moet dit nu?

Zo'n anderhalf jaar geleden heb ik eens aan de familietafel geopperd dat onze familie, niettegenstaande we een grote familie hebben, toch opvallend van het noodlot gespaard bleven. Dit had ik beter niet gezegd. Eerst een neef langs vaderkant die zijn gevecht met een woekerende hersentumor niet kon winnen. Heel recent nog, een neef langs moederkant die besloot om zelf uit het leven te stappen. En of dit nog niet genoeg is op zo'n korte tijd, ligt momenteel mijn schoonzus op sterven. Moet dit nu?

Ook deze keer blijkt er niks aan te doen. Bestralingen allerhande, chemo's op een rij én met de beste kankerspecialisten rondom haar. De kanker werd een tijdje in bedwang gehouden maar uiteindelijk bleek er geen houden meer aan. De vrouw van mijn jongere broer, net in de veertig en moeder van 4 jonge snaken, blijkt een DES-dochter te zijn.

Diëthylstilbestrol (DES) werd vroeger voorgeschreven aan zwangere vrouwen die eerder een of meer miskramen hadden gehad, in de hoop dat dit de kans op herhaling zou verminderen. Bij een deel van de toen geboren dochters blijkt er zich een kanker te kunnen ontwikkelen die erg moeilijk of niet te behandelen is. Mijn schoonzus, tevens de meter van onze Jo, heeft de brute pech dat zij één van hen is. Er is geen ontkomen meer aan, hoe onrechtvaardig en hoe pijnlijk ook. Helpen kan niet meer.

Het valt onze familie heel zwaar. We doen wat we kunnen voor de kinderen. Maar hun moeder redden, kunnen we niet. We moeten het noodlot aanvaarden, heet dat dan. Maar zoiets aanvaarden, wie kan dat?