Op dat ene stormpje in een glas water na was de laatste week op school er vooral één van een "heel goed gevoel". Dat we er donderdag na de vele klassenraden in gelukt zijn om op drie uur tijd 125 brieven te maken (die vrijdagmorgen allemaal in de bakjes van de leerkrachten lagen), daar mogen we met ons hecht team fier op zijn. Ik vond het overigens ongelooflijk dat onze baas mee achter de PC is gekropen om ons bij deze klus te helpen. Wie zou dat nog doen?
Hoe graag de wereld ons wel ziet, blijkt nog uit deze twee anekdotes van de voorbije week:
De familie van een jongen, die we zopas 'aan de deur hebben gezet', bezorgde ons een mooie bedankkaart en een doosje Merci. Surrealistisch? Neen, want we blijven in iedere situatie galant en begripvol. We veroordelen nooit de leerling maar enkel het foutieve gedrag. We verantwoorden wat we doen en blijven steeds beleefd en vriendelijk.
De moeder van een andere jongen, die ook niet in zo'n goede papieren zit, noemde tijdens een gesprek met de directeur, mijnheer Rutten (schrijver dezes) -luister goed allemaal!- "de meest positieve persoon" waar ze mee te maken heeft gehad. Ook al is dit een onbekende moeder, zo'n lovende commentaar doet je wel iets. Het is bovendien verbazingwekkend dat die moeder dat al na één lang geprek doorheeft, terwijl er mensen zijn die daar maar niet (willen) achter komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je wel om een reactie achter te laten. Als je opteert om als 'Anoniem' te reageren omdat dit het eenvoudigst is, wil je dan je opmerking wel besluiten met je voornaam/naam? Het is plezant om te weten wie mijn blog bezoekt en reageert. Even simpel als 'Anoniem' is 'Naam/URL'. Van die URL hoef je je niks aan te trekken, je vult gewoon je naam of roepnaam of alias in en ... hopsakee, dat werkt ook. Merci.