokterd en in ieder scenario was er plaats voor eerste opvolger Ludo Sannen in het Vlaams Parlement. Helaas ontspon zich een rampscenario en viel hij toch uit de boot." De gewezen groene minister en gewezen rode fractieleider "weet geen raad met die onzekerheid en heeft nu een beangstigend gevoel voor het zwarte gat waar hij voor staat. Hij is bijzonder teleurgesteld."

Cynisme overvalt me. Die domme strategen toch! Hem zo met een kluitje in het riet sturen! Misschien dat een betere verkiezingsuitslag had geholpen? En wat meer bescheidenheid? Want is het niet al te voorbarig en hoogmoedig om nog voor de stembusgang te weten dat de Limburgse lijsttrekker sowieso minister wordt? En dat zijn voorgewarmd zeteltje dan vrijkomt?

Als er één zekerheid in de politiek is, dan is het dat je er altijd rekening moet mee houden dat het plots afgelopen kan zijn. Politici houden daarom best hun voeten op de grond. Laten eerst het volk spreken en dan de partijstrategen. Kennen alle vervoegingen van gebruik-maken-van en mis-bruiken. Verdiepen zich in witte konijnen en haasje over springen. Trainen zich in klimmen én vallen. Weten àlles van politieke vluchtelingen: met wat geluk worden ze aan boord gehesen maar als er teveel zijn, worden ze terug over boord gekieperd. Intelligentie is meegenomen, een goede bloedlijn is handiger.

"Bijzonder teleurgesteld"? Over de combinatie Sannen-teleurstelling weten we in Tessenderlo alles af. Als groene minister voor leefmilieu presteerde hij het om een nieuwe chloorfabriek in het centrum van onze gemeente te vergunnen. Tegen de milieubeweging in. Tegen het partijstandpunt in. Persberichten en groene eisen, die hij nota bene vaak zelf ondertekend had, deden er niet meer toe. Jarenlang actievoeren en dossieropbouw werden om zeep geholpen. Zijn eigen achterban, aan wie hij zijn eerste ticket richting Brussel te danken had, noemde hij plots "extremistisch". En of dat wij "teleurgesteld" waren. Woest. Nu nog.

Dan loopt hij, niet gespeend van enig opportunisme, over van de Limburgse groenen naar de sossen en wordt hij door de SP.a flink in de watten gelegd. Schijnbaar is er een afspraak: Sannen heeft levenslang recht op een parlementair zitje. Met iets anders wordt geen rekening gehouden. Zeker niet met het opvoeren van mevrouw Lieten die roet in het feestmaal komt gooien.

Smeert uw gat in met roet en ge krijgt een zwart gat. Sannen sukkelt er nu mee. Wat een luxeprobleem, denk ik dan. Na zoveel jaren parlementaire wedde kan je zo'n tegenstoot best verwerkt krijgen, niet? Ik ken mensen die het moeilijker hebben. En dan zwijg ik nog over de vele vangnetten: hij kan terug les gaan geven (over ethiek... wordt dat niet moeilijk?), hij kan kandideren voor Limburgse gouverneur, hij kan als Yzerbedevaarder eens gaan polsen bij de NVA en hij kan zelfs gaan solliciteren bij Tessenderlo Chemie, waar hij zeker een goede indruk heeft nagelaten. Met zijn talent moet hij directeur kunnen worden.

Voila, het is eruit. Terug genieten van de vakantie. Er zijn interessanter dingen in het leven.

update 29/7/09:Minister van sociale economie (Freya) doet wat ze moet doen m.n. opkomen voor de mensen die uit de boot vallen: Sannen wordt kabinetschef.